Να ‘ξερα των άστρων το σκοπό

Να ‘ξερα των άστρων το σκοπό, να στον λέω να σε νανουρίζω…

Ναι, θα συμφωνήσω, ας συγκράτησουμε τον μελό εαυτό μας για να μην έχουμε και θύματα από τα ποστ μας. Το να ανοίγεις το μπλογκ και να πέφτεις πάνω στο «Για σένανε μπορώ λεπρό να φιλήσω», δεν είναι και λίγο- ένα σοκ προς στιγμήν το παθαίνεις. Αλλά για να αποκαταστήσω την κ. Σώτια Τσώτου στα μάτια του «άγνωστου αναγνώστη», ήδη παρέθεσα ένα από τα αγαπημένα μου στιχάκια της. Όχι ότι αυτός δεν είναι αρκούντως μελό, αλλά όσο να πεις… εδώ η Γαλάνη «γράφει» αλλιώς! Και κλείνω το θέμα με μια μεγάλη διαπίστωση της στιχουργού, από το ίδιο τραγούδι:

Μάλαμα στα τζάμια το νερό κι ούτε μια σταγόνα δεν ορίζω…

(Έβρεξε και λιγουλάκι σήμερα, έχει μια εικόνα από πραγματικότητα ο στίχος)




Όπερα
Έκπληξη η ύπαρξη μιας σύγχρονης Τζόαν Μπαέζ-και λοιπών προσωπικοτήτων σε μια. Μπράβο στην επιλογή φίλων σου [περιλαμβάνω και τον εαυτό μου εδώ :) ] .

Το σενάριο της παράστασης σίγουρα σου λέω είναι κλεμμένο: πέρσι είχε στο μέγκα ένα σίριαλ με το ίδιο στόρι (ή έστω παρεμφερές, δεν έκατσα ποτέ να το δω). Γοργόνες το λέγανε. Με μια ξανθιά και μια κοκκινομάλλα που η ξανθιά αγάπησε ένα ψαρά. Ο ψαράς ήταν ο Περιστερόπουλος από τους S1ngles, που έπαιζε πάλι τον Περιστερόπουλο σε μορφή ψαρά. Τα άλλα τα πειραματικά εγώ δεν τα καταλαβαίνω, από χωριό είμαι άλλωστε. Αλλά αν ήμουν εκεί, θα έδινα στη φίλη σου και δυο αυγά χωριάτικα να πετάξει και για μένα.

Η Καρυστίανη τώρα, από νησί είναι (μεγαλούτσικο βέβαια- έχει και βουνό και θάλασσα και απ’ όλα τα καλά), έχει τις επιρροές της. Με την Άνδρο στη Μικρά Αγγλία, με την Κρήτη στο Κουστούμι στο χώμα, με την Kωλόνησο στον Άγιο της Μοναξιάς, με όλους τους ωκεανούς στο Σουέλ… το δουλεύει πολύ το θέμα. Απ’ ότι κατάλαβες, τα έχω διαβάσει όλα, ακόμα και την κυρία Κατάκη, στην Kωλόνησο άλλωστε που ζω, κάτι πρέπει να βρω να «σκοτώνω» τον χρόνο μου. Και εγώ είπα να κάνω διπλό το έγκλημα: “σκοτώνω” το χρόνο διαβάζοντας και “κλέβω” ζώντας τις ζωές των χάρτινων ηρώων. Σας ευχαριστώ κυρία Καρυστιάνη…

Να σε αποχαιρετήσω τραβώντας ανέμελα για το Σαββατοκύριακό μου, με ένα θαλασσινό στίχο του Νίκου Καββαδία, μελοποιημένο- αλλά όχι από τον Θάνο Μικρούτσικο:

Του Άλμπορ το φανάρι πότε θα φανεί;

Δεν θα σου την πω, αλλά παρακάτω ο ποιητής δίνει την απάντηση.

Αυτά φίλε Μάρκο, τα λέμε (μεθαύριο). Καλό ΣΚ!

---

• «Μου ‘ταξες ταξίδι να με πας», στίχοι Σώτια Τσώτου, μουσική Χρήστος Νικολόπουλος, ερμηνεία Δήμητρα Γαλάνη από το άλμπουμ «Χάνομαι γιατί ρεμβάζω» 1985.
• «Black and White», στίχοι Νίκος Καββαδίας, μουσική Λάκης Παπαδόπουλος, ερμηνεία Αρλέτα από το άλμπουμ «Περίπου» 1985. Επίσης, το ποίημα υπάρχει στη συλλογή του Ν. Καββαδία «Πούσι» εκδ. Άγρα.
• Ιωάννα Καρυστιάνη: Διηγήματα «Η κυρία Κατάκη» 1995. Μυθιστορήματα: «Μικρά Αγγλία» 1997, «Κουστούμι στο χώμα» 1997, «Ο άγιος της μοναξιάς» 2003, «Σουέλ» 2006. Όλα από τις εκδόσεις Καστανιώτη.