μπορούσα να συμπληρώσω κι εγώ, αλλά μάταιο μου φαίνεται, συμφωνώ
με τον ορισμό του Γκανά.
Ξαναθυμήθηκα και το τραγουδάκι του Ελευθερίου "τα χρόνια της
υπομονής" και συνειδητοποίησα πώς κάθε γενιά σε αυτό τον τόπο έχει
(να) περάσει τα δικά της "χρόνια της υπομονής". Και η υπομονή δεν
φτάνει πάντα, δεν αρκεί. Κάπου, κάποιοι χάνονται στο δρόμο. Γιατί τα
'παμε, είναι ο κόσμος δύσκολή γραφή και τα δύσκολα δεν είναι το
δυνατό σημείο μας τελικά (κρίνοντας εκ του αποτελέσματος).
Τη ώρα που σου γράφω, στην τηλεόραση διαγωνίζεται ο άνθρωπος-
χαμόγελο, ο Σάκης, τώρα και με χορηγό γνωστή τσίχλα. Μερικά χρόνια
πριν, δεν θυμάμαι συγκεκριμένα, αλλά φέρνοντας μια εικόνα στο μυαλό
μου, πρέπει να ήμασταν φοιτητές ή επί πτυχίω, κάπου εκεί τριγύρω όλη
η παρέα. Εμείς λοιπόν φοιτητές και ο Σάκης Ρουβάς, εκπρόσωπος της
χώρας μας στο διαγωνισμό της Eurovision. Φτάσαμε στο 2009 και πάλι
λέει, ο Σάκης Ρουβάς μας(;) εκπροσωπεί.
Δεν είναι το θέμα μου η Eurovision ή ποιος τραγουδάει και τι θα πει.
Μα αυτό εκεί το δίμετρο χαμόγελο. Καρφιτσωμένο, ατσαλάκωτο.
Εμάς γιατί έχω την αίσθηση ότι τα λίγα χρόνια που πέρασαν,
μας στράβωσαν λίγο το χαμόγελο, μας στραπατσάρανε τη μούρη
(τουλάχιστον), μας άσπρισαν κάτι από τα μαλλιά; Μπορεί και να 'ναι
ιδέα μου, δεν ξέρω. Τι λες, δεν κοιτάς κι εσύ λίγο στον καθρέφτη;
Εμ, το άλλο, που το βάζεις; Απευθείας ανάθεση λέει στον καλλιτέχνη η
συμμετοχή. Όχι επειδή μ' αρέσουν τα "έτοιμα", αλλά χαριτολογώντας
αναρωτιέμαι αν υπάρχει ποτέ πιθανότητα να μας κάτσει κι εμάς μια
"απευθείας ανάθεση". Έχουμε πήξει από εξετάσεις κάθε είδους, τεστ
προσωπικότητας, δεξιοτήτων και συνεντεύξεις. Όχι τύπου. Από τις
άλλες. Από αυτές που πας για να πάρεις τη δουλειά και φεύγεις
παραπατώντας και φτύνοντας τον κόρφο σου: Εγώ εδώ ποτέ. Μετά
τρέχουν τα νοίκια και αναθεωρείς... Αναθεωρείς, αναθεωρείς- εντάξει
το πήραμε το μήνυμα- ο κόσμος δεν μας ανήκει, αυτό ήταν μια εφηβική
παραίσθηση που μας ακολούθησε για κάμποσα χρονάκια ακόμα, αλλά
τώρα είπαμε, τα μαλλιά έχουν από καιρό αρχίσει να ασπρίζουν- καίτοι
πρόωρα.
Στα χρόνια της υπομονής λοιπόν κι εμείς, που δεν μας θυμήθηκε κανείς.
Δε βαριέσαι, την υγειά μας να 'χουμε- σοβαρολογώ- άλλωστε δεν είναι
και το ζητούμενο να μας θυμηθεί κανείς. Δεν είναι εκεί το πρόβλημα. Στα
γράμματα μας που γυρίζουν χωρίς (κανείς) να τα διαβάσει ίσως και να
'ναι, αλλά και πάλι...σε μια υπέρ του τίποτα φτιαγμένη συντεχνία, το
μόνο που δεν πρέπει να μας ανησυχεί είναι η ανυποληψία. Τα λέει
ξεκάθαρα η τραγουδοποιός:
"Στα χρόνια της υπομονής" , στίχοι Μάνου Ελευθερίου, μουσική Σταύρου Κουγιουμτζή, ερμηνεία Άννα Βίσσηαπό το άλμπουμ: "Στα ψηλά τα παραθύρια" 1974.
"Δεν έχεις να πληρώσεις" της Δανάης Παναγιωτοπούλου από το άλμπουμ Homo logotypus, 2009.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου