18 Νοεμβρίου 2009

Γυρνάω την πλάτη στο χαμό...


Όλο και πιο συχνά

σε σταθερά τυχαία ραντεβού,
σε συναντήσεις όχι έκπληξης μήτε φόβου,
(μόνο βουβής αποδοχής
για το βιωμένο και το αβίωτο
)
εκεί με βρίσκεις.

Πάντα πίσω από ένα τραπέζι
πάντα προστατευμένο απ' τη μορφή σου
όταν -ολόγραμμα- σπρώχνεις απαλά την πόρτα
κι αφήνεις
-σα σκιά- το χερούλι
μια ιεροτελεστία εισόδου που θυμίζει αποχώρηση.


Κάποια "γεια σου" τυπικά,
λίγα "καλά, εσύ;" αξιοπρεπή

τριγύρω ξένοι -εμείς πιο ξένοι-

φασαρία και γέλια εκτός -αμήχανα χαμόγελα εντός-
κάποια δεπτερόλεπτα σιωπής -αιώνες, Χριστέ μου!-
έπειτα βλέμματα
γυάλινα,
αισθήματα κρυμμένα σε μπουφάν,
κόμποι στο λαιμό τυλιγμένοι σε κασκόλ,
στο τέλος πάλι έξοδος...

Ξέρω, νομίζω, ελπίζω.
Οχι πια.

Απλά συνηθίζω να σε θυμάμαι λιγότερο.

Όλο και λιγότερο
κάποια ξεκούραστα σαββατοκύριακα ίσως,
κάτι μεσοβδόμαδες στιγμές ενδεχομένως.

Κι έτσι,
ζώντας δίπλα σου -όχι μαζί σου- ημερεύω
μεταξύ καθημερινής σιωπής κι αστικής βουής
ησυχάζω μέσα μου κείνο το φουσκωμένο ποτάμι
καταπίνω το ορμητικό νερό που γέμιζε ως τα δόντια το στόμα

και απολαμβάνω επιτέλους
λίγες αλκυονίδες μέρες και καλοκαιρία...

Έτσι το δάκρυ σε χαμόγελο γυρίζω

κι εκεί στην άκρη στο γκρεμό,

γυρνάω την πλάτη στο χαμό

και ξαναρχίζω...





Σήμερα κλαίω αύριο γελώ των Gustavo Alfredo Santaolalla- Χάρης Αλεξίου. Ερμηνεία: Χάρις Αλεξίου. Άλμπουμ: "Η αγάπη θα σε βρει όπου και να 'σαι" (2009).

2 σχόλια:

  1. . Καλημέρα
    . Οι αλκυονίδες μέρες είναι πολύ λίγες. Κι είναι μόνο ένα διάλειμμα. Μα δεν φτάνει αυτό....
    . Οφείλουμε να βγούμε ( έστω να βγαίνουμε τακτικά ) από την ρουτίνα.
    . Πρέπει να ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ο χωρισμός
    πάντα επώδυνος
    οι συναντήσεις μετά από αυτόν
    πληγή αιμορραγούσα...
    καλά λέει κι ο Γκιώνης
    οι αλκυονίδες λίγο κρατούν
    μετά ξανά η παγωνιά...
    φύγε λέω εγώ
    φύγε μακρυά...

    αυτοπροστατέψου!

    ρίξε τίτλους
    τελείωσε το έργο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή