Ξένη πόλη

Αρχίζω να πιστεύω ότι μας περικυκλώνει ο "φόβος του φόβου" στην πόλη που ζω...

Χθες κατηφόρισα με λεωφορείο για το κέντρο, πήγα να δω ένα φίλο -μένει κοντά στο Πολυτεχνείο, να τα πούμε, να δούμε καμιά ταινία...

Περιστατικό πρώτο:
Συμβολή Πειραιώς- Μενάνδρου, την ώρα που πάει να στρίψει το λεωφορείο μου περνούν με κόκκινο τη διάβαση δύο μαυρούληδες. Ο οδηγός δεν κόβει, το λεωφορείο πάει να πέσει πάνω τους, οι πεζοί τρέχουν τελευταία στιγμή στο πεζοδρόμιο κάνοντας αθώες χειρονομίες "θα μας πατήσεις!". Ο οδηγός ανταπαντάει προσβλητικά, παρκάρει το λεωφορείο, κατεβαίνει κι αρχίζει να παίζει ξύλο με τους μαυρούληδες. Το λεωφορείο διπλωμένο Πειραιώς και Μενάνδρου στροφή, κορναρίσματα, βρισιές, ξύλο, βία...

Περιστατικό Δεύτερο:
Επιστρέφω από το φίλο μου. Δεν ήμουν σε μουντ για ταινία, τσάκισα πάντως μια γαβάθα ποπ κορν (πάντα δοκιμάζω ό, τι μου προσφέρουν σε τρίτα σπίτια, είναι αγένεια να αρνείσαι μου έχει πει η μαμά μου).

Στην Πατησίων κλούβες Ματ, ολόκληρος ο δρόμος με ένοπλες περιπολίες, Κάνιγγος το ίδιο, πια πάνω στη Ζωοδόχου Πηγής επίσης, στο ύψος της Λυρικής κι άλλες κλούβες, στις αφετηρίες των λεωφορείων πιο πολλές κλούβες. Ο φόβος της βίας και του φόβου διάχυτος...

Παρατηρώ τα πρόσωπα των ματατζήδων. Δεν τρέφω αισθήματα συμπαθειας γι αυτούς, αλλά είναι κι εκείνοι φοβισμένοι. Ζωσμένοι με χημικά-εκρηκτικά (?), κρατούν σφικτά το όπλο τους. Για να μη δούμε ότι τρέμουν τα χέρια τους. Κάποιοι είναι μικρά παιδιά, φοβούνται περισσότερο από μας.

Θα μου πεις, θα τους λυπηθούμε? Έχουν σκορπίσει τόση βία, τόσο πόνο όλο αυτόν τον καιρό. Έχεις δίκιο...

Όσο όμως μια κοινωνία δημιουργει τη βία, πάντα θα νομίζει ότι έχει ανάγκη τέτοιους μηχανισμούς καταστολής. Και η κοινωνία μας αυτη τη στιγμή είναι γεμάτη φόβο, δυσαρέσκεια, ανασφάλεια, βία. Όσο μια κοινωνία είναι σε παρακμή, πάντα ένα κομμάτι της θα στρέφεται εναντίον ενός άλλου...

Παρατηρώ την πόλη μου. Παρότι ακριβή, άσχημη, βρώμικη, καθόλου φιλική με τους πολίτες της την αγαπώ. Χθες όμως για πρώτη φόρα την αισθάνθηκα ξένη. Κι αυτό είναι το χειρότερο αίσθημα που μπορεί να νιώσει κάποιος για την πόλη του...


Πώς να σε νοιαστεί μια ξένη πόλη;

---

Ξένη πόλη των Γιάννη Σπανού- Λευτέρη Παπαδόπουλου. Ερμηνεία: Βίκυ Μοσχολιού από το δίσκο "Η Μοσχολιού τραγουδάει Σπανό" (1977)