κρατώντας για αντίβαρο
ενός κούρου πεθαμένου το σώμα
Κοιτάς αφ υψηλού το χάος
μπλε και πνιγμένο
να κρέμεται κάτω από τα πέλματά σου
Με τις μύτες προσπαθείς
να διασχίσεις την τεντωμένη χορδή
κάθε βήμα σου παιανίζει ήχους επαναλβανόμενους
αναστεναγμούς συρτούς
αχ αχ αχ
αποκρίσεις ηρώων τραγικών
συμβιμβισμένων με την οργή της Ύβρεως.
Κι όπως η προσπάθειά σου σαλπίζει τη μη πτώση
τα δάχτυλά λυγίζουν από το συμβολισμό
οι παλάμες ανοίγουν αργά, το νεκρό άγαλμα σού γλιστρά
πέφτει σφυρίζοντας στο γαλάζιο κενό
Ακέραιο, καρφώνεται στη γαλάζια άβυσσο
Ζωντανο, προσγειώνεται σ' ένα κρουστό οδύνης
που θυμίζει ξεχασμένο στόχο στο έδαφος.
Από ψηλά εσύ
παρατηρείς το γκρέμισμα
το σφύριγμα της πτώσης αφουγκράζεσαι
καταδύσεις φαντάζεσαι στο υγρό υποσυνείδητο
βουτιές στις πνιγμένες επιθυμίες χωρίς οξυγόνο και σκάφανδρο
κι έτσι ολομόναχος απομένεις ν' αγναντεύεις
τον άψυχο κούρο να παλεύει με τη ζωή...
Ιούνιος 2000
Καρφωτή των Γιώτας Κοτσέτα- Μυρτώς Κοντοβά. Ερμηνεία: Ελευθερία Αρβανιτάκη. Άλμπουμ: "Εκπομπή" (2001).
Εμένα πάντως μ`αρέσουν οι πτώσεις..Ειδικά οταν λαμβάνουν μέρος καί τα μάτια και τα δάχτυλα και η καρδιά{ωχ!Λάθος τραγούδι..}
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχη ομως η καρφωτή.Τί κρίμα που η Κοντοβά δεν ξανάγραψε τέτοιους στίχους..
Ναι πράγματι. Μαζί με τη Σκανδάλη είναι οι πιο όμορφοι στίχοι της, μετά από αυτά ..οι τσούλες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα
Είναι δύσκολο να ανακαλύψω τα κρυμμένα νοήματα κι αναρωτιέμαι αν έχουν να κάνουν με τα διαφορετικά πρόσωπα που ζουν μέσα μας.Προσπαθώ.
ΑπάντησηΔιαγραφή