Μια φορά κι ένα καιρό σε ένα μικρό χωρίο, πέρα στο δάσος, είχαν τοπικές εκλογές. Ψήφιζαν τον Τζακ ή αλλιώς Γιακουμή που τους έλεγε πως θα φυτέψει μια φασολιά που να φτάνει ως τον ουρανό (εκλογές ήταν, το βρήκαν πιθανό), το Γιώργη, μικρό τον φώναζαν Κοντορεβιθούλη κι ήταν ο πιο έξυπνος από τα πολλά αδέρφια του, το Λευτέρη το γιο της κυρά Κούλας και αδερφό της Κοκκινοσκουφίτσας, το τρίτο από τα τρία γουρουνάκια, αυτό που τα πήγαινε καλά με το τσιμέντο (μεγάλο προσόν αυτό στις εκλογές) και άλλους δυο-τρεις.
Μετρημένα κουκιά οι ψήφοι και ποιος ψήφιζε ποιόν. Το συμβούλιο που εκλεγόταν, ανδροκρατούμενο (η ποσόστωση δεν είχε εφευρεθεί) και ετερόκλητο (ο καθένας από άλλο παραμύθι), καλούνταν να τα βγάλει πέρα σε νέες περιπέτειες, διόλου παραμυθένιες.
Πριν από δώδεκα χρόνια, στα μικρά χωριά πήγε φιρμάνι να ενωθούν κάμποσα μαζί και να φτιάξουν Δήμους. Αν είναι για καλό να το κάνουμε είπαν μερικοί, άλλοι είπαν πως πάμε κατά διαόλου και κάποιοι ξίνισαν τα μούτρα τους γιατί δεν τους άρεσαν τα διπλανά χωριά. Άντε να συνεννοηθούν όλοι αυτοί σε ένα Δήμο! Άσε που τους έκατσαν στο σβέρκο και υπαλλήλους που όλο άνοιγαν τεφτέρια με τέλη και κρατούσαν σαν ευαγγέλιο κάτι νόμους που έθεταν κανόνες, πες τους και εμπόδια, για τα πάντα.
Τα συμβούλια πολυπληθέστερα, απέκτησαν και κάμποσες γυναίκες, την Κοκκινοσκουφίτσα, ας πούμε, που είχε σπουδάσει και είχε καλή δουλειά στην πόλη μιας και απόφευγε τα δάση από τότε που είχε το γνωστό επεισόδιο με το λύκο. Κατά τα άλλα, τα συμβούλια λειτουργούσαν όπως πριν: ο καθένας από άλλο παραμύθι, συνεννόηση μηδέν. Ο Δήμος διοικούνταν από μεγαλορρήμονες παράγοντες, μεγάλες οικογένειες, εργολάβους (κάποιους σαν τον Τζάκ, τον Κοντορεβιθούλη και το τρίτο γουρουνάκι αντίστοιχα) και κανένα-δυο αιθεροβάμονες.
Και φτάνοντας στην εποχή μας, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ο νόμος ενώνει αυτή τη φορά τους Δήμους. Μερικοί το είδαν καλά, άλλοι κακά, άλλοι πάλι έψαχναν τα σύνορα και τα ονόματα. Την ουσία λίγοι την έψαξαν. Παραμύθι δεν έχει αυτή τη φορά. Να σοβαρευτούμε. Η τοπική αυτοδιοίκηση δεν προσφέρεται προς τέρψη. Πικρά θα το καταλαβαίνουν εκ των υστέρων όλοι όσοι δίνουν σήμερα την ψυχή τους για μία ψήφο.
"Μπαλάντα του ποιητικού διαγωνισμού του Μπλουά" σε ποίηση του Francois Villon (Φρανσουά Βιγιόν), μουσική και ερμηνεία του Θάνου Μικρούτσικου από το δίσκο "Στον τόπο μου είμαι τέλεια ξένος" (2001).
Θυμάσαι το τραγουδάκι που ελεγε "Με τόσα ψέματα που ντύθηκαν οι λέξεις πως να σου πω το σ`αγαπώ να το πιστέψεις?" Καπως ετσι και μεις .
ΑπάντησηΔιαγραφήΕχουμε πιστέψει τα ψέματα μας,κι αυτός ο δρόμος δεν εχει επιστροφή.
Ωραίο το τραγούδι . Σε γεμίζει με υπέροχες αυταπάτες.
(γκρινιάζει ο Θείος σήμερα,μην του δίνεις σημασία)