30 Απριλίου 2010

Κάθε βραδυ λυπημένοι


Αυτές τις μέρες, δεν τολμώ ν ανοίξω την πόρτα μου.

Χιλιάδες μικρά νεκρά ανθάκια κατακλύζουν το μπαλκόνι μου, εισβάλοντας στο δωμάτιο όποτε βγω να χαζέψω λίγο το φεγγάρι.

Λευκά, ξεραμένα πέταλα που γεμίζουν το πάτωμα, γαντζώνονται στην κουρτίνα, γλιστρούν στις σελίδες και στο πληκτρολόγιο και κρύβονται στα συρτάρια και τα σεντόνια.

Γι αυτό κι εγώ κλείνω ερμητικά τα πατζούρια,
μήτε φως, μήτε άνοιξη
-κατεβαζω ρολά-
μήτε άσχημα νέα και ειδήσεις,
να γλιτώσω από τη θλιβερή πραγματικότητα και την ανασφάλεια.

Από τη λύπη;

Μου γράφεις:

Μου σπάνε τα νεύρα όλοι στη δουλειά
δεν με νοιάζουν οι προθεσμίες, δε με νοιαζουν οι δουλειές,
με νοιάζει που θα πρέπει να λέω και δόξα τω Θεώ στη σκατοκατασταση που βρεθήκαμε
κι εγώ δε μπορώ να δοξάζω πράγματα που δεν πιστεύω

Έτσι λοιπόν θα 'ναι από δω κι εμπρός.
Κι εμείς θυμωμένοι, φοβισμένοι, λυπημενοι.

Πάντα λυπημένοι...





Κάθε βραδυ λυπημένη του Βασίλη Τσιτσάνη. Ερμηνεία: Δήμητρα Γαλάνη. Άλμπουμ: "Ατελείωτος δρόμος" (1983).

27 Απριλίου 2010

μάγος έρωτας


Αυτές τις μέρες έχει μια συννεφιά που μου πατάει το φρένο. Έτσι, ενώ είχα θεωρητικά όρεξη να γράψω οτιδήποτε, πρακτικά δεν έγραψα τίποτε. Ως φαίνεται, η όρεξη παίζει παιχνίδι όπως ο ήλιος με τα σύννεφα, και σήμερα έχει μόνο σύννεφα.

Θέλω πράγματα απλά, έως και λιτά, σαν μια κιθάρα μόνο που συνοδεύει μια αφτιασίδωτη φωνή.


Ο μάγος έρωτας, λέει, κυκλοφορεί με σπαθί.  Prêts? Allez!


"Μάγος Έρωτας": στίχοι και ερμηνεία Λίνας Νικολακοπούλου, μουσική Γιάννη Σπάθα. Από εκπομπή του Γιώργου Παπαστεφάνου που έχει προβληθεί στην ΕΡΤ. Το τραγούδι ηχογραφήθηκε (με παραλλαγμένους τους στίχους) για τη δισκογραφία με τη φωνή του Βασίλη Λέκκα και περιλήφθηκε στο δίσκο "Σπινθήρας" του 2007.
Το βίντεο και οι σχετικές πληροφορίες από το κανάλι Thanasis1212 .

20 Απριλίου 2010

Η Γυναίκα της Πάτρας


Μετά από αρκετή προσπάθεια, κατάφερα επιτέλους να δω τη "Γυναίκα της Πάτρας" στο Από Μηχανής Θέατρο σε σκηνοθεσία της Λένας Κιτσοπούλου και ερμηνεία της Ελένης Κοκκίδου. Η παράσταση βασίζεται στις συνεντεύξεις της πατρινής πόρνης Πανωραίας στο Γιώργο Χρονά (οι οποίες εκδίδονταν σε συνέχειες στο περιοδικό Οδός Πανός το 1984)
όταν η πρώτη ζούσε -κατεστραμμένη οικονομικά- από τη φιλανθρωπία της γειτονιάς της.

Είχα ακούσει πάρα πολλά για την παράσταση, για την τρομερή της επιτυχία, για την εξαιρετική ερμηνεία της Κοκκίδου. Τίποτα δεν ήταν υπερβολή. Η Κιτσοπούλου σκηνοθέτησε μια παράσταση καθηλωτική και σκληρή σα γροθιά στο στόμα, σκιαγραφώντας το πρόσωπο της Πανωραίας ως αμετανόητης και θεούσας πόρνης που με την προσωπική της ηθική και θυμοσοφία ανατέμνει τη μεταπολεμική ελληνική κοινωνία.

Η Ελένη Κοκκίδου ερμήνευσε μεγαλοφυώς το πορτρέτο της θαρραλέας αυτής γυναίκας, που το εξωπραγματικό κάλλος της και η φιλήδονη φύση της την οδηγούν εν τέλει στην πορνεία.
Γιατί η Πανωραία δεν είναι μια συνηθισμένη πόρνη που βορυγκομά τα βάσανά της. Αντιθέτως! Είναι μια γυναίκα που δε μετανιώνει, ούτε μεμψιμοιρεί. Διηγείται το βίο της μ' ένα λόγο ωμό και απογυμνωμένο, χωρίς να κρύβει ούτε να ωραιοποιεί, χωρίς να δικαιολογείται ή να εκλιπαρεί τον οίκτο της κοινωνίας. Γεμάτη σοφία και ποιητικότητα -σαν όλες τις λαϊκές γυναίκες της επαρχίας που παρότι αμόρφωτες όταν διηγούνται ηχεί από μέσα τους η φωνή του ραψωδού- θεολογεί ακατάπαυστα, νοσταλγεί, ανακαλεί τις θύελλες της ζωής της, κλαίει, θυμώνει, καταριέται, χορεύει, τραγουδάει, αισθάνεται, θυμάται τις ευτυχισμένες στιγμές, ξαναζεί τον αισθησιασμό και τον έρωτα που της καθόρισε τη ζωή. Μια ζωή πολύπαθη, γεμάτη πόνο και τραγωίδες που ποτέ όμως δεν κατάφεραν να της στερήσουν τη λαχτάρα της να ζήσει. "Μόνο η πουτάνα η αγάπη" όπως επαναλάμβανε διαρκώς τη λύγισε, μόνο τις συμπληγάδες της αγάπης δε μπόρεσε να περάσει αλώβητη...

Όλα τα παραπάνω η Κοκκίδου κατάφερε να τα αποδώσει
αριστετεχνικά στην ερμηνεία της, με το σώμα και τη φωνή της, τις κινήσεις και την ακίνητη στάση της, το υγρό βλέμμα και τον ιδρώτα της, το τραγούδι και το χορό της (συγκλονιστικές οι στιγμές που παρασυρμένη από τις αναμνήσεις της αρχίζει να τραγουδά ή να χορεύει με μανία), αποφεύγοντας τις μελό ευκολίες ενός τέτοιου αβανταδόρικου ρόλου κι επιμένοντας στην πιο ωμή φυσικότητα που έχω δει ποτέ στο θέατρο. Ένα αληθινό μάθημα υποκριτικής, μια κάταθεση ψυχής που με τράνταξε και με άφησε αφωνο με τη δύναμή της...


ΥΓ: Αναρωτιέμαι αν το έργο είχε την ίδια επίδραση και στους υπόλοιπους θεατές. Αν κρίνω από τις αντιδράσεις και τα σχόλια καθόλη τη διάρκεια της παράστασης μάλλον όχι. Μπορώ να πω ότι ήμασταν το πιο αμήχανο κοινό που έχω ζήσει ποτέ σε θέατρο.

Οι περισσότεροι γελούσαν δυνατά στις πιο ακατάλληλες στιγμές, διασκέδαζαν μικροαστικά με τη λαϊκή προφορά της Πανωραίας, σχολιάζαν με γελάκια καθωσπρεπισμού την αθυροστομία της, παραξενεύονταν με την αγάπη της για το δημοτικό τραγούδι και το χορό. Λες και πρώτη φορά τους αποκαλυπτόταν αυτή η πλευρά της Ελλάδας, λες και δεν έιχαν ξανακούσει τετοια γλώσσα.

Αντιμετώπιζαν το πορτρέτο της αυθεντικής
αυτής γυναίκας ως γραφικό, ως άλλη μια ημίτρελη από τα "Παρατράγουδα" της Πάνια, σαν κάτι ανοίκειο και συνεπώς αφύσικο. Αλήθεια τόσο πολύ μας έχει εκφυλίσει το lifestyle και ο νεοπλουτισμός που ξεχάσαμε το σχετικά πρόσφατο παρελθόν μας; Ή έχουμε γίνει τόσο αστοί που χλεβάζουμε τη λαϊκότητα λες και δεν τη συναντούμε παντού στην ελληνική επαρχία, λες και δεν τη ζήσαμε στην οικογένειά μας στο χωριό, όλοι μάλλον στο Κολωνάκι μεγαλώσαμε. Εκτός κι αν έχουμε μάθει την αλήθεια των άλλων να τη χειριζόμαστε ως φάρσα κανιβαλίζοντάς την σα να βλέπουμε ταινία στα Village ή dvd στο σπίτι...



Αερικό του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Ερμηνεία: Ελένη Κοκκίδου, από την εκπομπή "Έχει γούστο" με καλεσμένους το Γιώργο Χρονά και την Ελένη Κοκκίδου. Πρώτη ερμηνεία: Μελίνα Κανά στο άλμπουμ "Λάφυρα" (1998).
Η γυναίκας της Πάτρας του Γιωργου Χρονά, σε σκηνοθεσία Λένας Κιτσοπούλου και ερμηνεία Ελένης Κοκκίδου. Από Μηχανής Θέατρο, Ακαδήμου 13, Κεραμεικός. Παραστάσεις: Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο και Δευτέρα στις 21.00 και Κυριακή στις 19.00. Μέχρι 31 Μαΐου.
Το ομώνυμο βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οδός Πανός.

15 Απριλίου 2010

να θυμηθώ να σβήσω τη φωτιά


Τίποτα πιο πολύ δεν είναι. Αυτό που συνδέει τα "μεγάλα" στελέχη με τους άνεργους, τους επισφαλείς υπαλληλάκους με τους "αιώνιους" φοιτητές. Είναι ο  τρόπος που μας μένει για να είμαστε πάλι (κάπως/έτσι) μαζί. Τίποτα άλλο από παράταση μιας κακέκτυπης ανεμελιάς φοιτητικών χρόνων, που σε διάρκεια θα μπορούσε να έχει φτάσει την απόκτηση και διδακτορικού με ολοκληρωμένες τις στρατιωτικές υποχρεώσεις. Πέρασαν τα πρώτα, τα δεύτερα τα τρίτα, τα τέταρτα τα χρόνια, τα ψέμματα, οι αγάπες,


στο τέταρτο κοιτάχτηκα
δεν ήμουν πια εγώ

Μόνο το τραγούδι επιμένει στα playlist της παρέας, να ξορκίζει ατελώς ένα παλιό (ανομολόγητο και πλέον επιβεβαιωμένο) προαίσθημα.


"Χαμένο ρούχο": στίχοι Θανάσης Παπακωνσταντίνου, μουσική και ερμηνεία Σωκράτης Μάλαμας, από το δίσκο "Ο φύλακας κι ο βασιλιάς", 2000.

10 Απριλίου 2010

Ταξείδι


{Μου το θύμισε η ιέρεια Βλαχογιάννη την Τετάρτη στο Ιατρείο Ασμάτων.
Ένα υπέροχο ποίημα του Κωστη Παλαμά όπως το μελοποίησε (τις τρεις τελευταίες του στροφές συγκεκριμένα) ο Σταμάτης Κραουνάκης}


Μου σφίγγει ο καϋμός, 'σα' θηλειά το λαιμό

Και μεσ' 'ς την καρδιά με δαγκώνει σα φείδι
Παράξενο θέλω ν' αρχίσω ταξείδι
Χωρίς, μα χωρίς τελειωμό

Το δρόμο μ' αργά να τραβώ, να τραβώ
Αλλά πουθενά και ποτέ να μη στέκω,
Ψυχή να μη βρίσκω, ή πάντα να μπλέκω
Με κόσμο τυφλό και βουβό

Να νοιώθω τριγύρω πλατειά ερημιά
Κλεισμένα τα σπίτια, τα ντζάκια σβυσμένα
Ψηλά να μη φέγγη αστέρι κανένα
Και κάτου γυναίκα καμμιά

Αι! Ίσως σε τέτοιο ταξείδι αν 'βρεθώ
Ατέλειωτο, έρμο, 'ς αγνώριστη χώρα
Δε θάχω περίσσια λαχτάρα 'σαν τώρα
Αγάπη, από σε να χαθώ!




Το ταξείδι ποίημα του Κωστη Παλαμά, σε μελοποίηση του Σταμάτη Κραουνάκη. Άλμπουμ: "Δεν ξέρω παρά να τραγουδώ" (2005) (ένα δίσκο που προέκυψε από τη συναυλία στην αυλή του παλιού Πανεπιστημίου στην Πλάκα τον Σεπτέμβρη του 2003 όπου - με πρωτοβουλία του Πανεπιστήμιου Αθηνών- 19 συνθέτες μελοποίησαν ισάριθμα ποιήματα του Κωστή Παλαμά).
Το βίντεο ανήκει στη χρήστρια Kirkh70.