Για λίγο μόνο την είδε προτού τη χάσει μες στην πορεία. Τώρα τη φαντάζεται να συνωστίζεται με τον υπόλοιπο κόσμο, να μπερδεύται ανάμεσα στα πανώ και τα φέιγ βολάν, να υψώνει αγανακτισμένη τη φωνή της με λαιμό τεντωμένο, μάτια αγριεμένα, μάγουλα αναψοκοκκινισμένα, και οργή πολλή, πάρα πολλή.
Μετά να δακρύζει από τα χημικά, να πνίγεται από τα δακρυγόνα και τις φωτιές κι ασφυκτιώντας να φέρνει το κόκκινο φουστάνι της ως το στόμα και να καλύπτει μύτη και μάτια' να προστατεύει με το φουστάνι -αυτοσχέδια αιμάτινη μάσκα- κείνο το λευκό πρόσωπο με τις φακίδες και τα τοξωτά φρύδια.
Κρατάει μέσα του ολοζώντανη την τρομαγμένη μορφή της. Σα μια παραλλαγή πίνακα του Θεοτοκόπουλου: Στη μέση Εκείνη ως άλλος Ιησούς, γύρω της άγνωστοι με κουκούλες την σπρώχνουν, τύποι με κράνη την χλευάζουν, βάρβαροι με στολές την ρίχνουν στο τσιμέντο. Κι Εκείνη κυκλωμένη, ανήμπορη, αβοήθητη.
Ταραγμένος δίνει στο κάδρο ζωή. Γυρνάει τον πίνακα σε τηλεοπτικό πλάνο: Ξεπαγώνει τις φιγούρες, ανακουφίζει την πληγωμένη όψη της και με το πορφυρό της φουστάνι -εκτυφλωτικό μες στους καπνούς- εκθέτει τα κρυμμένα από τις αντισφυξιογόνες μάσκες πρόσωπα. Και από τις πτυχώσεις του φορέματος- πτυχώσεις ραγισμένου εδάφους- αφήνει ν' αναβλύσουν αίματα.
Άλικα ρυάκια κυλούν από το σύμπλεγμα. Οι πλεξιγκλας ασπίδες ματώνουν, οι παλάμες και τα γκλομπς βάφουν, οι χακί στολές μουσκεύουν. Όλα κολυμπούν στο κόκκινο: Τα μανίκια, οι λαιμοί, τα ιερόσυλα στόματα. Το πλάνο πλημμυρίζει. Κι όσοι τόλμησαν ν' ατιμώσουν Εκείνη, πνίγονται σε μια θάλασσα αίματος...
Μαγδαληνή Σταμάτη Κραουνάκη- Λίνας Νικολακοπούλου. Ερμηνεία: Δήμητρα Γαλάνη. Άλμπουμ: "Ανάσα η τέχνη της καρδιάς" (1995)
Τι ομορφιές είναι πάλι αυτές που εδωσες..Μέσα στην απόλυτη φρίκη, εσυ βρίσκεις την απόλυτη ποιηση.
ΑπάντησηΔιαγραφή(Καμαρώνω για σένα ,και το ξέρεις)
Και η Μαγδαληνή ..τι τραγούδι και τι δίσκος! Ο πιο αγαπημένος μου.
όταν κυριαρχεί το κόκκινο...δεν υπάρχει ωραίοτερος πίνακας απο αυτό το κείμενο..
ΑπάντησηΔιαγραφή