7 Ιουνίου 2010

Καρφωτή

Σε μια λεπτή φωνητική γραμμή ισορροπείς
κρατώντας για αντίβαρο
ενός κούρου πεθαμένου το σώμα

Κοιτάς αφ υψηλού το χάος
μπλε και πνιγμένο
να κρέμεται κάτω από τα πέλματά σου

Με τις μύτες προσπαθείς
να διασχίσεις την τεντωμένη χορδή
κάθε βήμα σου παιανίζει ήχους επαναλβανόμενους
αναστεναγμούς συρτούς
αχ αχ αχ
αποκρίσεις ηρώων τραγικών
συμβιμβισμένων με την οργή της Ύβρεως.

Κι όπως η προσπάθειά σου σαλπίζει τη μη πτώση
τα δάχτυλά λυγίζουν από το συμβολισμό
οι παλάμες ανοίγουν αργά, το νεκρό άγαλμα σού γλιστρά
πέφτει σφυρίζοντας στο γαλάζιο κενό
Ακέραιο, καρφώνεται στη γαλάζια άβυσσο
Ζωντανο, προσγειώνεται σ' ένα κρουστό οδύνης
που θυμίζει ξεχασμένο στόχο στο έδαφος.

Από ψηλά εσύ
παρατηρείς το γκρέμισμα

το σφύριγμα της πτώσης
αφουγκράζεσαι
καταδύσεις φαντάζεσαι στο υγρό υποσυνείδητο
βουτιές στις πνιγμένες επιθυμίες χωρίς οξυγόνο και σκάφανδρο
κι έτσι ολομόναχος απομένεις ν' αγναντεύεις
τον άψυχο κούρο να παλεύει με τη ζωή...


Ιούνιος 2000




Καρφωτή των Γιώτας Κοτσέτα- Μυρτώς Κοντοβά. Ερμηνεία: Ελευθερία Αρβανιτάκη. Άλμπουμ: "Εκπομπή" (2001).

3 σχόλια:

  1. Εμένα πάντως μ`αρέσουν οι πτώσεις..Ειδικά οταν λαμβάνουν μέρος καί τα μάτια και τα δάχτυλα και η καρδιά{ωχ!Λάθος τραγούδι..}

    Υπέροχη ομως η καρφωτή.Τί κρίμα που η Κοντοβά δεν ξανάγραψε τέτοιους στίχους..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ναι πράγματι. Μαζί με τη Σκανδάλη είναι οι πιο όμορφοι στίχοι της, μετά από αυτά ..οι τσούλες.
    Καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Είναι δύσκολο να ανακαλύψω τα κρυμμένα νοήματα κι αναρωτιέμαι αν έχουν να κάνουν με τα διαφορετικά πρόσωπα που ζουν μέσα μας.Προσπαθώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή