Ποια πατρίδα

Παραδέχομαι ότι το ποστ σου ήταν μαχαιριά στην καρδιά αγαπητή BlackForest. Ώστε φεύγεις λοιπόν για εξωτικό ταξίδι (αφήνοντάς μου και το "παιδί" τώρα που πασχαλιάζει), για την μαγική χώρα του φλεμένκο -την Ισπανία, απωθημένο μου και μικρό μου όνειρο ζωής.

Θα μου πεις τόσο δύσκολο είναι να πεταχτείς μέχρι την Ιβηρική Χερσόνησο, παίρνεις το αεροπλάνο, λίγες ώρες ταξίδι -πέντε το πολύ αν υπολογίσουμε και την πατροπαράδοτη καθυστέρηση της Ολυμπιακής- και βρίσκεσαι στη χώρα των παιδικών σου φαντασιώσεων και των ενήλικων προσδοκιών, μην το κάνεις θέμα και μου χαλάς κι εμένα την εκδρομική διάθεση.

Όμως το ταξίδι μου στην Ισπανία το έχω φανταστεί αλλιώς άπιστη BlackForest. Όχι ένα απλό ταξίδι αναψυχής για αξιοθέατα, αναμνηστικά στο αεροδρόμιο και μετά φωτογραφίες στο facebook. Το έχω φανταστεί χωρίς επιστροφή -μόνο allez, δίχως retour.

Ονειρεύομαι πως μένω για πάντα εκεί, στην άγνωστη καταλανική πόλη που το αεροπλάνο με προσγειώνει.Και με φαντάζομαι να παραλαμβάνω τις βαλίτσες μου -όλη η ζωή μου διπλωμένη και πακεταρισμένη σε δυο τρία μπαγκάζια- να τις στοιβάζω στο πορτ-παγκάζ του ταξί και όταν ο οδηγός μ' αφήσει στην τυχαία διεύθυνση που του έχω υποδείξει και ξεφορτώσω τη ζωή μου να αισθάνομαι πως βρήκα άλλη πατρίδα για να τη συνεχίσω, σε άλλη γη, σε άλλη γλώσσα.

Ίσως είναι η κλίση της Μεσογείου που όπως λες μας καλεί, ίσως είναι η χώρα μας που μπατάρει και γέρνουμε όλοι προς τα εκεί, πάντως θα το κάνω το χωρίς επιστροφή ταξίδι. Γιατί η πατρίδα μου εδώ είναι σκληρή, νιώθω πως δε μας χρειάζεται και μας διώχνει, μακριά ίσως νοσταλγήσουμε ο ένας τον άλλον και ξαναγαπηθούμε.

Ποια πατρίδα σε διώχνει
Και ποια σε χρειάζεται
Ποια σε νοιάζεται γη



ΥΓ1: Επειδή ως τότε θα αρκεστώ σε τριήμερα κάμπινγκ μαζί με άλλους της γενιάς των 700 ευρώ, να ευχηθώ καλό σεργιάνισμα στις γειτονιές του κόσμου αγαπητή μου BlackForest!

ΥΓ2: Και φέρε μας και λίγη παέγια!

---

Πατρίδα των Νίκου Αντύπα- Χάρης Αλεξιου/Λίνας Νικολακοπούλου. Ερμηνεία: Χάρις Αλεξίου από το άλμπουμ "Δι' ευχών" (1992)