31 Μαρτίου 2010

Μακρυά


Θέλω να γράψω ένα ποστ αλλά δεν έχω θέμα.

Και είναι η επικαιρότητα σκληρή, αθώα παιδιά σκοτώνονται, φόβος παντού, φόροι και οικονομική ανασφάλεια, ανήσυχα πρόσωπα που με προσπερνούν βιαστικά. Μόνο η άνοιξη ατάραχη, δραματικά παρούσα, πανέμορφη, με τις νερατζιές στα πεζοδρόμια ανθισμένες, τους βρώμικοι δρόμους να μοσχοβολούν. Μοιάζει η φύση να μας εκδικείται με την ομορφιά της, κόντρα στη φρικτή πραγματικότητα το θάμπος της υπογραμμίζει την άσχημη ζωή μας.

Θέλω να γράψω ένα ποστ αλλά δεν έχω θέμα.
Και είναι Μεγάλη Βδομάδα,
σε λίγο θα 'μαστε οι περισσότεροι δίπλα στους ανθρώπους μας, στις οικείες μυρωδιές των λεμονανθών του Επιτάφιου, στο λιβάνι και στο τρεμοπαίξιμο της λαμπάδας, στις αυστηρές φιγούρες των Αγίων στις τοιχους, στις χαρμόσυνες κροτίδες και στις ευχές για Καλή Ανάσταση.

Καλή Ανάσταση. Είναι δυνατή πια;


Θέλω να γράψω ένα ποστ αλλά δεν έχω θέμα.
Μόνο ένα τραγούδι- ποίημα του Καβάφη. Και μια μνήμη που φεύγει κι επανέρχεται αυτοβούλως, τριγυρνάει, χάνεται στο χρόνο κι επιστρέφει εκδικητική. Μόνο αμείλικτες αναμνήσεις έχω, θαμμένες τόσο καιρό στο χώμα αλλά τώρα έτοιμες να φύτρωσουν και να κλείσουν το δρόμο μου σαν κλαδιά δέντρου της άνοιξης.

Θέλω να γράψω ένα ποστ αλλά δεν έχω θέμα.
Μόνο τη μνήμη έχω. Αυτό είναι το θέμα...





Μακρυά (Ποιήματα 1897-1933) του Κ. Π. Καβάφη σε μελοποίηση του Μιχάλη Τρανουδάκη. Ερμηνεία: Παντελής Θεοχαρίδης. Από το μεγάλο αφιέρωμα στον Αλεξανδρινό ποιητή του περιοδικού "Οδός Πανός" του Γιωργου Χρονά. Τεύχος 147/2009.

24 Μαρτίου 2010

Εισιτήρια διπλά ΙΙ


Πόσες φορές τα "ακούμπησα" κανονικότατα για να αγοράσω σε cd ένα κλασικό έργο της ελληνικής δισκογραφίας και το περιεχόμενο, δεν εννοώ το μουσικό, με απογοήτευσε πλήρως. Μάλλον δεν την πίστεψαν την ψηφιακή εποχή εξαρχής οι δισκογραφικές και αντιμετώπισαν το υλικό τους με μνημειώδη προχειρότητα. Ενδεικτικά, έχω την Οδό Ονείρων, πρώτη κυκλοφορία από την Columbia - EMI, η οποία διετέλεσε και το έγκλημα να κυκλοφορήσει ένα cd που αναφέρει "ξερά" τους τίτλους των τραγουδιών στο οπισθόφυλλο και πάνω στο δισκάκι. Αυτά. Θέλατε κάτι άλλο; Ποιος έγραψε στίχους, ποιος ερμηνεύει, πότε ανέβηκε το έργο, πότε ηχογραφήθηκε; Αντί για αυτό, σε τέσσερις γλώσσες μας ενημερώνουν ότι "το compact disk digital audio system προσφέρει την καλύτερη δυνατή αναπαραγωγή ήχου μέσα σε ένα μικρό και βολικό σχήμα. Για να διατηρείτε το compact disk σε άριστη κατάσταση πρέπει να το χρησιμοποιείτε προσεκτικά όπως και τους κοινούς δίσκους κλπ κλπ". Η ΜINOS δε,  έχει διατελέσει κατ' εξακολούθηση και με περισσή αλαζονεία το προαναφερθέν έγκλημα. Ακολούθησαν και άλλες δισκογραφικές το δρόμο  της προχειρότητας, μάλιστα σε μερικές περιπτώσεις τα αποτελέσματα υπήρξαν ιδιαιτέρως κωμικοτραγικά. Για παράδειγμα, έχω αγοράσει δίσκο της LYRA ο οποίος απλώς δεν γράφει τίποτα πάνω στο δισκάκι, ρίχνεις τη "ζαριά" και αν είσαι τυχερός παίζει, αλλιώς το γυρνάς από την άλλη, αυτή θα 'ναι η γραμμένη. Τουλάχιστον, το έργο είναι αυτό που γράφει το εξώφυλλο. Όσο για το βιβλιαράκι με τους στίχους και τους συντελεστές, στις περισσότερες περιπτώσεις εκλαμβάνονταν ως περιττό έξοδο.

Μετά από την επανακυκλοφορία σε cd του συνόλου σχεδόν της ελληνικής δισκογραφίας που είχε πρωτοεκδοθεί σε δίσκους βινυλίου, με προχειρότητα που έφτανε τα όρια ασέβειας προς το έργο και ήταν σίγουρα κοροϊδία για τους καταναλωτές, αυτούς που "ζούσαν" με τον οβολό τους όλο το σύστημα των δισκογραφικών και εμμέσως όλους τους υπεράριθμους -για το μέγεθος της αγοράς- μεσαζόντες του ελληνικού τραγουδιού (μάνατζερς, δημόσιες σχέσεις, νυχτερινά κέντρα, διοργανωτές συναυλιών), άρχισε το digital remastering. Έτσι τα έργα ξανα-επανα-κυκλοφόρησαν σε εκδόσεις από απλώς πιο προσεγμένες έως αριστουργηματικές με καλύτερο ήχο και το ανάλογο αντίτιμο. Όχι ότι οι άλλες προχειροδουλειές ήταν φτηνές όταν κυκλοφόρησαν, αντίστοιχη τιμή με τα cd νέας κυκλοφορίας είχαν. Οπότε, όρεξη να 'χεις φτωχέ εραστή της ελληνικής μουσικής, πλήρωνε εις αεί.

Έτσι φτάσαμε σε μια ιδιάζουσα κατάσταση, από τη μια το προϊόν cd στο ράφι να είναι ακριβό ή/και ποιοτικώς ως κατασκευή, απάτη. Από την άλλη όμως αν ήσουν λίγο τυχερός, μπορεί να το πετύχαινες και σε ένα περιοδικό, οπότε γιατί να σκοτίζεσαι να αγοράζεις; Το χόμπι ήταν (και είναι) ταυτόχρονα ακριβό μα και απαξιωμένο, από την ίδια μάλιστα την εταιρεία που θα όφειλε να προφυλάξει το προϊόν της, για λόγους μάρκετινγκ τουλάχιστον.

Κάπως έτσι ήταν τα πράγματα στη δισκογραφία όταν το επίσημο σύστημα βρέθηκε να βάλλεται από εξωσυστημικούς παράγοντες, που εκμεταλλευόμενοι τη σύγχρονη τεχνολογία, διατάραξαν την παγιωμένη ισορροπία. Εχθροί εμφανίστηκαν που συστράτευσαν εταιρείες και καλλιτέχνες στην αντιμετώπισή τους.  Ποιοι ακριβώς κινδυνεύουν από αυτούς τους εχθρούς, είναι υπό συζήτηση. Στην αρχή η διάγνωση έλεγε πως η πειρατεία θα σκότωνε τη μουσική, μετά ήρθαν οι ευγενείς παραινέσεις στα εξώφυλλα των δίσκων "αφήστε τη μουσική να ζήσει". Μάταια προσπαθούν τα τελευταία χρόνια να μας μετακυλήσουν τύψεις για το μέλλον της μουσικής. Στην πραγματικότητα, τα υπερκέρδη των εταιρειών είναι αυτά που κινδυνεύουν. Ναι υπερκέρδη, δικαίως έτσι τα εκλαμβάνει ο απλός καταναλωτής που δε μελέτησε τους ισολογισμούς αυτών των επιχειρήσεων για να βγάλει συμπέρασμα, μόνο είδε ότι το cd που μέχρι χθες έκανε 19,90€, τώρα "μαγικά" μπορεί να το βρει με 9,90€. Όπερ σημαίνει ότι υπήρχε αυτή η δυνατότητα συμπίεσης του περιθωρίου κέρδους, αλλά χρόνια τώρα προτιμούσαν να αισχροκερδούν επί της μουσικής, που έξαφνα τόσο τους στεναχώρησε το μέλλον της. Ποιο μαγικό ραβδί χτύπησε τις τιμές των cd; Αναμφισβήτητα αυτό του downloading. Κι έκανε τόση ζημιά σε ένα ολιγοπωλιακό κλάδο που λειτουργούσε δεκαετίες τώρα με όρους καρτέλ και μαθημένο να επιβάλει τιμές (και καριέρες), όση δεν έχει κάνει ποτέ η "παραδοσιακή" πειρατεία.

Τώρα απεγνωσμένα οι εταιρείες προσπαθούν να πιάσουν τον πνιγμένο απ' τα μαλλιά με μειώσεις τιμών, προσφορές, νέες κυκλοφορίες μέσω εφημερίδων και επιβολή της νομιμότητας στις ανταλλαγές μουσικών αρχείων μέσω διαδικτύου, τρέχοντας σε ένα φαύλο κύκλο που η ίδιες δημιούργησαν. Η εποχή όμως γυρίζει σελίδα κι η επόμενη γράφει downloading. Νόμιμο ή μη, αλλάζει διαρκώς τα δεδομένα και βγάζει απ' το παιχνίδι τους περιττούς μεσάζοντες. Οι ανίκανοι κερδοσκόποι, αυτοί που ούτε το κοινό, ούτε τους καλλιτέχνες σέβονται, θα βγουν απ' τη μέση αν δεν πάρουν το μήνυμα και αν αρκεστούν σε ηθικολογίες πασπαλισμένες με νόμους και όψιμο "ενδιαφέρον" για τη μουσική. Μουσική ακούμε. Αγοράζουμε. Όποτε θέλουμε (και μπορούμε). Αυτή που μας αρέσει.

Με αφορμή ένα cd που με πήγε σε δισκοπωλείο μετά από καιρό.
 Για την πιθανότητα μιας μεγάλης αγάπης.


(κι αν αφεθώ, να 'χουνε κάπου να με πάνε
Και θ' αφεθώ, αρκεί να δω πως κάπου πάω)

"Μεγάλες αγάπες", Γεράσιμος Ευαγγελάτος- Θέμης Καραμουρατίδης- Νατάσσα Μποφίλιου, από το δίσκο "Εισιτήρια διπλά", 2010.

20 Μαρτίου 2010

Εισιτήρια διπλά


Νέο άλμπουμ από την παρέα των τριών (Μποφίλιου- Ευαγγελάτου- Καραμουρατίδη), οι οποίοι σε μια εποχή που ευνοεί τα "εγώ" και τις μονάδες, εκείνοι επιμένουν στο "μαζί". Τίτλος "Εισιτήρια διπλά" και περιλαμβάνει 12 τραγούδια. Οι ρόλοι πάντα σταθεροί: Στη φωνή η Νατάσσα Μποφίλιου, στους στίχους ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος και στη μουσική ο Θέμης Καραμουρατίδης.


Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ακόμα ξεκάθαρη άποψη για το δίσκο. Από τις πρώτες ακροάσεις διαπίστωσα ότι υπάρχει αρκετό υλικό που θα μας απασχολήσει στο μέλλον ως μπλογκ. Ξεχώρισα ήδη κάποια τραγούδια ωστόσο είμαι σχεδόν σίγουρος ότι το καλύτερο τραγούδι του δίσκου είναι αυτό που τον κλείνει.

Πρόκειται για ένα αγγλόφωνο κομμάτι με τίτλο Belle Reve και είναι η πρώτη φορά που μας δίνουν κάτι τέτοιο οι τρεις καλλιτέχνες, παρά την αγάπη τους για τη διεθνή μουσική. Γραμμένο για την ομώνυμη, βασισμένη σε μονόπρακτα του Τένεσυ Ουίλιαμς θεατρική παράσταση της Ομάδας Τεχνικό, το τραγούδι αποτελεί ιδανικό επίλογο σ' ένα δίσκο γεμάτο αναφορές στο Jacques Demy, τη Nina Simone, το Gregory Crewdson ακόμα και τη Σοφία Βέμπο.

Και παρότι στο μπλογκ αυτό δεν επιλέγουμε ποτέ αλλόγλωσσα τραγούδια (ανεξάρτητα αν αγαπάμε πολύ κι άλλα είδη τραγουδιού) νομίζω το συγκεκριμένο κομμάτι αξίζει την εξαίρεση.


We live alone,
we never own,
just borrow space,
in this natorious silent place





Belle Reve των Θέμη Καραμουρατίδη- Γεράσιμου Ευαγγελάτου. Ερμηνεία: Νατάσσα Μποφίλιου μαζί με τη θεατρική ομάδα "Τεχνικό". Άλμπουμ: "Εισιτήρια διπλά" (2010). Τραγούδι γραμμένο για τη βασισμένη σε μονόπρακτα του Τένεσι Ουίλιαμς θεατρική παράσταση "Belle reve" της ομάδας Τεχνικό στην Τεχνόπολη το Φλεβάρη του 2010 (σκηνοθεσία Θωμάς Γκάγκας, μετάφραση Ερρίκος Μπελιές).

14 Μαρτίου 2010

τώρα που είναι άνοιξη...


Οι μέρες περνούν, η μία μετά την άλλη, γνωστό από παλιά αυτό. Τη μια έχει ήλιο, μέρα για εκδρομή, στο δάσος ας πούμε, χωρίς τον κακό τον λύκο, καθώς πια ούτε γιαγιά υπάρχει.

Σήμερα βρέχει ασταμάτητα, συνεπώς βαριέμαι κάθε τι που απομακρύνεται από τις έννοιες στεγνό και ζεστό και από αντικείμενα όπως καναπές και κρεβάτι. Με τόσες απεργίες μάλιστα, έχω τακτοποιήσει και ένα σωρό δουλειές που πάντα περιμένουν την Κυριακή, οπότε όλα πάνε κατ' ευχήν στην εφαρμογή του σχεδίου "ένα βιβλίο την ημέρα". Ξεκίνησα μανιωδώς το διάβασμα, σε κάποια φάση, όταν η πλοκή του έργου βοήθησε κοιμήθηκα, έφαγα, και ναι, το βιβλίο τέλειωσε βραδάκι.

Από αύριο αυξήσεις, μεθάυριο απεργίες. Πόσο βαριέμαι και τη Τζούλια και τη Γιουροβίζιον. Δεν απόσπασαν ούτε πέντε λεπτά από τη σκέψη μου, άρα πάμε καλά. Πάμε επίσης, για μπύρες, για μια-δυο κουβέντες χωρίς φόβους και φόρους. Σήμερα άλλωστε βγήκαν και τα σαλιγκάρια. Ακόμα βρέχει και κάνει κρύο, λίγο παραπάνω από το ανοιξιάτικο, μην πάει ο νους σου στο κακό. Η βροχή απόψε πνίγει τις μυρωδιές, ξέρεις από αυτές που "τώρα που είναι άνοιξη..."


Ένα τραγουδάκι με ανοιξιάτικη αντιμετώπιση ενός θέματος ("κάπου υπάρχει η αγάπη μου μα δεν ξέρω που") το οποίο συνήθως αποτελεί αφορμή για δράματα, μη σου πω και τραγωδίες. Αλλά είπαμε, τώρα που είναι άνοιξη, μ' αρέσει να σφυρίζω στον αέρα.

...μα εγώ δεν έχω τι να πω, σφυρίζω στον αγέρα


"Καπού υπάρχει η αγάπη μου " του Μάνου Χατζιδάκι, επανεκτέλεση από την Σαβίνα Γιαννάτου στο δίσκο "Πάω να πω στο σύννεφο", 2002.

5 Μαρτίου 2010

Όλα από χέρι καμένα


Από τη μια, αιμοσταγή μέτρα που θα μας βγάλουν (;) από το τούνελ της χρεοκωπίας, από την άλλη, μαζική υστερία για μια ξανθιά ανθυποσελέμπριτι που έβγαλε στη φόρα τις σεξουαλικές τις περιπτύξεις και τα κονομήσε.

Κι όμως, ακόμα και στην πτώση του, ο Έλληνας προτιμάει την πορνογραφία έναντι της πολιτικής. Ακόμα και τη στιγμή που η χώρα του είναι στο γκρεμό, εκείνος επιμένει στο σεξ με αμπαλάζ lifestyle (στο βίντεο η ευειδής ξανθιά, ερωτοτροπεί με μια πανάκριβη σαμπάνια μέσα σ' ένα τζακούζι).

Τίποτα δεν είναι τυχαίο τελικά...

Όλα από χέρι καμένα

και τα σπίρτα μας βρεγμένα…




Όλα από χέρι καμένα των Θάνου Μικρούτσικου- Κώστα Τριπολίτη. Ερμηνεία: Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Από το ομώνυμο άλμπουμ του 1988.

1 Μαρτίου 2010

Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες

μας αγαπούν και μας τελειώνουν 

Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες 

Μέσα σε αυτό τον πανικό που ο καθείς ψάχνει να σώσει το τομάρι του, το επίδομά του, τα κέρδη του ή τη δουλειά του, εσένα σε πιάσανε οι ευαισθησίες σου και η προσφορά σου προς το συνάνθρωπο. Τι να πω; Πως θα σώσεις τον κόσμο; 'Η πως θα παρεμποδίσεις την επανάσταση; Οι υπεραπλουστεύσεις και οι έτοιμες θεωρίες δεν είναι δα και το καλύτερο εργαλείο ανάλυσης.

Ο Τιτανικός που είναι πια επισήμως, δια στόματος του αρμόδιου υπουργού, η χώρα μας, οδεύει προς ολοταχώς στο μέχρι πρότινος αόρατο παγόβουνο που θα τον βουλιάξει σχεδόν αύτανδρο (σχεδόν, καθώς θα θυμάσαι ότι και στο υπερωκεάνιο, οι επιβάτες πρώτης θέση την έβγαλαν "καθαρή").

Μετά από τις δεξιότητες ανάλυσης χρηματιστηριακών δεδομένων που απόκτησαν με κουτοπόνηρη ευκολία πριν από μια και δεκαετία οι έλληνες, τώρα απόκτησαν κι άλλες. Παρακολουθούν με άνεση (και τρόμο) τις εξελίξεις στον χρηματοπιστωτικό τομέα καθημερινά, σαν να ήταν οι τιμές της λαϊκής. Spreads, funds, δείκτες μόχλευσης και χαρτοφυλάκια, έννοιες που επιμελώς κράτησα μακριά μου τόσα χρόνια, κυρίευσαν όλους τους άλλους γύρω μου. Μην με ρωτάτε, δεν ξέρω να σας πω τι είναι καθετί. Δεν είμαι Χρηματοοικονομικής Κατεύθυνσης, είμαι της Αναπτυξιακής.

Εκεί μας μάθαιναν ότι η πρόκληση της ελληνικής οικονομίας κατά τη δεκαετία του 2000, ήταν η πραγματική σύγκλιση (η ονομαστική μας έβαλε στην ευρωζώνη) μέσω μια ολοκληρωμένης αναπτυξιακής πολιτικής. Βέβαια, χρειάστηκε να περάσουν δέκα χρόνια για να αντιληφθούμε με αποδείξεις ότι ούτε ονομαστική σύγκλιση υπήρξε ποτέ, (αφού πχ η μείωση του ελλείμματος σε 3% του ΑΕΠ ήταν μαγειρεμένη), οπότε και η πραγματική σύγκλιση (που απλά σημαίνει άνοδο του επιπέδου ευημερίας και η βελτίωση της ποιότητας ζωής), ήταν επιστημονική φαντασία.

Παραμυθιαζόμασταν για την πορεία της ελληνικής οικονομίας εμείς οι αδαείς τριτοετείς φοιτητάκοι, τη ίδια ώρα που παραμυθιαζόταν και ενας ολόκληρος λαός. Και ήταν τόσο ωραίο το παραμύθι, που οι κυβερνόντες δεν ήθελαν να μας το χαλάσουν. Με αυτούς τους κυβερνόντες πήγαμε "μπροστά", πήραμε σπίτια, αυτοκίνητα, διακοποδάνεια, μας βόλεψαν και τους βολέψαμε. Τους ψηφίσαμε κι όταν δυσφορήσαμε ελαφρώς -το παθαίνουμε αυτό τακτικά, κάθε 3-4 χρόνια που έχει εκλογές- ψηφίσαμε τους διπλανούς κ.ο.κ. Και ζήσαν αυτοί καλά και το παραμύθι τέλειωσε. Απότομα.




Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες.
Τι ωραίο να κλαις και να γελάς.



"Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες", Active Member, στίχοι: B.D.Foxmoor, παρουσίαση: B.D.Foxmoor+Xray και η παρέα τους, από τον ομώνυμο δίσκο του 2000.