Η Εποχή της Αγάπης

Το ενδιάμεσο των εποχών με εξουθενώνει. Μου θυμίζει το ανθρώπινο αναποφάσιστο:
Ένα βήμα μπροστά, ένα πίσω, φεύγω- μένω, εγκαταλείπω- στα ίδια στάσιμα νερά συνεχίζω να κολυμπώ...

Και όχι μόνο το ενδιάμεσο. Γενικώς οι εποχές και η εναλλαγή τους με δυσκολεύουν. Κι αν τα τερτίπια τους επιβαρύνουν την καθημερινότητά μου όσο η κίνηση στους δρόμους, η κυκλοθυμία τους μου κοστίζει ακριβότερα: σε διάθεση και ενέργεια...

Από παιδί άλλωστε μ' "έπιαναν" οι εποχές.
Με θυμάμαι ξαπλωμένο σ' ένα άδειο αλώνι να διαβάζω τον ουρανό ακούγοντας τη συνομωσία τους εναντία στη βραχυπρόθεσμη ισορροπία μου. Η' μαθητή στο διάλειμμα να παρατηρώ το κρύο τους να παγώνει στην εκούσια μοναξιά μια ανυπόμονη αμυγδαλιά...

Καμία εποχή δεν ανώδυνη. Όλες έχουν τα όπλα τους.
Πιο επικίνδυνη απ' όλες βέβαια η Άνοιξη. Γεμάτη ομορφιές και μυρωδιές, άνοιγε όλους τους απλήρωτους με τον εαυτό μου λογαριασμους, έφερνε με τα χιλιάδες στον άνεμο άνθη της την αταξία στα συγυρισμένα εντός μου.

Όχι ότι το Καλοκαίρι ήταν πιο πονετικό.
Ως εποχή ματαίωσης και διάψευσης, ερχόταν πάντα με το δραματικό του φινάλε να υπενθυμίσει όλα όσα ήλπισα και δεν έγιναν. Να ειρωνευτεί τα σχέδια, να χλευάσει όσα δεν πρόλαβαν.

Έπειτα το Φθινόπωρο έφερνε τη φθορά. Τις μαραμένες και κρεμασμένες απ' τα κλαδιά ελπίδες, τα πεσμένα καταγής όνειρα σαν φρούτα γινωμένα που δεν κόπηκαν και δεν δοκιμάστηκαν.

Τελευταίος και πιο αδυσώπητος ερχόταν ο Χειμώνας. Με το χιόνι του σκέπαζε στη λήθη τα πεσμένα όνειρα καίγοντας και το τελευταίο ίχνος ζωής στον κήπο μου...

Αυτές ήταν πάντα οι εποχές. Σκληρές και τιμωροί.
Κι εγώ μάταια προσπαθούσα να ισορροπήσω στην τραμπάλα τους. Προσπαθώντας αδέξια να ισοσταθμίσω ελπίδα με διάψευση, ενέργεια με φθορά, γαλήνη με βίαιο εσωτερικό ξύπνημα. Άνιση μάχη...

Όμως φέτος ο Οκτώβρης είναι διαφορετικός. Τούτος ο Οκτώβρης βαραίνει αλλιώς.
Γιατί όπως ο μήνας αυτός φεύγει, πίσω του αφήνει την πόρτα ανοιχτή σε μια νέα εποχή.
Επιτέλους. Ο φετινός Οκτώβρης θα μας βάλει στην πέμπτη εποχή.
Στην Εποχή Της Αγάπης...

---

Η εποχή της αγάπης των Μάνου Χατζιδάκι- Λίνας Νικολακοπούλου. Πρώτη ερμηνεία: Δήμητρα Γαλάνη. Άλμπουμ: "Χορός με τη σκιά μου" (1998).
Εδώ το ακούμε σε (εξαιρετική) αδισκογράφητη ερμηνεία του Γιώργη Χριστοδούλου από τις πρόβες για την αφιερωμένη στα Άτομα με Αναπηρία συναυλία της Λινας Νικολακοπούλου (Ιερά Οδός, 17 Ιανουαρίου 2006).