16 Δεκεμβρίου 2009

Κυρ διευθυντά των δίσκων






Κυρ διευθυντά των δίσκων
Έχω ένα νταλκά βαρύ
Όργανο γλυκό θα πιάσω
τραγουδάκι να της φτιάσω
κάν' το δίσκο ν' ακουστεί

Αυτά τραγουδούσε πριν από 30 και, χρόνια ο Νίκος Παπάζογλου, λόγια του Μανώλη Ρασούλη στην «εκδίκηση της γυφτιάς». Τα πράγματα φαινόταν απλά: Ο δημιουργός εκεί είχε θέμα (νταλκά βαρύ), είχε σκοπό (τραγουδάκι να της φτιάσω κλπ) και ήθελε να κάνει δίσκο που να ακουστεί ακόμα και με θυσίες (κι ας μην πάρω ποσοστά).

Στη δισκογραφία βέβαια τα πράγματα δεν είναι συνήθως τόσο απλά και ξεκάθαρα. Από την έμπνευση και τη δημιουργία μέχρι την πώληση του καλλιτεχνικού προϊόντος υπάρχει μια απόσταση που δεν υπάρχει σίγουρος «δρόμος» για να καλυφθεί. Συχνά δε η διαδρομή έχει μόνο τελικό προορισμό την αγορά, χωρίς τις απαραίτητες στάσεις στην έμπνευση και τη πρωτότυπη δημιουργία, με κωμικοτραγικά αποτελέσματα. Αν συνυπολογίσουμε και την ομιχλώδη εποχή που ζούμε, εύκολα κανείς αλλού πατά και αλλού βαδίζει…

Μετά τη δεκάδα με τους καλύτερους δίσκους της δεκαετίας, λέω να βρω δίσκους που έχασαν το «δρόμο». Άγιες μέρες έρχονται λέει, κι εγώ θα γίνω η κακιά της παρέας και θα απονείμω τα αντίστοιχα «χρυσά βατόμουρα» (τα αντί-Όσκαρ) της ελληνικής δισκογραφίας για τη δεκαετία που μας πέρασε.

Θα ξεχωρίσω μόνο τρεις δίσκους, θα μπορούσαν στη θέση τους να είναι κάποιοι άλλοι ή ακόμα περισσότεροι. Αυτοί οι τρεις δεν είναι ντε και καλά οι χειρότεροι –τα κριτήρια άλλωστε είναι ρευστά-, απλώς αν με ρωτούσες, θα σου απαντούσα στα γρήγορα για τα δύο σίγουρα «βατόμουρα»: «Ταξίδια φιλιά» από τον Γιάννη Κότσιρα και «Στο ωραιότερο σημείο» από την Άλκηστη Πρωτοψάλτη.

Μετά από την κυκλοφορία του νέου δίσκου του Γιώργου Νταλάρα «Γι αυτό υπάρχουνε οι φίλοι» και επειδή δεν έχω αποφασίσει ποιος από τους δύο είναι χειρότερος, ετούτος εδώ ή ο παλαιότερος «Με το ‘να πόδι στ’ άστρα», θα δώσω το χρίσμα στον παλαιότερο που είναι και δοκιμασμένος στο χρόνο.

Το κακό σε αυτούς τους δίσκους ξεκινά με το εξώφυλλο… και δυστυχώς δεν μένει εκεί.




Η σχολή της πάλαι ποτέ “MΙΝΟΣ-πρόοδος στο τραγούδι” που ήθελε το εξώφυλλο να είναι ντε και καλά σκέτη η φωτογραφία-πορτραίτο του τραγουδιστή, συνεχίζεται στα χρόνια μας και από την Minos EMI, σε εξελιγμένη εκδοχή, με την δέουσα δόση Photoshop (εδώ και με μπόλικο solarium). Στα «Ταξίδια φιλιά» που κυκλοφόρησε ο Γιάννης Κότσιρας το 2006 (αν και είχε ακόμα την παλιά γνώριμη εμφάνιση), ακόμα και οι πιο πιστοί θαυμαστές του θα δυσκολευόταν να τον αναγνωρίσουν με την πρώτη ματιά -και με την πρώτη ακρόαση.

Στο εσωτερικό σημείωμα, ο τραγουδιστής γράφει: "Τελικά η ζωή μας, αλλάζει συνεχώς. Συναισθήματα, σχέσεις, καταστάσεις που τα θεωρούμε μόνιμα και παντοτινά, άξαφνα φεύγουν και αλλάζουν. Σκέφτεσαι και λες: Έτσι θέλω να ζήσω για πάντα. Μου αρέσει. Είμαι καλά έτσι... Κοιτάζω στον καθρέφτη και ονειρεύομαι πως, αυτά είναι τα τραγούδια που θέλω να λέω. Αυτά μου ταιριάζουν. Αυτός είμαι. Και το επόμενο πρωί βλέπεις πως ο καθρέφτης δεν υπάρχει πια. Κάτι συνέβη κι έπεσε κι έσπασε ”. «Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά» συν «βαριά είναι η καλογερική» λέω εγώ, γι αυτό από το “άξιον εστί” και το “σταυρό του νότου”, ο καλλιτέχνης αποφάσισε εδώ να παρουσιάζει ένα cd με προοπτικές και ερμηνείες μεγάλων νυχτερινών κέντρων.

Οι συντελεστές αυτού του εγκλήματος πολλοί. Στιχουργοί οι Βίκυ Γεροθόδωρου, Βασίλης Μακριμίχαλος, Βασίλης Γιαννόπουλος, Λίλιαν Δημητρακοπούλου, Γιάννης Κότσιρας, Στέλιος Ρόκκος, Μάνος Ελευθερίου, Ζωή Παναγιωτοπούλου, Θάνος Παπανικολάου, μουσικοί οι: Στέλιος Ρόκκος, Τάσος Παναγής, Χρήστος Δάντης, Στέλιος Γαργάλας, Θάνος Παπανικολάου Κυριάκος Παπαδόπουλος, Βαγγέλης Μαχαίρας, Χριστόφορος Γερμενής.

Ποιος σου είπε πως τους ύποπτους τους ήχους
τους ακούνε ηλεκτρονικά αυτιά
που τρυπάνε ακόμα κι ατσαλένιους τοίχους
μα τι λέτε ρε, δε γίνονται αυτά

Τι ακούνε τα δικά μας τα αυτιά…

(“Ποιος σου είπε" στίχοι: Λίλιαν Δημητρακοπούλου, Γιάννης Κότσιρας)

«Στο ωραιότερο σημείο» φαίνεται να έχει ξακριστεί η Άλκηστις Πρωτοψάλτη στο εξώφυλλο του ομώνυμου δίσκου. Αλλιώς, γιατί να υποθέσω ότι διάλεξε αυτή τη φωτογραφία για εξώφυλλο αν αυτή δεν συμβολίζει το ωραιότερο σημείο; Το εν λόγω «ωραιότερο σημείο» είναι πολύ ψηλά, έχει όμως εμπρός γκρεμό. Δηλαδή αν θες να φύγεις από το σημείο, ή γυρνάς προς τα πίσω, ή πετάς, αν και με λίγη παρατηρητικότητα, μάλλον δεν είναι φτερά αυτά που ανεμίζουν στους ώμους.

"Τρία χρόνια δημιουργικής αναζήτησης στο στούντιο όπου η κορυφαία ερμηνεύτρια ανακάλυπτε, αισθανόταν, συγκέντρωνε, απέρριπτε, οσφριζόταν νέους ήχους και ρυθμούς, νέους δημιουργούς, νέα λόγια, νέες συνεργασίες, μέχρι να καταλήξει..."στο ωραιότερο σημείο" ανέφερε το δελτίο τύπου για την κυκλοφορία του δίσκου το 2007.

Γ.Χριστοδουλόπουλος, Σ. Τσιλίκης, Σ. Σέμσης, Γ. Παπαποστόλου, Ρ. Ρούσση, Λ. Λαζόπουλος, Θ. Παπανικολάου κ.ά. δίνουν τις δημιουργίες τους σε ένα δίσκο 100% αισθητικής Heaven, που έχει να καυχηθεί για το μεγαλύτερο σουξέ της εποχής του: το “πάμε Χαβάη”. Κι εγώ που ούτε στο ωραιότερο σημείο έφτασα με τον δίσκο αυτό, ούτε έβαλα ρότα για Χαβάη, έμεινα πίσω να κοιτώ σα χαμένη.

στου Ροναλντίνιο τις ανάποδες στροφές γυρεύω εσένα

έτσι εξηγείται πώς δεν συναντηθήκαμε.

(“Ανάποδες στροφές”, στίχοι Σταμάτης Μεσημέρης)

«Με το ‘να πόδι στ’ άστρα» λέγεται ο δίσκος του Γιώργου Νταλάρα που κυκλοφόρησε το 2007. Στο εξώφυλλο βέβαια φαίνεται ότι έχει ήδη κατεβεί από τα άστρα και να προσπαθεί να μπει απ’ το παράθυρο. Ίσως είναι η μετάβαση στην εταιρεία Universal μετά από την σχεδόν σαραντάχρονη λαμπρή καριέρα του καλλιτέχνη στη Minos που βγήκε και στο εξώφυλλο: το ένα πόδι πατάει κάτω, το άλλο αιωρείται, και η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν πάτησε καλά στη Universal αφού έμεινε εκεί μόλις δύο χρόνια (ο τελευταίος του δίσκος είναι από τη Legend με παραγωγό τον Γ. Μακράκη).

Ο δίσκος «Με το ‘να πόδι στ’ άστρα» ακολουθώντας τη συνταγή των προαναφερόμενων τραγουδιστών, συγκεντρώνει πολλές υπογραφές, με αμφίρροπα αποτελέσματα. Στίχοι Λευτέρης Παπαδόπουλου, Μάνος Ελευθερίου, Λίνα Νικολακοπούλου, Νίκος Μωραΐτης, Γιώργος Παυριανος, Ζωή Παναγιωτοπούλου, Λίνα Δημοπούλου, Alice Tori, Τέρπανδρος Παπαδόπουλος, μουσική Μιχάλης Χατζηγιάννης, Τάσος Γκρούς, Στέφανος Κορκολής, Στέργιος Γαργάλας, Κυριάκος Παπαδόπουλος, Γιώργος Τσεπίλης, Κωνσταντίνος Βελλιάδης και Νικόλας Κουμπιός.

Το αποτέλεσμα άνισο και χωρίς συνοχή. Τι απ’ όλα αυτά (παρά)ακούστηκε; Το «θα περιμένω εδώ» του δίδυμου της εγγυημένης επιτυχίας Μωραΐτη- Χατζηγιάννη. Υπάρχουν κομμάτια που ξεχωρίζουν; Μέσα σε αυτό το συνονθύλευμα, δεν βγάζω άκρη.

Για όσα γίνονται στον κόσμο αιτία είσαι εσύ
που 'σαι με το 'να πόδι στ' άστρα και τα δυο στην κόλαση

Σύνολο πόδια τρία.

("Η αιτία είσαι εσύ", στίχοι Λευτέρη Παπαδόπουλου)

Και μιας και αρχίσαμε τις αθροίσεις, για τους τρεις παραπάνω δίσκους συνεισέφεραν στιχουργικά και μουσικά πάνω από 35 δημιουργοί στην προσπάθεια να ικανοποιηθεί η αγωνία των τραγουδιστών και των δισκογραφικών να «πιάσουν» τον παλμό της αλλοπρόσαλλης εποχής μας, αλλά φευ…

Κυρ διευθυντά των δίσκων, με αυτές τις πρακτικές την έχουμε «πατήσει» αμφότεροι.


"Κυρ διευθυντά των δίσκων", στίχοι Μανώλη Ρασούλη, μουσική Νίκου Ξυδάκη, ερμηνεία Νίκου Παπάζογλου από το δίσκο του 1978 «Η εκδίκηση της γυφτιάς».

3 σχόλια:

  1. πρωτότυπη ανάρτηση!
    μ΄αρέσει να συναντώ ανθρώπους που λένε τη γνώμη τους, ακόμη κι άν κάποιους τους δυσαρεστεί...

    και ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί ο Σταμάτης Μεσημέρης, με το μυαλό και την κρίση που διέθετε, όσο ήταν κοντά μας και αφού μας έδωσε αριστουργήματα στιχουργικά, γιατί επέτρεψε στον εαυτό του
    την δημιουργία στίχων σαν αυτούς που αναφέρεις, ένα κι ένα για "βστόμουρα"...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πείτε τα, πειτε τα, γιατι στο τελος θα μας βγαλουν και τρελλους ως κοινο με το (εταιρικο) θρασος που παντα τους διεκρινε;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Οι μεγάλοι της δισκογραφίας -καλλιτέχνες και εταιριάρχες- έχουν δεδομένη αναγνώριση και επιτυχία, έχουν το μαχαίρι και το πεπόνι και πορεύονται με μια σιγουριά που έχει κάνει αποδεδειγμένη ζημιά στις νεότερες γενιές καλλιτεχνών. Η τρέχουσα πάει να τους την σκάσει, οψόμεθα…

    Τα ονόματα των καλλιτεχνών και δημιουργών που αναφέρω στο κείμενό μου είναι ενδεικτικά, ελπίζω να βγαίνει και μια κριτική στη γενικότερη νοσηρότητα που επικρατεί στην ελληνική δισκογραφία, με τις ευθύνες να διαχέονται τηρουμένων των αναλογιών σε εταιρείες, καλλιτέχνες, ΜΜΕ και κοινό.

    Τέλος, και άσχετο αλλά και σχετικό, αυτό που διάβαζα αμέσως πριν στην LIFO δια στόματος Λίνας Νικολακοπούλου: "Αυτό που μας ελευθερώνει είναι οι γέννες που γίνονται με αλήθεια. Δηλαδή να είναι αθώος ο άλλος την ώρα που το έκανε ή πολύ εμπνευσμένος και ενδιάμεσα υπάρχει η ρουτίνα." Ενδιάμεσα, γεμίζει το καλάθι μας «βατόμουρα».

    ΑπάντησηΔιαγραφή