24 Μαρτίου 2010

Εισιτήρια διπλά ΙΙ


Πόσες φορές τα "ακούμπησα" κανονικότατα για να αγοράσω σε cd ένα κλασικό έργο της ελληνικής δισκογραφίας και το περιεχόμενο, δεν εννοώ το μουσικό, με απογοήτευσε πλήρως. Μάλλον δεν την πίστεψαν την ψηφιακή εποχή εξαρχής οι δισκογραφικές και αντιμετώπισαν το υλικό τους με μνημειώδη προχειρότητα. Ενδεικτικά, έχω την Οδό Ονείρων, πρώτη κυκλοφορία από την Columbia - EMI, η οποία διετέλεσε και το έγκλημα να κυκλοφορήσει ένα cd που αναφέρει "ξερά" τους τίτλους των τραγουδιών στο οπισθόφυλλο και πάνω στο δισκάκι. Αυτά. Θέλατε κάτι άλλο; Ποιος έγραψε στίχους, ποιος ερμηνεύει, πότε ανέβηκε το έργο, πότε ηχογραφήθηκε; Αντί για αυτό, σε τέσσερις γλώσσες μας ενημερώνουν ότι "το compact disk digital audio system προσφέρει την καλύτερη δυνατή αναπαραγωγή ήχου μέσα σε ένα μικρό και βολικό σχήμα. Για να διατηρείτε το compact disk σε άριστη κατάσταση πρέπει να το χρησιμοποιείτε προσεκτικά όπως και τους κοινούς δίσκους κλπ κλπ". Η ΜINOS δε,  έχει διατελέσει κατ' εξακολούθηση και με περισσή αλαζονεία το προαναφερθέν έγκλημα. Ακολούθησαν και άλλες δισκογραφικές το δρόμο  της προχειρότητας, μάλιστα σε μερικές περιπτώσεις τα αποτελέσματα υπήρξαν ιδιαιτέρως κωμικοτραγικά. Για παράδειγμα, έχω αγοράσει δίσκο της LYRA ο οποίος απλώς δεν γράφει τίποτα πάνω στο δισκάκι, ρίχνεις τη "ζαριά" και αν είσαι τυχερός παίζει, αλλιώς το γυρνάς από την άλλη, αυτή θα 'ναι η γραμμένη. Τουλάχιστον, το έργο είναι αυτό που γράφει το εξώφυλλο. Όσο για το βιβλιαράκι με τους στίχους και τους συντελεστές, στις περισσότερες περιπτώσεις εκλαμβάνονταν ως περιττό έξοδο.

Μετά από την επανακυκλοφορία σε cd του συνόλου σχεδόν της ελληνικής δισκογραφίας που είχε πρωτοεκδοθεί σε δίσκους βινυλίου, με προχειρότητα που έφτανε τα όρια ασέβειας προς το έργο και ήταν σίγουρα κοροϊδία για τους καταναλωτές, αυτούς που "ζούσαν" με τον οβολό τους όλο το σύστημα των δισκογραφικών και εμμέσως όλους τους υπεράριθμους -για το μέγεθος της αγοράς- μεσαζόντες του ελληνικού τραγουδιού (μάνατζερς, δημόσιες σχέσεις, νυχτερινά κέντρα, διοργανωτές συναυλιών), άρχισε το digital remastering. Έτσι τα έργα ξανα-επανα-κυκλοφόρησαν σε εκδόσεις από απλώς πιο προσεγμένες έως αριστουργηματικές με καλύτερο ήχο και το ανάλογο αντίτιμο. Όχι ότι οι άλλες προχειροδουλειές ήταν φτηνές όταν κυκλοφόρησαν, αντίστοιχη τιμή με τα cd νέας κυκλοφορίας είχαν. Οπότε, όρεξη να 'χεις φτωχέ εραστή της ελληνικής μουσικής, πλήρωνε εις αεί.

Έτσι φτάσαμε σε μια ιδιάζουσα κατάσταση, από τη μια το προϊόν cd στο ράφι να είναι ακριβό ή/και ποιοτικώς ως κατασκευή, απάτη. Από την άλλη όμως αν ήσουν λίγο τυχερός, μπορεί να το πετύχαινες και σε ένα περιοδικό, οπότε γιατί να σκοτίζεσαι να αγοράζεις; Το χόμπι ήταν (και είναι) ταυτόχρονα ακριβό μα και απαξιωμένο, από την ίδια μάλιστα την εταιρεία που θα όφειλε να προφυλάξει το προϊόν της, για λόγους μάρκετινγκ τουλάχιστον.

Κάπως έτσι ήταν τα πράγματα στη δισκογραφία όταν το επίσημο σύστημα βρέθηκε να βάλλεται από εξωσυστημικούς παράγοντες, που εκμεταλλευόμενοι τη σύγχρονη τεχνολογία, διατάραξαν την παγιωμένη ισορροπία. Εχθροί εμφανίστηκαν που συστράτευσαν εταιρείες και καλλιτέχνες στην αντιμετώπισή τους.  Ποιοι ακριβώς κινδυνεύουν από αυτούς τους εχθρούς, είναι υπό συζήτηση. Στην αρχή η διάγνωση έλεγε πως η πειρατεία θα σκότωνε τη μουσική, μετά ήρθαν οι ευγενείς παραινέσεις στα εξώφυλλα των δίσκων "αφήστε τη μουσική να ζήσει". Μάταια προσπαθούν τα τελευταία χρόνια να μας μετακυλήσουν τύψεις για το μέλλον της μουσικής. Στην πραγματικότητα, τα υπερκέρδη των εταιρειών είναι αυτά που κινδυνεύουν. Ναι υπερκέρδη, δικαίως έτσι τα εκλαμβάνει ο απλός καταναλωτής που δε μελέτησε τους ισολογισμούς αυτών των επιχειρήσεων για να βγάλει συμπέρασμα, μόνο είδε ότι το cd που μέχρι χθες έκανε 19,90€, τώρα "μαγικά" μπορεί να το βρει με 9,90€. Όπερ σημαίνει ότι υπήρχε αυτή η δυνατότητα συμπίεσης του περιθωρίου κέρδους, αλλά χρόνια τώρα προτιμούσαν να αισχροκερδούν επί της μουσικής, που έξαφνα τόσο τους στεναχώρησε το μέλλον της. Ποιο μαγικό ραβδί χτύπησε τις τιμές των cd; Αναμφισβήτητα αυτό του downloading. Κι έκανε τόση ζημιά σε ένα ολιγοπωλιακό κλάδο που λειτουργούσε δεκαετίες τώρα με όρους καρτέλ και μαθημένο να επιβάλει τιμές (και καριέρες), όση δεν έχει κάνει ποτέ η "παραδοσιακή" πειρατεία.

Τώρα απεγνωσμένα οι εταιρείες προσπαθούν να πιάσουν τον πνιγμένο απ' τα μαλλιά με μειώσεις τιμών, προσφορές, νέες κυκλοφορίες μέσω εφημερίδων και επιβολή της νομιμότητας στις ανταλλαγές μουσικών αρχείων μέσω διαδικτύου, τρέχοντας σε ένα φαύλο κύκλο που η ίδιες δημιούργησαν. Η εποχή όμως γυρίζει σελίδα κι η επόμενη γράφει downloading. Νόμιμο ή μη, αλλάζει διαρκώς τα δεδομένα και βγάζει απ' το παιχνίδι τους περιττούς μεσάζοντες. Οι ανίκανοι κερδοσκόποι, αυτοί που ούτε το κοινό, ούτε τους καλλιτέχνες σέβονται, θα βγουν απ' τη μέση αν δεν πάρουν το μήνυμα και αν αρκεστούν σε ηθικολογίες πασπαλισμένες με νόμους και όψιμο "ενδιαφέρον" για τη μουσική. Μουσική ακούμε. Αγοράζουμε. Όποτε θέλουμε (και μπορούμε). Αυτή που μας αρέσει.

Με αφορμή ένα cd που με πήγε σε δισκοπωλείο μετά από καιρό.
 Για την πιθανότητα μιας μεγάλης αγάπης.


(κι αν αφεθώ, να 'χουνε κάπου να με πάνε
Και θ' αφεθώ, αρκεί να δω πως κάπου πάω)

"Μεγάλες αγάπες", Γεράσιμος Ευαγγελάτος- Θέμης Καραμουρατίδης- Νατάσσα Μποφίλιου, από το δίσκο "Εισιτήρια διπλά", 2010.

1 σχόλιο:

  1. που μπορώ να βρω τα εισιτήρια διπλά ;; Θέλω να τα αγοράσω οπωσδήποτε SOS SOS email : dimitramusic18@gmail.com

    ΑπάντησηΔιαγραφή