27 Μαΐου 2009

Όλος ο κόσμος μια Λιλιπούπολη


Δούλεψε σκληρά γιατί τα αφεντικά είναι σε κρίση και δε "βγαίνουν"

Με το σοφά
σκωπτικό αυτό σύνθημα, κλεμένο από τοίχο πανεπιστημιακό, λέω ν' αφήσω στην άκρη τη διαβόητη κρίση αγαπητή BlackForest. Ούτως ή άλλως μπροστά μας θα την έχουμε για πολύ καιρό ακόμα, δε θα μας αφήσει εκείνη να την ξεχάσουμε.

Λαέ της Λιλιπούπολης, σήκωσε πια παντιέρα



Το κλίμα των ημερών είναι σαφώς προεκλογικό.
Παπαγαλάκια πολύχρωμα και πτηνά όλων των ειδών ίπτανται στον αέρα μας, τιτιβίζουν μεγάλα λόγια που αρχίζουν με το μόριο "θα" και κραδαίνουν ρομφαία χάρτινη -σαν από προεκλογική αφίσα, από αυτές τις κακόγουστες που έχουν γεμίζει την πόλη - έτοιμα να υπερασπιστούν το μέλλον μας. Ξέρεις εκείνο το μέλλον που έβαλαν υποθήκη για να χτίσουν ένα βολικό γι' αυτούς παρόν.

Και τη ζωή μας κυβερνά μια αρκουδοπεταλούδα

Ενδιαφέρει τελικά κανέναν αυτό το κλίμα; Με δόση ενοχής ακούω μέσα μου την απάντηση.
Ενοχή γιατί μας είπαν ότι πολίτης σημαίνει πολιτικοποιημένος. Στρέφοντας όμως το κεφάλι στον απέναντι τοίχο διαβάζω και το δεύτερο αφορισμό -ακόμα πιο κυνικά ρεαλιστικό-

Αν οι εκλογές μπορούσαν ν' αλλάξουν τον κόσμο, θα ήταν παράνομες


Τελικά αυτός ο ρεαλισμός πονάει πιο πολύ κι από παιδική πληγή.
Παιδική πληγή είπα;

Ωραία Λιλιπούπολη ποτέ δε σε ξεχνάμε

Ποιός μας πίεσε να μεγαλώσουμε αλήθεια, δε θυμάμαι.
Πάντα ανυπόμονα τα παιδιά, βιάζονται να φύγουν από ένα κόσμο αθώο όπου
καφέ αρκούδες τρέχουν φορτωμένες ξύλινους μπουφέδες, τριανταφυλλί γουρουνάκια περνάνε στην ροζ ανατολή και γιαουρτοποταμοί κυλάνε ασπρίζοντας ασπρόρουχα.

Πάντα βιαστικά τα παιδιά τρέχουν να εγκαταλείψουν ένα νησί όπου χαρούμενα λαχανικά χορεύουν σε χορούς μπιζελιών, κινέζες χτυπούν με τα πόδια μαγιονέζες και λάγνες ασιατικές γρίπες έρχονται με ιπτάμενα χαλιά από την ανατολή...




Αντίο Λιλιπούπολη, αντίο αντίο,

παίρνω το πατίνι μου, το άλογο, το πλοίο,
παίρνω το τρένο της γραμμής, παίρνω το αεροπλάνο
και φεύγω Λιλιπούπολη τις ομορφιές σου χάνω.

Για ν' ανακαλύψουν μεγαλώνοντας ότι στον κόσμο των μεγάλων η γρίππη δεν είναι ασιατική αλλά από τη δύση -των χοίρων κι όχι χρώματος τριανταφυλλί- οι λιγοστές καφέ αρκούδες τρέχουν να κρυφτούν από τους κυνηγούς, τα λαχανικά είναι μαραμένα από τις φυτοφάρμακα και οι γιαουρτοποταμοί έχουν δια παντός στερέψει...

Ποιός μας πίεσε να μεγαλώσουμε αλήθεια, δε θυμάμαι.
Για να δούμε ότι ο κόσμος των μεγάλων δεν είναι δα και τόσο σπουδαίος, ούτε καν όμορφος. Άσε που δε σε καλωσορίζει και κανείς...

Αχ Λιλιπούπολη τον κόσμο κι αν γυρίσω,
άλλο νησί δε θα ξαναγαπήσω

Κι αν μετανιώσαμε και θέλουμε να επιστρέψουμε πίσω; Κι αν βαρεθήκαμε το τραγικό σουρεαλισμό του μεγαλόκοσμου και μας έλειψε εκείνος του παιδόκοσμου; Σε κανένα δε θα λείψουμε είμαι σίγουρος. Πάμε λοιπόν όλοι εμείς

Παιδιά της Λιλιπούπολης με γκλίτσες και ταγάρια
ας τρέξουμε στη Λίλιτσα και στα παχιά χορτάρια

με κείνη την ανεμελιά και την αθωότητα των παιδιών που δεν έχουν παλέψει με τις αυριανές τους ήττες και ματαιώσεις, δεν έχουν χάσει ακόμα την πίστη τους.

Και μη γελιόμαστε. Και στη Λιλιπούπολη υπάρχουν διεφθαρμένοι Χαρχούδες και υστερικές Πιπινέζες που κυνηγούν παιδικά όνειρα. Όμως εκεί τα μάτια αντικρύζουν τον κόσμο αθώα, δεν είναι απογοητευμένα, ούτε συμβιβασμένα. Ναι, αυτός ο κόσμος θα είναι πάντα
μια Λιλιπούπολη, αλλά αν τα μάτια διατηρούν μια δόση παιδικής ελπίδας ίσως και να τον αλλάξουν...





Δούλεψε σκληρά σύνθημα από τοίχο του Πολυτεχνειούπολης.

Λαέ της Λιλιπούπολης
των Νίκου Κυπουργού- Μαριανίνας Κριεζή. Ερμηνεία: Σπύρος Σακκάς. Άλμπουμ: "Εδώ Λιλιπούπολη" (1980). Στο βίντεο ακούγεται η λάιβ εκδοχή από το άλμπουμ "Εδώ Λιλιπούπολη. Ζωντανή ηχογράφηση από το Μουσικό Θέατρο του Βόλου"(2001)

Αν οι εκλογές σύνθημα από τοίχο των Εξαρχείων.

Ο ύμνος της Λιλιπούπολης του Νίκου Κυπουργού.
Άλμπουμ: Εδώ Λιλιπούπολη (1980).

Αντίο Λιλιπούπολη του Δημήτρη Μαραγκόπουλου- Μαριανίνας Κριεζή. Ερμηνεία: Αντώνης Κοντογεωργίου. Άλμπουμ: "Εδώ Λιλιπούπολη" (1980). Στο βίντεο ακούγεται η λάιβ εκδοχή από το άλμπουμ "Εδώ Λιλιπούπολη. Ζωντανή ηχογράφηση από το Μουσικό Θέατρο του Βόλου"(2001)

Σαράντα γιδοπρόβατα των Λένα Πλάτωνος-
Μαριανίνας Κριεζή. Ερμηνεία: Σαβίνα Γιαννάτου. Άλμπουμ: "Εδώ Λιλιπούπολη" (1980).

Όλος ο κόσμος είναι μια Λιλιπούπολη των Νίκου Κυπουργού- Μαριανίνας Κριεζή. Ερμηνεία: Σπύρος Σακκάς. Άλμπουμ: "Εδώ Λιλιπούπολη" (1980). Στο βίντεο ακούγεται η λάιβ εκδοχή από το άλμπουμ "Εδώ Λιλιπούπολη. Ζωντανή ηχογράφηση από το Μουσικό Θέατρο του Βόλου"(2001).

24 Μαΐου 2009

Στον αστερισμό του πιγκουίνου


Είναι γεγονός αν κάποιος έχει κάνει τον κόπο να ασχοληθεί λίγο με τα τεκταινόμενα στην παγκόσμια οικονομία την τελευταία δεκαετία, δεν τον πίανει εξαπίνης η σημερινή οικονομική κρίση. Όποιος όμως τολμούσε μέχρι πρότινος να παίξει το ρόλο της Κασσάνδρας, αντιμετωπιζόταν με εχθρικότητα, ήταν ο τρελός του χωριού.

Οι άνθρωποι αρέσκονται να αναζητούν κάθε λογής ουτοπίες. Όταν πριν από 20 χρόνια μπήκε οριστικά η ταφόπλακα στην ουτοπία του υπαρκτού σοσιαλισμού, ο καπιταλισμός έγινε de facto μονόδρομος. Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται. Αγιοποιήθηκε η δυνατότητα αυτορύθμισης των αγορών, εκεί βασίζεται η ουτοπία του καπιταλισμού. Ενός οικονομικού συστήματος που χωρίς αντίλογο, δρα ανεξέλεγκτα, αυθαίρετα, εντείνοντας ανισότητες και όλα αυτά ύπουλα παλασαρισμένα σε ένα πολύχρωμο περιτύλιγμα πλαστής ευμάρειας και κατανάλωσης μέχρι τελικής πτώσης.

Το σκάσαμε απ' τα σπίτια μας εχτές
τώρα γύρω μας η παγωμένη λίμνη

Κάτι όμως τελικά δεν πάει καλά στο ιδανικό αυτό οικονομικό σύστημα: επιχειρήσεις πτωχεύουν, έχουν ζημιές ή απλώς χάνουν μέρος από τα υπερκέρδη τους. Ο αδύναμος κρίκος ήταν και είναι οι εργαζόμενοι. Στα νεφρά μας δηλαδή και αυτή η κρίση του οικονομικού συστήματος. Ζούμε την ανεργία, τις απολύσεις, τις "οικειοθελείς(;)" αποχωρήσεις, την ελαστικοποίηση του ωραρίου ή μια απλή και απαραίτητη "ευελιξία στην αγορά εργασίας" όπως λόγια ονομάζουν αυτό το χαμό εκεί στις Βρυξέλλες. Σας ευχαριστούμε κύριοι και κυρίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την ευαισθησία σας. Θα την έχουμε στα υπόψη μας στις 7 του Ιούνη. Εκλογές εσείς εκεί, εμείς κάπου αλλού βρισκόμαστε, δεν ξέρω αν ποτέ συναντηθούν τα ενδιαφέροντά μας.

Στον αστερισμό του πιγκουίνου
μέσα σε μια σιωπή διαστημική
μετράμε τους κομήτες που πεθαίνουν
κι απόηχοι της νύχτας που ανεβαίνουν
απ' το σκοτεινό πλανήτη Γη

Τέλος, θα βάλω πίσω στο ντουλάπι τον οικονομολόγο που κρύβω μέσα μου και θα συμφωνήσω, η κρίση σαφώς και δεν είναι μόνο οικονομική. Απλώς, η ευμάρεια που λέγαμε μας έκανε να εθελοτυφλούμε. Κρύβαμε τα σκουπίδια κάτω από το χαλί. Όσο πιο ακριβό και βαρύ ήταν το χαλί, τόσο πιο δύσκολα θα ανασηκωνόταν για να φανούν. Τώρα όμως που το χαλί μας το "σήκωσε" η τράπεζα γιατί τα γραμμάτια διαμαρτυρήθηκαν; Τώρα όλα στη φόρα.





Στον αστερισμό του πιγκουίνου
πλάι σε μια μικρή μικρή φωτιά
καθόμαστε με δυο πλεκτά σκουφάκια
και παίζουμε παιχνίδια με παγάκια
των καιρών που ήμασταν παιδιά



«Στον αστερισμό του πιγκουίνου» στίχοι Μαριανίνα Κριεζή, μουσική Λένα Πλάτωνος, ερμηνεία Σαβίνα Γιαννάτου- Γιάννης Παλαμίδας από το δίσκο «Σαμποτάζ», 1981.

19 Μαΐου 2009

Σχόλασε το γλέντι τώρα



Σχόλασε το γλέντι τώρα


Τέλειωσε λοιπόν και η Eurovision, αφήνοντας τη χώρα σε ένα άγριο τηλεοπτικό θρήνο, αλλά και το έθνος χωρίς θέμα να ασχοληθείται για να ξεχνιέται.

Γιατί το στιχάκι σαφώς και δεν αναφέρεται μόνο στη Eurovision, ένα ανώδυνο φεστιβάλ τραγουδιού όπου κάθε επαρχιώτικη χώρα προσπαθεί να κάνει το κομμάτι της. Άλλο είναι το μεγάλο γλέντι που σχόλασε.

Μιλάω για κείνο το φαγοπότι των τριών τελευταίων δεκατιών που μας κληροδότησε απλήρωτους λογαριασμούς, ακάλυπτες επιταγές και ισόβια γραμμάτια. Σ' εκείνη τη διαβόητη "Κρίση
" αναφέρομαι. Οικονομική μας την προσδιορίζουν, αλλά μάλλον μια τέτοια θα ήταν λιγότερο επώδυνη.

Εγώ τη βλέπω να μετατρέπεται σε Κρίση ολόκληρης γενιάς, της δικής μας. Μιας γενιάς που η ψεύτικη -όπως αποδείχτηκε- ευμάρεια την είχε καλομάθει: Την ντάντεψε και τη μεγάλωσε προικίζοντάς την με ένα σωρό εφόδια και δεξιότητες και τώρα την αφήνει μόνη σε ένα κολοσσαίο να την κατασπαράξουν τα ανθρώπινα θηρία του ακραίου καπιταλισμού.

Θα αισθάνεσαι υπέργηρος στον κόσμο των ακμαίων

Κι έπειτα βλέπω την "Κρίση" να μεταλλάσσεται σε προσωπική -ενδοσκοπική. Να στρέφει την κάνη της και να στοχεύει έναν έναν μας ξεχωριστά, να πυροβολεί εξ επαφής τα όνειρά μας και να τα θρυμματίζει σα γυάλινη επιφάνεια.

Μου λες να κοιταχτούμε στον καθρέπτη.
Το είδωλο μας απέναντι είναι αμείλικτο:
Λίγο στραπατσιρισμένο, κάπως συμβιβασμένο με τα λίγα μας αλλά με ένα σωρό χρέη. Με κάμποσες πρόωρες γκρίζες τρίχες στα μαλλιά ή στα γένια. Και παρότι στην αρχή, με μια αίσθηση ότι ζούμε τα δειλινά μας.



Ύστερα ήρθαν δειλινά θολά και βουρκωμένα
άλλος ξεπούλησε φθηνά, άλλος αγόρασε ακριβά
κι όσοι ακόμα αντέχουνε μές΄στο σκοτάδι φέγγουν
σαν σήματα φωσφορικά, σαν νυχτωμένα φορτηγά

Άλλοι ξεπουλούν, άλλοι αγοράζουν ακριβά, κάποιοι αντέχουν.
Σε ποιους ανήκουμε εμείς είναι το ερώτημα...


Καράβια αλήτες των Μάνου Λοΐζου- Φώντα Λάδη. Ερμηνεία: Χάρις Αλεξίου- Νίκος Πορτοκάλογλου. Άλμπουμ: "Αφιέρωμα στο Μάνο Λοΐζο" (2007). Πρώτη ερμηνεία: Γιάννης Πουλόπουλος (1965).

Δεν έχεις να πληρώσεις της Δανάης Παναγιωτοπούλου. Άλμπουμ: "Homo logotypus" (2009).

Σήματα φωσφορικά των Σωκράτη Μάλαμα- Άλκη Αλκαίου. Άλμπουμ: "Ένα" (2002).

17 Μαΐου 2009

μια υπερ του τίποτα φτιαγμένη συντεχνία

Μικρή πραγματεία περί κόσμου το προηγούμενο ποστ σου. Θα
μπορούσα να συμπληρώσω κι εγώ, αλλά μάταιο μου φαίνεται, συμφωνώ
με τον ορισμό του Γκανά.

Ξαναθυμήθηκα και το τραγουδάκι του Ελευθερίου "τα χρόνια της
υπομονής" και συνειδητοποίησα πώς κάθε γενιά σε αυτό τον τόπο έχει
(να) περάσει τα δικά της "χρόνια της υπομονής". Και η υπομονή δεν
φτάνει πάντα, δεν αρκεί. Κάπου, κάποιοι χάνονται στο δρόμο. Γιατί τα
'παμε, είναι ο κόσμος δύσκολή γραφή και τα δύσκολα δεν είναι το
δυνατό σημείο μας τελικά (κρίνοντας εκ του αποτελέσματος).

Τη ώρα που σου γράφω, στην τηλεόραση διαγωνίζεται ο άνθρωπος-
χαμόγελο, ο Σάκης, τώρα και με χορηγό γνωστή τσίχλα. Μερικά χρόνια
πριν, δεν θυμάμαι συγκεκριμένα, αλλά φέρνοντας μια εικόνα στο μυαλό
μου, πρέπει να ήμασταν φοιτητές ή επί πτυχίω, κάπου εκεί τριγύρω όλη
η παρέα. Εμείς λοιπόν φοιτητές και ο Σάκης Ρουβάς, εκπρόσωπος της
χώρας μας στο διαγωνισμό της Eurovision. Φτάσαμε στο 2009 και πάλι
λέει, ο Σάκης Ρουβάς μας(;) εκπροσωπεί.

Δεν είναι το θέμα μου η Eurovision ή ποιος τραγουδάει και τι θα πει.

Μα αυτό εκεί το δίμετρο χαμόγελο. Καρφιτσωμένο, ατσαλάκωτο.
Εμάς γιατί έχω την αίσθηση ότι τα λίγα χρόνια που πέρασαν,
μας στράβωσαν λίγο το χαμόγελο, μας στραπατσάρανε τη μούρη
(τουλάχιστον), μας άσπρισαν κάτι από τα μαλλιά; Μπορεί και να 'ναι
ιδέα μου, δεν ξέρω. Τι λες, δεν κοιτάς κι εσύ λίγο στον καθρέφτη;

Εμ, το άλλο, που το βάζεις; Απευθείας ανάθεση λέει στον καλλιτέχνη η
συμμετοχή. Όχι επειδή μ' αρέσουν τα "έτοιμα", αλλά χαριτολογώντας
αναρωτιέμαι αν υπάρχει ποτέ πιθανότητα να μας κάτσει κι εμάς μια
"απευθείας ανάθεση". Έχουμε πήξει από εξετάσεις κάθε είδους, τεστ
προσωπικότητας, δεξιοτήτων και συνεντεύξεις. Όχι τύπου. Από τις
άλλες. Από αυτές που πας για να πάρεις τη δουλειά και φεύγεις
παραπατώντας και φτύνοντας τον κόρφο σου: Εγώ εδώ ποτέ. Μετά
τρέχουν τα νοίκια και αναθεωρείς... Αναθεωρείς, αναθεωρείς- εντάξει
το πήραμε το μήνυμα- ο κόσμος δεν μας ανήκει, αυτό ήταν μια εφηβική
παραίσθηση που μας ακολούθησε για κάμποσα χρονάκια ακόμα, αλλά
τώρα είπαμε, τα μαλλιά έχουν από καιρό αρχίσει να ασπρίζουν- καίτοι
πρόωρα.


Στα χρόνια της υπομονής λοιπόν κι εμείς, που δεν μας θυμήθηκε κανείς.
Δε βαριέσαι, την υγειά μας να 'χουμε- σοβαρολογώ- άλλωστε δεν είναι
και το ζητούμενο να μας θυμηθεί κανείς. Δεν είναι εκεί το πρόβλημα. Στα
γράμματα μας που γυρίζουν χωρίς (κανείς) να τα διαβάσει ίσως και να
'ναι, αλλά και πάλι...σε μια υπέρ του τίποτα φτιαγμένη συντεχνία, το
μόνο που δεν πρέπει να μας ανησυχεί είναι η ανυποληψία. Τα λέει
ξεκάθαρα η τραγουδοποιός:







"Στα χρόνια της υπομονής" , στίχοι Μάνου Ελευθερίου, μουσική Σταύρου Κουγιουμτζή, ερμηνεία Άννα Βίσσηαπό το άλμπουμ: "Στα ψηλά τα παραθύρια" 1974.

"Δεν έχεις να πληρώσεις" της Δανάης Παναγιωτοπούλου από το άλμπουμ Homo logotypus, 2009.

12 Μαΐου 2009

Είναι ο κόσμος δύσκολη γραφή


Δεν θέλεις φως
άλλο από εκείνο της καρδιάς σου αγαπητή μου και δε σ' αδικώ που ο ήλιος δε σ' αρέσει.

Ο ήλιος είναι του κόσμου η μαία,
που ξεγεννάει τις σκιές
και τις αφήνει μέσα στο κλάμα μπροστά σε πόρτες σφαλιστές

και αυτή είναι μάλλον η αιτία που ζοριζόμαστε σε μια χώρα με ηλιοφάνεια όλο το χρόνο...





Πάντως δε σου κρύβω ότι μου άνοιξες πολλές φουρτούνες με το ποστ σου περί κόσμου.

Κόσμος ολόκληρος ο κόσμος και πώς να εξαντλήσουμε το θέμα του.
Τόσα στιχάκια και ακόμα αναπάντητο το αίνιγμά του.
Μοιάζει με Σφίγγα που θα μας καταβροθίσει
αν δε βρούμε την απάντηση στα ερωτήματά του.

Και πώς να τη βρούμε;

Όσο κι αν ψάξεις δεν θα βρεις
την ψίχα αυτού του κόσμου
την κρύβει ο κόσμος μην τη δεις
πίσω απ’ τα φώτα, φως μου

Το λέει καθαρά ο ίδιος εκείνος ποιητής στου οποίου
το "κοσμικό" αίνιγμα χάθηκες στο προηγούμενο ποστ.

Και σάμπως είστε μόνο εσείς αγαπητή μου που ταλαιπωρείστε; Όλος ο κόσμος...

Αν είναι κόσμος όμορφος
είναι και κόσμος ψεύτης
που μοιάζει σκοτεινό γυαλί
και σαν παλιός καθρέφτης



λέει η Αννούλα (Βίσση) στα "Χρόνια της υπομονής" όταν η φωνή της είχε ακόμα την αθωότητα να το υποστηρίξει. Δια χειρός φυσικά Μάνου Ελευθερίου, ο οποίος μάλλον πρέπει να έχει παιδευτεί πολύ από τον κόσμο αυτό. Αλλού λέει

Ο κόσμος είναι μια κλωστή κι είναι η ζωή βελόνα
και μου κεντάει τη μοίρα μου με πίκρες και με χρόνια.

Δεν είναι όμως μόνο κλωστή ο κόσμος, είναι και γρανάζι
κατά τον Τριπολίτη:

Ένα γρανάζι της μηχανής
ο κόσμος μοιάζει,
ό,τι κι αν πεις,
στριφογυρίζει και μ’ αρπάζει
τα όνειρά μου κουρελιάζει
στη βόλτα της ζωής

με τη φωνή της Γαλάνη, σε μια εσκεμμένα χαρούμενη μελοποίηση από το
Χατζηνάσιο, πίκρα και χαρά πάνε αγκαλιά άλλωστε...

Ο Άκης Πάνου πάλι έβλεπε τον κόσμο πιο εχθρικά,
με τα γνωστά αποτελέσματα βέβαια, να ναι καλά εκεί που είναι:

Δεν είναι ο κόσμος φίλος μου
ούτε κι εγώ του κόσμου
Άλλος του κόσμου ο Θεός
και άλλος ο δικός μου

Πάλι τα θεία έπιασα και θα κατηγορηθώ για εκκοσμίκευσή τους. Γι αυτό επιστρέφω στο θέμα και παραθέτω τον καλύτερο ορισμό του κόσμου, όπως τον έδωσε ο Γκανάς:

Είν' ο κόσμος δύσκολη γραφή
όλο σβήνεται
κι αν δεν διαβαστεί με την αφή
τίποτα δεν γίνεται.

Ψηλαφώντας θα βρούμε τη λύση λοιπόν, αφού με τόσα χρόνια διάβασμα μάλλον τυφλωθήκαμε...




Attinse του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Ερμηνεία: Διονύσης Σαββόπουλος. Άλμπουμ: "Ο Σαμάνος" (2008)

Τα πιο μεγάλα θαύματα των Στέφανου Κορκολή- Παρασκευά Καρασούλου. Ερμηνεία: Δήμητρα Γαλάνη. Άλμπουμ: Παλίρροια (1989)

Στα χρόνια της υπομονής των Σταύρου Κουγιουμτζή- Μάνου Ελευθερίου. Ερμηνεία: Άννα Βίσση. Άλμπουμ: "Στα ψηλά τα παραθύρια" (1975)

Ο κόσμος είναι σαν μπαξές των Βασίλη Δημητρίου- Μάνου Ελευθερίου. Ερμηνεία: Σωτηρία Μπέλλου. Άλμπουμ: "Σεργιάνι στον Παράδεισο" (1976)

Το γρανάζι των Γιώργου Χατζηνάσιου- Κώστα Τριπολίτη. Ερμηνεία: Δήμητρα Γαλάνη. Άλμπουμ: "Εικόνες" (1979)

Δεν είναι ο κόσμος φίλος μου του Άκη Πάνου. Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας Άλμπουμ: "Θέλω να τα πω" (1982)

Σκιές και χρώματα
των Ara Dinkjian- Μιχάλη Γκανά. Ερμηνεία: Ελευθερία Αρβανιτάκη. Άλμπουμ: "Τα κορμιά και τα μαχαίρια" (1994)
.

11 Μαΐου 2009

ο κόσμος αίνιγμα


Η ζέστη έχει αρχίσει να φουντώνει, αν και μέσα Μαΐου ακόμα. Αρχίζουμε εμείς οι Νότιοι να τσουρουφλιζόμαστε από νωρίς, για να φτάσουμε σε κανένα μήνα σε κανονικό κάψιμο. Αλλά ασφαλώς αυτό δε μετράει για τη διαδρομή προς τα ψηλά, την απογείωση που έλεγες τις προάλλες...


Απεχθάνομαι τη ζέστη και τον ήλιο. Θα μπορούσες να συμπεράνεις ότι ούτε τόσο ψηλά θέλω να φτάσω, ούτε κατ' ανάγκη να νιώσω σαν τον ήλιο. Πολλή ζέστη, πολύ φως, όλα πολλά. Κι εγώ

Δεν έχω άλλη περιουσία
απ' την ψυχή μου
ούτε και Θέλω.
Καμία Εξουσία
δεν λαχτάρησε η ζωή μου
καμιά δεν ξέρω.
Δεν θέλω φως
άλλο από εκείνο της καρδιάς μου
για να βλέπω



Περνώντας η ώρα, δεν άργησε -όπως θα καταλάβεις- να με γαργαλάει η αναζήτηση και μιας δεύτερης θεώρησης των πραγμάτων. Δεν έψαξα μακριά, πέντε τραγούδια παρακάτω

καρδιά μου όλα τα ζητάς
κι όλα τα θέλεις
στον κόσμο βγαίνεις
και τ' αστέρια κυνηγάς
καρδιά μου όλα τα μετράς
κι η γη μικραίνει
κι όλο μακραίνει
το ταξίδι που αρχινάς
όλα τα θέλεις
καρδιά μου όλα τα ζητάς



Εντάξει, τουλάχιστον σύγχυση δεν έχω μόνο εγώ. Σε ένα δίσκο, από τον ίδιο στιχουργό γραμμένα, γειτονεύουν αυτά τα (φαινομενικά) αντίθετα κομμάτια...

Ε, αλλά φταίει κι αυτός ο κόσμος (να το ομολογήσουμε μπας και μας σώσει από την παράνοια). Είναι λέει

κι ο κόσμος αίνιγμα
κρατά κρυφό το φως

συν ότι

αυτός ο κόσμος
δεν χωράει τα «γιατί μου»

Άντε μετά να βρεις, λέω 'γω

Ποιος υπήρξα
Που πηγαίνω

Επιπλέον, δεν βοηθάει και η "όραση"

τα δυο μου μάτια
ποτέ δεν μπόρεσαν
να δουν την άκρη τ' ουρανού

Με όλο αυτό το εσώτερο μπέρδεμα, πείτε μου τι κάνατε κύριε στιχουργέ να πάρω μια ιδέα μπας και... -που δεν το βλέπω δηλαδή, αλλά τέλος πάντων.

για όσα δεν ξέρω τον κόσμο έψαξα
γι' αυτό ακόμα ζω

Και έτσι μένω
Μες στο κενό
Έναν ορίζοντα ανοιχτό
να περιμένω

Εδώ Σωπαίνω

Ψάχνω και σωπαίνω. Το συμπέρασμα μου.



"Περιουσία" και "Μια σταγόνα", στίχοι Παρασκευά Καρασούλου, μουσικη και ερμηνεία Δήμητρας Γαλάνη από το δίσκο "Φως", 1991.

8 Μαΐου 2009

Άμα θες ψηλά να φτάσεις


Άμα θες ψηλά να φτάσεις και να νιώσεις σαν τον ήλιο

Πρέπει πρώτα ομορφιά μου να καείς και σαν τον ίδιο



Με φτερά αξιόπλοα ή μη στην πλάτη, το στιχάκι είναι απερίφραστο περί πετάγματος,
αγαπητή μου BlackForest. Πρώτα θα καείς και μετά θα απογειωθείς.

Και μη μου αντιπαραβάλλεις μύθους σαν του Ίκαρου, που παρότι κάηκαν οι φιλοδοξίες του πρόλαβε να φτάσει ψηλά. Σε τούτη την πυρπολημένη εποχή πρώτα σε καιν και μετά σ' αφήνουν να πετάξεις...


Κάψιμο όσο δε φαντάζεσαι λοιπόν, λαμπάδιασμα εσωτερικό και συνεχές,
κι ας διατηρείται η όψη ανοιξιάτικα δροσερή. Αλλά δε βαριέσαι

Όσες φωτιές κι αν κάψουν την καρδιά μου

τόσες θ’ανάψουν μες στα όνειρά μου

τόσες θ’ανάψουν σαν κεριά – αχ Παναγιά μου


Δηλώσεις κατά κάποιο τρόπο "χειραφετημένης" αισιοδοξίας, αν και τα κεριά μάλλον αφήνουν μια (μοιρολατρική) υποψία ότι μόνο τα θεία πια μας σώζουν.

Και μου το επαναλαμβάνουν αγόγγυστα οι δικοί μου "Κάνε κανά σταυρό,
άναβε και κανά κερί" μπας και έρθει η βοήθεια εξ ουρανού και βγάλουμε την άκρη, αλλά μάταια. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν τα πάω πολύ καλά με κάθε είδους κεριά και λιβάνια. Άσε που τα πρώτα πάντα μου θυμίζουν εκείνο το στίχο του Χατζιδάκι για την ανεμοδαρμένη Μαριάνθη του

χιλιάδες μάτια με κοιτούν από μακριά
και μου μετράνε της ζωής μου τα κεριά


και πικρά συνειδητοποιώ πως ήττα
και αποτυχία πονάνε περισσότερο όταν τις αντικρύζουμε στο βλέμμα των γύρω μας...



(Στο σημείο αυτό επιστρατεύω την αυτο-λογοκρισία μου, μιας και ο συνειρμός έβαλε μπρος για τα καβαφικά "Κεριά" με κίνδυνο το ποστ να γίνει ακόμα πιο μαύρο και άραχλο)

Άφαντοι λοιπόν
για μας οι "από μηχανής θεοί", κλειστοί και οι παράδεισοι;

ο Παράδεισος δεν είναι η χαρά της λησμονιάς

μα ότι χρόνια σε βαραίνει κι ότι πιο πολύ πονάς

Έ τότε έχουμε αγιάσει και δεν το ξέρουμε...



Όσες φωτιές των Eldar Mansurov- Νίκου Μωραΐτη. Ερμηνεία: Δήμητρα Γαλάνη. Άλμπουμ: "Τα χάρτινα" (1997)

Η Μαριάνθη των ανέμων του Μάνου Χατζιδάκι. Ερμηνεία: Νένα Βενετσάνου. Άλμπουμ: "Μπαλάντες της Οδού Αθηνάς" (1983). Άλλες ερμηνειες: Χάρις Αλεξίου "Η Χάρις Αλεξίου σε απρόβλεπτα τραγούδια" σε μουσική διεύθυνση του Μάνου Χατζιδάκι (1987). Άλκηστις Πρωτοψάλτη "Τα παραμύθια μιας φωνής" (2003).


7 Μαΐου 2009

αν θες να ξέρεις



Μμμ...
Καταλαβαίνω την ακουσίως προσγειωμένη φάση σου.
Έχω φάει με το κουτάλι το «ακουσίως».
Έχω περάσει από το «έδαφος της απραξίας».
Και παραμένω στο έδαφος, εν γένει.
Στο έδαφος αλλά με κάτι φτερά στην πλάτη, που σε στιγμές αισιοδοξίας κομμένα δεν θα τα ‘λεγα, μα όχι δα και τόσο αξιόπλοα.

Τέλος πάντων, ένας σοβαρός άνθρωπος όπως εγώ, δεν ταιριάζει να ασχολούμαι με «φτερά» τέτοια ώρα. Το προφίλ το σοβαρό μου, βέβαια θα το έχεις υπόψη σου κι εσύ. Είναι υπαρκτό. Το κυκλοφορώ εκεί έξω.

Κρατιέμαι με τα χίλια ζόρια να μη βάλω αυτό το «Κοίτα εγώ», γιατί θα υπάρξουν θύματα, μην πας μακριά- για μένα λέω.

Εν πάση περιπτώση κι ας είμαι εν ώρα εργασίας, το ρίχνω το τραγουδάκι, με συνταγή γιατρού: Μια δόση τραγουδιού και μετά γρήγορη απομάκρυνση από το χώρο που ηχεί και ύφος «τα ’χω δει όλα- τρέχουν οι προθεσμίες, τρέχουν» και αν ρωτήσει κανείς τι έγινε; «Πού να σου εξηγώ τώρα, βιάζομαι...».



…γι’ αυτό τα δίχτυα που του ρίχνω, είναι όσα θέλω εγώ να δείχνω


«Κοίτα εγώ», στίχοι Γεράσιμος Ευαγγελάτος, μουσική Θέμης Καραμουρατίδης, ερμηνεία Νατάσσα Μποφίλιου από τα «Τρία μυστικά» 2009.