29 Δεκεμβρίου 2010

Τα Δέκα του '10- Τα καλύτερα του 2010*

Τα δέκα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς που πέρασε, σύμφωνα με το προσωπικό μου γούστο και την αισθητική μου.

1) Λένα Πλάτωνος- Καβάφης, 13 Ποιήματα

Στην εκπνοή του 2010, κυκλοφόρησε και δισκογραφικά η εργασία της Λένας Πλάτωνος πάνω στην ποίηση του Κωνσταντίνου Π. Καβάφη, έτσι όπως είχε πρωτοπαρουσιαστεί στη Μικρή Επίδαυρο, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών.
Η πρωθιέρεια της ελληνικής ηλεκτρόνικα επεφύλαξε μια ιδιαιτέρως τολμηρή προσέγγιση στο σκοτεινότερο Έλληνα ποιητή, 20 σχεδόν χρόνια μετά τη συναρπαστική της ανάγνωση στον Καρυωτάκη. Φυσικά και δεν πρόκεται για ένα εύκολο αλμπουμ, ούτε είναι μια δουλειά που χαρίζεται στον ακροατη, ιδίως σ' εκείνον που έχει συνηθίσει το λόγο του μεγάλου αλεξανδρινού με πιο συμφωνικό ένδυμα. Πιστεύω βαθιά όμως ότι ο χρόνος θα δικαιώσει αυτόν τον υπόγειας δυναμικής Καβάφη όπως και την ίδια τη σπουδαία καλλιτέχνιδα για την καινοτόμο μελοποιητική της πρόταση.

2) The Boy- Kουστουμάκι
Το δεύτερο δισκογραφικό σόλο του Αλέξανδρου Βούλγαρη είναι τουλάχιστον εντυπωσιακό. Στο "Κουστουμάκι", έργο ιδιοσυγκρασιακό και απαισιοδοξο, ο Βούλγαρης ανατέμνει τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα προλαβαίνοντας να χωρέσει στο στενό μέγεθος ενός άλμπουμ όλη την αστική βία, την απόγνωση και την ασφυξία που βιώνει ο μέσος κάτοικος αυτής της χώρας. Ένα εξαιρετικό κοινωνικό σχόλιο και μάλιστα διατυπωμένο στα ελληνικά.

3) Χρήστος Λεοντής - Χελιδών ηδομένη (Αριστοφάνης)
Ένα έργο που συγκεντρώνει την πολύτιμη προσφορά του Χρήστου Λεοντή στη θεατρική μουσική, και συγκεκριμένα στον Αριστοφάνη. Η εργασία του είναι όπως πάντα υποδειγματική, ενώ η προσέγγιση του στον Αθηναίο κωμωδιογράφο εμπεριέχει σπουδή και μακρόχρονη μελέτη. Σε εξαιρετική έκδοση από το Μετρονόμο, με dvd, καλαίσθητο artwork και βιβλιαράκι με όλους τους στίχους.

4) Monika- Exit
Το σκόπελο του δύσκολου δεύτερου δισκογραφικού βήματος, η νεαρή τραγουδοποιός το ξεπερνάει με περισσή ευκολία με το Exit, ένα άλμπουμ γεμάτο όμορφες μελωδίες, καλύτερους -σε σχέση με το ντεμπούτο Avatar- στίχους, εντυπωσιακές ορχήστρες και τις χαρακτηριστικές αλά Monika ερμηνείες -αν και με τις τελευταίες εμφανέστερα ατελεις. Η επιτυχία είναι δεδομένη, όπως και η νέα κατάσταση στην αγγλόφωνη ελληνική σκηνή. Όσοι την χαρακτήρισαν διάττοντα αστέρα, προλαβαίνουν ν΄ αλλάξουν γνώμη.

5) Νατάσσα Μποφίλιου- Εισιτήρια διπλά
Η σημαντικότερη εκπρόσωπος του νέου έντεχνου τραγουδιού, μαζί με την παρέα της (Θέμης Καραμουρατίδης στη σύνθεση/Γεράσιμος Ευαγγελάτος στο στίχο) κατέθεσε στις αρχές του 2010 ένα ωραιότατο δίσκο, στέρεο μουσικά και στιχουργικά, εξαιρετικό ερμηνευτικά
(εντυπωσιακή η φωνητική/ ερμηνευτική ωρίμανση της Μποφίλιου) και το σημαντικότερο χωρίς ίχνος έντεχνης μιζέριας.


6) Smokey Bandits- Debut
Ένα γοητευτικό χαρμάνι κάθε είδους ήχων και μουσικών στυλ αλλά και μια πληθώρα κινηματογραφικών επιρροών αποτελούν το ντεμπούτο πρότζεκτ των 14μελών Smokey Bandits, μιας μπάντας που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από εκείνες του εξωτερικού. Απολαυστικό!

7) Marietta Fafouti - Try a little romance
Πολύ όμορφο ντεμπούτο από μια νέα και ενδιαφέρουσα τραγουδοποιό που πολλοί θα χαρακτήριζαν παλιομοδίτισσα. Ρομαντισμός, γλυκιές μελωδίες, όμορφοι στίχοι είναι τα συστατικά αυτού του άλμπουμ που θυμίζει ανοιξιάτικο περίπατο.

8) Νίκος Χαλβατζής- Γκόλεμ
Ένας μεταφυσικός δίσκος από έναν αβάντ- γκαρντ καλλιτέχνη, που ζει και εργάζεται στην Κοζάνη. Δέκα σκοτεινά τραγούδια κι ένα προσωπικό σύμπαν που μπορεί να ξενίζει αρχικώς αλλά κρύβει αρκετή γοητεία και πρωτοτυπία. Αξίζει να το ανακαλύψετε.

9) Φοίβος Δεληβοριάς- Ο αόρατος άνθρωπος
Μετά από μια μικρή -αναπόφευκτα- δημιουργική στασιμότητα, ο Φοίβος Δεληβοριάς επιστρέφει με νέο ήχο, καινούριες ιδέες και ένα άλμπουμ που προχωράει μπροστά τον ίδιο και την τραγουδοποιΐα του. Πολύ ενδιαφέρουσα εξέλιξη.

10) Soumka- 16 days

Οι περισσότεροι τον γνωρίζουμε ως παραγωγό (εμπορικών) σουξέ, όμως ο Soumka δεν είναι μόνο αυτό. Με το δεύτερο προσωπικό του άλμπουμ "16 days" -ένα συμφωνικό έργο γεμάτο ευαισθησία και λυρισμό- ο ακομπλεξάριστος αυτός δημιουργός αποδεικνύει ότι είναι ένας ταλαντούχος και πολυσχιδής καλλιτέχνης.

Καλή Χρονιά!



Παράθυρα (Ποιήματα 1897-1933) του Κωνσταντίνου Π. Καβάφη σε μελοποίηση της Λένας Πλάτωνος. Ερμηνεία: Γιάννης Παλαμίδας. Άλμπουμ: "Καβάφης, 13 ποιήματα" (2010).

*Το λογοπαίγνιο ανήκει στον Αλέξη Λ.
,κατά κόσμον Αλέξη Λιόλη.

26 Δεκεμβρίου 2010

Και τι μ’ αυτό


Σου έχω πει πόσο βαριέμαι τις γιορτές;
Ο άι βασίλης έχει χάσει τη διεύθυνσή μου και είμαι πολύ μεγάλη για να πω τα κάλαντα!

«Εκτιμώ τα προσόντα σας και πιστεύω ότι θα έχουμε τη δυνατότητα να επικοινωνήσουμε σε σχετικό βάθος χρόνου για να διερευνήσουμε πιθανό τρόπο συνεργασίας"


Δε βαριέσαι, το περίμενα. Σε βάθος χρόνου και στο βάθος κήπος. Έχει ο θεός (σου έχω πει επίσης ότι δεν πιστεύω στο θεό;)

Αυτό δεν ήταν ένα τόσο γιορτινό μήνυμα, sorry.




Ας πούμε πως ήτανε
μια εκδρομή ήτανε μόνο
και ξεμείναμε



«Και τι μ’ αυτό» στίχοι Οδυσσέας Ιωάννου, μουσική Θάνος Μικρούτσικος, ερμηνεία Ρίτα Αντωνοπούλου από το άλμπουμ «Πάμε ξανά απ’ την αρχή», 2008.

18 Δεκεμβρίου 2010

Μαγδαληνή

Για λίγο μόνο την είδε προτού τη χάσει μες στην πορεία. Τώρα τη φαντάζεται να συνωστίζεται με τον υπόλοιπο κόσμο, να μπερδεύται ανάμεσα στα πανώ και τα φέιγ βολάν, να υψώνει αγανακτισμένη τη φωνή της με λαιμό τεντωμένο, μάτια αγριεμένα, μάγουλα αναψοκοκκινισμένα, και οργή πολλή, πάρα πολλή.

Μετά
να δακρύζει από τα χημικά, να πνίγεται από τα δακρυγόνα και τις φωτιές κι ασφυκτιώντας να φέρνει το κόκκινο φουστάνι της ως το στόμα και να καλύπτει μύτη και μάτια' να προστατεύει με το φουστάνι -αυτοσχέδια αιμάτινη μάσκα- κείνο το λευκό πρόσωπο με τις φακίδες και τα τοξωτά φρύδια.

Κρατάει μέσα του ολοζώντανη την τρομαγμένη μορφή της. Σα μια παραλλαγή πίνακα του Θεοτοκόπουλου: Στη μέση Εκείνη ως άλλος Ιησούς, γύρω της άγνωστοι με κουκούλες την σπρώχνουν, τύποι με κράνη την χλευάζουν, βάρβαροι με στολές την ρίχνουν στο τσιμέντο. Κι Εκείνη κυκλωμένη, ανήμπορη, αβοήθητη.

Ταραγμένος δίνει στο κάδρο ζωή. Γυρνάει τον πίνακα σε τηλεοπτικό πλάνο:
Ξεπαγώνει τις φιγούρες, ανακουφίζει την πληγωμένη όψη της και με το πορφυρό της φουστάνι -εκτυφλωτικό μες στους καπνούς- εκθέτει τα κρυμμένα από τις αντισφυξιογόνες μάσκες πρόσωπα. Και από τις πτυχώσεις του φορέματος- πτυχώσεις ραγισμένου εδάφους- αφήνει ν' αναβλύσουν αίματα.

Άλικα ρυάκια κυλούν από το σύμπλεγμα. Οι πλεξιγκλας ασπίδες ματώνουν, οι παλάμες και τα γκλομπς βάφουν, οι χακί στολές μουσκεύουν. Όλα κολυμπούν στο κόκκινο: Τα μανίκια, οι λαιμοί, τα ιερόσυλα στόματα. Το πλάνο πλημμυρίζει. Κι όσοι τόλμησαν ν' ατιμώσουν Εκείνη, πνίγονται σε μια θάλασσα αίματος...



Μαγδαληνή Σταμάτη Κραουνάκη- Λίνας Νικολακοπούλου. Ερμηνεία: Δήμητρα Γαλάνη. Άλμπουμ: "Ανάσα η τέχνη της καρδιάς" (1995)

11 Δεκεμβρίου 2010

Το χιόνι έπεφτε όλο το βράδυ

Τινάζω το χιόνι από το παλτό μου και μπαίνω στο σπίτι. Έχω μόλις επιστρέψει από το κέντρο.

Ολόλευκες νιφάδες από το πρωί βρέχουν τις γειτονιές- μια μικρή γιορτή του καιρού στα τραυματισμένα σοκάκια.

Η σιωπή του χιονιού ανακουφίζει λίγο την πολύπαθη πόλη και το κέντρο της έμοιαζε αλλιώτικο σήμερα.

Δεν αλλάξε κάτι στις ζωές των κατοίκων, η ατμόσφαιρα έγινε λιγάκι πιο γιορτινή.

Δεν έφυγαν τα σκουπίδια που μας πνίγουν, ούτε ο στολισμός έπαψε να είναι μίζερος. (Το πρόβλημα άλλωστε δεν έγκειται στο περιτύλιγμα).

Είδα απλώς στον κόσμο μια άλλη διάθεση.

Πίσω από τα μάλλινα κασκόλ και τα σκουφάκια, τα πρόσωπα έμοιαζαν πιο ήρεμα. Τα χαμόγελα λιγότερο βεβιασμένα. Οι αντιδράσεις πιο αυθόρμητες.

Λες και το χιόνι και η χαμηλή θερμοκρασία έσβησαν κάπως από τα μάγουλα την έξαψη της κρίσης...






Στη μεγάλη πόλη Μανώλη Φάμελλου. Ερμηνεία: Δήμητρα Γαλάνη- Μανώλης Φάμελλος. Άλμπουμ: "Μια πολιτεία στο βυθό" (2003).

29 Νοεμβρίου 2010

Απόψε αυτοσχεδιάζω

Απόψε αυτοσχεδιάζω.
Αναπνοές μπλέκω με τη σιωπή
Δυο γιασεμιά σκορπώ σ' ένα μπουκέτο κρίνα

Κι ένα φάκελο ανάμεσα στα πέταλα κρύμμενο
Με δυο φιλιά εσωκλεισμένα
Να τα λάβεις, να τα διαβάσεις και όταν με δεις
Να είσαι Εσύ, όπως σε ξέρω
Όπως με γνώρισες...




Ο ταχυδρόμος πέθανε Μάνου Χατζιδάκι. Ερμηνεία: Σαβίνα Γιαννάτου. Άλμπουμ: "Το 62 του Μάνου Χατζιδάκι από τη Λένα Πλάτωνος και τη Σαβίνα Γιαννάτου" (1983). Πρώτη εκτέλεση Ζωής Φυτούση, "Απόψε αυτοσχεδιάζουμε" (1962).

21 Νοεμβρίου 2010

Θέλω να 'ρθω

Έσφιξε διστακτικά το πόμολο και τράβηξε την πόρτα. Έκανε ένα βήμα να βγει αλλά δεν προχώρησε. Έμεινε μετέωρος σ' εκείνο το σημείο που δεν ορίζει ούτε το μέσα ούτε το έξω, παρέμεινε στο ενδιάμεσο.

"Ποιός ο λόγος" σκέφτηκε και ξαναμπήκε. Έκλεισε την πόρτα, κολλωντας το μέτωπό του στην σκληρή επιφάνειά της. Μύρισε το ξύλο, φαντάστηκε το δέντρο που την έφτιαξε, τον κορμό του να συνθλίβεται από τσεκούρια και ανθρώπινα χέρια.

Στάθηκε εκεί μέχρι το ξημέρωμα, ώσπου τον βρήκε η πρωινή υγρασία. Με την πλάτη στην πόρτα και το υπόλοιπο σώμα ξαπλωμένο στο κρύο πάτωμα...





Θέλω να 'ρθω Αντώνη Βαρδή- Ντίνας Μαρκοπούλου. Ερμηνεία: Γιάννης Πάριος. Άλμπουμ: "Βίος ερωτικός" (1993). Πρώτη ερμηνεία Ελένης Δήμου, "Έχω φίλους", 1982.

15 Νοεμβρίου 2010

Φωτογραφία σημάδι των καιρών

Η εβδομάδα που πέρασε, μια θολούρα εκλογολογίας σε ένα τοπίο, φευ, τραγικό. Αναπάντεχα, χαμένοι σε μια διαφήμιση, εν τω μέσω των βαθιά νυχτωμένων τηλεοπτικών προγραμμάτων, τέσσερις στίχοι μόνο αρκούσαν να δώσουν το στίγμα:

Πορνογραφία σημαίνει ανταρσία
απελπισία, σκοτάδι και μαγεία
Πορνογραφία σημαίνει στην ουσία 

Φωτογραφία σημάδι των καιρών.

Ανατρέχω στο σημείωμα του δίσκου, είκοσι οχτώ χρόνια πριν.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΡΝΟΓΡΑΦΙΑ

ΠΟΡΝΟΓΡΑΦΙΑ είναι το υποκατάστατο της ερωτικής επικοινωνίας και σε προέκταση, το υποκατάστατο της κάθε ανθρώπινης επικοινωνίας. Το υποκατάστατο της αλήθειας.

ΠΟΡΝΟΓΡΑΦΙΑ είναι η πλαστογράφηση των λέξεων και των εννοιών. Η πλαστογράφηση της αλήθειας. Η πλαστή ταυτότητα κάθε αλήθειας.

ΠΟΡΝΟΓΡΑΦΙΑ πραγματοποιούν τα κόμματα και οι πολιτικές παρατάξεις, οι επονομαζόμενες «προοδευτικές», που οικειοποιούνται αυθαίρετα και με θρασύτητα την κάθε αναμενόμενη ιστορική αλλαγή και μ’ έντεχνη δολιότητα διαβρώνουν το κοινό αίσθημα και την κοινή λογική, καθιστώντας έτσι το πλήθος, την μάζα, όργανο για κάθε καιροσκοπική και ανελεύθερη επιδίωξη τους.

ΠΟΡΝΟΓΡΑΦΙΑ είναι ο Χομεϊνισμός, αρρώστια του καιρού μας, η δημιουργία ενός απέραντου στρατοπέδου απελπισμένων, που αρχίζει από τις στέπες του Brezhniev, του Jarouzelski και του Ceausescu, περνάει από τις πνιγμένες στο αίμα και δυστυχισμένες χώρες του Khadafi και φτάνει ως τις απελπισμένες πάμπες του Pinochet και του Vidella.

ΠΟΡΝΟΓΡΑΦΙΑ είναι ακόμα, η δολοφονία του αθώου βλέμματος χιλιάδων παιδιών της οικουμένης, ο εθισμός του κόσμου μας με το τρομαχτικό, η καλοζωισμένη αναισθησία μας στου διπλανού τον πόνο. Και αυτά όλα στ’ όνομα των αλλαγών και του μέλλοντος. Για να θυμάμαι πάντα τα λόγια ενός μαύρου φίλου μου στην Καλιφόρνια: «Όσοι δεν μπορούν ν’ αγαπήσουν τον πλαϊνό τους επιδιώκουν ν’ αγαπήσουνε τον κόσμο». 






 

ΠΟΡΝΟΓΡΑΦΙΑ τέλος, είναι ένα παιχνίδι ευαισθησίας με λέξεις, μουσική και χρώματα που περιγράφει ένα κόσμο απίθανο από τη Marilyn Monroe ως τη Rosa Luxembourg από τον Sherlock Holmes ως τη Σαπφέτ Νοτερό. Που περιβάλλει εσάς κι εμένα, τους φίλους μας και τους εχθρούς μας, τον παραλογισμό και τη σοφία μας.
Μάνος Χατζιδάκις


"Πορνογραφία" , χορωδία, στίχοι Άρη Δαβαράκη και Μάνου Χατζιδάκι, μουσική Μάνου Χατζιδάκι. Από τον δίσκο "Πορνογραφία" με μουσική και τραγούδια για το ομώνυμο μουσικό θέαμα (1982).

31 Οκτωβρίου 2010

Τα πιο μεγάλα θαύματα

"Να εδώ Μαριάνθη, εδώ κάτσε που 'χει άδειο κάθισμα!" φώναξε με τραχιά φωνή και σπάθισε με το χέρι τον αέρα για να ανοίξει δρόμο ανάμεσα στους επιβάτες. "Να εδώ, η διαδρομή μέχρι το σπίτι μας είναι μεγάλη, μη στέκεις άδικα και κουράζεσαι".

Θα 'ταν, δε θα 'ταν εβδομήντα ο εισβολέας του λεωφορείου -η τραγιάσκα στο γκρίζο κεφάλι του έκρυβε μέτωπο και μάτια και δεν μπορούσες να διακρίνεις επακριβώς πόσα χρόνια ζωής είχε διανύσει το βλέμμα του, τα ρούχα του πρόδιδαν μιαν άλλη εποχή -όχι ακριβώς πιο αθώα αλλά σίγουρα πιο νοσταλγική, τα χέρια του ήταν φθαρμένα κι έτρεμαν, όμως πίσω από το ασταθές άγγισμά τους στις χειρολαβές μπορούσες να υποψιαστείς μια ήρεμη τρυφερότητα, καταλάβαινες εύκολα ότι τα χέρια αυτά χάιδευαν μια ζωή τα μάγουλα της Μαριάνθης, ακόμα και τώρα, έστω κι αν δεν έβρισκαν πια με την ίδια ευκολία λόγω ηλικίας το στόχο τους.

"Άλλος ένας ημίτρελος", ακούστηκε μεταξύ των σαστισμένων επιβατών, και πράγματι, τέτοιες φιγούρες συναντάς στα μέσα μεταφοράς κάθε μέρα, σαν άλλης εποχής λείψανα δικασμένα να μετακινούνται
σε βαγόνια αιωνίως στο χωροχρόνο.

"Α, ρε Μαριάνθη, συνέχισε ο άντρας με το που απίθωσε τη χάρτινη τσάντα του στην άκρη του καθίσματος, θυμάσαι πότε πρωτοπήραμε αυτό το λεωφορείο; Θα 'ναι σαράντα χρόνια κοντα. Εσύ κοριτσάκι, εγώ μόλις είχα τελειώσει το στρατιωτικό μου και φορούσα το γαμπρίκιο κουστούμι. Κατεβαίναμε στο κέντρο, σε πήγαινα να δεις Βουγιουκλάκη στον κινηματογράφο, με κράταγες από το μπράτσο με το ζεστό σου χέρι. Θυμάσαι πόση παγωνιά είχε; Όμως το χέρι σου ήταν πάντα ζεστό στο μπράτσο μου. Πάντοτε τούτο εδώ το λεωφορείο παίρναμε για τον κινηματογράφο, τη μοναδική μας απόλαυση τότε, πού τηλεόραση και βίντεο όπως τώρα. Βλέπαμε όλες τις ταινίες με τις φίρμες: Καρέζη, Κωνσταντάρα, Κούρκουλο, Βασιλειάδου, όλες τις βλέπαμε και μετά σταματούσαμε για μια λεμονάδα στο ζαχαροπλαστείο".

Στη λέξη ζαχαροπλαστείο τα χείλη του φάνηκαν να χάνουν τη σταθερότητά τους -τρεμόπαιξαν σα γέρικα αστέρια έτοιμα να πέσουν- αφήνοντας τα τελευταία γράμματα να ακουστούν σα λυγμός. Κάτω από την τραγιάσκα μπορούσες να φανταστείς τα μάτια του βουρκωμένα, τα βλέφερα ακίνητα, το λαιμό του στεγνό, τον άκουγες κιόλας καθώς προσπαθούσε να καθαρίσει τη φωνή του για να συνεχίσει.

"Από τότε έτσι με κρατούσες. Σαράντα χρόνια από το μπράτσο. Μη γλιστρήσεις έλεγες, μα εγώ σε καταλαβαινα πονηρή! Καμάρωνες δίπλα μου σαν παγώνα, σ' άρεσε να περπατάμε αγκαζέ και να χαιρετάς τους γείτονες με το ένα ελεύθερο σου χέρι, μ' έπιανες σφιχτά με το που βγαίναμε από την αυλή μας και δε μ' άφηνες μεχρι να μπούμε σπίτι μας αργά το βράδυ."

Χαμογέλασε. Γύρω του οι λίγοι επιβάτες εξακολουθούσαν να κοιτούν με συγκατάβαση. Οι περισσότεροι
απορροφημένοι από τη ζωή έξω απ' τα παράθυρα του λεωφορείου δεν ενοχλούνταν απ' τη δυνατή φωνή του, τα ακουστικά τους άλλωστε απομόνωναν τους ενοχλητικούς εξωτερικούς ήχους, σκέπαζοντας με το σάουντρακ της επιλογής τους την ανθρώπινη βουή.

"Α ρε Μαριάνθη. Πάντα σφικτά με κρατούσες. Όχι μη γλιστρήσεις, μα για να με προσέχεις. Πάντα δίπλα μου στεκόσουν, μην πάθω τίποτα κοτζάμ μαντράχαλος. Μα είσαι ο άντρας μου κι άμα δε σε προσέξω δε θα χω πια κανέναν! μου 'λεγες κι έσφιγγες δυνατότερα το χέρι σου στο δικό μου. Σαράντα ολόκληρα χρόνια! Μέχρι που το κακό σε νίκησε."

Χαμήλωσε τη φωνή του. "Το κακό", επανέλαβε ηττημένα και περέμεινε σιωπηλός για δεπτερόλεπτα. Δε μιλούσε, αλλά στο πρόσωπό του έβλεπες εκφράσεις ενός εσωτερικού διαλόγου: Επιχειρήματα, αντεπιχειρήματα, αντικρούσεις, μια ολόκληρη σιωπηλή διαφωνία που λάμβανε χώρα
στιγμιαία εντός του, βγάζοντας πάντα τον ίδιο νικητή. Έκλεισε νευρικά το εισιτήριο στην παλάμη του και με τη γροθιά σφιγμένη στον αέρα συνέχισε:

"Ούτε τότε έφυγες, κι ας σε θρήνησα εκείνη τη μερα. Ήξερα πώς δεν έφευγες στα αλήθεια. Δε θα επέτρεπες ποτέ να μείνω μόνος μου. Δε θα με άφηνες μόνο ποτέ! Παρέμεινες εδώ, μια σιωπηλή παρουσία πλάι μου. Σε βλέπω κάθε μέρα που μ' ακολουθείς αθόρυβα, με προσέχεις όπως τοτε, τώρα ειδικά που γέρασα και έπαψα να είμαι το παλικάρι που ερωτεύτηκες. Στέκεσαι δίπλα μου σα βράχος, έτοιμη ν' απλώσεις το χέρι σου, ακόμα ζεστό όπως τότε. Πάντα ζεστό, μες στην παγωνιά. Ένας φύλακας άγγελος που γλυκαίνει τα γηρατειά και τη μοναξιά μου. Α ρε Μαριάνθη, ένα θαύμα είσαι στη ζωή μου..."

Το λεωφορείο φρέναρε απότομα στη στάση. Ο άντρας σηκώθηκε μ' ένα σάλτο από το κάθισμά του, κράτησε γρήγορα την τσάντα του και πετάχτηκε προς την πόρτα. "Ένα μικρό θαύμα!" φώναξε χαμογελώντας και γυρνώντας το πρόσωπό του προς εκείνη, κρατώντας την ταυτόχρονα απαλά από το χέρι, πήδηξαν μαζί από το λεωφορείο...




Τα πιο μεγάλα θαύματα Στέφανου Κορκολή- Παρασκευά Καρασούλου. Ερμηνεία: Δήμητρα Γαλάνη. Άλμπουμ: "Παλίρροια" (1989).

27 Οκτωβρίου 2010

Στον τόπο μου ενώ ζω είμαι τέλεια ξένος

Μια φορά κι ένα καιρό σε ένα μικρό χωρίο, πέρα στο δάσος, είχαν τοπικές εκλογές. Ψήφιζαν τον Τζακ ή αλλιώς Γιακουμή που τους έλεγε πως θα φυτέψει μια φασολιά που να φτάνει ως τον ουρανό (εκλογές ήταν, το βρήκαν πιθανό), το Γιώργη, μικρό τον φώναζαν Κοντορεβιθούλη κι ήταν ο πιο έξυπνος από τα πολλά αδέρφια του, το Λευτέρη το γιο της κυρά Κούλας και αδερφό της Κοκκινοσκουφίτσας, το τρίτο από τα τρία γουρουνάκια, αυτό που τα πήγαινε καλά με το τσιμέντο (μεγάλο προσόν αυτό στις εκλογές) και άλλους δυο-τρεις.

Μετρημένα κουκιά οι ψήφοι και ποιος ψήφιζε ποιόν. Το συμβούλιο που εκλεγόταν, ανδροκρατούμενο (η ποσόστωση δεν είχε εφευρεθεί) και ετερόκλητο (ο καθένας από άλλο παραμύθι), καλούνταν να τα βγάλει πέρα σε νέες περιπέτειες, διόλου παραμυθένιες.

Πριν από δώδεκα χρόνια, στα μικρά χωριά πήγε φιρμάνι να ενωθούν κάμποσα μαζί και να φτιάξουν Δήμους. Αν είναι για καλό να το κάνουμε είπαν μερικοί, άλλοι είπαν πως πάμε κατά διαόλου και κάποιοι ξίνισαν τα μούτρα τους γιατί δεν τους άρεσαν τα διπλανά χωριά. Άντε να συνεννοηθούν όλοι αυτοί σε ένα Δήμο! Άσε που τους έκατσαν στο σβέρκο και υπαλλήλους που όλο άνοιγαν τεφτέρια με τέλη και κρατούσαν σαν ευαγγέλιο κάτι νόμους που έθεταν κανόνες, πες τους και εμπόδια, για τα πάντα.

Τα συμβούλια πολυπληθέστερα, απέκτησαν και κάμποσες γυναίκες, την Κοκκινοσκουφίτσα, ας πούμε, που είχε σπουδάσει και είχε καλή δουλειά στην πόλη μιας και απόφευγε τα δάση από τότε που είχε το γνωστό επεισόδιο με το λύκο. Κατά τα άλλα, τα συμβούλια λειτουργούσαν όπως πριν: ο καθένας από άλλο παραμύθι, συνεννόηση μηδέν. Ο Δήμος διοικούνταν από μεγαλορρήμονες παράγοντες, μεγάλες οικογένειες, εργολάβους (κάποιους σαν τον Τζάκ, τον Κοντορεβιθούλη και το τρίτο γουρουνάκι αντίστοιχα) και κανένα-δυο αιθεροβάμονες.

Και φτάνοντας στην εποχή μας, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ο νόμος ενώνει αυτή τη φορά τους Δήμους. Μερικοί το είδαν καλά, άλλοι κακά, άλλοι πάλι έψαχναν τα σύνορα και τα ονόματα. Την ουσία λίγοι την έψαξαν. Παραμύθι δεν έχει αυτή τη φορά. Να σοβαρευτούμε. Η τοπική αυτοδιοίκηση δεν προσφέρεται προς τέρψη. Πικρά θα το καταλαβαίνουν εκ των υστέρων όλοι όσοι δίνουν σήμερα την ψυχή τους για μία ψήφο.




"Μπαλάντα του ποιητικού διαγωνισμού του Μπλουά" σε ποίηση του Francois Villon (Φρανσουά Βιγιόν), μουσική και ερμηνεία του Θάνου Μικρούτσικου από το δίσκο "Στον τόπο μου είμαι τέλεια ξένος" (2001).

14 Οκτωβρίου 2010

Κάτω από τον Παρθενώνα



Λουλουδάκι του χειμώνα/ φύτρωσε στον Παρθενώνα (...)

Δεν το νιώθουν οι διαβάτες/ που περνούν σαν υπνοβάτες,

μοναχά το ζευγαράκι/ σ' ένα πέτρινο παγκάκι,

που φιλιέται στόμα-στόμα/ κάτω από τον Παρθενώνα.


Ωραία εικόνα. Ένα ζευγαράκι που φιλιέται κάτω από τον Παρθενώνα.
Ακούγεται σχεδόν νοσταλγικό.

Τώρα στον Ιερό Βράχο έχει ΜΑΤ και δακρυγόνα.

Το είδαμε σήμερα κι αυτό:
Χημικά, ξύλο και διασυρμός με φόντο το μελί πεντελικό μάρμαρο.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που αντίκρυσα τον Παρθενώνα.

Ξημερώματα με το ταξί από το λιμάνι -άρτι αφιχθείς από το νησί
στην καινούρια χώρα.

Το βλέμμα μου ανυπόμονου παιδιού. Επιτέλους στην πόλη με τους μύθους!

Το ταξί σφαίρα στη Συγγρού.
Φωτισμένα κτίρια, πινακίδες νέον και αφίσες λαϊκών αοιδών.

Και λίγο πριν στρίψουμε τον είδα.


Ένα κομψό επιτραπέζιο περίγραμμα, που τις κολώνες του τις διαπερνούσαν οι
πρώτες ακτίνες του ήλιου.

Τυφλώθηκα.
Ο ήλιος, το μεγαλείο του μνημείου, τα δάκρυα.

Σήμερα τα επεισόδια στην Ακρόπολη με συγκλόνισαν.

Ήταν βαρύς ο συμβολισμός.

Και το συναίσθημα αβάσταχτο.

Να βλέπεις τη χώρα σου να (αυτό)καταστρέφεται.

Ο Ευριπίδης στις Τρωάδες την κατατάσσει
ως τη χειρότερη από όλες τις συμφορές.

Η βασίλισσα Εκάβη αφού έχει υπομείνει τα τρομερότερα δεινά -χάνει το βασίλειό της, γίνεται σκλάβα βάρβαρων, πενθεί την οικογένειά της- έρχεται αντιμέτωπη με το τραγικότερο όλων: Την καταστροφή της πατρίδας της. Και λυγίζει μπρος στη θέα της φλεγόμενης Τροίας.


Τα τελευταία χρόνια είμαστε κι εμείς θεατές στον αργό θάνατο της δικής μας χώρας.

Θεατές.
Και υπαίτιοι...



Λουλουδάκι του χειμώνα των Τάσου Γκρου- Ηλία Κατσούλη. Ερμηνεία: Αργυρώ Καπαρού, Μιχάλης Δημητριάδης. Άλμπουμ: "Του πόθου και του πάθους" (1998)

6 Οκτωβρίου 2010

Έχω άνθρωπο

-Θέλεις να γίνουμε φίλοι;
-... στο facebook;
-...

Ναι εντάξει, ξαφνιάζεται κανείς όταν η ερώτηση γίνεται έτσι μετά την ηλικία των 10. Αλλά αυτή είναι η αναμενόμενη απάντηση; Στο facebook;

Έχω άνθρωπο

Μετράει αν είναι μόνο στο facebook ή απαιτείται προσπάθεια και σε πραγματικό περιβάλλον;




"Έχω άνθρωπο" στίχοι Θοδωρής Γκόνης, μουσική Κώστας Λειβαδάς, ερμηνεία Γιώτα Νέγκα. Βρίσκεται στο cd που κυκλοφόρησε το 2007 με αφορμή την ομώνυμη μουσικοθεατρική θεατρική παράσταση στο Ζυγό με τραγούδια των Λειβαδά - Γκόνη που ερμήνευσε η Γιώτα Νέγκα και κείμενα του Θοδωρή Γκόνη που αφηγήθηκε η ηθοποιός Σύρμω Κεκέ .

30 Σεπτεμβρίου 2010

Κ.Κ.

Κ.Κ.

Λένας Πλάτωνος και Δημήτρη Παπαϊωάννου.

Με το Γιάννη Παλαμίδα.


Το Δεκέμβρη στο Παλλάς.




Κ.Κ. Μουσική παράσταση σε σκηνοθεσία Δημήτρη Παπαϊωάννου, μουσική Λένας Πλάτωνος και ποίηση Κωνσταντίνου Καβάφη.
Παλλάς, Δεκέμβριος 2010.

24 Σεπτεμβρίου 2010

Κλειστά Παράθυρα

Κλωστές και κουβάρια στο πάτωμα
Ιστοί από τα μαλλιά σου σε γωνίες και πλακάκια
Στο φάκελο του μαξιλαριού και στο σεντόνι.
Με κυκλώνουν αργά
(χέρια κολλημένα στα πλευρά)

Και τυλίγουν σφικτά το σώμα μου
(πόδια δεμένα μεταξύ τους).


Το μετάξι τους
-των μαλλιών σου-
Ένα καστανό κουκούλι γύρω μου.
Με προστατεύει
Ακινητοποιεί το κορμί και το Εγώ μου
-Εγώ κι εσύ!
-Μοναχά εμείς!
Ένα σύμπλεγμα σωμάτων χυμένων στο πάτωμα.

Μια λίμνη αίματος στο στήθος μου

Κόκκινο μπλούζας τραβηγμένης πιο πάνω από τον αφαλό
Πιο κάτω τα χείλη σου
Δυο λεπτά κοχύλια
Που μέσα τους παλεύει θάλασσα
Μέχρι να ξεχειλίσουν
Και σκορπίσουν χαμόγελα και φιλιά στον τεντωμένο κορμό μου
Όπως κείτεται στο πάτωμα
Στο υγρό μωσαϊκό…




Κλειστά Παράθυρα Νίκου Μαμαγκάκη-Γιώργου Ιωάννου. Ερμηνεία: Δημήτρης Ψαριανός. Άλμπουμ: "Κέντρο Διερχομένων" (1982).

16 Σεπτεμβρίου 2010

Για μας είν' ο Σεπτέμβρης καλοκαίρι

Νωρίς φθινοπώριασε φέτος.

Και δεν είναι τόσο ο καιρός, όσο η διάθεση.

Mετά από μακρά καλοκαιρινή αναπαύλα, γυρνώντας στην καθημερινότητα της πόλης όλα είναι ακριβώς όπως τα άφησα:

Αγχωμένα πρόσωπα παντού, σφιγμένα χείλη, βιαστικά πόδια, ελάχιστα ζευγάρια ονειροπόλα μάτια.

Δεν περίμενα βέβαια να γίνει κάποιο θαύμα όσο έλειπα.

Προμηνύεται δύσκολος για όλους μας χειμώνας φέτος.

Οικονομική ανασφάλεια διάχυτη παντού.

Πολύς φόβος.

Θα ήθελα να κρατούσε λίγο ακόμα μέσα μας το άγιο καλοκαίρι.

Γι' αυτο το ποστ μου φαντάζει τόσο ανεπίκαιρο μέσα Σεπτέμβρη.

Συγχωρέστε μου τον αναχρονισμό παρακαλώ.

Πέρα από την άρνηση να επιστρέψω όμως, λόγοι ανωτέρας βίας (κρασαρισμένο πισί, προβλήματα σύνδεσης) με κράτησαν μακριά συντηρώντας το ταξίδι μου στον καλοκαιρινό χωροχρόνο.

Καλό μας φθινόπωρο λοιπόν.

για μας είν' ο Σεπτέμβρης καλοκαίρι



Θυμήσου το Σεπτέμβρη Γιάννη Σπανού- Γιώργου Παπαστεφάνου. Ερμηνεία: Κώστας Καρράς. Τραγούδι γραμμένο για το ομώνυμο θεατρικό έργο του Νόελ Κάουαρντ που ανέβασαν η Έλλη Λαμπέτη και ο Κώστας Καρράς το 1967.

31 Αυγούστου 2010

Ζήτω το νερό

Ζήτω το νερό
(Ζητώ το νερό)




Το νερό τρέχει αγκομαχώντας στις διψασμένες σωλήνες.
Αλλά εσύ εκεί.
Πλένεις- πλένεις- πλένεις το αμάξι, την αυλή και το δρόμο. Ως πότε;
Γεμίζεις και την πισίνα στα κρυφά.  Ως πότε πια;

Σε δροσίζει σε ομορφαίνει
Ως πότε λέμε;

Θα τρώμε καρτποστάλ και θα καλλιεργούμε ομπρέλες. Καθόλου ειδυλλιακό να ζεις σε (ξερο)νησι (αλλά μην το πεις πουθενά).


"Mουσική και διαφημίσεις" συνθέτης: Λένα Πλάτωνος, στίχοι: Gianni Rodari, τραγούδι: Ντόρια Μαρνέρη, Λένα Πλάτωνος, Σαβίνα Γιαννάτου, Κώστας Χατζόπουλος. Δίσκος: Η ηχώ και τα λάθη της (1984), παιδικά τραγούδια της Λένας Πλάτωνος, με στίχους Gianni Rodari σε διασκευή Αννας Μαργαριτοπούλου.

18 Αυγούστου 2010

Έμαθε η καρδιά

Τέτοιες νύχτες ήσυχες νιώθει πως θέλει να της το πει. Πως τέλειωσε ο πόλεμος τους, σφαίρες δε σφυρίζουν πια στους δρόμους τους, μόνο περιστέρια στέκονται στα καλώδια και τα φτερά τους γυαλίζουν στο νυχτερινό φως, πιο κάτω τζιτζίκια και τριζόνια σε θερινό κοντσέρτο, ένας σκύλος και μια γάτα γλείφονται αραγμένοι στην άκρη του δρόμου, πλάι πλάι, λες και δεν υπήρξαν ποτέ τους εχθροί, σαν να αγαπιόντουσαν από πάντα, για πάντα.

Τέτοιες νύχτες νιώθει το σώμα του ελαφρύ, δίχως ευθύνες κι εγωισμούς, οι τένοντες του ξεκούραστοι από πόζες και στημένα συναισθήματα, οι ώμοι του αραγμένοι, τα χείλη του μισάνοιχτα, πάει εκείνη η ρυτίδα- προέκταση χαμόγελου σφιγμένου ("χαμογέλα πλατιά" τον μάλωναν πάντα οι φίλοι του, εκείνος αντ' αυτού μειδίαζε, γι' αυτό σ' όλα τα πορτρέτα του θλιμμένος) τώρα ένας αστραφτερός ουρανός στη θέση του στόματός του.

Τέτοιες νύχτες θέλει να την κρατάει μόνο αγκαλιά, να κρύβει στα μπράτσα του την εύθραυστη όψη της, εκείνη να σφίγγει με τις υγρές παλάμες της την πλάτη του και στη στάση αυτή να ξημερώνονται όλον αυτόν τον Αύγουστο, που τον θέλει να μην τελειώσει ποτέ, όχι γιατί φοβάται το φθινόπωρο, αλλά γιατι τούτος ο φετινός έχει ποτίσει από το χρώμα του δέρματός της, τη μυρωδιά του αποσμητικού της, τη γεύση του αγαπημένου παγωτού της.

Τέτοιες νύχτες δεν της λέει τελικά τίποτα, μόνο της μουρμουρίζει στα αυτί τραγούδια, όχι τους στίχους, μόνο τις μελωδίες, όχι γιατί δεν ξέρει τα λόγια, αλλά γιατί μπούχτισε από λόγια, μ' εκείνη μπορεί και μοιράζεται τη σιωπή, μένουν ώρες σιωπηλοί κάτω από την νύχτα, αφήνουν τον έρωτα τους να ψηλώσει στην ησυχία και μόνο λίγο πριν το ηδονικό φινάλε ξεσπούν σε χειμάρρους λέξεων και ερωτόλογα. Έπειτα μένουν πάλι βουβοί, εκείνος την κοιτάζει που κοιμάται παραδομένη σε ήσυχο όνειρο, ο κορμός της σε στάση εμβρύου, τα βλέφαρα της σφαλισμένα απαλά, στα χείλη της ένα αδιόρατο χαμόγελο, στην ανάσα της γιασεμί.

Και μένει να την χαζεύει ώρες,
μια εκείνη, μια την πόλη, μια το κορμί της, μια τα φώτα από κάτω που του θυμιζουν αντανακλάσεις αστεριών, και σκέφτεται πόσο όμορφα είναι που έχουν βάλει το στρώμα στο βεράντα και κοιμούνται εκεί, και δεν τον πειράζει ο ήλιος που τους πιάνει το πρωί, ξυπνούν μεθυσμένοι, κρύβουν τα πρόσωπά τους κάτω από το ίδιο μαξιλάρι και αφήνονται να τους ξαναπάρει ο ύπνος μαζί. Εκεί στη βεράντα, κάτω από τον αυγουστιάτικο ουρανό, πάνω από την άδεια Αθήνα των διακοπών...




Έμαθε η καρδιά Κώστα Λειβαδά- Λίνας Νικολακοπούλου. Ερμηνεία: Δήμητρα Παπίου. Άλμπουμ: "Έμαθε η καρδιά" (2010).

10 Αυγούστου 2010

δως μου το μήνα που 'χω άδεια

Η γυναίκα της καταιγίδας φέτος μπορεί και να πήγε διακοπές, εσύ είσαι ήδη σε μέρη μακρινά κι εγώ έχω ρίξει μαύρη πέτρα στο μπλογκ. Όχι ότι έδωσα ραντεβού το Σεπτέμβρη, σαν χειμερινό σινεμά, ούτε ότι "έκλεισα" μαζί με τα σχολεία. Τα ποστ μόνο αρνούνται να αφήσουν την ησυχία του υπολογιστή με το θαλασσινό desktop και να ανοίξουν πανιά στην άπνοια του καλοκαιρινού διαδικτύου.

Κόκκινη σελήνη, θάλασσα, αμμουδιά, άδεια, όλα θα μπορούσαν να οδηγούν σε μια λέξη: Αύγουστος.


Είδα
στης θάλασσας τα χάδια
είδα
ασάλευτη να μένει η αμμουδιά

Κι ας μην ταιριάζει με την χαζοχαρούμενη αισιοδοξία ποπ τραγουδιών της μιας σαιζόν με τη μαγική λέξη "καλοκαίρι" που σπάνε τα ραδιόφωνα και φέτος (αν δεν προσέξεις που αφήνεις τη βελόνα).


"Σελήνη"
, στίχοι Λίνα Νικολακοπούλου, μουσική Σταμάτης Κραουνάκης, ερμηνεία Σοφία Χρήστου. Υπάρχει στο άλμπουμ "Όταν έρχονται οι φίλοι μου" (1995) και στο άλμπουμ με μουσική και τραγούδια για την ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου "Αυτή η νύχτα μένει" (1999).

20 Ιουλίου 2010

Η πόλις

Δεν είχε χωριό. Όλοι έρχονταν από κάπου, μόνο εκείνη αισθανόταν να γεννήθηκε στο πουθενά. Έβλεπε τους άλλους να φεύγουν σαββατοκύριακα κι αργίες για το χωριό τους επιστρέφοντας με βαλίτσες γεμάτες σπιτικά φαγητά ή να αποτοξινώνονται τα καλοκαίρια στο πατρικό- άσυλο μακριά από την Αθήνα κι αισθανόταν ξένη. Όχι ξένη, μετέωρη. Χωρίς ρίζες, ξεκρέμαστη, σαν ένα χέρι να την παράτησε στη πόλη αυτή.

Είχε γεννηθεί εδώ. Πριν 37 χρόνια. Θυμόταν ελάχιστα τη γειτονιά της, κάπου στο Παγκράτι. Μπαλκόνια με γλαστράκια, το θερινό σινεμά -ίσως να είναι ακόμα ανοιχτό, η λαϊκή αγορά όπου πήγαινε με τη μαμά της κάθε Τρίτη πρωί πρωί. Πολυκοσμία, μελαμψές γυναικες με μαντήλια, φωνές, λαχανικά σε δραχμές. Εκείνη κοριτσάκι να παρατηρεί από χαμηλά το θορυβώδη κόσμο, τους λαιμούς των νοικοκυρών και τις σφικτές παλάμες τους στα καρότσια, το χέρι της μητέρας που την έσερνε μες στο πλήθος.

Μετά συσκότιση. Δεν είχε άλλη ανάμνηση από τη γειτονιά, καμία θύμηση από τη μετά ζωή της εκεί. Οικογένεια, σχολείο, εφηβεία και πανελλήνιες είχαν απωθηθεί στην πιο σκοτεινή περιοχή της μνήμης της. Θυμόταν μόνο τα παιδικά της χρόνια, σαν να έζησε αποκλειστικά ως παιδί περνώντας κατευθείαν στην ενήλικη ζωή, τότε που
άνοιξε την πόρτα και έφυγε τελεσίδικα από το πατρικό της, τη μέρα που πέρασε στο πανεπιστήμιο.

Πήγε να ζήσει στο δυαμισαράκι -δώρο του πατέρα για τη θριαμβευτική είσοδο στη Φιλοσοφική- σε μια ερημική γειτονιά στο Γαλάτσι. Έκτοτε ζούσε μόνη της εκεί. Κάποια στιγμή είχε μείνει και ο πρώην άντρας της, λίγο στριμωχτά είναι η αλήθεια. Πάνε τρία χρόνια που χώρισαν, κοινή συναινέσει. Ένα ήσυχο κυριακάτικο πρωινό, ξύπνησαν σιωπηλοί, ήπιαν τον καφέ τους αποφεύγοντας να συναντηθούν οι ματιές τους, μάζεψαν παρέα τη βαλίτσα του, φιλήθηκαν τελευταία φορά και χώρισαν οριστικά.

Δεν της έλειπε πια. Μόνο τα καλοκαίρια νοσταλγούσε τις διακοπές που μοιράστηκε μαζι του. Ήταν ο πρώτος που την είχε πείσει να φύγει από την πόλη. Ταξίδευαν με τη μηχανή του,
γύριζαν κάθε γωνιά της Ελλάδας, περνούσαν ολόκληρη την άδειά τους μαζί, είκοσι μέρες πετώντας με μια σέλα, ακτή ακτή, κατακτούσαν όποια ερημική παραλία υπήρχε, έκαναν μπάνιο, μετά έρωτα -συχνά μόνο έρωτα- και αποκοιμόντουσαν γυμνοί.

Μετά το χωρισμό δεν είχε ξαναφύγει από το λεκανοπέδιο ούτε είχε ξαναπάει διακοπές. Δεν το είχε επιδιώξει. Πού να πάει κιόλας. Οι φίλες της προτιμούσαν τα κοσμοπολίτικα νησιά, Μύκονο, Σαντορίνη, μπιτς μπάρ και μοχίτος, εκείνη νοσταλγούσε ελευθερία, να γύριζε πάλι την Ελλάδα από άκρη σ άκρη, παράλληλα με τη θάλασσα, να ξαναθυμόταν κάθε παραλία που είχε εξερευνήσει μαζί του, όχι για εκείνον αλλά για την εποχή που ένιωσε πρωτόγνωρα ελεύθερη, τότε που για λίγο η ζωή της έτρεξε ορμητικά κόντρα στον άνεμο προσπερνώντας κάθε τι θλιβερό, όχι σαν τώρα που ζωή της ήταν η ίδια η θλίψη.

Αύριο ξεκινούσε η άδειά της. Εικόσι ολόκληρες μέρες που δεν είχε πάλι πώς να ξοδέψει. Όλοι περιμέναν γκρινιάζοντας να φτάσει ο Αύγουστος, να φύγουν και να επιστρέψουν μαυρισμένοι το Σεπτέμβρη ανταλλάσσοντας μετά εμπειρίες από παραλίες και ταβερνάκια δίπλα στη θάλασσα, εκείνη πάλι μισούσε αυτό το μήνα, που έμενε στην Αθήνα, ολομόναχη σε μια πόλη άδεια -εγκαταλειμμένη- με την παρέα αδέσποτων και πρεζονιών, περίπτερα κλειστά, πολυκατοικίες με παντζούρια κατεβασμένα, μπαλκόνια
έρημα, μοναδική υποψία ζωής οι σκιές των διαρρηκτών στις ταράτσες, να, τουλάχιστον εκείνη δεν είχε ν' ανησυχεί ότι θα γύρισε πίσω το Σεπτέμβρη αντικρύζοντας το σπίτι της ανοιγμένο.

Φέτος δεν άντεχε όμως πάλι εδώ. Ανυπόφορο καλοκαίρι, τσιμέντα να βράζουν, κλιματιστικό να υπολειτουργεί, ο φωταγωγος να μυρίζει από τη ζέστη, εκείνη μόνη στη βεράντα να μετράει πόσα αυτοκίνητα πέρασαν όλο το βράδυ -πάντα μονοψήφιος αριθμός. Φέτος θα έφευγε, θα μπαινε στο τρένο -τα πλοία τα μισούσε, να γιατί απέφευγε τα νησιά- ίσως Χαλκιδική, και η Καβάλα έχει ωραίες παραλίες, γιατί όχι Πελοπόννησο, ακόμα και κατακαμμένη έχει ένα σωρό ομορφιές.

Ετοίμασε το σάκο της, πετσέτα, αντιηλιακό, λίγα φρούτα για τη λιγούρα μετά το μπάνιο κι ένα βιβλίο "γυναικείας λογοτεχνίας" (έτσι τα αποκαλούσε υποτιμητικά εκείνος) και ήταν έτοιμη για τις διακοπές της.
Δε θα πήγαινε μακριά. Και φέτος εδώ γύρω θα την έβγαζε. "ΑΜΒΡΑΚΙΑ, Θαλάσσια-μπάνια-και-εκδρομές-στην-πανέμορφη-Αττική-με-δικά-μας-υπερπολυτελή-λεωφορεία", παρέα με γριές και μοναχικούς αγνώστους, όχι πια αγνώστους αλλά οικεία πρόσωπα, τους ήξερε από πέρυσι, τους έβλεπε καθημερινά στο λεωφορείο, και φέτος θα της χαμογελούν αλληλέγγυα κάθε φορά που θα διασχίζει το διάδρομο για να βρει θέση δίπλα στο παράθυρο, να μπορεί να βλέπει θάλασσα και ν' αγναντεύει τις ακτές, να ξεγελιέται ότι φεύγει, όχι βέβαια με μηχανή σαρώνοντας την Ελλάδα, ούτε με ΚΤΕΛ φτάνοντας σ' ένα ιδανικό χωριό αλλά τουλάχιστον μακριά για λίγες ώρες από τον ήχο του χαλασμένου κλιματιστικού και την απόλυτη σιωπή της πόλης.

Γιατί δεν είχε χωριό να πάει, ούτε εξοχικό στον τόπο των γονιών της, να φεύγει τα τριήμερα και τον Αύγουστο σαν τους άλλους και να επιστρέφει ήρεμη από την αστική ένταση, ήταν Αθηναία χωρίς ρίζες και καταγωγή, γεννήθηκε εδώ και δε μπορούσε να φύγει, άλλο την εποχή που ήταν με εκείνον, τώρα καθηλώθηκε στην πόλη για πάντα, κι αν έφευγε, άδικος κόπος, την πόλη μέσα της θα κουβαλούσε.



(Στη θέση της φωτογραφίας θα έπρεπε να υπάρχει το τραγούδι "Η Πόλις" της Λένας Πλάτωνος, σε ποίηση Κωνσταντίνου Π. Καβάφη και ερμηνεία Γιάννη Παλαμίδα, το οποίο όμως δεν έχει ακόμα δισκογραφηθεί. Θα αναρτηθεί κανονικά μόλις βρει το δρόμο για τη δισκογραφία)



H πόλις του Κωνσταντίνου Π. Καβάφη, σε μουσική της Λένας Πλάτωνος. Ερμηνεία: Γιάννης Παλαμίδας. Αδισκογράφητο προς το παρόν.

12 Ιουλίου 2010

Κύκλος Καβάφη

Στα ακουστικά μου παίζει ο Καβάφης. Στέκομαι όρθιος στο μετρό, κλείνω τα μάτια και βλέπω το σκοτάδι των ποιημάτων.

Να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο κραυγάζει ο Παλαμίδας και ο καταραμένος λόγος του Ποιητή κυλάει στα καλώδια-φλέβες του Ipod.

Λαρυγγισμοί που διαπερνούν τα τύμπανα, ηλεκτρομπίτς που ταρακουνούν, χειροκροτήματα και επευφησμοί ανάμεσα στα τραγούδια, ολόκληρη η καβαφική ειρωνεία σε
μια πειρατική ηχογράφηση.

Την μια μονότονην ημέραν άλλη
μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί.

Ανοίγω τα βλέφαρα και είναι μπροστά μου. Το άδειο πιάνο της Πλάτωνος στην ορχήστρα, εκείνη που παρακολουθεί με κλειστά μάτια, σφιγμένα χείλη κι αταραχη ικανοποίηση τον ιδανικό της ερμηνευτή να συνταράσσεται στο αρχαίο κοίλο, το γαλάζιο της φόρεμα που ξεχωρίζει στα πρώτα καθίσματα.

Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας

Ο Παλαμίδας στα μαύρα, απόκοσμος, κατασκότεινος όπως οι μελωδίες, φιγούρα από ταινία τρόμου του βωβού, μια φωνή
απόγνωσης σ' ένα κρεσέντο θλίψης και διαστημικών ήχων.

Ο συρμός τρέχει στο σκοτεινές στοές.
Η φωνή του απλώνει, αντηχεί, κατεβαίνει σε δυσθεώρητα βάθη, παλινδρομεί στις μίξεις, εκρήγνυται και επιστρέφει τσακισμένα ανθρώπινη.

Εδω ας σταθώ

Μ' επαναφέρει το σφύριγμα της πόρτας.
Φτάνω σε λίγο στο σταθμό μου. Δεκατρία τραγούδια στη διαδρομή Κατεχάκη-Πανεπιστήμιο. Η πόρτα ανοίγει, ο κόσμος ξεχύνεται στις σκάλες, στα αυτιά μου το τελευταίο ανκόρ, βγαίνω αργά από το βαγόνι και καταλήγω πάλι στο διάζωμα. Η συναυλία ξεκινάει. Η Πλάτωνος ανεβαίνει και πάλι στην ορχήστρα, την κρατάει από το χέρι ο φίλος της Αντώνης Μποσκοΐτης, Είμαι λαχανιασμένη απολογείται και ξεκινάει το πιάνο της...

(Εδώ θα ακούσετε τις πρόβες για την "Πόλιν" του Κωνσταντίνου Π. Καβάφη όπως τη μελοποίησε η Λένα Πλάτωνος και ανέβασε ο Αντώνης Μποσκοΐτης στο μπλογκ του Άσματα και Μιάσματα)


Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον, 1911, του Κωνσταντίνου Π. Καβάφη, σε μουσική της Λένας Πλάτωνος και ερμηνεία του Γιάννη Παλαμίδα. Αδισκογράφητο προς το παρόν.

Μονοτονία, 1908, του Κωνσταντίνου Π. Καβάφη, σε μουσική της Λένας Πλάτωνος και ερμηνεία του Γιάννη Παλαμίδα. Αδισκογράφητο προς το παρόν.

Η θάλασσα του πρωιού, 1915, του Κωνσταντίνου Π. Καβάφη, σε μουσική της Λένας Πλάτωνος και ερμηνεία του Γιάννη Παλαμίδα. Αδισκογράφητο προς το παρόν.

9 Ιουλίου 2010

Η Λένα Πλάτωνος μελοποιεί Καβάφη


Με τον "Καρυωτάκη" της και τις δεκατρείς ηλεκτρονικές της ελεγείες, μού έκανε παρέα όταν το σκοτάδι ήταν ο μόνος τρόπος. Τριάντα χρόνια σχεδόν μετά, η νέα της απόπειρα να μελοποιήσει Καβάφη -τον Ποιητή των Ποιητών- είναι για μένα ένα μεγάλο γεγονός.


Η
Λένα Πλάτωνος - η πολυαγαπημένη μου συνθέτις και τραγουδοποιός- παρουσιάζει τον "Κύκλο Καβάφη", την εργασία της πάνω σε δεκατρία ποιήματα του Αλεξανδρινού ποιητή σε δύο βραδιές στη Μικρή Επίδαυρο από τις οποίες δε θα μπορούσα να λείψω.

Ξέρω οτι δε θα είναι εύκολο εγχείρημα. Ο Καβάφης δεν υποτάχθηκε ποτέ σε συνθέτη. Η ίδια άλλωστε η Πλάτωνος είχε δηλώσει παλιότερα ότι δε μελοποιείται. Είμαι σίγουρος όμως ότι η προσέγγισή της θα είναι τουλάχιστον ενδιαφέρουσα, κι αν κρίνω από τις αναρτήσεις του φίλου και συνεργάτη της Αντώνη Μποσκοΐτη στο μπλογκ του Άσματα και Μιάσματα, θα έχουμε να κάνουμε με μια εντυπωσιακή μελοποίηση. (Ρίχτε και ματιά σε κείμενό του που δημοσιεύτηκε στη Λάιφο)

Βασικός ερμηνευτής θα είναι ο Γιάννης Παλαμίδας -
συνοδοιπόρος από τα παλιά της Πλάτωνος- ενώ μαζί του θα τραγουδήσουν και δύο κυρίες: Η Σαββίνα Γιαννάτου και η Victoria Bozhyk συμμετεχοντας στο δεύτερο μέρος- αναδρομή σε ολόκληρο το πλατωνικό έργο.

Ανυπομονώ!




Η Λένα Πλάτωνος μελοποιεί Καβάφη. Μικρή Επίδαυρος, 9 και 10 Ιουλίου, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών. Εισιτήρια: 30, 20€/ Φοιτητικό: 10€. Τηλεφωνική Προπώληση με πιστωτική κάρτα & πληροφορίες: 210 3272000.

Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα
Ποίηση Κώστα Καρυωτάκη, σε μουσική Λένας Πλάτωνος. Ερμηνεία: Σαββίνα Γιαννάτου. Άλμπουμ: "Καρυωτάκης- Δεκατρία τραγούδια" (1982).

Το βίντεο ανήκει στον χρήστη
labapr.

28 Ιουνίου 2010

Η καταιγίδα

Από νωρίς άρχιζαν να μαζεύονται σύννεφα. Πελώρια, σταχτιά σύννεφα, σαν γκρίζοι καπνοί μετακινούνταν στον ουρανό σχηματίζοντας ακαθόριστα σχήματα και εκφράσεις. Κάλυψαν τα λιγοστά αστέρια -όσα οι πινακίδες νέον άφηναν να λάμψουν- και σιωπηλά σκέπασαν και το φεγγάρι. Προχθές είχε πανσέληνο σκέφτηκε, και κοίταξε το φεγγάρι που μέχρι πρότινος κρατουσε ολόκληρο το σχήμα του δίνοντας ένα χρώμα σέπιας στη βραδιά. Τώρα είχε καλυφθεί κι εκείνο από τα μεγάλα σταχτιά σύννεφα. Κι ετσι η ήσυχη αυτή νύχτα του Ιούνη είχε γίνει κατασκότεινη, μήτε αστέρια, μήτε φεγγάρι, μονάχα σιωπηλό σκοτάδι...

Μετά άρχισαν οι αστραπές. Μακρά ζιγκ ζαγκ φωτός στο μαύρο φόντο του Υμηττού, λαμπερές κλωστές που ξεκινούσαν από τις άκρες των σύννεφων κι έσβηναν στις κορφές και τα δέντρα του βουνού, σαν ένα τεράστιο έντομο με ηλεκτροφόρες κεραίες να έσκυβε πάνω από τον ορεινό όγκο.
Ακολούθησαν και οι βροντες, μακρυνό βουητό στον ορίζοντα, σαν μουγκρητό ανήμερου θηρίου -ανθρώπινου ίσως- τόσο διαπεραστικό που πάγωσε τους γείτονες. Εκείνη βέβαια δεν ταράχτηκε, ακόμα κι όταν οι πρώτοι κεραυνοί ακούστηκαν σαν ουράνιες εκρήξεις -λες κι ανατινάζονταν ταυτόχρονα όλα τα ουράνια σώματα του ηλιακού συστηματος- μόνο φαντάστηκε την Αφροδίτη να εκρήγνυται στο διάστημα κι από πάνω της να σχηματίζεται ένα τεράστιο μανιτάρι, σαν αυτό που είχε δει στο ντοκυμαντέρ για μια πόλη της Ιαπωνίας, δε θυμόταν όνομα.

Δε φοβόταν, παρότι ήταν μόνη. Τα τελευταία άλλωστε χρόνια μόνη έμενε στο μικρό δυαράκι στην ερημική αυτή γειτονιά. Είχε πάψει να φοβάται. Ούτε οι παράξενοι ήχοι την τρόμαζαν, μήτε τα σκυλιά του πάρκου που γρυλιζαν νύχτες ολόκληρες ή έκλαιγαν σε κάθε σειρήνα ασθενοφόρου - να δεις που οσμίζονται το θάνατο, μονολογούσε και σκέπαζε το κεφάλι της με το μαξιλάρι. Όταν λοιπόν άρχισαν οι κεραυνοί δε φοβήθηκε. Ούτε μελαγχόλησε που κάποτε υπήρχαν δυο μπράτσα να την τυλίγουν σε κάθε ξέσπασμα του καιρού. Στοιχημάτισε μόνο αν θα ρίξει χαλάζι και της καταστρέψει τα λουλούδια ή απλώς βροχή και βάλθηκε να συμμαζεύει τη βεράντα. Έπρεπε να μαζέψει και τα ξεχασμένα ρούχα, από το μεσημέρι είχαν στεγνώσει, ολόκληρα σύρματα με γυναικεία εσώρουχα και κάλτσες, πάει ο καιρός που η απλωστρα γέμιζε με το μαύρα σλιπάκια του άντρα της, τώρα μόνο κυλότες και καλσόν.

Η καταιγίδα την πρόλαβε. Οι πρώτες βαριές σταγόνες έπεσαν στο μέτωπό της και κύλισαν κατευθείαν στα μάγουλα και το στόμα. Πήγε να επιταχύνει αλλά μέσα σε λίγα δεπτερόλεπτα ένιωθε την καταρρακτώδη βροχή να την μαστιγώνει στους ώμους και στο σβέρκο. Γινόταν μούσκεμα.
Το ξεθωριασμένο γαλάζιο νυχτικό της είχε κολλήσει σκουρότερο πάνω της, σαν να το είχε αγοράσει θαλασσί, τα μαλλιά της έσταζαν στα μάτια της εμποδίζοντας να δει καθαρά, οι γάμπες της κατέβαζαν μικρά ρυάκια νερού. Άκουγε τον ήχο της βροχης στα κάγκελα του μπαλκονιού και πάλευε να μαζέψει τα ρούχα από τα σύρματα. Μάταιος κόπος. Τα στεγνά ήταν πια μούσκεμα, ένα βαρύ κουβάρι από βρεγμένα εσώρουχα να στάζουν στην αγκαλιά της, η προσωπική ζωή της ασήμαντα μπερδεμένη και υγρή να την βαραίνει καθώς προσπαθούσε να την προστατέψει από τη βροχή και να τη διαφυλλάξει μάταια, αφού θα ξαναέβαζε πλυντήριο, τα ρούχα αυτά δε φοριούνται μετά από τέτοια βροχή, έχουν παλιώσει κιόλας προ πολλού και είναι καιρός επιτέλους να τα ανανεώσει.

Κι εκεί στη μέση της βεράντας κάτω από την καταρρακτώδη βροχή αποφάσισε να τα βροντήξει. Άνοιξε απότομα την αγκαλιά της, έλυσε με χαρά τα χέρια της κι άδειασε τα βρεγμένα στο πλημμυρισμένο μπαλκόνι. Αφησε τα εσώρουχα να γλιστρήσουν ένα ένα, τα βαριά από τη βροχή και φθαρμένα
από τις ίδιες και τις ίδιες αναμνήσεις ζωντανά σύμβολα της βαλτωμένης της ερωτικής ζωής. Πέταξε κάτω όλο το παρελθόν της' τής φάνηκε ότι άκουσε τον ήχο του σπασίματος στα πόδια της, κεραυνοί και θρυμματιμένες αναμνήσεις μέσα σε λίμνες νερού και χώματα. Κι εκεί μες στη βροχή, πάνω στο σωρό από τα εσωρουχα έμεινε να απολαμβάνει την καταιγίδα...




Η καταιγίδα Astor Piazzola- Χρήστου Κανελλόπουλου. Ερμηνεία: Άλκηστις Πρωτοψάλτη. Αλμπουμ: "Πες μου θάλασσα" (2002).

24 Ιουνίου 2010

Παιδί με το γρατζουνισμένο γόνατο

Έλειψα δυο- τρεις μέρες και βρήκα το σπίτι σε κατάσταση πολιορκίας. Τα τέσσερα (ζωή να 'χουν) ανίψια είχαν καταλάβει κάθε ζωτικό χώρο του σπιτιού. Στα κρυφά πετούσαν τα παπούτσια τους και με τα πόδια και τα γόνατα γυμνά, αμολιόταν στα χώματα και στα καυτά τσιμέντα. Σαν τις αράχνες κρέμονταν από παντού, σαν το κισσό σκαρφάλωναν στα πάντα. Κάθε βήμα και εν δυνάμει ατύχημα: παντού στο πάτωμα μπάλες, μπαλάκια, παιχνίδια κι αυτοκινητάκια. Μπουλντόζες και φορτηγά φορτωμένα χώμα έκαναν ανατροπή οπουδήποτε, και εντός του σπιτιού. Τα φυτά κλαδεύτηκαν ακούσια, τα γατιά μετακόμισαν για να σώσουν την ουρά τους. Τα ποδήλατα, λιγότερα από τα παιδιά, δούλευαν με βάρδιες. Με την πρώτη ευκαιρία έπεφταν καρπαζιές και δαγκωματιές.

Παιδί με το γρατζουνισμένο γόνατο
κουρεμένο κεφάλι όνειρο ακούρευτο


Αν και ανέβαλα να πάρω καμιά- δυο μέρες άδεια που ήθελα για να ξεκουραστώ στο σπίτι (καταλαβαίνεις γιατί), δεν σου κρύβω ότι η κατάσταση (εκτός των περιπτώσεων που πιανόταν μαλλί με μαλλί, αν και κοντοκουρεμένα) ήταν άκρως απολαυστική. Αυτό δα μας έλλειπε, να ξυπνήσουν και το καταβαραθρωμένο μητρικό μου ένστικτο!

(ΥΓ. Δυο μέρες ακόμα να μείνουν και το βλέπω το ένστικτο να γυρνά στη θέση του)


"Παιδί με το γρατζουνισμένο γόνατο", των Οδυσσέα Ελύτη- Γιάννη Μαρκόπουλου, ερμηνεία Μαρία Δημητριάδη από το δίσκο "Ήλιος ο Πρώτος" (1969).Το τραγούδι επίσης συμπεριλαμβάνεται στη συλλογή "Η Μαρία Δημητριάδη τραγουδά τους μεγάλους συνθέτες" (1995).

20 Ιουνίου 2010

Μετρώντας δειλινά...

Καλά τα βγάζει πέρα η μοναξιά
φτωχικά αλλά τίμια.

Κάπως έτσι λοιπόν τη βγάζω,
φτωχικά -στο πνεύμα των ημερών- και τίμια, σχεδόν καθαγιασμένα.

Από την άλλη, διάθεση για γράψιμο δεν έχω, και δεν ξέρω πού να ρίξω την ευθύνη.
Στην (ύποπτη) ηρεμία του Ιουνίου,
στη θερινή ραστώνη ή στην ακινησία των αισθημάτων;

Μόνο κάποιες ενδιαφέρουσες παραστάσεις του Φεστιβάλ Αθηνών με κινητοποιούν, αν και όχι τόσο εγκαίρως ώστε να βρω εισιτήρια σε όλες (μα καλά πόσοι ψευτοκουλτουριάρηδες μαζευτήκαμε σ αυτήν την πόλη;) και οι επικείμενες διακοπές μου στην Ισπανία.
Οι οποίες διακοπές είναι σε ενάμιση μήνα σχεδόν.

Τώρα που το σκέφτομαι, αργούν πολύ.





Δηλαδή τί; Μέχρι τότε θα μετράω δειλινά;


Καλά τα βγάζει πέρα η μοναξιά της Κικής Δημουλά. Απόσπασμα από το ποίημα Δεν έχεις τί να χάσεις. Χλόη Θερμοκηπίου, ἐκδόσεις Ἴκαρος, 2005

Τα δειλινά των Γιώργου Ζαμπέτα- Χαράλαμπου Βασιλειάδη. Ερμηνεία: Σταμάτης Κραουνάκης. Ηχητικό απόσπασμα από τη ραδιοφωνική εκπομπή του Γιώργου Τσάμπρα στο Δεύτερο Πρόγραμμα την παραμονή της πρωτοχρονιάς του 2010. Η πρώτη εκτέλεση ανήκει στη Βίκυ Μοσχολιού.
Το βίντεο της user StamXar.

16 Ιουνίου 2010

του έρωτα η στέρνα


Ζέστη, κι είναι μόνο η αρχή. Ζέστη το πρωί· όλο και κάποιος συνάδελφος οικειοποιείται το γραφείο μου, το μόνο με ανεμιστηράκι usb, να 'κανε και καμιά δουλειά γιατί εγώ έχω κατεβάσει τα ρολά και είναι μόνο15 του Ιούνη! Ζέστη και το μεσημέρι· το αυτοκίνητο βράζει σα χύτρα ταχύτητας, ναι, το παραδέχομαι είμαι σβέλτος οδηγός, όταν δεν αυτοπεριορίζομαι. Ζέστη και το απόγευμα στη θάλασσα, ζέστη εν γένει, γράφω και το λάπτοπ ξεφυσάει, λίβας σκέτος.
 



Ετούτο είναι ένα μπερδεμένο στ' αυτιά μου τραγούδι. Δεν είμαι σίγουρη πώς πάνε οι τόνοι και τα γράμματα "πέρνα-περνά", "στερνά- στέρνα". Είναι και το βιβλιαράκι του cd που γράφει τους στίχους στα κεφαλαία και μου αφήνει το περιθώριο να τα ανακατεύω κατά πως θέλω. Ακόμα κι εκεί που τη μια ακούω σχεδόν ξεκάθαρα "κι άμα ανάψουν τα στερνά και χαρώ", την άλλη πάλι κλονίζομαι. Με τέτοια ζέστη δεν μου ταιριάζει, διαλέγω μιαν άλλη εκδοχή, χωρίς ανησυχία για τα στερνά, αλλά με έμφαση στη στιγμή στην απτή πραγματικότητα: "κι άμα ανάψουν τα στέρνα και χαρώ"

 να του έρωτα η στέρνα για νερό 


"Έλα νιότη μου πέρνα", στίχοι Λίνα Νικολακοπούλου, μουσική Νίκος Αντύπας, ερμηνεία Χάρις Αλεξίου από το δίσκο "Δι ευχών" (1992).

7 Ιουνίου 2010

Καρφωτή

Σε μια λεπτή φωνητική γραμμή ισορροπείς
κρατώντας για αντίβαρο
ενός κούρου πεθαμένου το σώμα

Κοιτάς αφ υψηλού το χάος
μπλε και πνιγμένο
να κρέμεται κάτω από τα πέλματά σου

Με τις μύτες προσπαθείς
να διασχίσεις την τεντωμένη χορδή
κάθε βήμα σου παιανίζει ήχους επαναλβανόμενους
αναστεναγμούς συρτούς
αχ αχ αχ
αποκρίσεις ηρώων τραγικών
συμβιμβισμένων με την οργή της Ύβρεως.

Κι όπως η προσπάθειά σου σαλπίζει τη μη πτώση
τα δάχτυλά λυγίζουν από το συμβολισμό
οι παλάμες ανοίγουν αργά, το νεκρό άγαλμα σού γλιστρά
πέφτει σφυρίζοντας στο γαλάζιο κενό
Ακέραιο, καρφώνεται στη γαλάζια άβυσσο
Ζωντανο, προσγειώνεται σ' ένα κρουστό οδύνης
που θυμίζει ξεχασμένο στόχο στο έδαφος.

Από ψηλά εσύ
παρατηρείς το γκρέμισμα

το σφύριγμα της πτώσης
αφουγκράζεσαι
καταδύσεις φαντάζεσαι στο υγρό υποσυνείδητο
βουτιές στις πνιγμένες επιθυμίες χωρίς οξυγόνο και σκάφανδρο
κι έτσι ολομόναχος απομένεις ν' αγναντεύεις
τον άψυχο κούρο να παλεύει με τη ζωή...


Ιούνιος 2000




Καρφωτή των Γιώτας Κοτσέτα- Μυρτώς Κοντοβά. Ερμηνεία: Ελευθερία Αρβανιτάκη. Άλμπουμ: "Εκπομπή" (2001).

31 Μαΐου 2010

ένας λαός που τον 'μποδίζουν να βαδίζει


Στους δρόμους, αν και ξεθωριασμένες, οι αφίσες ακόμα γράφουν με μεγάλα γράμματα "Σπάμε την πολιορκία". Στους δρόμους που απόψε πέρασε μια μουδιασμένη πορεία διαμαρτυρίας.

Σήμερα πάλι, μετράμε νεκρούς. Έξι, δέκα, δεκαεννιά... στα καράβια για τη Γάζα. Χρόνια τώρα, στη Γάζα έχουν χάσει το μέτρημα. Ένας ολόκληρος λαός που τον 'μποδίζουν να βαδίζει. Κι εσύ κοιτάζεις τ' άστρα.




Να το λοιπόν
γιατί δεν καταδέχομαι
να υψώσω το κεφάλι μου στα αστροφώτιστα διαστήματα



"Μικρόκοσμος", ποίηση Ναζίμ Χικμέτ σε απόδοση Γιάννη Ρίτσου, μουσική Θάνος Μικρούτσικος, ερμηνεία Μαρία Δημητριάδη, από το δίσκο "Πολιτικά Τραγούδια" (1975).