Στην προηγούμενη ανάρτησή σου αποχαιρέτησες τον Νίκο Μωραΐτη από τον Μελωδία. Την επόμενη μέρα, η Κυριακή Αιλιανού αποχαιρέτησε τον σταθμό.
Για όλους μας, δεν μας είναι καινούριο να αποχαιρετούμε. Αποχαιρετούμε πρόσωπα. Ευτυχώς όταν πάνε κι έρχονται, δυστυχώς όταν πάνε μόνο. Αποχαιρετούμε και εκπομπές, σταθμούς, περιοδικά. Πρόχειρα αναλογίζομαι: το Echo&Artis είχε απροσμενα άδοξο τέλος, το Hridanos.gr δεν άντεξε, το πολλά υποσχόμενο ξεκίνημα του Εν Λευκώ έμεινε στην ιστορία, ο Σταθμός 101,3 έγινε Δίεση και καιρό τώρα αιωρείται σε mainstream επιλογές, η συχνότητα 88,6 ήταν Πόλις με καλά δείγματα δουλειάς τα παλιά τα χρόνια και αυτοκαταστροφικές τάσεις αργότερα, κατάληξε να γίνει Γιάννης ο Έλληνας, το Δίφωνο -με βαρύ παρελθόν- σε γενικές γραμμές έχει μείνει "άφωνο"...
Δεν είναι καινούριο "φαινόμενο". Κάθε περίπτωση κρύβει μια ξεχωριστή ιστορία πίσω της: έλλειψη εσόδων ικανών για την "επιβίωση", αλλαγή ιδιοκτησιακού καθεστώτως, κυνήγι "νούμερων" που εξαργυρώνονται σε κέρδη και ό,τι άλλο. Η τρέχουσα κρίση, ως πρόσχημα ή μη, επιτείνει καταστάσεις.
Το θέμα είναι πως χάνουμε συνεχώς "Μέσα" με άποψη και τα "Μέσα" χάνουν συνεχώς άποψη.
"Δραπετσώνα", στίχοι Τάσος Λειβαδίτης, μουσική Μίκης Θεοδωράκης, ερμηνεία Γρηγόρης Μπιθικώτσης, 1960.
Ένα από τα "σκόρπια" λαϊκά τραγούδια που ο Μίκης Θεοδωράκης έχει εντάξει στον κύκλο "Πολιτεία".....Η "Δραπετσώνα" γράφτηκε με αφορμή τον αγώνα που έκαναν οι πρόσφυγες για να σώσουν τις παράγκες τους στη Δραπετσώνα (Γιώργος Τσάμπρας, απόσπασμα από κείμενο της κασετίνας cd "Μίκης Θεοδωράκης- Η Διαδρομή 1960- 2000" που κυκλοφόρησε με την εφημερίδα Βήμα της Κυριακής).
τελευταία δεν ακούμε ραδιόφωνο...
ΑπάντησηΔιαγραφήπολλές διαφημίσεις...
όμως διαβάζω τους αγαπημένους παραγωγούς στα μπλογκ τους...
πράγματι από τοτε που έγινε το ελεύθερο ραδιόφωνο θυμάμαι αγαπημένους σταθμούς, αγαπημένες εκπομπές, αγαπημένους παραγωγούς, λιμανάκια ιδεών και ονείρων,
ένα-ένα να τα χάνουμε...
δεν μ'αρέσει αυτό το συναίσθημα της απώλειας...
kκαι δεν μ' αρέσει που όλα πια θυμίζουν super market 2 στην τιμή του ενός. Παίρνεις το Δίφωνο 9 ευρώ και έχει μέσα 4 cds που ή τα έχεις, ή σου είναι άχρηστα γιατί δεν θα τα ακούσεις ποτέ... γιατί το κάνουν αυτό;
Ο αναγνώστης του Διφώνου, ο παλιός αναγνώστης έχει δισκοθήκη. Δεν περιμένει ένα περιοδικό ή μια εφημερίδα για να την φτιάξει... ο νέος αναγνώστης που περιμένει να φτιάξει δισκοθήκη από τον τύπο, μάλλον δεν είναι και ο καλύτερος αναγνώστης που θα ήθελε ένα ειδικό μουσικό περιοδικό να έχει...
αυτά έτσι απλά επειδή έδωσες το ερέθισμα...
Σπεύδω να συμφωνήσω και με σένα και με τα "λόγια" παραπάνω. Δε ξέρω τι χρειάζεται για να πειστούν αυτοί που μετρούν, ότι η άποψη δεν είναι χάπι, με άμεσα αποτελέσματα, αλλά είναι σπόρος που μόνο με πίστη και φροντίδα θα καρπίσει. Αλλιώς μια ξεραιλα θα μας πνίξει , με υψηλά νούμερα και διαφημιστική πίτα, που δε θα θέλει να ...φάει κανείς διψασμένος.
ΑπάντησηΔιαγραφήτο ραδιόφωνο έχει ανάγκη από έσοδα,δηλ. διαφημίσεις (κανονικές, όχι συγκαλυμμένες). Όλα με μέτρο και σεβασμό στον ακροατή. Αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσουν οι διοικούντες τα μέσα, είναι ότι οι διαφημήσεις δεν είναι αυτοσκοπός του καλού ραδιοφώνου γιατί θα συμφωνήσω, τότε θα έχουμε μια διαφημιστική πίτα, που δε θα θέλει να ...φάει κανείς διψασμένος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣχετικά με το Δίφωνο, απ' ότι θυμάμαι πάντα συνοδευόταν από cd (όχι 4 βέβαια) το οποίο με μεγάλη μου χαρά αγόραζα όταν ημουν 15-18 χρονών και μου άνοιξε τα μάτια και δισκοθήκη, ας το πούμε έτσι, έφτιαξα με αφορμή τα ερεθίσματα που μου έδινε. Τα χρόνια πέρασαν, από εκείνη την εποχή του Διφώνου κάτι μου λείπει και δεν είναι μόνο η αθωότητα της πρώτης νίοτης μου.
Σας ευχαριστώ (αν και λίγο καθυστερημένα) για τις κουβέντες που ανταλλάσσουμε εδώ!