από το Λαύριο τα παιδιά

Αρχικά με εντυπωσίασαν οι πρώτες  φράσεις: "... επιστολή... από την άγνωστη σε μένα κι ούτε θέλω να τη μάθω -Δανάη Παναγιωτοπούλου...", "η συκοφαντική επιστολή τής ας πούμε κυρίας Δανάης, εμπίπτει στην αρμοδιότητα του εισαγγελέα. ". Εκφράσεις της διπλανής πόρτας. Θα μπορούσε κάλλιστα να  αλλάξουν τα λόγια και να μείνει το ύφος, άντε κι ένα μαλλιοτράβηγμα στα πεταχτά: "Ποια είσαι 'συ που τολμάς να ριχνείς νερά στο μπαλκόνι μου; Σας ξέρω 'γω τι νοικοκυράδες είστε εσείς οι νέες. Θα καλέσω την αστυνομία!". Πιασάρικες και καθόλου ψύχραιμες εκφράσεις που ανοίγουν ένα σοβαρό (στις προθέσεις του) κείμενο ενός -κοντά στα εβδομηντά- καλλιτέχνη που "δεν θα 'πρεπε να απαντήσει καν", κι όμως το 'κανε.

Αφιέρωσε πάνω από το ένα τρίτο της επιστολή του για να εξηγήσει πως δεν έχει εξαγοραστεί ή δωροδοκηθεί. Δεκτό. Ο κύριος Σαββόπουλος είναι "καθαρός". Εμείς οι υπόλοιποι όμως δεν μπορεί να είμαστε. Γιατί "Στην κρίση που περνάμε, κανείς δεν έχει δικαίωμα να λέει ότι η κρίση δεν τον αφορά και ότι ως συνήθως φταίνε μόνο και πάλι οι άλλοι." Από την άλλη, λεκτική παλινωδία αν θες το λες, "Αυτό δεν σημαίνει καθόλου ότι συμφωνώ με το «μαζί τα φάγαμε»". Τώρα πώς αυτές οι δύο θέσεις ισορροπούν στη φράση (που δεν θα έπρεπε να μας ενοχλεί καν) «μας δωροδοκούσαν», με την συμβολική-καλλιτεχνική έννοια, είναι μια άλλη υπόθεση. Μόνο ορισμένοι "πνευματικοί κάφροι" δεν το κατάλαβαν, καθώς είναι σίγουρος ότι  "Όλοι το καταλαβαίνουν αυτό".

Οι γενικεύσεις χρησιμοποιήθηκαν στη συγκεκριμένη περίπτωση προφορικά και γραπτά από τον κύριο Σαββόπουλο.  Ας τις εφαρμόσω κι εγώ αναρωτούμενη: Κάφροι ή κάτι παρόμοιο είμαστε και οι υπόλοιποι που δεν  καταλάβαμε εξ αρχής το συμβολισμό της λέξης "δωροδοκηθήκαμε" και δεν συντασσόμαστε με την παραμυθένια υπόσταση της πραγματικότητας που μας πλάσαρε τηλεοπτικά ο κύριος Σαββόπουλος; "Μια φορά κι έναν καιρό τα κάναμε θάλασσα και είπαμε να συμμαζευτούμε".  Εν προκειμένω λέω απλά να σοβαρευτούμε.

Ωστόσο, κι εγώ μαζί προφανώς, αναλωνόμαστε σε τέτοιου είδους συζητήσεις που συχνά καταλήγουν  σε ανησυχίες τύπου "το αυγό έκανε την κότα ή το ανάποδο". Η αναζήτηση των "δωροδοκούμενων" είτε στο σύνολο ενός λαού, είτε εστιάζοντας σε συγκεκριμένα πρόσωπα, μας δείχνει το δέντρο και κρύβει το δάσος. Εκεί, στο σκοτεινό δάσος βρίσκεται χωμένο ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα που μια χαρά τα βγάζει πέρα όσο εμείς ενδοσκοπούμαστε.

από το Λαύριο τα παιδιά πολύ νωρίς μαθαίνουν
να μη μιλάν με το θυμό,
να καταπίνουν τον καιρό

Υ.Γ. Άσχετο, αλλά η άγνοια που εκφράζει ο κύριος Σαββόπουλος για την ύπαρξη της τραγουδοποιού Δανάης Παναγιωτοπούλου, δίνει μια κάποια εξήγηση  για τις κατά καιρούς δηλώσεις του, όπως: " Ακούω ενδιαφέροντα πράγματα κι απ’ τους νεότερους. Τον Μάλαμα, τον Περίδη, τον Αγγελάκα, τον Παυλίδη και άλλους.". Όλοι αυτοί, νεότεροι μεν του Σαββόπουλου, αλλά έχουν κλείσει  πάνω από 20ετία στη δισκογραφία (Αγγελάκας 1984, Παυλίδης 1986, Περίδης και Μάλαμας 1989). "Αλλά και τα λεγόμενα σκυλάδικα και λαϊκοπόπ δεν είναι πάντα σκουπίδια. Μ’ αρέσουν πολύ ορισμένα του Βέρτη, του Κουρκούλη...". Πειράζει που επιλέγω να τους αγνοώ;

---

Η συνέντευξη του Διονύση Σαββόπουλου στον ΑΝΤ1

Η ανοιχτή επιστολή της Δανάης Παναγιωτοπούλου

Η απάντηση του Διονύση Σαββόπουλου

"Λαύριο" της Δανάης Παναγιωτοπούλου από το άλμπουμ ''Οίκος Αντοχής'' (2007).