27 Αυγούστου 2009

Πώς να σωπάσω...


Πώς μένει κανείς αμέτοχος μπροστά στη συμφορά;
Πώς αρθρώνει λόγο μπροστά στο έγκλημα;
Και πώς συγκρατεί την οργή του για όσους καίνε το μέλλον του;


Έχοντας αντικρύσει ανείπωτες ομορφιές στην Κρήτη,
πώς να μιλήσω για την τραγωδία που περίμενε πίσω;

"Πώς να σωπάσω μέσα μου
την ομορφιά του κόσμου; [...]

Πώς να με κάνουν να τον δω
τον ήλιο μ'άλλα μάτια;"


Πένθος βουβό μόνο.
Και μια τρομαγμένη ελπίδα...





Πώς να σωπάσω των Σταύρου Ξαρχάκου- Κώστα Κινδύνη. Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης. Άλμπουμ: "Διόνυσε καλοκαίρι μας" (1972).

22 Αυγούστου 2009

'Ελα στο νερό




Μελτέμια στη θάλασσα, ηρεμά τα νερά στο τραγούδι που παίζει.
Και ξεκάθαρα: Έλα στο νερό.
(εκτός των άλλων, είναι και ο πιο σίγουρος τρόπος για να μην πιάσεις φωτιά σε αυτόν τον τόπο)

Έλα στο νερό
Μέσα στο νερό
Έλα τυχερό μου αστέρι
Πλύνε μου το πρόσωπό μου
Να αστράψει σα μαχαίρι
Η ψυχή στο μέτωπό μου


"Μέσα στο νερό": στίχοι- μουσική Σταμάτης Κραουνάκης, ερμηνεία Κώστας Μακεδόνας (1993).

Γραμμένο για την μικρού μήκους ταινία του Χρήστου Γόδα "Δυο μέτρα γης", πάνω σ’ ένα διήγημα του Τσέχωφ. Πρώτη έκδοση Αύγουστος 1997, σε CD εκτός εμπορίου με το περιοδικό ΚΛΙΚ (πηγή: http://www.kraounakis.gr/).

13 Αυγούστου 2009

Μικρή ζωή, φεύγεις σα γιορτή...


Κάτι τέτοιες ανέμελες μέρες

και με υπόκρουση το Κύμα
στην -αγγιγμένη αμετάκλητα από το χρόνο- φωνή της Πόπης Αστεριάδη,
το σκούρο χρώμα αυτού του φόντου
παίρνει λίγο από το γαλάζιο του ελληνικού καλοκαιριού,
τη δροσιά της αυγουστιάτικης νύχτας...



Μικρή ζωή, φεύγεις σα γιορτή...





Μικρή ζωή του Κωνσταντίνου Βήτα. Ερμηνεία: Πόπη Αστεριάδη. Άλμπουμ: "Ένα παιχνίδι" (1998).

5 Αυγούστου 2009

Το δερνε αγέρας κι η βροχή


Στην προηγούμενη ανάρτησή σου αποχαιρέτησες τον Νίκο Μωραΐτη από τον Μελωδία. Την επόμενη μέρα, η Κυριακή Αιλιανού αποχαιρέτησε τον σταθμό.

Για όλους μας, δεν μας είναι καινούριο να αποχαιρετούμε. Αποχαιρετούμε πρόσωπα. Ευτυχώς όταν πάνε κι έρχονται, δυστυχώς όταν πάνε μόνο. Αποχαιρετούμε και εκπομπές, σταθμούς, περιοδικά. Πρόχειρα αναλογίζομαι: το Echo&Artis είχε απροσμενα άδοξο τέλος, το Hridanos.gr δεν άντεξε, το πολλά υποσχόμενο ξεκίνημα του Εν Λευκώ έμεινε στην ιστορία, ο Σταθμός 101,3 έγινε Δίεση και καιρό τώρα αιωρείται σε mainstream επιλογές, η συχνότητα 88,6 ήταν Πόλις με καλά δείγματα δουλειάς τα παλιά τα χρόνια και αυτοκαταστροφικές τάσεις αργότερα, κατάληξε να γίνει Γιάννης ο Έλληνας, το Δίφωνο -με βαρύ παρελθόν- σε γενικές γραμμές έχει μείνει "άφωνο"...

Δεν είναι καινούριο "φαινόμενο". Κάθε περίπτωση κρύβει μια ξεχωριστή ιστορία πίσω της: έλλειψη εσόδων ικανών για την "επιβίωση", αλλαγή ιδιοκτησιακού καθεστώτως, κυνήγι "νούμερων" που εξαργυρώνονται σε κέρδη και ό,τι άλλο. Η τρέχουσα κρίση, ως πρόσχημα ή μη, επιτείνει καταστάσεις.

Το θέμα είναι πως χάνουμε συνεχώς "Μέσα" με άποψη και τα "Μέσα" χάνουν συνεχώς άποψη.





"Δραπετσώνα", στίχοι Τάσος Λειβαδίτης, μουσική Μίκης Θεοδωράκης, ερμηνεία Γρηγόρης Μπιθικώτσης, 1960.

Ένα από τα "σκόρπια" λαϊκά τραγούδια που ο Μίκης Θεοδωράκης έχει εντάξει στον κύκλο "Πολιτεία".....Η "Δραπετσώνα" γράφτηκε με αφορμή τον αγώνα που έκαναν οι πρόσφυγες για να σώσουν τις παράγκες τους στη Δραπετσώνα (Γιώργος Τσάμπρας, απόσπασμα από κείμενο της κασετίνας cd "Μίκης Θεοδωράκης- Η Διαδρομή 1960- 2000" που κυκλοφόρησε με την εφημερίδα Βήμα της Κυριακής).


1 Αυγούστου 2009

Του Νίκου Μωραΐτη


Χθες με μεγάλη μου θλίψη έμαθα ότι ο Νίκος Μωραΐτης σταμάτησε από το Μελωδία Fm.

Μετά από 16 ολόκληρα χρόνια εκπομπής, οικονομικοί λόγοι αναγκάζουν το ραδιοφωνικό κοινό να στερηθεί έναν από τους τελευταίους καλούς παραγωγούς.

Προσωπικά του είχα ιδιαίτερη αδυναμία γιατί ήταν ο παραγωγός που με διαμόρφωσε ως ακροατή, και ένας από τους δημοσιογράφος (μαζί με την ιέρεια Βλαχογιάννη, την αγαπημένη Βλαβιανού και τον εξαίρετο Τσάμπρα) που με εκπαίδευσαν και με έκαναν να αγαπήσω περισσότερο το ελληνικό τραγούδι.

Τον θυμάμαι
συντάκτη στο Δίφωνο (μετέπειτα Echo), μέλος μια σπουδαίας δημοσιογραφικής ομάδας (τότε που μουσικό περιοδικό δεν ήταν δημοσίευση δελτίων τύπου) να κάνει συνεντεύξεις μ' εκείνο τον επιθετικό τρόπο που πολλές φορές ακροβατούσε στο τεντωμένο σκοινί της αγένειας, ρωτώντας αγαπημένους καλλιτέχνες όλα εκείνα που ως ακροατές συζητούσαμε στις παρέες και θέλαμε να μάθουμε. Ήταν συνεντεύξεις που προκαλούσαν αίσθηση, άνοιγαν διάλογο και δημιουργούσαν αντιδράσεις -πόσες φορές αναγνώστες δεν έστελαν γράμματα διαμαρτυρίας για ...κακομεταχείριση του αγαπημένου τους καλλιτέχνη (!). Μια φορά μάλιστα η εκρηκτική Βιτάλη νιώθοντας προσβεβλημένη σταμάτησε τη συνέντευξη στη μέση! Είχαν όμως γνώση και μεράκι και γίνονταν από ένα ανθρωπο λάτρη του ελληνικού τραγουδιού, μακριά από δημόσιες σχέσεις και κολακείες.

Αντίστοιχα, η ραδιοφωνική εκπομπή του, ψαγμένη και δουλεμένη ως το τελευταίο λεπτό, είχε άποψη, έρευνα και σεβασμό για την ελληνική μουσική.
Ήταν ένα δίωρο με λόγο ύπαρξης, μια ραδιοφωνική όαση που ισορροπούσε με δεξιοτεχνία στα είδη και στο αίσθημα του κάθε τραγουδιού. Και χωρίς ποτέ να κρύψει τη μεγαλύτερη αδυναμία της: τη Χαρούλα Αλεξίου.

Η τραγουδίστρια που όπως δήλωσε ο ίδιος στη χθεσινή -και βαθιά συγκινητική- τελευταία του εκπομπή
είναι η αιτία που αγάπησε το ελληνικό τραγούδι και το ραδιόφωνο. Είχαν μάλιστα και μια σύντομη τηλεφωνική επικοινωνία -η μοναδική που βγήκε στον αέρα- όπου η Χαρούλα τον αποκάλεσε "καλλιτέχνη του ραδιοφώνου" και τον καλοσώρισε στην αγκαλιά των καλλιτεχνών που ζουν με τις απώλειες και τους κύκλους που αναπόφευκτα κλείνουν.

Σ' αυτόν λοιπόν τον "Καλλιτέχνη του ραδιοφώνου" είναι αφιερωμένη τούτη εδώ η ανάρτησή μου. Για να τον ευχαριστήσω για την παρέα και τη γνώση που μοιράστηκε μαζί μου όλα αυτά τα χρόνια και να του ευχηθώ καλή συνέχεια, υπενθυμίζοντας ότι τον περιμένω να επιστρέψει για να συνεχίσει τις ωραίες του πτήσεις στα ερτζιανά.

Και να του αφιερώσω ένα τραγούδι που ο ίδιος μου σύστησε ένα κυριακάτικο ξημέρωμα πριν πολλά χρόνια σε μια από τις ηχογραφημένες εκπομπές του, που τόσο απάλυναν το άγχος της εξεταστικής.

Πρόκειται για μια σπάνια εκτέλεση της μεγαλειώδους "Μαρκίζας" των Σπανού- Ελευθερίου, τραγούδι- εμμονή που με κατατρέχει για πάνω από μια δεκαετία, σταμπαρισμένο εσαεί από την αξεπέραστη Μοσχολιού που όμως εδώ έχει όλο το σπαραγμό και το ρεαλισμό της πολυαγαπημένης και των δυο μας Χαρούλας.


Καλή ανταμωση λοιπόν κύριε Μωραΐτη, σας περιμένω και πάλι στο ραδιοφωνικό μου δέκτη...


Κι εσύ που ξέρεις όσα η καταιγίδα
δεν έχεις κάτι για να μου πεις...







Κάτω απ' τη μαρκίζα των Γιάννη Σπανού- Μάνου Ελευθερίου. Πρώτη ερμηνεία: Βίκυ Μοσχολιού. Άλμπουμ: "Η Βίκυ Μοσχολιού τραγουδάει Σπανό" (1977).
Εδώ με τη Χάρη Αλεξίου, από τη συλλογή με τραγούδια του Μάνου Ελευθερίου "Ταξίδια της ψυχής" (1992). Στο πιάνο ο Χάρης Καλέας.