Ομπρέλες και άνοιξη...

"Θα ξεχειμωνιάσει ή όχι" είναι το θέμα σύζητησης των ημερών, μαζί με την ποινικοποίηση της κουκούλας βεβαίως.

Η αλήθεια είναι ότι η κυκλοθυμία του καιρού μου έχει σπάσει ολίγον τα νεύρα, μια βροχή, μια ήλιος, πάλι βροχή, μετά κρύο, ξανά μανά βροχή... Δε λέω, χαίρομαι που βρέχει, αλλά δεν τις αντέχω τις ομπρέλες. Ούτε ως αισθητική (μην το σχολιάσεις) ούτε ως εργαλεία, πολύ επικίνδυνα και απρόσωπα βρε παιδί μου.

Τις βλέπω να τις κρατούν χέρια παγωμένα, κρύβοντας το κεφάλι, μόνο τα μαλλιά αφήνουν ν' ανεμίζουν και να έρχονται απειλητικά κατά πάνω μου όταν περπατάω στα στενά πεζοδρόμια της πόλης, ακέφαλα σώματα με μια ομπρέλα στη θέση του εγκεφάλου, δίχως να παραμερίζουν ή να κοντοστέκονται αλλά έτοιμες να μου βγάλουν το (τσακίρικο) μάτι και νιώθω ήρωας σε αμερικανική ταινία τρόμου (από αυτές που στο τέλος σκοτωνονται όλοι οι όμορφοι πρωταγωνιστές)...

(Σύντομο σχόλιο: Με όλες αυτές τις χαζοδικαιολογίες για να αποφύγω την ομπρέλα, γλιτώνω κι από το μπελά να προσπαθώ να θυμηθώ που την ξέχασα και να ξανακάνω προς τα πίσω όλη τη διαδρομή για να τη βρω).

Πέρα βέβαια από τις δολοφονικές ομπρέλες, το βροχερό του καιρού με τροφοδοτεί και με μια υπόγεια μελαγχολία. Πάντα τα γκρίζα σύννεφα ήταν αφορμή για περισυλλογή, είναι και οι καιροί (μου) δύσκολοι, το σταχτί χρώμα του ουρανού με προσγειώνει στην αγχωμένη πραγματικότητα, πρέπει επιτέλους να έρθει η άνοιξη και να γίνουν όλα πιο φωτεινά...

Κλείνω με την αισίοδοξη σοφία του Νιόνιου

Μα μπαίνει η άνοιξη στην πόλη,
κι απ' τ' ανοιχτό λεωφορείο μου φαίνεστε όλοι
τόσο γλυκούτσικοι κι αχνοί...

---

Νέο κύμα του Διονύση Σαββόπουλου. Τραπεζάκια Έξω (1983)