12 Μαρτίου 2009

Επιστολή


Άμα σου 'γραφα ένα γράμμα
άμα σου 'γραφα ένα φως

θα είχε του μωρού το κλάμα

όπως κλαίει ένας σοφός

σαν κρεμάει τον κόσμο τάμα

στην Αγάπη που 'ναι η πιο παλιά τροφός


Αγαπητή Blackforest,

με τα σοφά λογάκια της Λίνας να παρακινούν συναισθήματα, ξεκινώ αυτή την πρώτη επιστολή στην παλιά μου φίλη.

Παρά τις παράλληλες διαδρομές μας -εσύ στο νησί κι εγώ στην μεγαλούπολη- καιρό τώρα η επιθυμία να σου γράψω επανερχόταν ιδεοληπτικά. Δεν ξέρω όμως ποια κρατήματα με σταματούσαν, ποιοι δισταγμοί με κλόνιζαν να μη σου χτυπήσω την πόρτα. Ίσως ο φόβος μη βιώσουμε -μετά από αιώνες χαμένοι στις ζωές μας- το ίδιο αίσθημα που ένιωσε ο Σαββόπουλος στη συνάντηση με την παιδική του φίλη Άννα:

Αγάλματα κομμάτια στα μάτια της τα δυο
βομβαρδισμένες πόλεις ναυάγια στο βυθό


Δεν ξέρω λαχταριστή μου Blackforest από πού να βάλω αρχή.
Πώς να σε εισάγω πάλι στη ζωή μου, να δούμε παρέα που βρίσκομαι, αν προχώρησα, αν μετεωρίζομαι στις ίδιες ιδέες και όνειρα. Πώς να χωρέσει εδώ μέσα το κλάμα του μωρού και του σοφού…

Πώς ξεκινάς να λες στον άλλον για τη ζωή σου όταν έχουν συμβεί τόσα πολλά και τόσα λίγα μαζί, μου θυμίζει reunion με τους φίλους από το σχολείο όπου θες να φανείς επιτυχημένος και ευτυχισμένος, λες και περισσότερο σε πειράζει μην καταλάβουν οι άλλοι ότι δεν κατάφερες κανένα από τα δύο παρά το αίσθημα της αποτυχίας καθεαυτό…

Και έπειτα, οι άνθρωποι αλλάζουν (εντάξει δεν το πολυπιστεύω αυτό αλλά ποτέ δεν ξέρεις) μπορούμε πάλι να επικοινωνήσουμε, να μιλήσουμε με τον ίδιο τρόπο, με τις ίδιες αναφορές ή μήπως ο κοινός μας κώδικας χάθηκε από τη σκληράδα της καθημερινότητας, την αμείλικτη τριβή της «σοβαρής» μας ζωης?

Γι’ αυτό αγαπητή μου φίλη θα επιλέξω να σου γράφω σαν να μη χωριστήκαμε ποτέ, σαν μην μπήκαν ποτέ ανάμεσα μας ολόκληρες θάλασσες και διαφορετικές πορείες και μας χώρισαν, σαν να ήμασταν πάντοτε δίπλα και ζούσαμε από κοινού τη ζωή μας και τη μοιραζόμασταν τρυφερά. Γιατί θέλω να σε ξαναβρώ, να σε ξανασυναντήσω –έστω μέσω αυτού του μπλογκ- ακόμα κι αν χρειαστεί να σε γνωρίζω πάλι από την αρχή.


Κανείς -θα πλανηθούμε μοναχοί
θάλασσες πόλεις έρημοι σταθμοί


ας μην πλανηθούμε άλλο μοναχοί, αυτή η λέξη «κανείς» είναι αδυσώπητη, όμως γιατί να μην προσπαθήσουμε να τη νικήσουμε…






Σε φιλώ…
Μάρκος



Επιστολή των Νίκου Αντύπα- Λίνας Νικολακοπούλου. Ερμηνεία: Άλκηστις Πρωτοψάλτη, από τις Υδρόγειες Σφαίρες (2000)

Είδα την Άννα κάποτε
του Διονύση Σαββόπουλου, από το Περιβόλι του τρελού (1969)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου