Θα ‘ρθουν μέρες, άγριες μέρες

Θα ‘ρθουν μέρες, άγριες μέρες
που οι αλήθειες θα σκίζουν σα σφαίρες

Στίχοι από τραγούδι που κυκλοφόρησε τον περασμένο Οκτώβριο. Μακρινή μου έμοιαζε η εικόνα. Από πού αντλεί ο στιχουργός αυτή τη σιγουριά ότι «θα ‘ρθουν μέρες»; Όλα έμοιαζαν να βρίσκονται σε λήθαργο. Το καζάνι αποδείχτηκε ότι σιγόβραζε… Αρχές Δεκέμβρη και οι σφαίρες σκίζουν- οι αλήθειες υπό αναζήτηση (και αμφισβήτηση). Αυθόρμητες μαζικές κινητοποιήσεις με αφορμή μια εξοστρακισμένη σφαίρα στο κορμί ενός 15-χρονου. Ταυτόχρονα, εμφανίζονται οι πρώτοι καπνοί, από καταστήματα- τράπεζες- αυτοκίνητα και άλλα σύμβολα άρρηκτα συνδεδεμένα με το πρόσωπο του οικονομικο-πολιτικού μας συστήματος. Ενός συστήματος που βρωμάει και ζέχνει.

Τα πράγματα εξελίσσονται σε θέατρο του παραλόγου: Κλούβα ΜΑΤ σε κάθε γωνία- πέτρες σε κάθε βιτρίνα. Κλομπς, μολότοφ, πέτρες, δακρυγόνα, εκρήξεις, ληστείες μπήκαν στο καθημερινό μας λεξιλόγιο.

Το πρόβλημα είναι λέει η ελλιπής αστυνόμευση. Να καταργηθεί το πανεπιστημιακό άσυλο. Να ελέγχεται η ταυτότητα των ιδιοκτητών καρτοκινητών. Να διώκονται οι φέροντες κουκούλα… ΟΚ, πόσα «κουλά» ακόμα θα ακουστούν από κάθε είδους ειδικούς και κυβερνώντες; Μα δεν είναι φανερό ότι αυτά που συμβαίνουν είναι μόνο τα συμπτώματα της βαθύτερης κρίσης που πλήττει την κοινωνία; Όχι μόνο την ελληνική- στη Γαλλία ο Σαρκοζί εκλέχτηκε «τάζοντας» ότι θα επαναφέρει την τάξη στη χώρα του. Ωστόσο, οι φωτιές στα φτωχά προάστια του Παρισιού ακόμα σιγοκαίνε. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν να χάσουν και πολλά. Και αυτοί οι άνθρωποι, μέρα με τη μέρα πληθαίνουν. Είναι γύρω μας- δεν είναι «εκεί έξω».

Από την άλλη, κατά πόσο τα παραπάνω εξηγούν τις αψυχολόγητες πράξεις βίας που βιώνουμε καθημερινά; Για παράδειγμα, η πυρπόληση του Ηλεκτρικού Σιδηροδρόμου ήταν μια γροθιά στο σύστημα, ήταν μια πράξη ανεγκέφαλων, ήταν προβοκατόρική ενέργεια; Ποιος έχει την απάντηση;

Όλα αυτά οδηγούν σχεδόν νομοτελειακά στο φόβο, που εξωτερικεύεται με τη συντηρητικοποίηση της κοινωνίας και με μια (επιθετική) τάση να προστατευθούν τα όποια κεκτημένα.

Ευτυχώς που ο ΣΚΑΙ έχει αναλάβει, μεταξύ άλλων, να τονώσει την εθνική μας ταυτότητα και τη συνέχεια του ελληνισμού, στριμώχνοντας στην τρομακτική λίστα με τους «Μεγάλους Έλληνες» τον Πλάτωνα με τον Άγνωστο Στρατιώτη, το Βασίλειο Βουλγαροκτόνο με τον Άρη Βελουχίωτη, τον Κολοκοτρώνη με τον Ιουστινιανό, τον Όθωνα και τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο και το Θοδωρή Ζαγοράκη και άλλους 91 ανυποψίαστους.
(Σταματάω εδώ το θέμα, γιατί θα θεωρηθεί όλο αυτό εμπάθεια. Εντάξει, ένα θέμα το έχω με τους «Μεγάλους Έλληνες», αλλά φταίει και ο ΣΚΑΙ που με τσιγκλάει κάθε τόσο με σποτάκια και μονόλεπτα δελτία. Όλη αυτή η προβολή έχει φτάσει στα όρια της πλύσης εγκεφάλου!).

Οπότε κύριε λεωφορειατζή, πάτα τους μαυρούληδες που ήρθαν στην τιμημένη Ελλάδα για ένα κομμάτι ψωμί και δεν ξέρουν από Κ.Ο.Κ.. Εμείς εδώ διδάξαμε πολιτισμό (κάποτε).

Και οι νίκες, άγιες νίκες,
Σαν μαχαίρια θα βγουν απ’ τις θήκες

Είθε, γιατί μέχρι τώρα, μόνο μαχαίρια βγαίνουν απ’ τις θήκες.

---

«Θα ‘ρθουν μέρες», στίχοι Οδυσσέας Ιωάννου, μουσική Θάνος Μικρούτσικος, ερμηνεία Ρίτα Αντωνοπούλου- Θάνος Μικρούτσικος, από το άλμπουμ «Πάμε ξανά απ’ την αρχή», 2008.