4 Δεκεμβρίου 2009

Άστρα σκοτεινά


Δεν ξέρω τί είναι χειρότερο τελικά:

Μια χώρα που ερημώνει ή μια εθνική ιστορία μουτζουρωμένη από χέρια νικητών και ηττημένων, όπως σ' εκείνη την ταφόπλακα; Γιατί κάπως έτσι αντιμετωπίζουμε την ιστορία μας. Με μουντζούρες και και υπεκφυγές.

Ως γνωστόν το 2009 ήταν το έτος μια θλιβερής επετείου, εκείνης του Εμφυλίου Πολέμου. Και τώρα στην εκπνοή του κλείνει ένας χρόνος από τον περυσινό Δεκέμβρη, τότε που η απεχθής δολοφονία ένας εφήβου από όπλο θεσμικό πυροδότησε μεγάλες αντιδράσεις σε
ολόκληρη την Ελλάδα και καταστροφές στην πρωτεύουσα.

Και τις δύο επετείους τις τιμήσαμε με το γνωστό μας εθνικό τρόπο: Υπεκφεύγοντας.


60 χρόνια μετά τη λήξη μιας σύρραξης καταστροφικής για τη χώρα, αναρωτιέμαι αν υπάρχει μια ψύχραιμη και κοινά αποδεκτή καταγραφή για όσα έγιναν τότε που η Ιστορία ακόνιζε τα δόντια της και το χιόνι των βουνών της Μακεδονίας πό
τιζε στο αίμα.

Από την άλλη, ποιός πραγματικά θυμάται τα περυσινά αιτήματα εκείνων που νυχτώθηκαν στους δρόμους διεκδικώντας λιγο χώρο στο κοιωνικό προσκήνιο; Έμεινε κάτι αλήθεια ως μνήμη από το χαμό του μικρού Αλέξανδρου πέρα από φόβο, βία και εντέλει συντηρητικά αντανακλαστικά; Κι έπειτα άλλαξε κάτι στη ζωή των νέων;


Η αλήθεια είναι ότι ως λαός ποτέ δεν ήμασταν καλοί στην αυτοκριτική και στο δημόσιο διάλογο. Όποτε κληθήκαμε να επιδείξουμε ψυχραιμία ή ετοιμότητα, ο εθνικός συναισθηματισμός μάς έβγαζε στο περιθώριο (Πρόσφατο παράδειγμα το Σκοπιανό που μετά μάλιστα από την έκβαση στην εκλογή προέδρου της Νέας Δημοκρατίας θα έχουμε νέο γύρο εθνικιστικού λαϊκισμού). Όποτε πάλι έπρεπε να δούμε τις ευθύνες μας και να σταθούμε κριτικοί απέναντι στα λάθη μας και στον κακό εαυτό μας, πάντα βρίσκουμε ένοχους τους άλλους ή απλά αρνούμαστε να δούμε την πραγματικότητα.

Έτσι συνέβη με τις δύο παραπάνω επετείους: Η δημοφιλής άποψη για τον Εμφύλιο -προσφάτως και
κινηματογραφική- (βλέπε "Ψυχή βαθιά" του ικανότατου Βούλγαρη) θέλει τους φταίχτες να είναι μόνο οι Ξένοι, ενώ οι τηλεοπτικές κραυγές για τα νέα Δεκεμβριανά κατάφεραν να ταυτίσουν το χαμό ενος παιδιού με τη βία και τους βανδαλισμούς.

Μια κοινωνία μαθημένη να καταναλώνει δύσκολα κοιτάει κατάματα μια άβολη πραγματικότητα.
Ένος έθνος συναισθηματικά ανώριμο ευκολότερα κρύβει τα προβλήματα κάτω από το χαλί. Μόνο που το χαλί ξεχείλισε και σε κάθε βήμα πάνω του σκοντάφτουμε...




Έρημα βουνά του Γιάννη Αγγελάκα. Ερμηνεία: Γιάννης Αγγελάκας, Ειρήνη και Παναγιώτα Κολιούση, Ευαγγελία, Παρασκευή και Χριστίνα Γκόγκου. Άλμπουμ: "Ψυχή Βαθιά" (2009) με τη μουσική για την ομώνυμη ταινία του Παντελή Βούλγαρη.

1 σχόλιο:

  1. απωθούμε τις ευθύνες μας
    τις εναποθέτουμε σε άλλους
    μα ξεχνάμε πως
    κι άν κάποιοι άλλοι είναι υπεύθυνοι
    εμείς τους έχουμε εκεί τοποθετήσει
    άρα δική μας η ευθύνη...
    αν όλοι ντραπούμε για όσα συμβαίνουν ίσως έχουμε κάποια ελπίδα σωτηρίας

    καλημέρα σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή