Χρόνια στεγνώνει μέσα μου το αμίλητο νερό
Στίχος από καινούριο τραγούδι, ελάχιστα το έχω ακούσει, αλλά ακολουθώντας την προσφιλή συνήθεια μου, εστίασα στο λόγο, ξεχωρίζοντας αυτές τις λιγοστές λέξεις. Αρκούν να τις κρατήσω ως οδυνηρή διαπίστωση και εξίσου οδυνηρά, να την ομολογήσω, μιλώντας για μένα. Και μάλιστα δημοσίως, μέσω αυτού εδώ του μπλογκ. Ποιος θα μου το έλεγε, στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν- ούτε δέκα μέρες δεν είναι, ότι θα βρισκόμουν πίσω από ένα μπλογκ- σπασμένο καθρέφτη που αντανακλά το μέσα μου εαυτό …
Αγαπητέ Μάρκο, λες, οι άνθρωποι αλλάζουν… ίσως και να (μην) αλλάζουν.
Στίχος από καινούριο τραγούδι, ελάχιστα το έχω ακούσει, αλλά ακολουθώντας την προσφιλή συνήθεια μου, εστίασα στο λόγο, ξεχωρίζοντας αυτές τις λιγοστές λέξεις. Αρκούν να τις κρατήσω ως οδυνηρή διαπίστωση και εξίσου οδυνηρά, να την ομολογήσω, μιλώντας για μένα. Και μάλιστα δημοσίως, μέσω αυτού εδώ του μπλογκ. Ποιος θα μου το έλεγε, στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν- ούτε δέκα μέρες δεν είναι, ότι θα βρισκόμουν πίσω από ένα μπλογκ- σπασμένο καθρέφτη που αντανακλά το μέσα μου εαυτό …
Αγαπητέ Μάρκο, λες, οι άνθρωποι αλλάζουν… ίσως και να (μην) αλλάζουν.
Αλλά κάτι μου λέει ότι
εμείς οι δυο, τόσο κουτοί σταθερά!
Σε ότι αφορά τη «σοβαρή» μου ζωή, την απεκδύομαι με ευκολία (ή καλύτερα, με χαρά) όταν κρίνω ότι το έδαφος είναι πρόσφορο. Το θέμα είναι, πόσες ευκαιρίες στην καθημερινότητα μας έχουμε για να επιστρέφουμε στην αλήθεια της ζωής μας;
Πριν χωρίσουν οι δρόμοι μας, όταν ακόμα από το δικό μου και από το δικό σου μπαλκόνι αντικρίζαμε την ίδια θέα, όταν τα στιχάκια μας δεν τα ανταλλάσσαμε γραπτώς αλλά ανεβάζοντας την ένταση του στερεοφωνικού (σε αυτό το σημείο να ευχαριστήσω τους γείτονες μας για την ανοχή τους!), σου είχα στείλει το εξής “μήνυμα”:
Οπού κι αν πας θα ‘σαι πάντα εδώ,
θα ‘χεις κλειδί και θ’ ανοίγεις την πόρτα,
όμως φοβάμαι μωρό μου μη φύγω εγώ,
έλα να πάμε οι δυο μας μια βόλτα
Υπολογίζω ότι δεν το θυμάσαι, αλλά ήταν εξαιρετικά αφιερωμένο και αληθινό… (εξαιρώ το στίχο με τον καφέ και τα τσιγάρα- δεν μου ήταν ποτέ απαραίτητα). Με περίεργο τρόπο, η ζωή έπαιξε το παιχνίδι σύμφωνα με τους όρους που έθεσαν άθελά τους αυτοί οι στίχοι και να λοιπόν, ήμουν εγώ αυτή που έφυγα.
εμείς οι δυο, τόσο κουτοί σταθερά!
Σε ότι αφορά τη «σοβαρή» μου ζωή, την απεκδύομαι με ευκολία (ή καλύτερα, με χαρά) όταν κρίνω ότι το έδαφος είναι πρόσφορο. Το θέμα είναι, πόσες ευκαιρίες στην καθημερινότητα μας έχουμε για να επιστρέφουμε στην αλήθεια της ζωής μας;
Πριν χωρίσουν οι δρόμοι μας, όταν ακόμα από το δικό μου και από το δικό σου μπαλκόνι αντικρίζαμε την ίδια θέα, όταν τα στιχάκια μας δεν τα ανταλλάσσαμε γραπτώς αλλά ανεβάζοντας την ένταση του στερεοφωνικού (σε αυτό το σημείο να ευχαριστήσω τους γείτονες μας για την ανοχή τους!), σου είχα στείλει το εξής “μήνυμα”:
Οπού κι αν πας θα ‘σαι πάντα εδώ,
θα ‘χεις κλειδί και θ’ ανοίγεις την πόρτα,
όμως φοβάμαι μωρό μου μη φύγω εγώ,
έλα να πάμε οι δυο μας μια βόλτα
Υπολογίζω ότι δεν το θυμάσαι, αλλά ήταν εξαιρετικά αφιερωμένο και αληθινό… (εξαιρώ το στίχο με τον καφέ και τα τσιγάρα- δεν μου ήταν ποτέ απαραίτητα). Με περίεργο τρόπο, η ζωή έπαιξε το παιχνίδι σύμφωνα με τους όρους που έθεσαν άθελά τους αυτοί οι στίχοι και να λοιπόν, ήμουν εγώ αυτή που έφυγα.
Αλλά το κάλεσμα εξακολουθεί να ισχύει… ας ξεκινήσουμε λοιπόν αυτή τη διαδικτυακή βόλτα μας κι όπου μας βγάλει!
- "Αμίλητο νερό" στίχοι Ισαάκ Σούσης, μουσική Μίνως Μάτσας, ερμηνεία Χάρις Αλεξίου από το τη μουσική για την ταινία του Τώνυ Λυκουρέση "Σκλάβοι στα Δεσμά τους", 2009.
- "Εμείς οι δυο" στίχοι Λίνα Νικολακοπούλου, μουσική Νίκος Αντύπας, ερμηνεία Άλκηστις Πρωτοψάλτη από το άλμπουμ "Σαν ηφαίστειο που ξυπνά" 1997.
- "Άδωνις" στίχοι-μουσική Σταμάτης Κραουνάκης, ερμηνεία Άλκηστις Πρωτοψάλτη από το άλμπουμ "Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ" 1985.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου