31 Μαΐου 2010

ένας λαός που τον 'μποδίζουν να βαδίζει


Στους δρόμους, αν και ξεθωριασμένες, οι αφίσες ακόμα γράφουν με μεγάλα γράμματα "Σπάμε την πολιορκία". Στους δρόμους που απόψε πέρασε μια μουδιασμένη πορεία διαμαρτυρίας.

Σήμερα πάλι, μετράμε νεκρούς. Έξι, δέκα, δεκαεννιά... στα καράβια για τη Γάζα. Χρόνια τώρα, στη Γάζα έχουν χάσει το μέτρημα. Ένας ολόκληρος λαός που τον 'μποδίζουν να βαδίζει. Κι εσύ κοιτάζεις τ' άστρα.




Να το λοιπόν
γιατί δεν καταδέχομαι
να υψώσω το κεφάλι μου στα αστροφώτιστα διαστήματα



"Μικρόκοσμος", ποίηση Ναζίμ Χικμέτ σε απόδοση Γιάννη Ρίτσου, μουσική Θάνος Μικρούτσικος, ερμηνεία Μαρία Δημητριάδη, από το δίσκο "Πολιτικά Τραγούδια" (1975).

27 Μαΐου 2010

Να τύχει να μη σε δω...




Δε θέλω άλλο να τυχαίνει.


Θέλω την ασφάλεια στο περπάτημά μου, τη χαμένη σιγουριά στις διαδρομές μου, να σβήσει επιτέλους το τρέμουλο στο βήμα μήπως και με βγάλει πάλι μπροστά σου.


Κι όταν σε δω, να μη σ αναγνωρίσω, ούτε εσύ εμένα, άγνωστοι στο ίδιο πεζοδρόμιο, ξένοι στην ίδια ουρά ταμείου, διαφορετικά μέλη στο ίδιο dvdάδικο που νοικιάζουν ταινίες χωριστά.


Να προχωρήσει η ζωή στ' αλήθεια χωριστά, δίχως αναμνήσεις φορεμένες πάνω σου όπως μπλουζάκια- δώρα-μου-σε-χρώματα-που-σε-φωτίζουν και χτενίσματα-διαλεγμένα-για-τα-ξανθά-μαλλιά-σου.

Θέλω η θέα των μπαλκονιών μας να μη βλέπει στο ίδιο πάρκο.

Να μεγαλώσει η γειτονιά σα χώρα, οι άνθρωποι
της να γίνουν ποτάμι, κι όταν κατηφορίζουν σαστισμένοι για ψώνια ο δρόμος να βουίζει απ' την ορμή του νερού τους, να μη φτάνει πια στ' αυτιά μου ο απόηχος της φωνής σου, μόνο η λυπημένη μουσική απ' το ipod μου.

Να πάψεις να είσαι δίπλα μου, γύρω μου, απέναντί μου.

Να μη λυπάμαι πια το θλιμμένο βλέμμα σου, την κουρασμένη όψη σου, τους σφιγμένους ώμους σου.

Να μην πενθούν άλλο οι χαρές που δε μοιραζονται μαζί σου.

Θέλω να φύγει η λύπη, να φύγει κι ο θυμός, να μείνει μόνο η λήθη...



Η μπλούζα των Γιάννη Σπάθα- Λίνας Νικολακοπούλου. Ερμηνεία: Ελένη Βιτάλη. Άλμπουμ: "Οπωσδήποτε παράθυρο" (2001).

21 Μαΐου 2010

Όποιος φεύγει...


Δεν είναι φυγόπονος.
Φεύγει απλώς πριν το φινάλε.
Να προλάβει το τέλος γιατί δεν αντέχει το βαθύ κόκκινο της αυλαίας που πέφτει.


Δε δειλιάζει.
Απλώς τον πνίγει ένα (παλιομοδίτικο) αίσθημα ευθύνης κι ένας όρκος.
Κι έχει θαρρος. Γι' αυτό αναλαμβάνει εκείνος την αποστολή.

Φοράει τα λατέξ γάντια, στερεώνει στο πρόσωπο τη χειρουργική μάσκα και με λίγα σκληρά λόγια στη σύριγγα φέρνει σε πέρας το δύσκολο έργο.

Κάνει όλα όσα πρέπει με χειρουργική ακρίβεια.

Κι ο ασθενής πεθαίνει.

Ευθανασία σε μια κλινικά νεκρή σχέση.
Τέλος σ' ένα λευκό ειδύλλιο που ψυχορραγει.

Κανένα δράμα, μήτε σπάσιμο.
Εκείνη η στιγμή είναι τοπικά αναισθητοποιημένη.
Υπάρχει μόνο το στυγνό συναισθηματικό καθήκον.

Άδειο βλέμμα, στόμα
κρυμμένο στη μάσκα, σώμα τυλιγμένο στη ρόμπα του Δρος Θανατου
(αποστειρωμένες αντιδράσεις σε μια κλινική τραγωδία χωρίς κάθαρση)

Ο ασθενής επιτέλους πέθανε.

Τα φώτα του χειρουργείου χαμηλώνουν. Η αίθουσα ερημώνει.
Η πόρτα κλείνει αποφασισμένα πίσω του.

Πρέπει να φύγει.
Με επίγνωση του αμετάκλητου της πράξης
(Μια πεθαμένη σχέση δεν ανασταίνεται ποτέ)

Ο ασθενής είναι επισήμως νεκρός.

Τώρα μπορει να θρηνήσει.
Έχει ολόκληρους μήνες πένθους μπροστά του.
Πολλές εποχές βουβού κλάματος.

Μόνος;
Όχι βέβαια.

Έχει παρέα τα φαντάσματα των νεκρών αισθημάτων του.
Και τη φλόγα της αμφιβολίας να τον σιγοκαίει:
Τί θα γινόταν αν δεν είχε το θάρρος;
Θα ζούσε ο ασθενής αν ο ίδιος δεν γινόταν ο Θάνατός του;




Όποιος φεύγει του Νίκου Ξυδάκη. Ερμηνεία: Σωκράτης Μάλαμας. Άλμπουμ: "Νίκος Ξυδάκης- Σωκράτης Μάλαμας" (1999).

18 Μαΐου 2010

μ' εμένανε παράλληλα


Άρχισες τις αναμνήσεις των συμμαθητών, τις οποίες αισθάνομαι πως δύσκολα πια τις ανασύρω, αλλά ευκαιρίας δοθείσας, θα μπορούσα να τα λέμε με τις ώρες. Θυμήθηκα λοιπόν κι εγώ έναν περισσότερο συνοδοιπόρο από τα νηπιακά χρόνια, παρά απλό συμμαθητή. Άλλωστε λόγω επωνύμου, σπάνια βρεθήκαμε στην ίδια τάξη. Όταν όμως βρισκόμασταν στην ίδια αυλή, έχω να θυμάμαι ένα ταραξία που, ομολογώ, όσο πιο μικρή ήμουν, τόσο πιο πολύ με τρόμαζε. Μαστροχαλαστής και επικίνδυνος για τη σωματική ακεραιότητα των γύρω του, αλλά κυρίως τη δική του: τα μολύβια στην πρίζα και τα χαλίκια στα ρουθούνια του είναι περιστατικά που δεν ξεχνιούνται εύκολα.

Όσο περνούσαν τα χρόνια, το πράγμα άρχισε να κοπάζει και με υπολογισμένες προσπάθειες το 'ριξε στο διάβασμα. Φτάνοντας Γ' λυκείου, βρεθήκαμε στην τέταρτη δέσμη. Αυτός αποφασισμένος όσο ποτέ να ξεμπλέξει το κουβάρι της Ιστορίας, να συντάξει τα ασύντακτα της ελληνικής γλώσσας, να παραγωγίζει και να ολοκληρώνει ακατανόητες συναρτήσεις. Καθώς όμως οι αμαρτίες του σκανδαλιάρικου παρελθόντος, είχαν προκαλέσει αμετάκλητα κενά στο διάβασμα, όλα επέμεναν να είναι ακατανόητα- ασύντακτα- μπλεγμένα. Έτσι, ένα μεσημέρι που ζοριζόμασταν άγρια στο φροντιστήριο και όλοι είχαν όρεξη για εξομολογήσεις -και εγώ όπως πάντα για ύπνο- μας παραπονέθηκε ότι κάθεται και σκοτώνεται στο διάβασμα ενώ το μόνο που θα 'θελε ήταν να τραγουδούσε σε ένα ροκ γκρουπάκι. Από την πλευρά μου, σε περίπτωση που σε ενδιαφέρει, με το άλλοθι της νύστας, είπα ότι θα ήθελα απλώς να κοιμηθώ- και να ξυπνήσω μετά τις εξετάσεις.

Λοιπόν, να μην μακρηγορούμε, διαλέξαμε τις σχολές μας όπως θα διάλεγε ένας τυφλός το χρώμα που του αρέσει. Αυτός στην αστυνομία και μετά την αποφοίτηση στα ΜΑΤ, εγώ επί ματαίω και επί μακρόν στα οικονομικά, αμφότερα άκρως επικίνδυνα για το δημόσιο συμφέρον. Βρεθήκαμε στην ίδια μεγάλη πόλη. Και όταν λέμε "βρεθήκαμε" είναι σχήμα λόγου. Ουδέποτε συναντηθήκαμε, και δε φταίει μόνο που η πόλη ήταν μεγάλη. Μπορεί κάποτε να έπεσε πάνω ο ένας στον άλλο, αλλά εγώ δεν θα μπορούσα να το αντιληφθώ. Με κράνος, ασπίδα και στολή, όλοι είναι ίδιοι. Υποθέτω πως και για αυτούς, όλοι οι υπόλοιποι ίδιοι μοιάζουμε όταν στεκόμαστε αντίκρυ και φωνάζουμε το γνωστό σύνθημα που όλους μας ενώνει.

Σήμερα δεν είναι πια στα ΜΑΤ αλλά απλός αστυφύλακας, ενώ έχουμε επιστρέψει και οι δυο στα πάτρια εδάφη. Ξέρω που μένει, που παρκάρει, που πίνει τον καφέ του, αντίστοιχα κι αυτός το ίδιο. Μα ποτέ δεν σταματήσαμε να πούμε τίποτα άλλο από το ναι μεν οικείο, αλλά πάντα σκέτο, "τι γίνεται; όλα καλά;" και μετά ο καθένας τραβά το δρόμο του. Το δρόμο που διάλεξε (;). Είναι δρόμοι που τώρα πια πηγαίνουν παράλληλα. Έτσι απλά, χωρίς ιδεολογίες και συναισθηματισμούς. Έτσι ερμηνεύονται όλα πιο εύκολα -αν αυτό αρκεί-.

πράγματα κρυφά και ακατάλληλα
άλλα δε σου λέω

πήγαινε μ' εμένανε παράλληλα
κι άσε εγώ να φταίω



Αφιέρωμα (με σημαία και περίστροφο), στίχοι Κώστα Τριπολίτη, μουσική Μίκη Θεοδωράκη, ερμηνεία Μαρία Φαραντούρη από το δίσκο "ο επιβάτης" (1981).

13 Μαΐου 2010

Σε παλαιό συμμαθητή


Φανάρι Σκουφά και Ασκληπιού με την Αγγελική.

Ζέστη, κίνηση και κόσμος που επιστρέφει κουρασμένος από τη δουλειά,

Απέναντι μια περιπολία ΜΑΤ. Κράνη και χακί φόρμες στα πεζοδρόμια, γκλομπ και πλεξιγκλάς ασπίδες ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα.

Ξαφνικά κάποιος από τη διμοιρία ξεμακραίνει και έρχεται κατά πάνω μου χειρονομώντας.

Προτού οποιοδήποτε αντανακλαστικό ενεργοποιηθεί, τον αναγνωρίζω. Ο Νίκος, ο συμμαθητής μου από το λύκειο, συναπόφοιτος της "ένδοξης" χρονιάς του '99.

Θηριώδης και αυστηρός, φορτωμένος με όλο τον εξοπλισμό του δεν κρύβει την έκπληξή του: Ρωτάει τα νέα μου, ενδιαφέρεται για τη δουλειά μου και την πορεία των υπόλοιπων συμμαθητών, διαπιστώνει πόσο γρήγορα περνούν 10 χρόνια και πόσο εύκολα χάνονται οι άνθρωποι.

Τον ρωτώ πώς βρέθηκε στο Σώμα. Δούλευε στο Εμπορικό Ναυτικό αλλά δεν άντεξε άλλο να γυρίζει ανέστιος, ήθελε επιτέλους ένα προορισμό. Τώρα ευτυχώς έχει νοικιάσει μια μικρή γκαρσονιερίτσα στην Καισαριανή και υπηρετεί στο Τμήμα των Εξαρχείων.
"Καλά είναι. Τουλάχιστον γλίτωσα τη θάλασσα..."

Τον θυμάμαι στο λύκειο. Χαρούμενο και φασαριόζο, πάντα ετοιμοπόλεμο για διασκεδαστικές πλάκες και πονηρά ανέκδοτα. Ένας συμπαθής "χαζούλης", που όλη η τάξη λάτρευε για την καλή του καρδιά και την άδολη στάση του απέναντι σε οτιδήποτε.

Απέναντι μου τώρα στέκει ένας άντρας θλιμμένος, κρυμμένος πίσω από το βλοσυρό προσωπείο του επαγγέλματός του. Τον παρατηρώ και πέρα από μια ιδέα παιδικότητας στο φως των ματιών του δε βρίσκω πάνω του τίποτα από το συμμαθητή των λυκειακών μου χρόνων. Αναγνωρίζω μόνο τη θλίψη του στο βλέμμα, σαν πένθος για μια ολόκληρη γενιά -της δικής μας- που τώρα αργοπεθαίνει ανήμπορη να επιβιώσει με 700€ το μήνα (προσεχώς με 540€).

Τον χαιρετώ. Μου δίνει το χέρι του εγκάρδια, "Να κανονίσουμε κάποια στιγμή όλοι μαζί" προτείνει κι αφου συμφωνήσω χωρίζουμε χωρίς ν' ανταλλάξουμε τηλέφωνα...




Σε παλαιό συμφοιτητή της Λένας Πλάτωνος. Ποίηση του Κώστα Καρυωτάκη. Ερμηνεία: Σαββίνα Γιαννάτου. Άλμπουμ: "Καρυωτάκης- 13 Ποιήματα" (1982).
Το βίντεο ανήκει στη user kirkh.

7 Μαΐου 2010

αυτά τα κόκκινα σημάδια

αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους, μπορεί να 'ναι κι από αίμα
όλο το κόκκινο στις μέρες μας είναι από αίμα


ακούω και διαβάζω τόσα αυτές τις μέρες που δεν θέλω να μιλάω
δεν θέλω να γράφω
δεν θέλω να καταγγείλω τίποτα με ένα κλικ

τα κελιά γίνονται πιο στενά
και πρέπει να σκεφτώ το φως σ’ έναν κάμπο με στάχυα
και το ψωμί στο τραπέζι των φτωχών





 "Αυτά τα κόκκινα σημάδια", στίχοι: Γιάννης Ρίτσος, μουσική: Χρήστος Λεοντής, ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης από το δίσκο "Καπνισμένο Τσουκάλι", 1975.