18 Αυγούστου 2010

Έμαθε η καρδιά

Τέτοιες νύχτες ήσυχες νιώθει πως θέλει να της το πει. Πως τέλειωσε ο πόλεμος τους, σφαίρες δε σφυρίζουν πια στους δρόμους τους, μόνο περιστέρια στέκονται στα καλώδια και τα φτερά τους γυαλίζουν στο νυχτερινό φως, πιο κάτω τζιτζίκια και τριζόνια σε θερινό κοντσέρτο, ένας σκύλος και μια γάτα γλείφονται αραγμένοι στην άκρη του δρόμου, πλάι πλάι, λες και δεν υπήρξαν ποτέ τους εχθροί, σαν να αγαπιόντουσαν από πάντα, για πάντα.

Τέτοιες νύχτες νιώθει το σώμα του ελαφρύ, δίχως ευθύνες κι εγωισμούς, οι τένοντες του ξεκούραστοι από πόζες και στημένα συναισθήματα, οι ώμοι του αραγμένοι, τα χείλη του μισάνοιχτα, πάει εκείνη η ρυτίδα- προέκταση χαμόγελου σφιγμένου ("χαμογέλα πλατιά" τον μάλωναν πάντα οι φίλοι του, εκείνος αντ' αυτού μειδίαζε, γι' αυτό σ' όλα τα πορτρέτα του θλιμμένος) τώρα ένας αστραφτερός ουρανός στη θέση του στόματός του.

Τέτοιες νύχτες θέλει να την κρατάει μόνο αγκαλιά, να κρύβει στα μπράτσα του την εύθραυστη όψη της, εκείνη να σφίγγει με τις υγρές παλάμες της την πλάτη του και στη στάση αυτή να ξημερώνονται όλον αυτόν τον Αύγουστο, που τον θέλει να μην τελειώσει ποτέ, όχι γιατί φοβάται το φθινόπωρο, αλλά γιατι τούτος ο φετινός έχει ποτίσει από το χρώμα του δέρματός της, τη μυρωδιά του αποσμητικού της, τη γεύση του αγαπημένου παγωτού της.

Τέτοιες νύχτες δεν της λέει τελικά τίποτα, μόνο της μουρμουρίζει στα αυτί τραγούδια, όχι τους στίχους, μόνο τις μελωδίες, όχι γιατί δεν ξέρει τα λόγια, αλλά γιατί μπούχτισε από λόγια, μ' εκείνη μπορεί και μοιράζεται τη σιωπή, μένουν ώρες σιωπηλοί κάτω από την νύχτα, αφήνουν τον έρωτα τους να ψηλώσει στην ησυχία και μόνο λίγο πριν το ηδονικό φινάλε ξεσπούν σε χειμάρρους λέξεων και ερωτόλογα. Έπειτα μένουν πάλι βουβοί, εκείνος την κοιτάζει που κοιμάται παραδομένη σε ήσυχο όνειρο, ο κορμός της σε στάση εμβρύου, τα βλέφαρα της σφαλισμένα απαλά, στα χείλη της ένα αδιόρατο χαμόγελο, στην ανάσα της γιασεμί.

Και μένει να την χαζεύει ώρες,
μια εκείνη, μια την πόλη, μια το κορμί της, μια τα φώτα από κάτω που του θυμιζουν αντανακλάσεις αστεριών, και σκέφτεται πόσο όμορφα είναι που έχουν βάλει το στρώμα στο βεράντα και κοιμούνται εκεί, και δεν τον πειράζει ο ήλιος που τους πιάνει το πρωί, ξυπνούν μεθυσμένοι, κρύβουν τα πρόσωπά τους κάτω από το ίδιο μαξιλάρι και αφήνονται να τους ξαναπάρει ο ύπνος μαζί. Εκεί στη βεράντα, κάτω από τον αυγουστιάτικο ουρανό, πάνω από την άδεια Αθήνα των διακοπών...




Έμαθε η καρδιά Κώστα Λειβαδά- Λίνας Νικολακοπούλου. Ερμηνεία: Δήμητρα Παπίου. Άλμπουμ: "Έμαθε η καρδιά" (2010).

8 σχόλια:

  1. Με βρήκε στην καρδιά.
    Πολύτιμο.
    Ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. . μακάρι να είναι έτσι πιά, μετά από μιά σειρά σκοτεινών ή γκρίζων αναρτήσεων...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Όπως πάντα με μια γλώσσα πινελιές ορίζεις και τις βλέπουμε να στραγγίζουν. Μπράβο σε σένα και στους δύο που άφησαν τις λέξεις παράμερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλιά σας :)

    ΥΓ: Dimitris A. καλώς μας ήρθες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ο θείος καμαρώνει πολύ για τον ανηψιό για ακόμη μια φορά..

    ..και τον αφήνει να ψηλώσει- οπως το ζευγαρι,μεσα στον ερωτα και την ησυχία.Καταπληκτική φράση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ευχαριστώ σε Θείε :)
    Γύρισες αλήθεια;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Γύρισα παιδί μου.Απο Ζάκυνθο κι οχι απο Ισπανία..Θα τα μάθεις στη συνέχεια..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Δίνεις πλήθος τις εικόνες, πολύ ωραίο και το τραγούδι. Τα λέμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή