κατά πού θ' απλώσουμε τα χέρια μας;

Αυτό το πηγαινέλα των εποχών γίνεται πάντα θέμα. Στην καθημερινότητα μας, για πρακτικά θέματα όπως τι ρούχα να φορέσω σήμερα, να πάρω ζακέτα, τι παπούτσια να βάλω. Αν σε πετύχει μπόρα με πεδιλάκι καλοκαιρινό και αμάνικο, καταλαβαίνεις ότι το ένστικτο δεν είναι το δυνατό σου σημείο. Κάτι που δεν το αμφισβήτησα δηλαδή, αλλά δεν ήταν και ανάγκη να το επιβεβαιώσω ούσα μούσκεμα στη μέση του πουθενά. Πάντως παρά τις αστοχίες μου, δηλώνω ότι το ενδιάμεσο των εποχών πάντα με ελκύει.

Το ξέρω, εγώ άνοιξα και συνεχίζω την κουβέντα με το καλοκαίρι και τα πλοία που φεύγουν, το φθινόπωρο, τις βροχές. Και μιας και γίναμε σαν δυο που συναντιόνται στους (διαδικτυακούς) διαδρόμους και τα ασανσέρ και ανταλλάσουν κουβέντες για τον καιρό, διαλέγω ένα τραγούδι που κάθε άλλο παρά απλή ambient υπόκρουση σε ασανσέρ μπορεί να εκληφθεί.




Κατά πού θ' απλώσουμε τα χέρια μας τώρα που δεν μας λογαριάζει πια ο καιρός;

Αναρωτιέσαι κι εσύ τί κρατάει την ελπίδα ζωντανή μέχρι το επόμενο ηλιοστάσιο. Δεν πεθαίνουν έτσι οι ελπίδες, με την πρώτη σταγόνα της βροχής, μόνο το καλοκαίρι σκοτώθηκε, είπε ο ίδιος Ποιητής που στους στίχους του άφησε την καρδία του χάμω σαν το κοχύλι μες στην άμμο.

Εδώ που τα λέμε, κι ας μας συγχωρέσουν οι Ποιητές, αυτή εδώ η σελίδα πάντα από ξένα λόγια "κρέμεται". Στους Ποιητές που βρίσκουν λόγια, τα βάζουν κάτω, τα ταιριάζουν και τα λένε και σε μας, που οι λέξεις μόνο κόμπους δένουν μέσα μας.

(Ξορκίζουμε έτσι λες το θάνατο;)

---

"Με την πρώτη σταγόνα της βροχής" Οδυσσεας Ελύτης- Μάνος Χατζιδάκις. Ερμηνεία Δημήτρης Ψαριανός από το έργο "Μεγάλος Ερωτικός" του Μάνου Χατζιδάκι, 1972.