13 Φεβρουαρίου 2012

Να κρατηθούμε ζωντανοί

Ας μη μιλήσουμε πάλι γι' αυτό. Κουράστηκα, μπούχτισα, δεν αντέχω άλλο πλάκωμα, άλλη ασχήμια. Ας μην αναπτύξουμε πάλι τα αίτια, "τις πταίει", είναι δυο χρόνια τώρα που ως πολίτης κάνω αυτοκριτική, σκέφτομαι, παραμιλώ, συζητώ τις απόψεις μου κι αναλύω, τις υποστηρίζω φανατικά ώσπου τσακώνομαι, αλλάζω γνώμη, υιοθετώ διαφορετική, ξανάβρίσκομαι μετέωρος και φτου απ' την αρχή.

Ας πούμε για κάτι όμορφο. Για κάτι που να μας κινητοποιει, που να μας δινει κίνητρο. Να πούμε για τον έρωτα, για τη φιλία, την τέχνη, τις όμορφες στιγμές με τους ανθρώπους μας. Να μιλήσουμε για την εξαντλημένη αγκαλιά μετά το σεξ, τη φωνή της μητέρας στο τηλεφώνημα από το χωριό, το άβαταρ του κολλητου στο τσάτ στα πεταχτά στο γραφείο, το πρόσωπο της Αμαλίας στη βιντεοκλήση από Ισπανία. Να πούμε κάτι ευχάριστο ρε φίλε.

Να, η κουμπάρα μου είναι πάλι έγκυος μετά την αποβολη. Τα ανίψια μου μεγαλώνουν όμορφα χωρίς να ξεχνούν το θείο της Αθηνας, ο γάτος έρχεται γουργουρίζοντας στα πόδια μου για να κοιμηθεί. Και έχω φίλους που μπορούν ακόμα και ταξιδεύουν -έκλεισα κι εγώ για Παρίσι κι ας μην έχω λεφτά. Και
υπάρχει ευτυχώς ο Αντώνης, η φωνή της Χαρούλας, η Μοσχολιού, ο Χατζιδάκις, η όπερα.

Κάτι θα υπάρχει ακόμα στη ζωή μου που μπορεί να τροφοδοτήσει τη χαρά, ε; Δεν είναι μόνο ο μισθός που δεν καταβάλλεται (κι όταν καταβάλλεται δεν φτάνει), ούτε οι δόσεις στην εφορία, το νοίκι που με το ζόρι πληρώνεται, οι άστεγοι στους δρόμους, το εκατομμύριο των ανεργων (αρκετοί άνθρωποί μου), τα μουτρωμένα πρόσωπα στους δρόμους, οι σπασμένες βιτρίνες, τα καμμένα ιστορικά κτίρια, η ρημασμένη Αθήνα μου, ε;

Κι αν δε βρίσκω, πρέπει να εφεύρω. Όχι άλλη παραίτηση, όχι άλλη απελπισία.

Πρέπει να υπάρξει ζωή πέρα από την κρίση, γαμώτο. Κάτι πρέπει να βρεθει να με κρατήσει ζωντανό.

Πρέπει να κρατήθουμε ζωντανοί. Ή όχι;




(ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΡΑΓΟΥΔΙ)

An error occurred. Please try again later