28 Ιουνίου 2010

Η καταιγίδα

Από νωρίς άρχιζαν να μαζεύονται σύννεφα. Πελώρια, σταχτιά σύννεφα, σαν γκρίζοι καπνοί μετακινούνταν στον ουρανό σχηματίζοντας ακαθόριστα σχήματα και εκφράσεις. Κάλυψαν τα λιγοστά αστέρια -όσα οι πινακίδες νέον άφηναν να λάμψουν- και σιωπηλά σκέπασαν και το φεγγάρι. Προχθές είχε πανσέληνο σκέφτηκε, και κοίταξε το φεγγάρι που μέχρι πρότινος κρατουσε ολόκληρο το σχήμα του δίνοντας ένα χρώμα σέπιας στη βραδιά. Τώρα είχε καλυφθεί κι εκείνο από τα μεγάλα σταχτιά σύννεφα. Κι ετσι η ήσυχη αυτή νύχτα του Ιούνη είχε γίνει κατασκότεινη, μήτε αστέρια, μήτε φεγγάρι, μονάχα σιωπηλό σκοτάδι...

Μετά άρχισαν οι αστραπές. Μακρά ζιγκ ζαγκ φωτός στο μαύρο φόντο του Υμηττού, λαμπερές κλωστές που ξεκινούσαν από τις άκρες των σύννεφων κι έσβηναν στις κορφές και τα δέντρα του βουνού, σαν ένα τεράστιο έντομο με ηλεκτροφόρες κεραίες να έσκυβε πάνω από τον ορεινό όγκο.
Ακολούθησαν και οι βροντες, μακρυνό βουητό στον ορίζοντα, σαν μουγκρητό ανήμερου θηρίου -ανθρώπινου ίσως- τόσο διαπεραστικό που πάγωσε τους γείτονες. Εκείνη βέβαια δεν ταράχτηκε, ακόμα κι όταν οι πρώτοι κεραυνοί ακούστηκαν σαν ουράνιες εκρήξεις -λες κι ανατινάζονταν ταυτόχρονα όλα τα ουράνια σώματα του ηλιακού συστηματος- μόνο φαντάστηκε την Αφροδίτη να εκρήγνυται στο διάστημα κι από πάνω της να σχηματίζεται ένα τεράστιο μανιτάρι, σαν αυτό που είχε δει στο ντοκυμαντέρ για μια πόλη της Ιαπωνίας, δε θυμόταν όνομα.

Δε φοβόταν, παρότι ήταν μόνη. Τα τελευταία άλλωστε χρόνια μόνη έμενε στο μικρό δυαράκι στην ερημική αυτή γειτονιά. Είχε πάψει να φοβάται. Ούτε οι παράξενοι ήχοι την τρόμαζαν, μήτε τα σκυλιά του πάρκου που γρυλιζαν νύχτες ολόκληρες ή έκλαιγαν σε κάθε σειρήνα ασθενοφόρου - να δεις που οσμίζονται το θάνατο, μονολογούσε και σκέπαζε το κεφάλι της με το μαξιλάρι. Όταν λοιπόν άρχισαν οι κεραυνοί δε φοβήθηκε. Ούτε μελαγχόλησε που κάποτε υπήρχαν δυο μπράτσα να την τυλίγουν σε κάθε ξέσπασμα του καιρού. Στοιχημάτισε μόνο αν θα ρίξει χαλάζι και της καταστρέψει τα λουλούδια ή απλώς βροχή και βάλθηκε να συμμαζεύει τη βεράντα. Έπρεπε να μαζέψει και τα ξεχασμένα ρούχα, από το μεσημέρι είχαν στεγνώσει, ολόκληρα σύρματα με γυναικεία εσώρουχα και κάλτσες, πάει ο καιρός που η απλωστρα γέμιζε με το μαύρα σλιπάκια του άντρα της, τώρα μόνο κυλότες και καλσόν.

Η καταιγίδα την πρόλαβε. Οι πρώτες βαριές σταγόνες έπεσαν στο μέτωπό της και κύλισαν κατευθείαν στα μάγουλα και το στόμα. Πήγε να επιταχύνει αλλά μέσα σε λίγα δεπτερόλεπτα ένιωθε την καταρρακτώδη βροχή να την μαστιγώνει στους ώμους και στο σβέρκο. Γινόταν μούσκεμα.
Το ξεθωριασμένο γαλάζιο νυχτικό της είχε κολλήσει σκουρότερο πάνω της, σαν να το είχε αγοράσει θαλασσί, τα μαλλιά της έσταζαν στα μάτια της εμποδίζοντας να δει καθαρά, οι γάμπες της κατέβαζαν μικρά ρυάκια νερού. Άκουγε τον ήχο της βροχης στα κάγκελα του μπαλκονιού και πάλευε να μαζέψει τα ρούχα από τα σύρματα. Μάταιος κόπος. Τα στεγνά ήταν πια μούσκεμα, ένα βαρύ κουβάρι από βρεγμένα εσώρουχα να στάζουν στην αγκαλιά της, η προσωπική ζωή της ασήμαντα μπερδεμένη και υγρή να την βαραίνει καθώς προσπαθούσε να την προστατέψει από τη βροχή και να τη διαφυλλάξει μάταια, αφού θα ξαναέβαζε πλυντήριο, τα ρούχα αυτά δε φοριούνται μετά από τέτοια βροχή, έχουν παλιώσει κιόλας προ πολλού και είναι καιρός επιτέλους να τα ανανεώσει.

Κι εκεί στη μέση της βεράντας κάτω από την καταρρακτώδη βροχή αποφάσισε να τα βροντήξει. Άνοιξε απότομα την αγκαλιά της, έλυσε με χαρά τα χέρια της κι άδειασε τα βρεγμένα στο πλημμυρισμένο μπαλκόνι. Αφησε τα εσώρουχα να γλιστρήσουν ένα ένα, τα βαριά από τη βροχή και φθαρμένα
από τις ίδιες και τις ίδιες αναμνήσεις ζωντανά σύμβολα της βαλτωμένης της ερωτικής ζωής. Πέταξε κάτω όλο το παρελθόν της' τής φάνηκε ότι άκουσε τον ήχο του σπασίματος στα πόδια της, κεραυνοί και θρυμματιμένες αναμνήσεις μέσα σε λίμνες νερού και χώματα. Κι εκεί μες στη βροχή, πάνω στο σωρό από τα εσωρουχα έμεινε να απολαμβάνει την καταιγίδα...




Η καταιγίδα Astor Piazzola- Χρήστου Κανελλόπουλου. Ερμηνεία: Άλκηστις Πρωτοψάλτη. Αλμπουμ: "Πες μου θάλασσα" (2002).

4 σχόλια:

  1. Δειλά διαβάζοντας ανακαλύπτω κάτι τόσο δυνατό και τόσο καλογραμμένο που είναι μέρος από κάτι μεγαλύτερο από blog. Εύχομαι να το ανακαλύψεις αυτό το μεγαλύτερο. Συγχαρητήρια πολλά για ό,τι έγραψες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Και στοιχημάτιζα ότι κανείς δε θ άντεχε μέχρι το τέλος :)
    Σ ευχαριστώ πολύ για τα συγκινητικά λόγια, έχουν πολύ ιδιαίτερη αξία όταν γίνονται ανιδιοτελώς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ασε τα στοιχήματα γιατί Ο Θείος Τάκης ενθουσιάστηκε και σας εκλιπαρεί να γράφετε πιο συχνά{είπαμε είμαστε φαν}

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ουπς, κι άλλος ήρωας :p
    Θείε Τάκη, τα ανίψια νιώθουν υψηλό αίσθημα συγγενικής ευθύνης και ευγνωμοσύνης :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή