Σε πόσα χρόνια σχολάς

Ο καιρός φεύγει λες, κι εσύ καθισμένη σε γραφείο δεν έχεις χρόνο ούτε για αποχαιρετισμούς. Σε γραφείο ανήλιαγο, με στοίβες βιβλία και έγγραφα, φακέλους να χάσκουν και υπολογιστές τσέπης με χλωμές οθόνες που αναβοσβήνουν γιατί το φως δεν είναι αρκετό. Κι ένα τηλέφωνο στο πάτωμα ή την τσέπη να χτυπάει μανιασμένα...

Πότε άρχισες να δουλεύεις - να είσαι "παραγωγική" όπως λένε- πότε μπήκες στη ρουτίνα και κάθε μέρα μοιάζει με την προηγούμενη δε θυμάσαι. Πάει καιρός...

Πες μου τώρα, σε πόση ώρα, σε πόσα χρόνια σχολάς

Αλήθεια, θα περάσουν πάνω από τριάντα χρόνια δουλεύοντας.
Για το ένα τρίτο της ζωής σου όλα σχεδόν τα πρωινά θα είναι πιασμένα.
Μια απλή βόλτα στο κέντρο θα μοιάζει πολυτέλεια, ένα άσκοπο χάζεμα στους δρόμους με πρωινό καθάριο φως θα φαντάζει υπερβολή, ένας καφές με τον κόσμο να προσπερνάει γοργά το τραπεζάκι σου με την απλωμένη εφημερίδα μακρυνή ανάμνηση...

Αλήθεια, θα περάσουν πάνω από τριάντα χρόνια δουλεύοντας.
Κι έπειτα εκεί στο φινάλε, όταν κριθεί ότι είναι ώρα να ξεκουραστείς, πώς αφαιρείται ανώδυνα από την καθημερινότητά σου τόσων χρόνων ρουτίνα, πώς μεταμορφώνεται η συνήθεια χωρίς αισθήματα κενού, πώς γεμίζουν τα όψιμα πρωινά σου δίχως την αίσθηση του άδειου;

Ανθρωποθυσία είναι η κάρτα που χτυπάς

Σε ιδιωτικό ή δημόσιο τομέα
κυνηγέ του ωραρίου, των προθεσμιών και των προγραμμάτων,
ασθενή των γεμάτων πρωινών και των στριμωγμένων απογευμάτων,
παρατηρητή της ζωής από το μισάνοιχτο παράθυρο του γραφείου,
πώς ξεκινάει η μέρα σου πάντα την ίδια ώρα;
Πώς συνεχίζει η ζωή σου από χθες πάντα με εκκρεμότητες να σε περιμένουν σε ντοσιέ πάνω στο γραφείο;

ΥΓ: Το ποστ είναι αφιερωμένο σε όλους τους αγαπημένους φίλους μου που δουλεύουν πολύ. Τους συμπονώ και τους ζηλεύω λιγάκι...

---

Η ώρα των Νίκου Αντύπα- Λίνας Νικολακοπούλου. Ερμηνεία: Χάρης Κατσιμίχας. Άλμπουμ: Οπωσδήποτε παράθυρο (2001).