Χαίρε ω χαίρε ανδρειωμένη πατρίδα σε τέφρα φοίνικα

Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τις επετείους, τις εθνικές εορτές, τις περήφανες αργίες...

Ίσως γιατί πάντα υπάρχει ο φόβος μην οργανώνουμε τη ζωή μας για το επόμενο τριήμερο, μην μετράμε την ευτυχία μας σε αργίες και εθνικές εορτές, γιατί η οριστική απόδραση από τη φρικτή καθημερινότητα θέλει κότσια και εμείς δεν μπορούμε παρά να πάρουμε το αμάξι και να φτάσουμε μέχρι τη Χαλκίδα και να επιστρέψουμε μετά με την ψευδαίσθηση ότι επιτέλους φύγαμε, με την ικανοποίηση ότι μπορεί και να ταξιδέψαμε...

Μικρό με βάζαν ποιήματα να πω με την ποδιά
μα εγώ με τα χτυπήματα που είχα στην καρδιά
με τον εχθρό τα λέω

Θυμάμαι στο σχολείο την προετοιμασία της γιορτής, σημαιάκια στους τοίχους, κάδρα ηρώων του '21, να προβάρουμε ποιήματα και τραγούδια με τη δασκάλα για να μας καμαρώσουν οι γονείς και να βγει κι αυτή η φετινή εθνική υποχρέωση.

Πάντα έλεγα ποιήματα. Δηλαδή με επέλεγαν να πω. Τα κατάφερνα, παρότι πολλές φορές δεν καταλάβαινα τί απάγγελνα. Θυμάμαι την εσωτερική μάχη, το τρέμουλο στη φωνή και το χτυποκάρδι, μην ξεχαστούν τα λόγια, να κοιτάζω ευθεία κι όχι κατάματα τα γονικά πρόσωπα...

Δε με ανακαλώ όμως να απαγγέλλω. Μόνο ένα παιδάκι θυμάμαι, καθόταν στο διπλανό θρανίο, μαζεμένο και ήσυχο, το ανάγκασαν να πει ποιήμα σε κάποια επέτειο παρότι αυτό αρνιόταν κατηγορηματικά. Σε όλες τις πρόβες ερχόταν συνεπώς, είχε μάθει το ποίημά του εισπράττοντας τους επαίνους της κυρίας, φαινόταν ότι θα τα καταφέρει. Και τη μέρα της γιορτής όταν ήρθε η σειρά του για να απαγγείλλει, ανέβηκε στην έδρα αγέρωχα, έκλεισε μάτια και αυτιά με τα χέρια και δεν ξεκίνησε ποτέ...

Θυμάμαι τις προτροπές, τις αποδοκιμασίες, τα γέλια του κοινού, μα πιο πολύ θυμάμαι το ικανοποιημένο βλέμμα του -τη λεπτή ειρωνεία - μόλις άνοιξε τα μάτια για να κατέβει...

---

Αιγαίο των Νίκου Αντύπα- Λίνας Νικολακοπούλου. Ερμηνεία: Άλκηστις Πρωτοψάλτη, από το δίσκο "Σαν ηφαίστειο που ξυπνά" (1997)