1 Απριλίου 2009

Να 'μαστε ένα λουλούδι


Έβαζα πλυντήριο χρωματιστά ρούχα και έκανα το συνειρμό. Τα χρώματα έχουν την τιμητική τους αυτή την εποχή. Στη φύση εννοώ. Λουλουδάκια, φύλλα στα γυμνά κλαδιά, ομορφαίνουν ακόμα και οι δρόμοι (αυτοί οι επικίνδυνοι, κατά τ’ άλλα δρόμοι της ελληνικής επαρχίας).

Να ‘μουν το κόκκινο,
να ‘σουν το πράσινο
Να ‘μαστε ένα λουλούδι


Ωραία εικόνα, δε λέω. Αλλά στην πράξη; Όλη μέρα κάθε λογής ζουζουνάκια, πεταλουδίτσες, μελισσούλες να ζουζουνίζουν στο «κεφάλι» σου και εσύ εκεί να μένεις ακίνητος… γρρρ… Θέλει γερά νεύρα (κάτι που δεν διαθέτω). Αλλά πάλι, να το δω κι αλλιώς. Μήπως και ως άνθρωπος, λογής- λογής πράγματα δεν «ζουζουνίζουν» πάνω στο κεφάλι μου κι εγώ, εκεί, τα ανέχομαι αγόγγυστα (όχι ακριβώς και πάντα) και συνεχίζω σα να μην τρέχει τίποτα; Και δεν είμαι και λουλούδι χρωματιστό, τουλάχιστον να καμαρώνω για τα όμορφα πέταλά μου. Που και τα όμορφα πέταλα δηλαδή, ενέχουν κινδύνους, ένα πεινασμένο χορτοφάγο ζώο ας πούμε ή ένα ρομαντικό τύπο που κόβει τα λουλουδάκια για να τα ξεχάσει παρακάτω. Ένα άλλο, ευφάνταστο αλλά αισιόδοξο μάλλον, σενάριο για το τι μπορείς να πάθεις ως λουλούδι, το δίνει το τραγούδι που ευχόταν να ‘μαστε ένα λουλούδι:

να το καρφίτσωνε πάνω στο πέτο του
το πιο ωραίο τραγούδι

ΟΚ, αν και δεν καταλαβαίνω ακριβώς τη θέση που θα κατέληγε το λουλούδι μας, ωραίο ακούγεται.

Εντάξει, πρωταπριλιά είναι σήμερα, αλλά ψέματα λέμε όλο το χρόνο ως γνωστόν. Να πω, μέρα που είναι την αλήθεια, το τραγούδι αυτό μου ήρθε στο μυαλό όχι λόγω χρωμάτων, αλλά λόγω των στίχων που λένε:

Να ‘σουν ο Μάρτης μου
Να ‘μουν Απρίλης σου

Που κι εδώ πάλι, μια αντίρρηση την έχω. Να ανταλλάξουμε θέσεις; Ο Απρίλης έχει σαφή προσανατολισμό προς το καλοκαίρι. Μάρτης μου ταιριάζει περισσότερο, λίγο ανάποδος καιρός, και άνοιξη και χειμώνας, τι ξημερώνει δεν μπορείς να ξέρεις. Θα συμφωνείς κι εσύ νομίζω.

Και εν πάση περιπτώσει Μάρκο, όλες αυτές τις χρωματιστές και λουλουδιασμένες προτάσεις σου τις κάνω (έστω παραθέτοντας και τον αντίλογο) μπας και καταφέρω για λίγο να σε βγάλω από αυτές τις μαύρες γραμμές που σε κλείνουν απ’ έξω.
Γιατί αν ήθελα να σε χώσω πιο «βαθιά», θα διάλεγα κάτι άλλο από το δίσκο που περιλαμβάνει το προαναφερθέν χαρωπό τραγουδάκι. Ας πούμε, το «δεν την αντέχεις εύκολα την άνοιξη» ή το «νιώθω τη ζωή να φεύγει» που συνυπάρχουν “ειρηνικά” στον δίσκο της Χαρούλας με την ονομασία «εμφύλιος έρωτας». Ένας περίεργος τίτλος που ακόμα δεν κατάφερα να εξηγήσω για ποιο λόγο δόθηκε σε αυτό το δίσκο, μα αυτό είναι μια άλλη ιστορία.




“Να ‘μουν το κόκκινο”, στίχοι Γιάννη Πάριου, μουσική Χρήστου Νικολόπουλου, ερμηνεία Χάρις Αλεξίου από το δίσκο «Εμφύλιος έρωτας» 1984

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου