Τίποτα πιο πολύ δεν είναι. Αυτό που συνδέει τα "μεγάλα" στελέχη με τους άνεργους, τους επισφαλείς υπαλληλάκους με τους "αιώνιους" φοιτητές. Είναι ο τρόπος που μας μένει για να είμαστε πάλι (κάπως/έτσι) μαζί. Τίποτα άλλο από παράταση μιας κακέκτυπης ανεμελιάς φοιτητικών χρόνων, που σε διάρκεια θα μπορούσε να έχει φτάσει την απόκτηση και διδακτορικού με ολοκληρωμένες τις στρατιωτικές υποχρεώσεις. Πέρασαν τα πρώτα, τα δεύτερα τα τρίτα, τα τέταρτα τα χρόνια, τα ψέμματα, οι αγάπες,
στο τέταρτο κοιτάχτηκα
δεν ήμουν πια εγώ
Μόνο το τραγούδι επιμένει στα playlist της παρέας, να ξορκίζει ατελώς ένα παλιό (ανομολόγητο και πλέον επιβεβαιωμένο) προαίσθημα.
"Χαμένο ρούχο": στίχοι Θανάσης Παπακωνσταντίνου, μουσική και ερμηνεία Σωκράτης Μάλαμας, από το δίσκο "Ο φύλακας κι ο βασιλιάς", 2000.
Εξοχα..οπως πάντα..
ΑπάντησηΔιαγραφή. Καλημέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήκι ο καιρός σήμερα στην Θεσσαλονίκη είναι ιδανικός για εικόνα στην ανάρτηση αυτή. Ψιλοβρέχει ασταμάτητα .
. Καλή βδομάδα.