Γιατί το ξυπνητήρι μου χτύπησε το Σάββατο πρωί-πρωί; Αφού το έχω προγραμματίσει να χτυπάει μόνο τις καθημερινές… Μου πήρε μιάμιση μέρα να καταλάβω ότι στο (καινούριο) κινητό είχα βάλει τη σωστή ημερομηνία, αλλά με απόκλιση ενός έτους. Έτσι, ενώ αθώα έλεγε στην οθόνη 4 Απριλίου, κατά βάθος εννοούσε 4 Απριλίου 2008. Δηλαδή, ημέρα Παρασκευή για το ‘08. Δηλαδή, χτύπησε 6:50 το Σάββατο του ’09. Μόλις την Κυριακή το απόγευμα υποψιάστηκα την κουταμάρα που με ξύπνησε σαββατιάτικα. Και βλέποντας τα πλέον όλα ξεκάθαρα και στο σωστό χρόνο, επανατοποθετώντας στον άξονα του χρόνου τις προσεχείς «υποχρεώσεις» μου αντιλήφθηκα και το εξής: Σε μια βδομάδα φεύγω για το, από καιρό, προγραμματισμένο ταξιδάκι μου. Πότε πέρασε κιόλας ο καιρός… Γρήγορα να ετοιμάσω βαλίτσα! Α, μην ξεχάσω να το πω στην οικογένεια και με ψάχνουν σε λάθος χώρα!
Ξέρεις πόσο σπάνια αποχωρίζομαι το Νησί, οπότε λάβε την ως μεγάλη ανατροπή την απόφασή μου να ξενιτευτώ, έστω και για μια βδομάδα. Το τοποθετώ στη λίστα με τα πιο extreme πράγματα που έχω αποφασίσει να κάνω τον τελευταίο καιρό. Η λίστα τώρα, μη φανταστείς, δυο πράγματα μόνο περιλαμβάνει, εκ των οποίων το ένα ήδη σου το περιγράφω και στο άλλο ήδη σου γράφω.
Να ζήσω ή να πεθάνω σ’ ένα flamenco απάνω
Μάτια μου
Σαν τρελή φωτιά που διψάει για μια μαύρη ματιά
Να ζήσω ή να πεθάνω μ’ ένα κορμί ό,τι κάνω
Μάτια μου
Ν’ απογειωθώ κι απ’ τη γη με το φως να ενωθώ
Σωστά μάντεψες, στη χώρα του φλαμένκο θα βρεθώ. Αν και σαφώς από χορό δεν χαμπαριάζω, το τραγουδάκι αυτό από τότε που κυκλοφόρησε το άκουγα φανατικά και πολύ ανυποψίαστα- πρώτη γυμνασίου θα πήγαινα.
Στην Ισπανία τώρα, θα αναρωτιέσαι πώς βρέθηκα ενώ μετά βίας έχω πάει σε 5-6 μέρη της Ελλάδας (ή με απλά λόγια, αφού έχω βγάλει ρίζες στο Νησί); Έλα ντε! Μετά από μεγάλο διάστημα στη δουλειά, χωρίς να απολαμβάνω σταλιά από την άδειά μου λόγω εξωγενώς επιβεβλημένων υποχρεώσεων και κυρίως, μετά από πολύπλοκες εσωτερικές διεργασίες (που να σου περιγράφω- χάος), λέω το εξής (οξύμωρο) στον εαυτό μου: ως εδώ και όπου φτάσουμε. Για Υπερσιβηρικό, δεν βρήκα παρέα, ομολογώ. Για Ισπανία όμως…
Σα να έχει μια κλίση η Μεσόγειος θάλασσα προς τη χώρα αυτή και τραβάει όλους τους φίλους μου: ένας ζει εκεί, όλοι οι άλλοι έχουν πάει ή θα πάνε ή θέλουν να πάνε. Ένα ταξίδι στην Ισπανία, πάντα θα έχει «επιβάτες», όπως το τρόλεϊ Κολιάτσου- Παγκράτι ένα πράγμα.
Να προλάβω τις λάθος εντυπώσεις: όλοι στην παρέα ανήκουμε στη γενιά των 700 ευρώ (ενίοτε και κάτω των 700). Μερικοί από μας βρίσκονται σταθερά μεταξύ υπο-αμειβόμενης εργασίας και ανεργίας. Προς το παρόν (το υπογραμμίζω), ανήκω μαζί με 2-3 φίλους στην εξαίρεση του κανόνα της γενιάς μας. Μα είμαστε η εξαίρεση, όλοι οι άλλοι άστα… τα ζεις κι εσύ. Το μεγαλύτερο μέρος της παρέας συνήθως μαζεύει για μήνες τους θλιβερούς μισθούς και τα καταθλιπτικά επιδόματα ανεργίας μπας και καταφέρει οικονομικά- οικονομικά το πολυπόθητο ταξιδάκι. Τέλος πάντων, μην το ανοίξουμε το θέμα γιατί θα παρεκτραπεί -αν δεν έχει ήδη- η όποια ταξιδιάρικη διάθεση του ποστ.
Φλέβα η ζωή που γρήγορα χτυπά
(πάλι η Λίνα μας έβγαλε στα ανοιχτά τελευταία στιγμή)
Να ζήσω ή να πεθάνω (flamenco): στίχοι Λίνα Νικολακοπούλου, μουσική Νίκος Αντύπας, ερμηνεία Χάρις Αλεξίου από το άλμπουμ «Δι’ ευχών» 1992.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου