Να τύχει να μη σε δω...

Δε θέλω άλλο να τυχαίνει.

Θέλω την ασφάλεια στο περπάτημά μου, τη χαμένη σιγουριά στις διαδρομές μου, να σβήσει επιτέλους το τρέμουλο στο βήμα μήπως και με βγάλει πάλι μπροστά σου.

Κι όταν σε δω, να μη σ αναγνωρίσω, ούτε εσύ εμένα, άγνωστοι στο ίδιο πεζοδρόμιο, ξένοι στην ίδια ουρά ταμείου, διαφορετικά μέλη στο ίδιο dvdάδικο που νοικιάζουν ταινίες χωριστά.

Να προχωρήσει η ζωή στ' αλήθεια χωριστά, δίχως αναμνήσεις φορεμένες πάνω σου όπως μπλουζάκια- δώρα-μου-σε-χρώματα-που-σε-φωτίζουν και χτενίσματα-διαλεγμένα-για-τα-ξανθά-μαλλιά-σου.

Θέλω η θέα των μπαλκονιών μας να μη βλέπει στο ίδιο πάρκο.

Να μεγαλώσει η γειτονιά σα χώρα, οι άνθρωποι της να γίνουν ποτάμι, κι όταν κατηφορίζουν σαστισμένοι για ψώνια ο δρόμος να βουίζει απ' την ορμή του νερού τους, να μη φτάνει πια στ' αυτιά μου ο απόηχος της φωνής σου, μόνο η λυπημένη μουσική απ' το ipod μου.

Να πάψεις να είσαι δίπλα μου, γύρω μου, απέναντί μου.

Να μη λυπάμαι πια το θλιμμένο βλέμμα σου, την κουρασμένη όψη σου, τους σφιγμένους ώμους σου.

Να μην πενθούν άλλο οι χαρές που δε μοιραζονται μαζί σου.

Θέλω να φύγει η λύπη, να φύγει κι ο θυμός, να μείνει μόνο η λήθη...

---

Η μπλούζα των Γιάννη Σπάθα- Λίνας Νικολακοπούλου. Ερμηνεία: Ελένη Βιτάλη. Άλμπουμ: "Οπωσδήποτε παράθυρο" (2001).