Κάπου στο πλήθος βρίσκεσαι- χάνεσαι
και πιάνεσαι απ’ όπου βρεις
Διάβασα το κείμενο σου για το πλήθος. Άνθρωπος αμάθητος στα πλήθη ήμουν, αλλά καθόλου αγοραφοβικός, όπως αποδείχθηκε κατά τη διαμονή μου στη Μεγάλη Πόλη. Κατάφερα όχι απλά να επιβιώσω μέσα στο πλήθος, αλλά και να λυτρωθώ. «Να λυτρωθώ», μεγάλη κουβέντα, ασ’ το καλύτερα. Να αναπνεύσω, να αφεθώ, να παρασυρθώ. «Αφήνομαι στο πλήθος που μ’ αρπάζει και μ’ αλλάζει». Ακριβώς αυτό. Με μια αράδα λέξεις.
Στο Nησί, για πλήθος ούτε λόγος. Ούτε αριθμητικά μπορούμε να μιλάμε για πλήθος, ούτε ουσιαστικά. Στο επόμενο βήμα σου πέφτεις πάνω στον ξάδερφο το Νίκο, στη γωνία παρακάτω η πρώτη σου δασκάλα στο δημοτικό (ναι, εδώ είναι υπαρκτό πρόσωπο κι όχι θολή ανάμνηση από σχολική φωτογραφία) και στο φανάρι απέναντι, η κόρη του παπά με αλλαγμένο το μαλλί (πάλι).
Συνήθως βέβαια περπατώ σε σχεδόν έρημους δρόμους. Παράπονο το ‘χω. Αλλά από την άλλη, να βγαίνω στο δρόμο και να συναντώ το μισό εν ζωή γενεαλογικό μου δέντρο και άλλους πολλούς ακόμη, μου δημιουργεί, όσο να πεις, μια ανθρωποφοβία και πολλά ζιγκ- ζαγκ στα πεζοδρόμια.
Σε Μεγάλη Πόλη ή Νησί, μέσα σε πλήθος μεγάλο ή μικρό, ανώνυμο ή διάσπαρτο με γνωστούς, αισθάνομαι ότι τα ίδια πράγματα με (μας) σώζουν ή απλά με (μας) παρηγορούν:
και πιάνεσαι απ’ όπου βρεις
Διάβασα το κείμενο σου για το πλήθος. Άνθρωπος αμάθητος στα πλήθη ήμουν, αλλά καθόλου αγοραφοβικός, όπως αποδείχθηκε κατά τη διαμονή μου στη Μεγάλη Πόλη. Κατάφερα όχι απλά να επιβιώσω μέσα στο πλήθος, αλλά και να λυτρωθώ. «Να λυτρωθώ», μεγάλη κουβέντα, ασ’ το καλύτερα. Να αναπνεύσω, να αφεθώ, να παρασυρθώ. «Αφήνομαι στο πλήθος που μ’ αρπάζει και μ’ αλλάζει». Ακριβώς αυτό. Με μια αράδα λέξεις.
Στο Nησί, για πλήθος ούτε λόγος. Ούτε αριθμητικά μπορούμε να μιλάμε για πλήθος, ούτε ουσιαστικά. Στο επόμενο βήμα σου πέφτεις πάνω στον ξάδερφο το Νίκο, στη γωνία παρακάτω η πρώτη σου δασκάλα στο δημοτικό (ναι, εδώ είναι υπαρκτό πρόσωπο κι όχι θολή ανάμνηση από σχολική φωτογραφία) και στο φανάρι απέναντι, η κόρη του παπά με αλλαγμένο το μαλλί (πάλι).
Συνήθως βέβαια περπατώ σε σχεδόν έρημους δρόμους. Παράπονο το ‘χω. Αλλά από την άλλη, να βγαίνω στο δρόμο και να συναντώ το μισό εν ζωή γενεαλογικό μου δέντρο και άλλους πολλούς ακόμη, μου δημιουργεί, όσο να πεις, μια ανθρωποφοβία και πολλά ζιγκ- ζαγκ στα πεζοδρόμια.
Σε Μεγάλη Πόλη ή Νησί, μέσα σε πλήθος μεγάλο ή μικρό, ανώνυμο ή διάσπαρτο με γνωστούς, αισθάνομαι ότι τα ίδια πράγματα με (μας) σώζουν ή απλά με (μας) παρηγορούν:
η παρηγοριά σου
μικρές στιγμές που φτιάχνουνε τα όνειρα σου
τα ταξίδια σου σε κόσμους,
τα ραντεβού στους δρόμους,
τα αγγίγματα στους ώμους
η παρηγοριά σου,
οι μουσικές, τα θέατρα, το σινεμά σου,
από τους ανθρώπους, η μικρή η διαφορά σου
«Η μικρή διαφορά» στίχοι Γεράσιμος Ευαγγελάτος, μουσική Θέμης Καραμουρατίδης, ερμηνεία Νατάσσα Μποφίλιου από το άλμπουμ «Μέχρι το τέλος», 2008.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου