13 Μαΐου 2010

Σε παλαιό συμμαθητή


Φανάρι Σκουφά και Ασκληπιού με την Αγγελική.

Ζέστη, κίνηση και κόσμος που επιστρέφει κουρασμένος από τη δουλειά,

Απέναντι μια περιπολία ΜΑΤ. Κράνη και χακί φόρμες στα πεζοδρόμια, γκλομπ και πλεξιγκλάς ασπίδες ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα.

Ξαφνικά κάποιος από τη διμοιρία ξεμακραίνει και έρχεται κατά πάνω μου χειρονομώντας.

Προτού οποιοδήποτε αντανακλαστικό ενεργοποιηθεί, τον αναγνωρίζω. Ο Νίκος, ο συμμαθητής μου από το λύκειο, συναπόφοιτος της "ένδοξης" χρονιάς του '99.

Θηριώδης και αυστηρός, φορτωμένος με όλο τον εξοπλισμό του δεν κρύβει την έκπληξή του: Ρωτάει τα νέα μου, ενδιαφέρεται για τη δουλειά μου και την πορεία των υπόλοιπων συμμαθητών, διαπιστώνει πόσο γρήγορα περνούν 10 χρόνια και πόσο εύκολα χάνονται οι άνθρωποι.

Τον ρωτώ πώς βρέθηκε στο Σώμα. Δούλευε στο Εμπορικό Ναυτικό αλλά δεν άντεξε άλλο να γυρίζει ανέστιος, ήθελε επιτέλους ένα προορισμό. Τώρα ευτυχώς έχει νοικιάσει μια μικρή γκαρσονιερίτσα στην Καισαριανή και υπηρετεί στο Τμήμα των Εξαρχείων.
"Καλά είναι. Τουλάχιστον γλίτωσα τη θάλασσα..."

Τον θυμάμαι στο λύκειο. Χαρούμενο και φασαριόζο, πάντα ετοιμοπόλεμο για διασκεδαστικές πλάκες και πονηρά ανέκδοτα. Ένας συμπαθής "χαζούλης", που όλη η τάξη λάτρευε για την καλή του καρδιά και την άδολη στάση του απέναντι σε οτιδήποτε.

Απέναντι μου τώρα στέκει ένας άντρας θλιμμένος, κρυμμένος πίσω από το βλοσυρό προσωπείο του επαγγέλματός του. Τον παρατηρώ και πέρα από μια ιδέα παιδικότητας στο φως των ματιών του δε βρίσκω πάνω του τίποτα από το συμμαθητή των λυκειακών μου χρόνων. Αναγνωρίζω μόνο τη θλίψη του στο βλέμμα, σαν πένθος για μια ολόκληρη γενιά -της δικής μας- που τώρα αργοπεθαίνει ανήμπορη να επιβιώσει με 700€ το μήνα (προσεχώς με 540€).

Τον χαιρετώ. Μου δίνει το χέρι του εγκάρδια, "Να κανονίσουμε κάποια στιγμή όλοι μαζί" προτείνει κι αφου συμφωνήσω χωρίζουμε χωρίς ν' ανταλλάξουμε τηλέφωνα...




Σε παλαιό συμφοιτητή της Λένας Πλάτωνος. Ποίηση του Κώστα Καρυωτάκη. Ερμηνεία: Σαββίνα Γιαννάτου. Άλμπουμ: "Καρυωτάκης- 13 Ποιήματα" (1982).
Το βίντεο ανήκει στη user kirkh.

4 σχόλια:

  1. Είχα καί γώ ενα φίλο ο οποίος πραγματικά ντρεπόταν γιά αυτό πού εκανε,καί τό κρύβε σχεδόν απ`ολους.
    Οχι πώς ηταν αθώος
    ....

    οι παλιοί συμμαθητές πάντως καλό θά είναι να αποφεύγονται.Εγώ οταν μέ σταματάνε στό δρόμο{πού δέν με σταματανε ]κάνω οτι δέν τούς ξέρω
    ξέρω ,είμαι τέρας
    πού νά ξαναρχίσεις ομως νταραβέρια τώρα μέ τήν μνήμη,μεγαλώσαμε κιόλας ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ελάχιστοι είναι αυτοί(ες) που με χαρά θα συναντούσα γιατί πράγματι θα ήθελα να μάθω τι έκαναν στη ζωή τους. Από τους καθηγητές μου βέβαια που έτυχε να συναντήσω δύο, πλήρης απογοήτευση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. . Μα μήπως δεν φτάνουν τα εμπόδια πουβάζουν άλλοι στις σχέσεις μας, τις τυχαίες γνωριμίες μας, και που οριοθετούν την μιά "ομάδα" από την άλλη που μάς κατατάσσουν "εδώ" και "εκεί", γατί να βάζουμε και μείς και άλλα όρια ;
    . Μπορεί να γινόταν ένας καλός φίλος, κάτι να είχες να τού δώσεις ή να πάρεις.

    ..." εμείς, δεν τραγουδούμε γα να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ' τον κόσμο. Εμείς, τραγουδούμε γα να σμίξουμε ον κόσμο...."

    . Κι είναι κομμάτι τού κόσμου κι αυτός ο Νίκος. Γιατί θα ήταν διαφορετικά αν ήταν τραπεζικός υπάλληλος, ή γκαρσόνι σε νυχτερινό κέντρο ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Θείε Τάκη:
    Καταλαβαίνω απόλυτα τί εννοείς. Η μνήμη είναι ύπουλη, καλύτερα να μην ανακατευόμαστε μαζί της...

    Μάχο:
    Το καλύτερο είναι να κρατάς επαφή με εκείνους που πραγματικά επιθυμείς κι όχι εις μνήμην.

    Γκιώνη:
    Έχεις δίκιο Γκιώνη. Κακώς υψώνουμε τείχη μεταξύ μας, αν και εν τέλει αναπόφευκτα.
    Απλά στη συγκεκριμένη περίπτωση λειτούργησε μάλλον πιο πολύ η άρνηση της Εφηβείας. Δεν μου είναι εύκολο να επιστρέφω στην περίοδο εκείνη. Καλώς ή κακώς δεν έχω καθόλου μυθοποιήσει τα σχολικά μου χρόνια. Ούτε καν τα νοσταλγώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή