18 Μαΐου 2010

μ' εμένανε παράλληλα


Άρχισες τις αναμνήσεις των συμμαθητών, τις οποίες αισθάνομαι πως δύσκολα πια τις ανασύρω, αλλά ευκαιρίας δοθείσας, θα μπορούσα να τα λέμε με τις ώρες. Θυμήθηκα λοιπόν κι εγώ έναν περισσότερο συνοδοιπόρο από τα νηπιακά χρόνια, παρά απλό συμμαθητή. Άλλωστε λόγω επωνύμου, σπάνια βρεθήκαμε στην ίδια τάξη. Όταν όμως βρισκόμασταν στην ίδια αυλή, έχω να θυμάμαι ένα ταραξία που, ομολογώ, όσο πιο μικρή ήμουν, τόσο πιο πολύ με τρόμαζε. Μαστροχαλαστής και επικίνδυνος για τη σωματική ακεραιότητα των γύρω του, αλλά κυρίως τη δική του: τα μολύβια στην πρίζα και τα χαλίκια στα ρουθούνια του είναι περιστατικά που δεν ξεχνιούνται εύκολα.

Όσο περνούσαν τα χρόνια, το πράγμα άρχισε να κοπάζει και με υπολογισμένες προσπάθειες το 'ριξε στο διάβασμα. Φτάνοντας Γ' λυκείου, βρεθήκαμε στην τέταρτη δέσμη. Αυτός αποφασισμένος όσο ποτέ να ξεμπλέξει το κουβάρι της Ιστορίας, να συντάξει τα ασύντακτα της ελληνικής γλώσσας, να παραγωγίζει και να ολοκληρώνει ακατανόητες συναρτήσεις. Καθώς όμως οι αμαρτίες του σκανδαλιάρικου παρελθόντος, είχαν προκαλέσει αμετάκλητα κενά στο διάβασμα, όλα επέμεναν να είναι ακατανόητα- ασύντακτα- μπλεγμένα. Έτσι, ένα μεσημέρι που ζοριζόμασταν άγρια στο φροντιστήριο και όλοι είχαν όρεξη για εξομολογήσεις -και εγώ όπως πάντα για ύπνο- μας παραπονέθηκε ότι κάθεται και σκοτώνεται στο διάβασμα ενώ το μόνο που θα 'θελε ήταν να τραγουδούσε σε ένα ροκ γκρουπάκι. Από την πλευρά μου, σε περίπτωση που σε ενδιαφέρει, με το άλλοθι της νύστας, είπα ότι θα ήθελα απλώς να κοιμηθώ- και να ξυπνήσω μετά τις εξετάσεις.

Λοιπόν, να μην μακρηγορούμε, διαλέξαμε τις σχολές μας όπως θα διάλεγε ένας τυφλός το χρώμα που του αρέσει. Αυτός στην αστυνομία και μετά την αποφοίτηση στα ΜΑΤ, εγώ επί ματαίω και επί μακρόν στα οικονομικά, αμφότερα άκρως επικίνδυνα για το δημόσιο συμφέρον. Βρεθήκαμε στην ίδια μεγάλη πόλη. Και όταν λέμε "βρεθήκαμε" είναι σχήμα λόγου. Ουδέποτε συναντηθήκαμε, και δε φταίει μόνο που η πόλη ήταν μεγάλη. Μπορεί κάποτε να έπεσε πάνω ο ένας στον άλλο, αλλά εγώ δεν θα μπορούσα να το αντιληφθώ. Με κράνος, ασπίδα και στολή, όλοι είναι ίδιοι. Υποθέτω πως και για αυτούς, όλοι οι υπόλοιποι ίδιοι μοιάζουμε όταν στεκόμαστε αντίκρυ και φωνάζουμε το γνωστό σύνθημα που όλους μας ενώνει.

Σήμερα δεν είναι πια στα ΜΑΤ αλλά απλός αστυφύλακας, ενώ έχουμε επιστρέψει και οι δυο στα πάτρια εδάφη. Ξέρω που μένει, που παρκάρει, που πίνει τον καφέ του, αντίστοιχα κι αυτός το ίδιο. Μα ποτέ δεν σταματήσαμε να πούμε τίποτα άλλο από το ναι μεν οικείο, αλλά πάντα σκέτο, "τι γίνεται; όλα καλά;" και μετά ο καθένας τραβά το δρόμο του. Το δρόμο που διάλεξε (;). Είναι δρόμοι που τώρα πια πηγαίνουν παράλληλα. Έτσι απλά, χωρίς ιδεολογίες και συναισθηματισμούς. Έτσι ερμηνεύονται όλα πιο εύκολα -αν αυτό αρκεί-.

πράγματα κρυφά και ακατάλληλα
άλλα δε σου λέω

πήγαινε μ' εμένανε παράλληλα
κι άσε εγώ να φταίω



Αφιέρωμα (με σημαία και περίστροφο), στίχοι Κώστα Τριπολίτη, μουσική Μίκη Θεοδωράκη, ερμηνεία Μαρία Φαραντούρη από το δίσκο "ο επιβάτης" (1981).

2 σχόλια:

  1. Μεγαλώνουμε.Μπορεί να είναι για καλό ,μπορεί και για κακό,και οι ανθρωποι πού μας συνοδέψαν στήν παιδική μας ηλικία,μάλλον θά παρα μείνουν εσαεί τελικά σ`αυτήν την ηλικία,σ`αυτή την ηλικία της αναμνησης πού τόσο μανιασμένα θέλει να συντηρεί ο χρόνος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. δεν είναι μόνο οι άνθρωποι από την παιδική ηλικία που μένουν πίσω... διαρκώς αφήνουμε πίσω ανθρώπους και καταστάσεις. όσο μεγαλώνουμε -καλώς ή κακώς ;)- αδειάζουμε και γεμίζουμε τις αποσκευές μας κατά το δοκούν

    ΑπάντησηΔιαγραφή