21 Μαΐου 2010

Όποιος φεύγει...


Δεν είναι φυγόπονος.
Φεύγει απλώς πριν το φινάλε.
Να προλάβει το τέλος γιατί δεν αντέχει το βαθύ κόκκινο της αυλαίας που πέφτει.


Δε δειλιάζει.
Απλώς τον πνίγει ένα (παλιομοδίτικο) αίσθημα ευθύνης κι ένας όρκος.
Κι έχει θαρρος. Γι' αυτό αναλαμβάνει εκείνος την αποστολή.

Φοράει τα λατέξ γάντια, στερεώνει στο πρόσωπο τη χειρουργική μάσκα και με λίγα σκληρά λόγια στη σύριγγα φέρνει σε πέρας το δύσκολο έργο.

Κάνει όλα όσα πρέπει με χειρουργική ακρίβεια.

Κι ο ασθενής πεθαίνει.

Ευθανασία σε μια κλινικά νεκρή σχέση.
Τέλος σ' ένα λευκό ειδύλλιο που ψυχορραγει.

Κανένα δράμα, μήτε σπάσιμο.
Εκείνη η στιγμή είναι τοπικά αναισθητοποιημένη.
Υπάρχει μόνο το στυγνό συναισθηματικό καθήκον.

Άδειο βλέμμα, στόμα
κρυμμένο στη μάσκα, σώμα τυλιγμένο στη ρόμπα του Δρος Θανατου
(αποστειρωμένες αντιδράσεις σε μια κλινική τραγωδία χωρίς κάθαρση)

Ο ασθενής επιτέλους πέθανε.

Τα φώτα του χειρουργείου χαμηλώνουν. Η αίθουσα ερημώνει.
Η πόρτα κλείνει αποφασισμένα πίσω του.

Πρέπει να φύγει.
Με επίγνωση του αμετάκλητου της πράξης
(Μια πεθαμένη σχέση δεν ανασταίνεται ποτέ)

Ο ασθενής είναι επισήμως νεκρός.

Τώρα μπορει να θρηνήσει.
Έχει ολόκληρους μήνες πένθους μπροστά του.
Πολλές εποχές βουβού κλάματος.

Μόνος;
Όχι βέβαια.

Έχει παρέα τα φαντάσματα των νεκρών αισθημάτων του.
Και τη φλόγα της αμφιβολίας να τον σιγοκαίει:
Τί θα γινόταν αν δεν είχε το θάρρος;
Θα ζούσε ο ασθενής αν ο ίδιος δεν γινόταν ο Θάνατός του;




Όποιος φεύγει του Νίκου Ξυδάκη. Ερμηνεία: Σωκράτης Μάλαμας. Άλμπουμ: "Νίκος Ξυδάκης- Σωκράτης Μάλαμας" (1999).

6 σχόλια:

  1. αυτή η μεταμφίεση είναι που με φοβίζει, το ντύσιμο του προπομπού θανάτου. όσο και να προσπάθησα να εξηγήσω γιατί κάποιος πρέπει να το ενδυθεί δεν μπόρεσα να το συλλάβω. θα προτιμούσα το τέλος να ερχόταν σαν αμνησία, κανείς να μη χρειαζόταν να παίξει το ρόλο του τιμωρού, απλώς να ξεχνούσαμε ότι υπήρξαμε πρόσφατα μαζί. ίσως κι αυτό που λέω να είναι εξίσου οδυνηρό. θα το παλέψω ακόμα... καλημέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η προσμονή του τέλους είναι πιο οδυνηρή από το ίδιο το τέλος. Ή όχι;

    Καλημέρα Μάριε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. το ίδιο το τέλος είναι ταυτόχρονα μια νέα αρχή μιας άλλης εποχής...

    όπως τα ρολλά..
    τα κατεβάζεις και είσαι απ' έξω έτοιμος να πάρεις τον δρόμο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ο θείος τακης λέει πώς δέν πρέπει να ταλαιπωρουμε πολύ τον ασθενή.

    αφού είναι ετοιμοθάνατος,κι αφού δέν υπάρχει σωτηρία τραβάμε τήν μάσκα οξυγόνου καί του χαριζουμε την πολυπόθητη ανακουφιση.Νομίζω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Logia:
    Αυτή την πολυπόθητη αρχή περιμένουμε κι εμείς, αλλά αργεί. Ίσως είμαστε ανέτοιμοι, τί να πω;

    Θείε Τάκη:
    Θα συμφωνήσω. Ο καθένας μας έχει δικαίωμα σ ένα αξιοπρεπή θάνατο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αυτός που έχει το θάρρος να φύγει.. ξέρει τι θέλει..αντίθετα με τον άλλο που κοροϊδεύει τον εαυτό του μένοντας σε μια σχέση ετοιμοθάνατη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή