Το πλήθος

Συχνά απολαμβάνω την κάθοδό μου στο κέντρο της πόλης. Μαρτύριο για πολλούς -πορείες, κλειστοί δρόμοι, κόρνες- για μένα συγκινητικό το διαδαλώδες των δρόμων, η ετερόκλητη φασαρία του πλήθους, οι βιαστικές φυλές των ανθρώπων.

Όχι πως δε με θλίβει η καταστροφή της πόλης, αλλά αφήνομαι να παρατηρώ την πολυχρωμία της, γκρίζα και φανταχτερή μαζί τώρα την άνοιξη, οι θλιμμένες γωνιές της λούζονται από την ευδαιμονία του ανοιξιάτικου ήλιου, οι πολύβουες πλατείες της ηρεμούν κάτω από τις ευωδιές κάποιας τελευταίας νωχελικής νερατζιάς...

Η πόλη είναι επίπεδη όμως οι άνθρωποι δίνουν κίνηση στην τραυματισμένη όψη της, πλήθη ατελείωτα ξεχύνονται σε κύματα, κρέμονται από παγκάκια και στάσεις, τρέχουν σε διαβάσεις για να προλάβουν το φανάρι, πλημμυρίζουν σκάλες και πεζοδρόμια και κάνουν την πόλη να μοιάζει μελίσσι. Δικηγόροι με κουστούμι και χάντς φρι στο αυτί, φοιτητές με τισέρτς και σακίδιο στην πλάτη, ευπρεπή κορίτσια με σακούλες Ζάρα και Άττικα, επαίτες με ακορντεόν και χαρούμενοι αλλοδαποί, κολεγιόπαιδα που προσεύχονται στη Βιβλιοθήκη, όλες οι φυλές της πόλης συναντιούνται στους ίδιους δρόμους, ανεβαίνουν τα ίδια ασανσέρ, παίρνουν το ίδιο λεωφορείο. Όλοι βιάζονται, όλοι σε προσπερνούν, κάποτε σου πετούν και μια συγνώμη για το τυχαίο σκούντημα...

Στέκομαι στο πλάι και παγώνω την εικόνα. Δεκάδες αγάλματα σε στάση φυγής -σαν το Δρομέα στο Χίλτον που χρόνια παλεύει να ξεφύγει- πρόσωπα αγωνιώδη, εκφράσεις τεντωμένες. Παίρνω ανάσα και χάνομαι στο βόμβο του πλήθους, στην ανωνυμία που μυρίζει μοναξιά, στο συνωστισμό που βουίζει σιωπή...

Κι αφήνομαι στο πλήθος που μ' αρπάζει και μ' αλλάζει,
με γεννάει και με σκοτώνει και για λίγο ξαναζώ
και θέλω να σταθώ, να μετρηθώ στήθος με στήθος,
μ' ό,τι έχω αγαπήσει, ότι ακόμα αγαπώ

---

Το πλήθος (La foule) των Angel Cobral- Michel Rivgauche. Μετάφραση και προσαρμογή στα ελληνικά του Άρη Δαβαράκη. Ερμηνεία: Τάνια Τσανακλίδου, από το δίσκο "Piaf", με τραγούδια από την ομώνυμη θεατρική παράσταση (1981)