10 Δεκεμβρίου 2009

Οι 10+1 καλύτεροι δίσκοι της δεκαετίας


ρωτούσε ποια τραγούδια μ' αρέσουν πιο πολύ



Οι δέκα-συν-ένας καλύτεροι δίσκοι για τη δεκαετία που εκπνέει σύμφωνα με το προσωπικό μου γούστο και αισθητική.


-Άλκηστις Πρωτοψάλτη- Υδρόγειες σφαίρες
Η τελευταία μέχρι τώρα σπουδαία στιχουργική κατάθεση της Λίνας Νικολακοπούλου (με την εξαίρεση ίσως του Οπωσδήποτε Παράθυρο), με το λόγο της να φτάνει στα όριά του, τις μουσικές του Νίκου Αντύπα να δημιουργούν ατμόσφαιρα μίνι διαστημικού σταθμού και την Άλκηστη Πρωτοψάλτη να αποδεικνύεται ιδανική ερμηνεύτρια των τοπίων της Λίνας. Μετά από αυτό το δίσκο κανένας από τους τρεις καλλιτέχνες δε θα είναι ίδιος...

-Τάνια Τσανακλίδου, Μιχάλης Δέλτα- Το χρώμα της μέρας

Στις αρχές της δεκαετίας μεγάλες φωνές άρχισαν να πειραματίζονται με το σύγχρονο ήχο. Η πιο επιτυχής προσπάθεια κατά τη γνώμη μου είναι τούτη εδώ: Ο Μιχάλης Δέλτα εξηλέκτρισε πολύ την Τάνια Τσανακλίδου χωρίς να της στερήσει ούτε το λυρισμό της ούτε την ευαισθησία της. Σπουδαίο άλμπουμ αναμφισβήτητα, που σήμανε και το δισκογραφικό αδιέξοδο της ερμηνεύτριας...

-Θανάσης Παπακωνσταντίνου- Αγρύπνια
Η δεκαετία που μας πέρασε ανήκει αναντίρρητα στο Θανάση Παπακωνσταντίνου. Με σπουδαίους δίσκους όλα αυτά τα χρόνια επαναπροσδιόρισε το έντεχνο τραγούδι και ανανέωσε την ελληνική στιχουργία, αναμειγνύοντας ιδανικά την παράδοση με το σύγχρονο ήχο...

-Μαρία Βουμβάκη- Το τερραίν του παραδείσου
Να ένας δίσκος μελοποιημένης ποίησης, καθόλου άνευρος, χωρίς ακαδημαϊσμούς και μανιερισμούς (ποίηση=μεγάλες ορχήστρες). Από τη Μαρία Βουμβάκη, μια τραγουδοποιό ήρεμης δύναμης...

-Αλκίνοος Ιωαννίδης- Νεροποντή
Ο καλύτερος δίσκος του 2009 είναι σίγουρα ένας από τους καλύτερους της δεκαετίας. Φρέσκος, πρωτότυπος, ανανεωτικός, μια δουλειά που αφήνει αισιοδοξία για το μέλλον του λεγόμενου "έντεχνου" τραγουδιού.

-Σωκράτης Μάλαμας- Ένα
Ο καλύτερος Σωκράτης Μάλαμας κατ εμέ: Λιτός ενορχηστρωτικά, ευφυής συνθετικά, όσο πρέπει εσωστρεφής ερμηνευτικά. Κι ένας δίσκος με εξαιρετικά στιχουργήματα (κυρίως του σπουδαίου Άλκη Αλκαίου)...

-Γιάννης Αγγελάκας, Νίκος Βελιώτης- Οι ανάσες των λύκων
Σίγουρα δεν είναι μια εύκολη δουλειά, σε κάποια σημεία της μάλιστα μοιάζει ανολοκλήρωτη. Όμως πιστεύω ότι ήταν η απαρχή για το δισκογραφικό ξέσπασμα του Αγγελάκα που θα τον οδηγούσε στα υψηλά επίπεδα του επόμενου "Από ’δω και πάνω" και της φετινής "Ψυχής βαθιάς". Όσο για το τσέλο του Βελιώτη, σχεδόν τρομακτικό!

-Λένα Πλάτωνος- Ημερολόγια
Η επιστροφή της ιέρειας Λένας Πλάτωνος, δε θα μπορούσε να ήταν τυχαία. 8 χρόνια δισκογραφικής σιωπής δεν εμπόδισαν μια εγκλωβισμένη καλλιτέχνιδα (κι ένα βασανισμένο άνθρωπο) να ξαναβρεί την ορμή του. Καλως ήρθε!

-Νατάσσα Μποφίλιου- Μέχρι το τέλος

Μια νέα τραγουδίστρια κι ένα καινούριο δημιουργικό δίδυμο (Καραμουρατίδης- Ευαγγελάτος) με διάθεση πατρο/μητροκτονική απέναντι στα ιερά τέρατα και τα κακώς κείμενα του ελληνικού τραγουδιού. Δύσκολο στοίχημα και φιλόδοξο, να δούμε αν θα κερδηθεί. Ο δίσκος αυτός πάντως μοιάζει να τους καθιερώνει οριστικά.

-Monika- Avatar
Η αγγλόφωνη ελληνική τραγουδοποιΐα περνά σε νέα εποχή με το ντεπούτο αυτής της νεαρής κοπέλας από το πουθενά. Τάραξε, συζητήθηκε, πούλησε και -το σημαντικότερο- άφησε πολύ ωραία τραγούδια...

Κι ένας ένας ακόμα:

-Χάρις Αλεξίου- Ως την άκρη του ουρανού σου
Ο πιο πολυσυζητημένος και "ιερόσυλος" δίσκος της κορυφαίας ερμηνεύτριας -κι ένας από τους εμπορικότερους της δεκαετίας- δεν παύει να περιέχει μερικά πολύ όμορφα -αν και υπερκαταναλωμένα- τραγούδια αλλά και την επιστροφή της σε κάποιες γνήσιες λαϊκές ερμηνείες. Και έτσι το λαϊκό πάθος καθάρισε λιγάκι από τις λαμέ εκτροπές των λαϊκοποπ σταρς...


Καληνύχτα των Σταμάτη Κραουνάκη- Λίνας Νικολακοπούλου. Ερμηνεία: Δήμητρα Γαλάνη. Άλμπουμ: "Χάνομαι γιατί ρεμβάζω" (1985).

8 σχόλια:

  1. συμφωνω με ολους τους δισκους εκτος τις "Υδρογειες σφαιρες". Νομιζω η νικολακοπουλου ειχε στιχουργικα κλισε που μας κουρασαν
    Οταν εχεις "το τερραιν του παραδεισου" δε μπορει να σταθει αυτος ο δισκος διπλα.
    Προτεινω " σκηνες απο βουβη ταινια " του Μαραμη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η αλήθεια είναι ότι το δίσκο του Μαραμή δεν τον έχω ακούσει ιδιαίτερα. Και είναι κρίμα γιατί πρόκειται για καινούριο καλλιτέχνη. Σ ευχαριστώ πολύ για την πρόταση.
    Οσο για τη Λίνα, οι Υδρόγειες είναι ένα άλμπουμ οριακό για εκείνη, συνοψίζοντας τις αρετές και τα ελαττώματα μιας σπουδαίας -δύο δεκαετιών- πορείας που έπειτα έχασε λίγο από την ορμή της...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. "Θα νικήσω εγώ στο τέλος σου / Γουλιέλμος Τέλλος σου γέλα / παραμύθι για πλήθη σαν κι εμάς..."
    δηλ "Πορτοκαλι δως μου ενεργια γιατι οτι ζω .,.. και παρενεργια."
    Καταλαβες τι εννοω?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εξαιρετική καταγραφή!

    Αν εξαιρέσω τα "Ως την άκρη του ουρανού σου" και "Υδρόγειες σφαίρες" στα υπόλοιπα συμφωνούμε σε πολύ μεγάλο ποσοστό. Τα σχόλιά σου για κάθε δίσκο περιεκτικά και εύστοχα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ευχαριστώ πολύ Stepas :)

    Είχα προσέξειστη δική σου εκτενέστατη καταγραφή ότι λίγο- πολύ συμφωνούσαμε στις επιλογές.

    Μακάρι η νέα δεκαετία να φέρει ακόμα ομορφότερη μουσική!

    ΥΓ: Τελικά μόνο σ' εμένα άρεσαν οι Υδρόγειες χεχε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Για μένα οι Υδρόγειες Σφαίρες είναι κάτι πραγματικά ανεπανάληπτο, που τόλμησε να κινηθεί σε θέματα και ατμόσφαιρες που ούτε η Νικολακοπούλου ούτε ο Αντύπας δεν πλησίασαν με το Δι' Ευχών ή το Σαν Ηφαίστειο που Ξυπνά. Όλα διαμάντια είναι, αλλά ως αριστουργήματα ξεχωρίζω τον Δράκο (το δράκο στη Κινέζικη μου ρόμπα/μποτίλια η νύχτα δίπλα μαύρη κι άδεια/κι οι δίσκοι μου κόμμάτια μες τη σόμπα/Το 'χουν στο αίμα να πίνουν φωτιά οι πρώτοι ρόλοι), το Διαβατήριο (θα σε ματώσω μου χες πει για ν' αγαπάς το χέρι που σου 'χει ανοίξει την πληγή αλλά να βγει δεν ξέρει), το Παραμύθι (παίρνω τη φαρέτρα μου πόσο απέχει μέτρα μου η τρέλα/ Παραμύθι για πλήθη σαν κι εμάς) και το ομότιτλο τραγούδι (ποιο τραίνο σ' έπαιρνε από 'σένα/ μια ζωή τα χελιδόνια στην καρδιά μου χτίζανε φωλιά.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή