Την Παρασκευή, σταμάτησα για βενζίνα πριν τη δουλειά. Ο βενζινάς μου λοιπόν, εκτός από απελπιστικά έντιμος, ανακαλύπτω ότι έχει και ειδικά «χαρίσματα». Λέει λοιπόν, διαβάζοντας τα σημάδια από την υγρασία στο παμπρίζ των αυτοκινήτων (εδώ έγκειται το χάρισμα που λέγαμε) και σε συνδυασμό με τη λαϊκή σοφία, ότι σε 3 ή 6 ή 9 μέρες, ο καιρός θα χαλάσει. Μπορεί και χιόνι να δούμε στο Νησί!
Από την Παρασκευή λοιπόν, βρίσκομαι σε αναμονή της επιβεβαίωσης ή μη της «πρόβλεψης» του βενζινά μου. Γενικά, ποτέ δεν ασχολούμαι με τον καιρό, αλλά υποθέτω ότι επειδή η πρόβλεψη αυτή μου ήρθε πρωί – πρωί, με άδειο το μυαλό (μετά γεμίζει, για να σου λυθεί η απορία), ήταν και αρκούντως παραστατική, μου εντυπώθηκε. Κάθε μέρα που ξυπνάω βγαίνω στην αυλή και γραδάρω τον καιρό. Σήμερα λοιπόν είναι το πρώτο κρίσιμο σημείο για την πρόβλεψη: διανύουμε την 3η μέρα.
Ο καιρός σταθερά, αλλά όχι δραματικά επιδεινώνεται. Από νοτιοδυτικός άνεμος το γύρισε σε βορειοδυτικό, άρα τσούζει λίγο. Επιπλέον, σύννεφα στοιβάζονται στον ουρανό. Γκρι και βροχερά.
Σταματάω εδώ την παρατήρηση για να μου θέσω το εξής καθοριστικό ερώτημα: Να πάω για ψωμί με το ποδήλατο ή το αυτοκίνητο; Ή αλλιώς, θα βρέξει στο επόμενο 15λεπτό; Το οποίο μεταφράζεται: με το ποδήλατο μήπως θα βρεχτώ;
Θα πάω με το αυτοκίνητο γιατί συνυπολογίζω ότι με τέτοιον αέρα αντίθετο, θα μου βγει η γλώσσα ποδηλατώντας.
Σταδιακά, μου έρχονται και άλλα βαθυστόχαστα ερωτήματα, όπως: Να αγοράσω κυριακάτικη εφημερίδα ή δε βαριέσαι;
Βαριέσαι – Βαριέσαι, λέω στο εαυτό μου και ξεκινάω μόνο για ψωμί.
Ψωμί, γάλα και πατάτες (Αιγύπτου, μα τίποτα πλέον δεν παράγουμε σε αυτόν τον τόπο;). Λέω, αφού θα κάνω το έγκλημα να πάρω αυτοκίνητο για περίπου 800 μέτρα (+800 η επιστροφή), τουλάχιστον ας δώσω ένα ελαφρυντικό στο περιβαλλοντικά ασυνείδητο κομμάτι του εαυτού μου. Αγόρασα λοιπόν 5-6 κιλά πατάτες, συν ενάμιση λίτρο γάλα συν μισό κιλό ψωμί, ε, δεν είναι εύκολο να τα φορτώσεις σε ποδήλατο χωρίς καλάθι. «Ακυβέρνητο ποδήλατο ανετράπη στη μέση πολυσύχναστου δρόμου. Αγνοείται αναβάτης. Ειδικά συνεργεία μαζεύουν εντατικά τις πατάτες, με τις οποίες φαίνεται να ήταν φορτωμένο το όχημα, προκειμένου ο δρόμος να δοθεί το συντομότερο στην κυκλοφορία». Κάπως έτσι θα γινόμουν είδηση σε μονόλεπτο δελτίο.
Τελικά, τίποτα από τα παραπάνω δεν συνέβη. Ούτε καν έβρεξε, όπως πίστευα ακράδαντα. Αλλά αν έβρεχε, ακόμα και με το αυτοκίνητο να ήμουν, δεν θα γλίτωνα το βρέξιμο. Όχι ότι μπάζει νερά το αυτοκίνητο μου (αν και στην κατάστασή του, δεν μπορώ να το αποκλείσω με σιγουριά). Απλά ο, ευσυνείδητος αυτός, πολίτης που κρύβω μέσα μου, δεν μου επιτρέπει να παρακάρω όπου κι όπου, ήτοι όπου με βολεύει (εν προκειμένου, έξω από το μπακάλικο) εμποδίζοντας την κυκλοφορία και τους πεζούς. Πάω λοιπόν στο (τζάμπα) δημοτικό πάρκινγκ- πλατεία (αδιευκρίνιστο ποια ιδιότητα υπερισχύει) που απέχει από τα καταστήματα τόσο όσο να μπορείς να γίνεις «παπί» σε περίπτωση έντονης βροχής.
Τελειώνω, σαφώς επηρεασμένη από την «πρόβλεψη»:
Επειδή άνοιξη έχουμε κι άνοιξη ακόμα δεν είδαμε, αντιστέκομαι σθεναρά στα καιρικά φαινόμενα, αντιτείνοντας τους εξής στίχους:
Ξεχειμωνιάζει, φεύγουν οι μπόρες κι οι βροχές
Ξεχειμωνιάζει, ξανά σε νέες διαδρομές...
«Ξεχειμωνιάζει» στίχοι-μουσική Γιώργος Ζήκας, ερμηνεία Μαρία Φωτίου από το άλμπουμ «Μια ζωή στην ίδια τάξη» 1996.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου