31 Δεκεμβρίου 2009

Πρωτοχρονιά είναι και γιορτάζεις


Mια χρονιά κλείνει.
Με μια (πικρή) γεύση αβίωτου στο στόμα


Γεμάτη σύντομες γενναιοδωρίες
μα με τα χέρια να κλείνουν τελικώς αδειανά



Μ' ένα ταξίδι που τέλειωσε στο σταθμό
τις αποσκευές ακόμα γεμάτες
τις αναμνήσεις και τα σουβενίρ ξέχειλα στο πάτωμα



Με τέσσερις εποχές αισθημάτων:

Άνοιξη αγωνίας
Καλοκαίρι αναμονής
Φθινόπωρο ματαίωσης
Χειμώνας χωριστά
(Μια πέμπτη εποχή που δεν ξεκίνησε ποτέ)


Ρήματα και ουσιαστικά:
Εδραιώνομαι, χαράσσω, ερωτεύομαι, αποχωρίζομαι
Άγχος, δουλειά, Έρωτας (ζητούμενο), ματαίωση


Με φιλίες αντοχής
αγαπημένους ανθρώπους
αφίξεις και αναχωρήσεις
σιωπές και παύσεις
τραγούδια και τέχνη
(πάντα αυτά θα 'ναι η διέξοδος)



Μ' ένα τέλος απροσδόκητο

την καρδιά στο pause
μια θλίψη βραδυφλεγή
μια επανεκκίνηση που αργεί


2009:
Μια χρονιά καθοριστική, δύσκολη, μεταβατική

Μια χρονιά- κινουμενη άμμος.

Τώρα τί κλαις και τί γκρινιάζεις
Πρωτοχρονιά είναι και γιορτάζεις


Όμως μια νέα δεκαετία ξεπροβάλλει στον ορίζοντα
ασημένια σύννεφα Ελπίδας και Προσδοκίας γεμάτη


Με τις χαρές και τις αναπόφευκτες λύπες της
τις νίκες και τις ήττες της
(την παλέτα δηλαδή της Ζωής)

Ας (προσ)ευχηθούμε να ειναι ευτυχισμένη

Χρόνια καλά!



Πρωτοχρονιές του ραδιοφώνου του Διονύση Σαββόπουλου. Κρυμμένο track από το άλμπουμ "Ο χρονοποιος" του 1999. Το τραγούδι καταγράφηκε επίσημα για πρώτη φορά στη δισκογραφία στο λάιβ "Σαββόραμα" του 2001. Διαβάστε σχετικά στο μπλογκ Το άρωμα του τραγουδιού.

28 Δεκεμβρίου 2009

...βγαίνεις


Η γιορτινή ατμόσφαιρα τραβάει καλώδιο και μπαίνει στην πρίζα. Τα ακατάστατα λαμπιόνια των γειτόνων μου αναβοσβήνουν νευρικά. Ένας Άγιος Βασίλης κρέμεται στον στύλο της ΔΕΗ και άλλος ένας, σκαρφαλωμένος σε μπαλκόνι.
Έστω ότι υπάρχει Άγιος Βασίλης και είναι αυτός στο στύλο της ΔΕΗ, ο άλλος στο μπαλκόνι ποιος είναι;



Αρχίζω να μετράω για το έτος που έρχεται,

πέντε- δέκα- δεκαπέντε...εκατό, βγαινεις

Φτου ξελευτερια για όλους


"Κάλαντα" παραδοσιακοί στίχοι από τους Μάρθα Φριντζήλα, Θανάση Παπακωνσταντίνου και Λαϊκεδέλικα, διπλό cd "Τα ζωντανά" (2004). Πρώτη εκτέλεση από τους Κωνσταντή και Αριστοτέλη Παπακωνστατίνου στην "Αγρύπνια" (2002).

21 Δεκεμβρίου 2009

Γιορτάζω για ν' αλλάξουμε οριστικά...


Χριστούγεννα

Δεν περιμένω όμως τίποτα πια

Χωρίς αυτά ο χρόνος δεν ξεκινά


Γιορτάζω για ν' αλλάξουμε οριστικά


Χρόνια πολλά
Χωρίς να προσποιούμαι τίποτα πια...




Χριστούγεννα του Φοίβου Δεληβοριά. Άλμπουμ: "Ο καθρέφτης" (2003).

16 Δεκεμβρίου 2009

Κυρ διευθυντά των δίσκων






Κυρ διευθυντά των δίσκων
Έχω ένα νταλκά βαρύ
Όργανο γλυκό θα πιάσω
τραγουδάκι να της φτιάσω
κάν' το δίσκο ν' ακουστεί

Αυτά τραγουδούσε πριν από 30 και, χρόνια ο Νίκος Παπάζογλου, λόγια του Μανώλη Ρασούλη στην «εκδίκηση της γυφτιάς». Τα πράγματα φαινόταν απλά: Ο δημιουργός εκεί είχε θέμα (νταλκά βαρύ), είχε σκοπό (τραγουδάκι να της φτιάσω κλπ) και ήθελε να κάνει δίσκο που να ακουστεί ακόμα και με θυσίες (κι ας μην πάρω ποσοστά).

Στη δισκογραφία βέβαια τα πράγματα δεν είναι συνήθως τόσο απλά και ξεκάθαρα. Από την έμπνευση και τη δημιουργία μέχρι την πώληση του καλλιτεχνικού προϊόντος υπάρχει μια απόσταση που δεν υπάρχει σίγουρος «δρόμος» για να καλυφθεί. Συχνά δε η διαδρομή έχει μόνο τελικό προορισμό την αγορά, χωρίς τις απαραίτητες στάσεις στην έμπνευση και τη πρωτότυπη δημιουργία, με κωμικοτραγικά αποτελέσματα. Αν συνυπολογίσουμε και την ομιχλώδη εποχή που ζούμε, εύκολα κανείς αλλού πατά και αλλού βαδίζει…

Μετά τη δεκάδα με τους καλύτερους δίσκους της δεκαετίας, λέω να βρω δίσκους που έχασαν το «δρόμο». Άγιες μέρες έρχονται λέει, κι εγώ θα γίνω η κακιά της παρέας και θα απονείμω τα αντίστοιχα «χρυσά βατόμουρα» (τα αντί-Όσκαρ) της ελληνικής δισκογραφίας για τη δεκαετία που μας πέρασε.

Θα ξεχωρίσω μόνο τρεις δίσκους, θα μπορούσαν στη θέση τους να είναι κάποιοι άλλοι ή ακόμα περισσότεροι. Αυτοί οι τρεις δεν είναι ντε και καλά οι χειρότεροι –τα κριτήρια άλλωστε είναι ρευστά-, απλώς αν με ρωτούσες, θα σου απαντούσα στα γρήγορα για τα δύο σίγουρα «βατόμουρα»: «Ταξίδια φιλιά» από τον Γιάννη Κότσιρα και «Στο ωραιότερο σημείο» από την Άλκηστη Πρωτοψάλτη.

Μετά από την κυκλοφορία του νέου δίσκου του Γιώργου Νταλάρα «Γι αυτό υπάρχουνε οι φίλοι» και επειδή δεν έχω αποφασίσει ποιος από τους δύο είναι χειρότερος, ετούτος εδώ ή ο παλαιότερος «Με το ‘να πόδι στ’ άστρα», θα δώσω το χρίσμα στον παλαιότερο που είναι και δοκιμασμένος στο χρόνο.

Το κακό σε αυτούς τους δίσκους ξεκινά με το εξώφυλλο… και δυστυχώς δεν μένει εκεί.




Η σχολή της πάλαι ποτέ “MΙΝΟΣ-πρόοδος στο τραγούδι” που ήθελε το εξώφυλλο να είναι ντε και καλά σκέτη η φωτογραφία-πορτραίτο του τραγουδιστή, συνεχίζεται στα χρόνια μας και από την Minos EMI, σε εξελιγμένη εκδοχή, με την δέουσα δόση Photoshop (εδώ και με μπόλικο solarium). Στα «Ταξίδια φιλιά» που κυκλοφόρησε ο Γιάννης Κότσιρας το 2006 (αν και είχε ακόμα την παλιά γνώριμη εμφάνιση), ακόμα και οι πιο πιστοί θαυμαστές του θα δυσκολευόταν να τον αναγνωρίσουν με την πρώτη ματιά -και με την πρώτη ακρόαση.

Στο εσωτερικό σημείωμα, ο τραγουδιστής γράφει: "Τελικά η ζωή μας, αλλάζει συνεχώς. Συναισθήματα, σχέσεις, καταστάσεις που τα θεωρούμε μόνιμα και παντοτινά, άξαφνα φεύγουν και αλλάζουν. Σκέφτεσαι και λες: Έτσι θέλω να ζήσω για πάντα. Μου αρέσει. Είμαι καλά έτσι... Κοιτάζω στον καθρέφτη και ονειρεύομαι πως, αυτά είναι τα τραγούδια που θέλω να λέω. Αυτά μου ταιριάζουν. Αυτός είμαι. Και το επόμενο πρωί βλέπεις πως ο καθρέφτης δεν υπάρχει πια. Κάτι συνέβη κι έπεσε κι έσπασε ”. «Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά» συν «βαριά είναι η καλογερική» λέω εγώ, γι αυτό από το “άξιον εστί” και το “σταυρό του νότου”, ο καλλιτέχνης αποφάσισε εδώ να παρουσιάζει ένα cd με προοπτικές και ερμηνείες μεγάλων νυχτερινών κέντρων.

Οι συντελεστές αυτού του εγκλήματος πολλοί. Στιχουργοί οι Βίκυ Γεροθόδωρου, Βασίλης Μακριμίχαλος, Βασίλης Γιαννόπουλος, Λίλιαν Δημητρακοπούλου, Γιάννης Κότσιρας, Στέλιος Ρόκκος, Μάνος Ελευθερίου, Ζωή Παναγιωτοπούλου, Θάνος Παπανικολάου, μουσικοί οι: Στέλιος Ρόκκος, Τάσος Παναγής, Χρήστος Δάντης, Στέλιος Γαργάλας, Θάνος Παπανικολάου Κυριάκος Παπαδόπουλος, Βαγγέλης Μαχαίρας, Χριστόφορος Γερμενής.

Ποιος σου είπε πως τους ύποπτους τους ήχους
τους ακούνε ηλεκτρονικά αυτιά
που τρυπάνε ακόμα κι ατσαλένιους τοίχους
μα τι λέτε ρε, δε γίνονται αυτά

Τι ακούνε τα δικά μας τα αυτιά…

(“Ποιος σου είπε" στίχοι: Λίλιαν Δημητρακοπούλου, Γιάννης Κότσιρας)

«Στο ωραιότερο σημείο» φαίνεται να έχει ξακριστεί η Άλκηστις Πρωτοψάλτη στο εξώφυλλο του ομώνυμου δίσκου. Αλλιώς, γιατί να υποθέσω ότι διάλεξε αυτή τη φωτογραφία για εξώφυλλο αν αυτή δεν συμβολίζει το ωραιότερο σημείο; Το εν λόγω «ωραιότερο σημείο» είναι πολύ ψηλά, έχει όμως εμπρός γκρεμό. Δηλαδή αν θες να φύγεις από το σημείο, ή γυρνάς προς τα πίσω, ή πετάς, αν και με λίγη παρατηρητικότητα, μάλλον δεν είναι φτερά αυτά που ανεμίζουν στους ώμους.

"Τρία χρόνια δημιουργικής αναζήτησης στο στούντιο όπου η κορυφαία ερμηνεύτρια ανακάλυπτε, αισθανόταν, συγκέντρωνε, απέρριπτε, οσφριζόταν νέους ήχους και ρυθμούς, νέους δημιουργούς, νέα λόγια, νέες συνεργασίες, μέχρι να καταλήξει..."στο ωραιότερο σημείο" ανέφερε το δελτίο τύπου για την κυκλοφορία του δίσκου το 2007.

Γ.Χριστοδουλόπουλος, Σ. Τσιλίκης, Σ. Σέμσης, Γ. Παπαποστόλου, Ρ. Ρούσση, Λ. Λαζόπουλος, Θ. Παπανικολάου κ.ά. δίνουν τις δημιουργίες τους σε ένα δίσκο 100% αισθητικής Heaven, που έχει να καυχηθεί για το μεγαλύτερο σουξέ της εποχής του: το “πάμε Χαβάη”. Κι εγώ που ούτε στο ωραιότερο σημείο έφτασα με τον δίσκο αυτό, ούτε έβαλα ρότα για Χαβάη, έμεινα πίσω να κοιτώ σα χαμένη.

στου Ροναλντίνιο τις ανάποδες στροφές γυρεύω εσένα

έτσι εξηγείται πώς δεν συναντηθήκαμε.

(“Ανάποδες στροφές”, στίχοι Σταμάτης Μεσημέρης)

«Με το ‘να πόδι στ’ άστρα» λέγεται ο δίσκος του Γιώργου Νταλάρα που κυκλοφόρησε το 2007. Στο εξώφυλλο βέβαια φαίνεται ότι έχει ήδη κατεβεί από τα άστρα και να προσπαθεί να μπει απ’ το παράθυρο. Ίσως είναι η μετάβαση στην εταιρεία Universal μετά από την σχεδόν σαραντάχρονη λαμπρή καριέρα του καλλιτέχνη στη Minos που βγήκε και στο εξώφυλλο: το ένα πόδι πατάει κάτω, το άλλο αιωρείται, και η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν πάτησε καλά στη Universal αφού έμεινε εκεί μόλις δύο χρόνια (ο τελευταίος του δίσκος είναι από τη Legend με παραγωγό τον Γ. Μακράκη).

Ο δίσκος «Με το ‘να πόδι στ’ άστρα» ακολουθώντας τη συνταγή των προαναφερόμενων τραγουδιστών, συγκεντρώνει πολλές υπογραφές, με αμφίρροπα αποτελέσματα. Στίχοι Λευτέρης Παπαδόπουλου, Μάνος Ελευθερίου, Λίνα Νικολακοπούλου, Νίκος Μωραΐτης, Γιώργος Παυριανος, Ζωή Παναγιωτοπούλου, Λίνα Δημοπούλου, Alice Tori, Τέρπανδρος Παπαδόπουλος, μουσική Μιχάλης Χατζηγιάννης, Τάσος Γκρούς, Στέφανος Κορκολής, Στέργιος Γαργάλας, Κυριάκος Παπαδόπουλος, Γιώργος Τσεπίλης, Κωνσταντίνος Βελλιάδης και Νικόλας Κουμπιός.

Το αποτέλεσμα άνισο και χωρίς συνοχή. Τι απ’ όλα αυτά (παρά)ακούστηκε; Το «θα περιμένω εδώ» του δίδυμου της εγγυημένης επιτυχίας Μωραΐτη- Χατζηγιάννη. Υπάρχουν κομμάτια που ξεχωρίζουν; Μέσα σε αυτό το συνονθύλευμα, δεν βγάζω άκρη.

Για όσα γίνονται στον κόσμο αιτία είσαι εσύ
που 'σαι με το 'να πόδι στ' άστρα και τα δυο στην κόλαση

Σύνολο πόδια τρία.

("Η αιτία είσαι εσύ", στίχοι Λευτέρη Παπαδόπουλου)

Και μιας και αρχίσαμε τις αθροίσεις, για τους τρεις παραπάνω δίσκους συνεισέφεραν στιχουργικά και μουσικά πάνω από 35 δημιουργοί στην προσπάθεια να ικανοποιηθεί η αγωνία των τραγουδιστών και των δισκογραφικών να «πιάσουν» τον παλμό της αλλοπρόσαλλης εποχής μας, αλλά φευ…

Κυρ διευθυντά των δίσκων, με αυτές τις πρακτικές την έχουμε «πατήσει» αμφότεροι.


"Κυρ διευθυντά των δίσκων", στίχοι Μανώλη Ρασούλη, μουσική Νίκου Ξυδάκη, ερμηνεία Νίκου Παπάζογλου από το δίσκο του 1978 «Η εκδίκηση της γυφτιάς».

10 Δεκεμβρίου 2009

Οι 10+1 καλύτεροι δίσκοι της δεκαετίας


ρωτούσε ποια τραγούδια μ' αρέσουν πιο πολύ



Οι δέκα-συν-ένας καλύτεροι δίσκοι για τη δεκαετία που εκπνέει σύμφωνα με το προσωπικό μου γούστο και αισθητική.


-Άλκηστις Πρωτοψάλτη- Υδρόγειες σφαίρες
Η τελευταία μέχρι τώρα σπουδαία στιχουργική κατάθεση της Λίνας Νικολακοπούλου (με την εξαίρεση ίσως του Οπωσδήποτε Παράθυρο), με το λόγο της να φτάνει στα όριά του, τις μουσικές του Νίκου Αντύπα να δημιουργούν ατμόσφαιρα μίνι διαστημικού σταθμού και την Άλκηστη Πρωτοψάλτη να αποδεικνύεται ιδανική ερμηνεύτρια των τοπίων της Λίνας. Μετά από αυτό το δίσκο κανένας από τους τρεις καλλιτέχνες δε θα είναι ίδιος...

-Τάνια Τσανακλίδου, Μιχάλης Δέλτα- Το χρώμα της μέρας

Στις αρχές της δεκαετίας μεγάλες φωνές άρχισαν να πειραματίζονται με το σύγχρονο ήχο. Η πιο επιτυχής προσπάθεια κατά τη γνώμη μου είναι τούτη εδώ: Ο Μιχάλης Δέλτα εξηλέκτρισε πολύ την Τάνια Τσανακλίδου χωρίς να της στερήσει ούτε το λυρισμό της ούτε την ευαισθησία της. Σπουδαίο άλμπουμ αναμφισβήτητα, που σήμανε και το δισκογραφικό αδιέξοδο της ερμηνεύτριας...

-Θανάσης Παπακωνσταντίνου- Αγρύπνια
Η δεκαετία που μας πέρασε ανήκει αναντίρρητα στο Θανάση Παπακωνσταντίνου. Με σπουδαίους δίσκους όλα αυτά τα χρόνια επαναπροσδιόρισε το έντεχνο τραγούδι και ανανέωσε την ελληνική στιχουργία, αναμειγνύοντας ιδανικά την παράδοση με το σύγχρονο ήχο...

-Μαρία Βουμβάκη- Το τερραίν του παραδείσου
Να ένας δίσκος μελοποιημένης ποίησης, καθόλου άνευρος, χωρίς ακαδημαϊσμούς και μανιερισμούς (ποίηση=μεγάλες ορχήστρες). Από τη Μαρία Βουμβάκη, μια τραγουδοποιό ήρεμης δύναμης...

-Αλκίνοος Ιωαννίδης- Νεροποντή
Ο καλύτερος δίσκος του 2009 είναι σίγουρα ένας από τους καλύτερους της δεκαετίας. Φρέσκος, πρωτότυπος, ανανεωτικός, μια δουλειά που αφήνει αισιοδοξία για το μέλλον του λεγόμενου "έντεχνου" τραγουδιού.

-Σωκράτης Μάλαμας- Ένα
Ο καλύτερος Σωκράτης Μάλαμας κατ εμέ: Λιτός ενορχηστρωτικά, ευφυής συνθετικά, όσο πρέπει εσωστρεφής ερμηνευτικά. Κι ένας δίσκος με εξαιρετικά στιχουργήματα (κυρίως του σπουδαίου Άλκη Αλκαίου)...

-Γιάννης Αγγελάκας, Νίκος Βελιώτης- Οι ανάσες των λύκων
Σίγουρα δεν είναι μια εύκολη δουλειά, σε κάποια σημεία της μάλιστα μοιάζει ανολοκλήρωτη. Όμως πιστεύω ότι ήταν η απαρχή για το δισκογραφικό ξέσπασμα του Αγγελάκα που θα τον οδηγούσε στα υψηλά επίπεδα του επόμενου "Από ’δω και πάνω" και της φετινής "Ψυχής βαθιάς". Όσο για το τσέλο του Βελιώτη, σχεδόν τρομακτικό!

-Λένα Πλάτωνος- Ημερολόγια
Η επιστροφή της ιέρειας Λένας Πλάτωνος, δε θα μπορούσε να ήταν τυχαία. 8 χρόνια δισκογραφικής σιωπής δεν εμπόδισαν μια εγκλωβισμένη καλλιτέχνιδα (κι ένα βασανισμένο άνθρωπο) να ξαναβρεί την ορμή του. Καλως ήρθε!

-Νατάσσα Μποφίλιου- Μέχρι το τέλος

Μια νέα τραγουδίστρια κι ένα καινούριο δημιουργικό δίδυμο (Καραμουρατίδης- Ευαγγελάτος) με διάθεση πατρο/μητροκτονική απέναντι στα ιερά τέρατα και τα κακώς κείμενα του ελληνικού τραγουδιού. Δύσκολο στοίχημα και φιλόδοξο, να δούμε αν θα κερδηθεί. Ο δίσκος αυτός πάντως μοιάζει να τους καθιερώνει οριστικά.

-Monika- Avatar
Η αγγλόφωνη ελληνική τραγουδοποιΐα περνά σε νέα εποχή με το ντεπούτο αυτής της νεαρής κοπέλας από το πουθενά. Τάραξε, συζητήθηκε, πούλησε και -το σημαντικότερο- άφησε πολύ ωραία τραγούδια...

Κι ένας ένας ακόμα:

-Χάρις Αλεξίου- Ως την άκρη του ουρανού σου
Ο πιο πολυσυζητημένος και "ιερόσυλος" δίσκος της κορυφαίας ερμηνεύτριας -κι ένας από τους εμπορικότερους της δεκαετίας- δεν παύει να περιέχει μερικά πολύ όμορφα -αν και υπερκαταναλωμένα- τραγούδια αλλά και την επιστροφή της σε κάποιες γνήσιες λαϊκές ερμηνείες. Και έτσι το λαϊκό πάθος καθάρισε λιγάκι από τις λαμέ εκτροπές των λαϊκοποπ σταρς...


Καληνύχτα των Σταμάτη Κραουνάκη- Λίνας Νικολακοπούλου. Ερμηνεία: Δήμητρα Γαλάνη. Άλμπουμ: "Χάνομαι γιατί ρεμβάζω" (1985).

4 Δεκεμβρίου 2009

Άστρα σκοτεινά


Δεν ξέρω τί είναι χειρότερο τελικά:

Μια χώρα που ερημώνει ή μια εθνική ιστορία μουτζουρωμένη από χέρια νικητών και ηττημένων, όπως σ' εκείνη την ταφόπλακα; Γιατί κάπως έτσι αντιμετωπίζουμε την ιστορία μας. Με μουντζούρες και και υπεκφυγές.

Ως γνωστόν το 2009 ήταν το έτος μια θλιβερής επετείου, εκείνης του Εμφυλίου Πολέμου. Και τώρα στην εκπνοή του κλείνει ένας χρόνος από τον περυσινό Δεκέμβρη, τότε που η απεχθής δολοφονία ένας εφήβου από όπλο θεσμικό πυροδότησε μεγάλες αντιδράσεις σε
ολόκληρη την Ελλάδα και καταστροφές στην πρωτεύουσα.

Και τις δύο επετείους τις τιμήσαμε με το γνωστό μας εθνικό τρόπο: Υπεκφεύγοντας.


60 χρόνια μετά τη λήξη μιας σύρραξης καταστροφικής για τη χώρα, αναρωτιέμαι αν υπάρχει μια ψύχραιμη και κοινά αποδεκτή καταγραφή για όσα έγιναν τότε που η Ιστορία ακόνιζε τα δόντια της και το χιόνι των βουνών της Μακεδονίας πό
τιζε στο αίμα.

Από την άλλη, ποιός πραγματικά θυμάται τα περυσινά αιτήματα εκείνων που νυχτώθηκαν στους δρόμους διεκδικώντας λιγο χώρο στο κοιωνικό προσκήνιο; Έμεινε κάτι αλήθεια ως μνήμη από το χαμό του μικρού Αλέξανδρου πέρα από φόβο, βία και εντέλει συντηρητικά αντανακλαστικά; Κι έπειτα άλλαξε κάτι στη ζωή των νέων;


Η αλήθεια είναι ότι ως λαός ποτέ δεν ήμασταν καλοί στην αυτοκριτική και στο δημόσιο διάλογο. Όποτε κληθήκαμε να επιδείξουμε ψυχραιμία ή ετοιμότητα, ο εθνικός συναισθηματισμός μάς έβγαζε στο περιθώριο (Πρόσφατο παράδειγμα το Σκοπιανό που μετά μάλιστα από την έκβαση στην εκλογή προέδρου της Νέας Δημοκρατίας θα έχουμε νέο γύρο εθνικιστικού λαϊκισμού). Όποτε πάλι έπρεπε να δούμε τις ευθύνες μας και να σταθούμε κριτικοί απέναντι στα λάθη μας και στον κακό εαυτό μας, πάντα βρίσκουμε ένοχους τους άλλους ή απλά αρνούμαστε να δούμε την πραγματικότητα.

Έτσι συνέβη με τις δύο παραπάνω επετείους: Η δημοφιλής άποψη για τον Εμφύλιο -προσφάτως και
κινηματογραφική- (βλέπε "Ψυχή βαθιά" του ικανότατου Βούλγαρη) θέλει τους φταίχτες να είναι μόνο οι Ξένοι, ενώ οι τηλεοπτικές κραυγές για τα νέα Δεκεμβριανά κατάφεραν να ταυτίσουν το χαμό ενος παιδιού με τη βία και τους βανδαλισμούς.

Μια κοινωνία μαθημένη να καταναλώνει δύσκολα κοιτάει κατάματα μια άβολη πραγματικότητα.
Ένος έθνος συναισθηματικά ανώριμο ευκολότερα κρύβει τα προβλήματα κάτω από το χαλί. Μόνο που το χαλί ξεχείλισε και σε κάθε βήμα πάνω του σκοντάφτουμε...




Έρημα βουνά του Γιάννη Αγγελάκα. Ερμηνεία: Γιάννης Αγγελάκας, Ειρήνη και Παναγιώτα Κολιούση, Ευαγγελία, Παρασκευή και Χριστίνα Γκόγκου. Άλμπουμ: "Ψυχή Βαθιά" (2009) με τη μουσική για την ομώνυμη ταινία του Παντελή Βούλγαρη.

26 Νοεμβρίου 2009

έρημα χωριά


Στα πιο όμορφα μέρη, θα δεις μια εκκλησία. Συχνά, από δίπλα κι ένα νεκροταφείο, με γραμμένη την ιστορία του τόπου και των ανθρώπων του στις πλάκες του.

Δεν ξέρω αν υπάρχει μετά το θάνατο ζωή. Δεν το πιστεύω, άσε που μάλλον δεν μας συμφέρει. Πάντως σε αυτή τη ζωή, στα νεκροταφεία η ματαιοδοξία -παρά το προφανές της ματαιότητας- ανθεί και μετατρέπεται σε κάθε είδους αγαλματίδια και πολύ πιο συχνά σε γυαλιστερά μάρμαρα Πεντέλης με γραμμένο ό,τι φανταστείς επάνω: από στίχους ποιητών (την πρωτοκαθεδρία κατέχει ο Καβάφης με τις "Θερμοπύλες"), μέχρι λαϊκά δίστιχα και ένα σωρό επιγραφές σαν αυτή που τώρα πια, όπως-όπως μουντζουρωμένη σαν την ιστορική μας μνήμη, γράφει "φονευθής υπό του ######### Στρατού 1947" σε μια εκ των υστέρων βιαστική προσπάθεια επιβολής πολιτικού εξορθολογισμού.

Αυτά λοιπόν παρατήρησα συνοπτικά τις τελευταίες μέρες που ο θάνατος κάλεσε την κλάση του 1914 και παραστάθηκα στις σχετικές τελετές απανωτά τρεις μέρες.

Αυτές τις μέρες λοιπόν τα ξωκλήσια και τα νεκροταφεία γίνονται το επίκεντρο της εναπομείνασας ζωής των χωριών της ενδοχώρας. Γείτονες, συγγενείς, συγχωριανοί, με τα χρόνια να τους βαραίνουν τους ώμους πάνε να ανάψουν ένα κερί για τη μνήμη, για τη συγχώρεση. Με πρόσωπα σκαμμένα, λευκά μαλλιά, μαύρα μαντήλια, στέκονται μπροστά και κρύβουν τους λιπόσαρκους αγίους της παλιάς τοιχογραφίας με τα ραγισμένα σώματα και τα θαμπά φωτοστέφανα. Μισοκλείνω τα μάτια, σαν άνθρωποι με φωτοστέφανο μοιάζουν για μια στιγμή.

Οι παππούδες στην αυλή λένε πως θέλουν να πεθάνουν μια μέρα όρθιοι, στο σπίτι τους. Να μη χρειαστεί να πάνε ανήμποροι στην πόλη, στα σπίτια των παιδιών τους. Στην πόλη ο ήλιος ούτε ανατέλλει, ούτε δύει, λέει. Τα διαμερίσματα είναι τα λευκά κελιά των γερόντων, λέω.

Στο χωριό άνθρωποι αφημένοι, αγράμματοι, γερασμένοι. Οι γιατροί κάνουν το "αγροτικό" τους και βιάζονται για μια μετάθεση στο Νομαρχιακό Νοσοκομείο, οι δρόμοι φτιάχνονται μόνο αν οδηγούν σε ωραίες παραλίες, οι μαθητές μετά βίας γεμίζουν ένα ταξί.

Στα μετόπισθεν αυτής της χώρας, η ύπαιθρος αργοπεθαίνει μαζί με τους τελευταίους κατοίκους της που δεν ανήκουν στην προσοδοφόρα κατηγορία των 14-44, δεν μετρώνται στα μηχανάκια της AGB, δεν επηρεάζουν τις στατιστικές των εταιρειών δημοσκοπήσεων, δεν υπάρχουν.

Έρημα χωριά
λίγο έξω απ' τα σύνορα
βλέμματα θεριά, άλλου κόσμου μαχαιριά
άλλου κόσμου η μαχαιριά




"Έρημα χωριά", στίχοι Ηλίας Κατσούλης, μουσική Dashο Kurti, ερμηνεία Γιώργος Νταλάρας, φωνητικά Aleks Mitca, άλμπουμ "Έρημα χωριά" 2006.

18 Νοεμβρίου 2009

Γυρνάω την πλάτη στο χαμό...


Όλο και πιο συχνά

σε σταθερά τυχαία ραντεβού,
σε συναντήσεις όχι έκπληξης μήτε φόβου,
(μόνο βουβής αποδοχής
για το βιωμένο και το αβίωτο
)
εκεί με βρίσκεις.

Πάντα πίσω από ένα τραπέζι
πάντα προστατευμένο απ' τη μορφή σου
όταν -ολόγραμμα- σπρώχνεις απαλά την πόρτα
κι αφήνεις
-σα σκιά- το χερούλι
μια ιεροτελεστία εισόδου που θυμίζει αποχώρηση.


Κάποια "γεια σου" τυπικά,
λίγα "καλά, εσύ;" αξιοπρεπή

τριγύρω ξένοι -εμείς πιο ξένοι-

φασαρία και γέλια εκτός -αμήχανα χαμόγελα εντός-
κάποια δεπτερόλεπτα σιωπής -αιώνες, Χριστέ μου!-
έπειτα βλέμματα
γυάλινα,
αισθήματα κρυμμένα σε μπουφάν,
κόμποι στο λαιμό τυλιγμένοι σε κασκόλ,
στο τέλος πάλι έξοδος...

Ξέρω, νομίζω, ελπίζω.
Οχι πια.

Απλά συνηθίζω να σε θυμάμαι λιγότερο.

Όλο και λιγότερο
κάποια ξεκούραστα σαββατοκύριακα ίσως,
κάτι μεσοβδόμαδες στιγμές ενδεχομένως.

Κι έτσι,
ζώντας δίπλα σου -όχι μαζί σου- ημερεύω
μεταξύ καθημερινής σιωπής κι αστικής βουής
ησυχάζω μέσα μου κείνο το φουσκωμένο ποτάμι
καταπίνω το ορμητικό νερό που γέμιζε ως τα δόντια το στόμα

και απολαμβάνω επιτέλους
λίγες αλκυονίδες μέρες και καλοκαιρία...

Έτσι το δάκρυ σε χαμόγελο γυρίζω

κι εκεί στην άκρη στο γκρεμό,

γυρνάω την πλάτη στο χαμό

και ξαναρχίζω...





Σήμερα κλαίω αύριο γελώ των Gustavo Alfredo Santaolalla- Χάρης Αλεξίου. Ερμηνεία: Χάρις Αλεξίου. Άλμπουμ: "Η αγάπη θα σε βρει όπου και να 'σαι" (2009).

14 Νοεμβρίου 2009

δωσ' μου να πιω το δηλητήριο


Ενώ εσύ βρίσκεσαι σε βραχυκύκλωμα, τεχνικό και συναισθηματικό, εγώ πάω εκδρομές με τα μέσα μαζικής μεταφοράς… Απολαμβάνω την ανεμελιά του λεωφορείου για λίγο. Όταν είναι για πολύ, η απόλαυση χάνεται στην ατέλειωτη αναμονή στη στάση. Γιατί όταν ο τελευταίος τουρίστας φεύγει, το νησί κατεβάζει τα ρολά και εν προκειμένω, τραβά χειρόφρενο.

Το αυτοκίνητο που λέγαμε πως θα αγόραζα, διασχίζει στεριές και θάλασσες μέχρι να “πέσει” στα χέρια μου, ενώ κατά τύχη, περισσότερο πρόωρα παρά έγκαιρα, έδωσα το παλιό για απόσυρση και πήρα κάτι τίτλους πληρωμής, ρευστό δεν διατίθεται. Αυτό που λένε πώς όποιος χάνει κάπου, κερδίζει κάπου αλλού; Το πέτυχα, κέρδισα στα χαρτιά, γιατί τί άλλο εκτός από προεκλογικός τζόγος με δημόσιο χρήμα θα μπορούσε να θεωρηθεί το φιάσκο με τα μέτρα για την αντιμετώπιση της ατμοσφαιρικής ρύπανσης;

Πίσω στις εκδρομές με λεωφορείο, υπεραστικό. Για το ποιος έχει προτεραιότητα, ποιος έχει stop, πότε σταματάμε, πότε ξεκινάμε, πότε προσπερνάμε τώρα το αποφασίζει άλλος, εγώ διαλέγω παράθυρο και χαζεύω βουνό ή θάλασσα. Συναντώ ανθρώπους στο δρόμο για τη στάση, στη στάση, στο λεωφορείο στο πρακτορείο, ακούω λόγια, ήχους, μουσικές, μακριά από το προστατευμένο περιβάλλον του αυτοκινήτου. Ε, καλά, συνήθως κυκλοφορώ με ακουστικά, αλλά είπα να τα αφήσω για λίγο, να δω τι ακούγεται στον έξω κόσμο.

Δεν μπορώ να πω ότι κατάλαβα ακριβώς τι ήταν αυτά που άκουσα. Το μόνο τραγούδι που ήξερα ήταν το «σώσε με», που έχει πρωτοπεί η Ρίτα Σακελαρίου, αλλά σε επανεκτέλεση από μια κοπέλα που δεν ξεχώρισα ποια ήταν, έμοιαζε τόσο με αυτή που τραγουδούσε πριν, όσο και με αυτή που ακολουθούσε μετά, και εγώ δεν ήξερα καμιά τους.

Όσο για το τραγούδι, μου θύμισε το φοιτητικό εστιατόριο, όταν ένα βράδυ η μερακλωμένη μαγείρισσα σερβίροντας τις μερίδες στα πιάτα σιγοτραγουδούσε το τραγούδι που ακουγόταν από το ραδιόφωνο «σώσε με, δώσ’ μου να πιω το δηλητήριο/ θα’ ναι η ζωή μου ένα μαρτύριο/ τώρα που πια δε μ’ αγαπάς». Τότε, είχα φέρει στο μυαλό μου τη Ρίτα Σακελαρίου με γούνα και στρας να τραγουδά στη μέση της κρύας, αχανούς και μισοάδειας αίθουσας εστιατορίου, που μαζι με τα εφέ των λευκών νιφάδων μούχλας, υγρασίας και νερού της βροχής που έπεφταν από το ταβάνι πάντα τέτοια εποχή (η δημόσια δωρεάν σίτιση και στέγαση μπάζει στη χώρα μας), συμπλήρωναν ένα σκηνικό που απόπνεε μια αίσθηση ατόφιας παρακμής.

Γενικά, τα ακούσματα της συγκεκριμένης μαγείρισσας είχαν να κάνουν με άγνωστα κομμάτια του Καζαντζίδη, με Μανώλη Αγγελόπουλο, με κλώνους του Καζαντζίδη και του Αγγελόπουλου κ.ο.κ. και ξένιζαν στην πλειοψηφία τους το ευρύ κοινό του εστιατορίου. Του εστιατορίου, που οφείλω να αναγνωρίσω ότι όταν είχε βάρδια η εν λόγω μαγείρισσα, διέθετε τα γευστικότερα εδέσματα, σε σχέση με τα αντίστοιχα των συναδέλφων της, τι κι αν άκουγαν Δεύτερο αυτοί.




Αφιερωμένο το τραγούδι στην μαγείρισσα που τόσα χρόνια έτρωγα απ’ τα χέρια της (και ποτέ δεν έμαθα τ’ όνομά της).


 «Σώσε με» Ρίτα Σακελαρίου, στίχοι και μουσική Νίκος Καρβέλας, δίσκος «Αρέσω» (1986)

10 Νοεμβρίου 2009

Βραχυκύκλωμα






...
υπογράψανε
πως μας κάψανε την καρδιά
...








Βραχυκύκλωμα του Σταμάτη Κραουνάκη. Άλμπουμ: "Πόσο σ' αγαπώ"(2007).


6 Νοεμβρίου 2009

ζει κανείς μόνο με ένα ξερό μισθό;


Αν το δεις βιαστικά, κινδυνεύω να χαρακτηριστώ υπέρ του δέοντος για την περίσταση αισιόδοξη, έδωσα και τίτλο "τα επόμενα όνειρα"... σε λίγο θα περίμενες να έλεγα "καλά να περνάς", "να αφήσεις πίσω σου ό,τι σε χαλάει", "να χαμογελάς" "να ξεκινάς τη μέρα σου όμορφα" και άλλα τέτοια που ακούγονται σωρηδόν σε ραδιοτηλεοπτικές εκπομπές που τουλάχιστον για εμένα, με την αναποδιά που με χαρακτηρίζει, θα μπορούσαν κάλλιστα να αποτελέσουν έως και αντικίνητρο.

Ο ρεαλισμός μου δεν με αφήνει παρά μόνο να ονειρεύομαι. Τίποτα άλλο δεν έχω στο χέρι. Υπό όρους -όταν τα καταφέρνω-, μπορώ και να ελπίζω.

...Ζητάω την άδεια του ονείρου
πριν ελπίσω, Μου την δίνει εν γένει
μαζί με κάποιες οδηγίες αυστηρές.
Να πιστέψω δίχως να αγγίξω
να μην μιλήσω διόλου στον καπνό
γιατί είναι υπνοβάτης και θα πέσει
μόνο δια του βλέμματος ν’ αφησω
το αίτημα μου στην κρεμάστρα
ό,τι μου δοθεί να το δεχτώ
κι ας μην έχει καμιά ομοιότητα
μ' αυτό που ζωγραφίζει η έκκληση μου-
θα την επανέβρει μόλις ξαναχαθεί.





Φυσικά κι ονειρεύομαι
ζει κανείς μόνο με ένα ξερό μισθό;


"Συνέντευξις", σε ποίηση της Κικής Δημουλά, έγραψε τη μουσική και ερμηνεύσε η Μαρία Βουμβάκη. Από το άλμπουμ "Το τερραίν του παραδείσου", 2006.

31 Οκτωβρίου 2009

Φθινοπωρινός σκύλος


Μέχρι τα επόμενα, μας παιδεύουν
τα τελευταία όνειρα, τα πεπερασμένα.

Όχι ότι δε διδαχθήκαμε τη νομοτέλεια,
αλλά να, καμιά φορά, κείνο το ερωτηματικό επιμένει...

Πού πάει ο έρωτας όταν πεθάνει;




Φθινοπωρινός σκύλος της Αφροδίτης Μάνου. Ερμηνεία: Τάνια Τσανακλίδου. Άλμπουμ: "Το μαγικό κουτί" (1998). Πρώτη εκτέλεση της Αφροδίτης Μάνου, "Πού πας καραβάκι με τέτοιο καιρό" (1994).

28 Οκτωβρίου 2009

τα επόμενα όνειρα


Μετρημένα "σ' αγαπώ", μερικά "σε θέλω" και κάμποσα "φίλα με" μας αναλογούν. Να τα λες, να τα εννοείς, να τα χαίρεσαι και όπου βγει.



έρχεται, έρχεται βροχή κι οι άνθρωποι θα γίνουν κήποι
με φορτωμένη τη ψυχή με αυτό που αφόρητα τους λείπει


To-do-list κι ένα τραγούδι να παίζει.



"Τα επόμενα όνειρα", στίχοι- μουσική Σταμάτης Κραουνάκης, ερμηνεία Βικτωρία Ταγκούλη- Σταμάτης Κραουνάκης από το cd "Πόσο σ' αγαπώ", 2007.

19 Οκτωβρίου 2009

Πώς έφυγες...


Έρχεται μια στιγμή που μένεις μόνος, παρέα με τις φαιδρές βεβαιότητές σου:
"Mαζί", "Για πάντα", "Τα πάντα"...


Έρχεται μια στιγμή που ανοίγεις τα βλέφαρά σου και δε βλέπεις πουθενά την κατά συνθήκη πραγματικότητά σου.

Έρχεται μια στιγμή που διαπιστώνεις ότι απομονωμένος στο -μέχρι πρότινος- νησί της σιγουριάς δεν υπάρχει πια τίποτα να κάνεις. Μόνο να ατενίσεις την αλήθεια, ατελείωτη θάλασσα που σε κρατάει μακριά από τον ιδανικό προορισμό...

Έρχεται μια στιγμή που απλά δεν μπορείς.
Ούτε να αρθρώσεις, ούτε να δώσεις λόγο...


...ούτε κλαίω, ούτε καν σε συζητώ...




Πώς έφυγες του Σταμάτη Κραουνάκη. Ερμηνεία: Βίκυ Μοσχολιού. Άλμπουμ: "Σκουριασμένα χείλη" (1981).
Στο βίντεο ακούμε τη (σπαρακτική) α καπέλα ερμηνεία από το "Το τραγούδι γυμνό" του 1992, μια συλλογή με τραγούδια που ερμήνευσαν unplugged 15 καλλιτέχνες με αφορμή τις εκπομπές του Κώστα Κωτούλα στον 9,84 FM.

16 Οκτωβρίου 2009

στο δημόσιο ετούτο τσίρκο των αισθημάτων και της πολιτικής


Να ονειρεύεσαι και να αισιοδοξείς κατά το δοκούν. Άλλωστε, δεν είσαι εκτός κλίματος. Ζούμε σε μέρες μαζικής αισιοδοξίας. Δώσαμε τον (πρώην) "καταλληλότερο" και πήραμε νέο, ομοίως "κατάλληλο" -μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Πριν δείξουν τα δόντια και βγουν τα μαχαίρια, είμαστε -πες το κι έτσι- στην Πέμπτη Εποχή της πολιτικής ζωής του τόπου. Ο Χειμώνας καραδοκεί, συ είπας. Γι' αυτό  κι εγώ στη γνωστή παροιμία με τα πολλά κεράσια, θα κρατώ μικρό καλάθι, κι εύχομαι -όσο δε φαντάζεσαι- να είμαι λάθος. Δεν το επιδιώκω να είμαι η παραφωνία σε όλο αυτό, αλλά για εκεί τραβώ με μια ηρεμία σχεδόν σαν απάθεια.

γιατί φορώντας τα καλά της η εξουσία
και προωθώντας ηγέτες super star
θα δοκιμάσει πρώτα να σε μπάσει στη δική της συνωμοσία
ή αλλιώτικα φιλαράκο μου ρεμάλι, σ' ένα μπαρ

Σε ένα μπαρ, δε μου μοιάζει και τόσο χάλια. Αν είναι εκεί και ο νεαρός που είχε προ ημερών την πρωινή διερώτηση (για να μην κάθεται άνεργος), δεν θα 'ναι κι άσχημα, μια κουβέντα θα την πούμε, μπορεί -πού ξέρεις;- να σπάσουμε και το φράγμα.

χρεωμένη λοιπόν έτσι της ζωής μας η εταιρεία
η ακρίβεια, η μόδα, να κι ο πληθωρισμός
σαν ένα φράγμα να υπάρχει μεταξύ μας στην επικοινωνία
κι είναι αόρατος στα χέρια μας ο μοχλός

Πάντως, πληθωρισμό δεν έχουμε. Λόγω ύφεσης, το έχει γυρίσει σε αντιπληθωρισμό.
Τα υπόλοιπα στιχάκια, άσκηση για το σπίτι.



Το τραγούδι που έδωσε τον τίτλο του δίσκου "Φράγμα", είναι από τα λιγότερο -μάλλον καθόλου- ακουσμένα τραγούδια του. Σε αυτο το δίσκο βρίσκεται και ένα τραγούδι -κοινά αποδεκτός κώδικας για τους κατα τ' άλλα ετερόκλιτους ακροατές της ελληνικής μουσικής, το "Δε λες κουβέντα" με την ερμηνεία του συνθέτη και της Σωτηρίας Μπέλλου.

Δυο είναι οι λόγοι που έριξαν στα χέρια μου αυτό τον καιρό το δίσκο:
Στο πνεύμα της προηγούμενης ανάρτησής μου, ο δίσκος "Φράγμα" είναι παιδί του '81. Έτσι λοιπόν που αναμόχλευα τα σχετικά με το '81 - μη φανταστείς τίποτα βρεφικές φωτογραφίες, ενθύμια και άλμπουμ του είδους "πότε έβγαλε το πρώτο του δοντάκι"- έπεσα πάνω του.
Το '81 έχει μεταξύ άλλων, την εξής ιδιαιτερότητα στη δισκογραφία: αυτή τη χρονιά δεν κυκλοφορούν ούτε ένας, ούτε δύο αλλά τέσσερις δίσκοι σε στίχους του Κώστα Τριπολίτη (Σκουριασμένα χείλη (9 από τα 12 τραγούδια), Πίσω απ' τη βιτρίνα (6 από τα 11 τραγούδια), Ραντάρ, Επιβάτης, Φράγμα). Αν το εντόπισα σωστά, είναι περισσότεροι από όσους ολοκληρωμένους δίσκους έκανε ο στιχουργός σε όλη την μετέπειτα πορεία του (Όλα από χέρι καμένα, Συγνώμη για την άμυνα, Γέφυρες). Αλλά αυτό είναι μια άλλη, πικρή ιστορία.

Ο δεύτερος λόγος είναι το τραγούδι "Νταλίκα" που από τότε που αποφάσισα να πάρω καινούριο αυτοκίνητο, με έχει στοιχειώσει: Τώρα απόκτησες καβούκι και αμάξι σπορ μοντέλο, τώρα σκάλωσες στο λούκι κι είσαι αλλιώτικο καπέλο... ...τώρα είσαι βολεμένος και σου κόψανε το βήχα... ...κι αν θυμάσαι τα παλιά, ψέματα και μπλα-μπλα-μπλα,η μαγκιά σου ναφταλίνη με κασμίρι και λουστρίνι.... ....τώρα μάγκωσε η φάκα και σε κλείσανε στη γυάλα.

Κι αν καβούκι δεν απέκτησα, κι αν το αμάξι που θα πάρω απέχει παρασάγγας από το "σπορ" ακριβό μοντέλο, κι αν βολεμένη δεν θα με 'λεγα, κι αν αυτός ο βήχας θα με πνίξει καμιά μέρα, λαμβάνοντας υπόψη μας την ύπουλη ασάφια των ορίων, ποτέ δεν ξέρεις σε ποια μεριά μπορείς να βρεθείς από τη μια στιγμή στην άλλη και να γίνει "η μαγκιά σου ναφταλίνη με κασμίρι και λουστρίνι" (μπλιάχ) και να θυμάσαι (αν θυμάσαι) τα παλιά έτσι.
Αμ αυτός ο τελευταίος στίχος...




ΥΓ 1. Να 'ναι άραγε τα περίφημα αρώματα της Ανάτολής που σε οδήγησαν στο προηγούμενο παραληρηματικό ποστ σου;
ΥΓ 2. Aυτό το φως που βρήκες και σου έδωσε τόση χαρά -εικάζω, λόγια δεν θέλω να σου βάζω- δεν πρέπει να είναι το μόνο αληθινό. Με μια μικρο-επέμβαση δεν "καθάρισες". Το εμπόδιο που δεν μας αφήνει να δούμε το φως μας, μάλλον είναι άλλο από τη μυωπία. Κι έτσι εξηγείται, κάπως, το γεγονός πως κυκλοφορούμε με "κομμένα" μάτια και βλέπουμε θολά τοπία κι εμείς οι υπόλοιποι, οι έχοντες ακέραιη την όρασή μας.
ΥΓ 3. Μαζεμένα στα 'πα και σε ζάλισα, ε;


"Φράγμα" στίχοι Κώστα Τριπολίτη, μουσική και ερμηνεία Δήμου Μούτση.
"Νταλίκα" στίχοι Κώστα Τριπολίτη, μουσική Δήμου Μούτση, ερμηνεία Σωτηρίας Μπέλλου.
Και τα δύο από το δίσκο "Φράγμα" του 1981.

12 Οκτωβρίου 2009

Χάρτης που διψώ το μελάνι της πορείας σου να πιω


Ως παιδί της Αλλαγής (...) να μου επιτρέψεις μια στάλα ονείρου και (έωλης) αισιοδοξίας.


Άλλωστε η Πέμπτη Εποχή παραμένει εκτός κλίματος:
Άνεμος απολιτίκ, ήλιος λαμπρός, ουρανός με λίγα -ομολογουμένως- σύννεφα ανασφάλειας...

Ωστόσο
πάντα καραδοκεί Χειμώνας έτοιμος να τεστάρει αντοχές, να συγκρίνει επιθυμίες, να μας κατατροπώσει στο φινάλε.

Κι αν ένα ταξίδι στην -εσαεί βασιλεύουσα- Πόλη μπορεί να χαρίσει το αληθινό -επιτέλους- Φως σε μια τεχνητά φωτισμένη ζωή, η έκβαση παραμένει αβέβαια, ο εχθρός σκληρός, η πανοπλία μας λαβωμένη.

Ίσως χρειαστούν σκληρά τελεσίγραφα, ολονύχτιες διαπραγματεύσεις, αναγκαίες συνθηκολογήσεις
...

Μη σε τρομάζει το ψυχροπολεμικό κλίμα όμως.
θα στεφθούμε νικητές.

Μέχρι τότε:

Χάρτης που διψώ
το μελάνι της πορείας σου να πιω
...




Στα λιμάνια ανάψανε φωτιές των Ευανθίας Ρεμπούτσικα- Τάσου Μπουλμέτη. Ερμηνεία: Νατάσα Θεοδωρίδου. Από το σάουντρακ της ταινίας του Τάσου Μπουλμέτη "ΠΟΛΙΤΙΚΗ Κουζίνα" (2003).

3 Οκτωβρίου 2009

Όλη η αλήθεια για τα παιδιά του '81


Σπεύδω, έστω τελευταία στιγμή, να διασκεδάσω τυχόν συνειρμούς για την Πέμπτη Εποχή που περίμενε ο συμπλόγκερ Μάρκος να' ρθεί τον Οκτώβριο. Η Πέμπτη Εποχή δεν έχει καμία σχέση με την αναμενόμενη αλλαγή(;) κυβέρνησης, ούτε υφέρπει κάποιος κρυφός συμβολισμός στους στίχους του τραγουδιού :P

Η αλήθεια είναι πως εμείς, τα παιδιά του 1981, λάβαμε υπερδοσολογία "Αλλαγής" κατά την κύηση- γέννησή μας και τώρα έχουμε πάθει ανοσία. Χρόνια μας παρακινούν να περπατήσουμε στον Τρίτο δρόμο, να ζήσουμε αλλαγές εδώ και τώρα, να τρέξουμε να προλάβουμε το μέλλον που (τότε) ξεκίνησε. Και όλα αυτά πάντα "μαζί", "με όραμα", "σεμνα και ταπεινά", "με αίσθημα ευθύνης", "ξεκάθαρα". Αμ δε...





Ξέρει κανείς πού πάω μετά;



Ο τίτλος του ποστ είναι καταχρηστικά παραφρασμένος και εμπνευσμένος από τον τίτλο του τελευταίου άλμπουμ (2009) του συγκροτήματος Κόρε.Ύδρο "Όλη η αλήθεια για τα παιδιά του '78". Το τραγούδι που "παίζει" είναι το "Πρωινή διερώτηση (για να μην κάθομαι άνεργος)" από τον προαναφερόμενο δίσκο.

22 Σεπτεμβρίου 2009

Η Εποχή της Αγάπης


Το ενδιάμεσο των εποχών με εξουθενώνει.
Μου θυμίζει το ανθρώπινο αναποφάσιστο:
Ένα βήμα μπροστά, ένα πίσω, φεύγω- μένω, εγκαταλείπω- στα ίδια στάσιμα νερά συνεχίζω να κολυμπώ...

Και όχι μόνο το ενδιάμεσο. Γενικώς οι εποχές και η εναλλαγή τους με δυσκολεύουν. Κι αν τα τερτίπια τους επιβαρύνουν την καθημερινότητά μου όσο η κίνηση στους δρόμους, η κυκλοθυμία τους μου κοστίζει ακριβότερα: σε διάθεση και ενέργεια...

Από παιδί άλλωστε μ' "έπιαναν" οι εποχές.
Με θυμάμαι ξαπλωμένο σ' ένα άδειο αλώνι να διαβάζω τον ουρανό ακούγοντας
τη συνομωσία τους εναντία στη βραχυπρόθεσμη ισορροπία μου. Η' μαθητή στο διάλειμμα να παρατηρώ το κρύο τους να παγώνει στην εκούσια μοναξιά μια ανυπόμονη αμυγδαλιά...

Καμία εποχή δεν ανώδυνη. Όλες έχουν τα όπλα τους.
Πιο επικίνδυνη απ' όλες βέβαια η Άνοιξη. Γεμάτη ομορφιές και μυρωδιές, άνοιγε όλους τους
απλήρωτους με τον εαυτό μου λογαριασμους, έφερνε με τα χιλιάδες στον άνεμο άνθη της την αταξία στα συγυρισμένα εντός μου.

Όχι ότι το Καλοκαίρι ήταν πιο πονετικό.
Ως εποχή
ματαίωσης και διάψευσης, ερχόταν πάντα με το δραματικό του φινάλε να υπενθυμίσει όλα όσα ήλπισα και δεν έγιναν. Να ειρωνευτεί τα σχέδια, να χλευάσει όσα δεν πρόλαβαν.

Έπειτα το Φθινόπωρο έφερνε τη φθορά. Τις μαραμένες και κρεμασμένες
απ' τα κλαδιά ελπίδες, τα πεσμένα καταγής όνειρα σαν φρούτα γινωμένα που δεν κόπηκαν και δεν δοκιμάστηκαν.

Τελευταίος και πιο αδυσώπητος
ερχόταν ο Χειμώνας. Με το χιόνι του σκέπαζε στη λήθη τα πεσμένα όνειρα καίγοντας και το τελευταίο ίχνος ζωής στον κήπο μου...

Αυτές ήταν πάντα οι εποχές. Σκληρές και τιμωροί.
Κι εγώ μάταια προσπαθούσα να ισορροπήσω στην τραμπάλα τους. Προσπαθώντας αδέξια να ισοσταθμίσω
ελπίδα με διάψευση, ενέργεια με φθορά, γαλήνη με βίαιο εσωτερικό ξύπνημα. Άνιση μάχη...

Όμως φέτος ο Οκτώβρης είναι διαφορετικός. Τούτος ο Οκτώβρης βαραίνει αλλιώς.
Γιατί όπως ο μήνας αυτός φεύγει, πίσω του αφήνει την πόρτα ανοιχτή σε μια νέα
εποχή.
Επιτέλους. Ο φετινός Οκτώβρης θα μας βάλει στην πέμπτη εποχή.
Στην Εποχή Της Αγάπης...



Η εποχή της αγάπης των Μάνου Χατζιδάκι- Λίνας Νικολακοπούλου. Πρώτη ερμηνεία: Δήμητρα Γαλάνη. Άλμπουμ: "Χορός με τη σκιά μου" (1998).
Εδώ το ακούμε σε (εξαιρετική) αδισκογράφητη ερμηνεία του Γιώργη Χριστοδούλου από τις πρόβες για την
αφιερωμένη στα Άτομα με Αναπηρία συναυλία της Λινας Νικολακοπούλου (Ιερά Οδός, 17 Ιανουαρίου 2006).

16 Σεπτεμβρίου 2009

κατά πού θ' απλώσουμε τα χέρια μας;

Αυτό το πηγαινέλα των εποχών γίνεται πάντα θέμα. Στην καθημερινότητα μας, για πρακτικά θέματα όπως τι ρούχα να φορέσω σήμερα, να πάρω ζακέτα, τι παπούτσια να βάλω. Αν σε πετύχει μπόρα με πεδιλάκι καλοκαιρινό και αμάνικο, καταλαβαίνεις ότι το ένστικτο δεν είναι το δυνατό σου σημείο. Κάτι που δεν το αμφισβήτησα δηλαδή, αλλά δεν ήταν και ανάγκη να το επιβεβαιώσω ούσα μούσκεμα στη μέση του πουθενά. Πάντως παρά τις αστοχίες μου, δηλώνω ότι το ενδιάμεσο των εποχών πάντα με ελκύει.

Το ξέρω, εγώ άνοιξα και συνεχίζω την κουβέντα με το καλοκαίρι και τα πλοία που φεύγουν, το φθινόπωρο, τις βροχές. Και μιας και γίναμε σαν δυο που συναντιόνται στους (διαδικτυακούς) διαδρόμους και τα ασανσέρ και ανταλλάσουν κουβέντες για τον καιρό, διαλέγω ένα τραγούδι που κάθε άλλο παρά απλή ambient υπόκρουση σε ασανσέρ μπορεί να εκληφθεί.




Κατά πού θ' απλώσουμε τα χέρια μας τώρα που δεν μας λογαριάζει πια ο καιρός;

Αναρωτιέσαι κι εσύ τί κρατάει την ελπίδα ζωντανή μέχρι το επόμενο ηλιοστάσιο. Δεν πεθαίνουν έτσι οι ελπίδες, με την πρώτη σταγόνα της βροχής, μόνο το καλοκαίρι σκοτώθηκε, είπε ο ίδιος Ποιητής που στους στίχους του άφησε την καρδία του χάμω σαν το κοχύλι μες στην άμμο.

Εδώ που τα λέμε, κι ας μας συγχωρέσουν οι Ποιητές, αυτή εδώ η σελίδα πάντα από ξένα λόγια "κρέμεται". Στους Ποιητές που βρίσκουν λόγια, τα βάζουν κάτω, τα ταιριάζουν και τα λένε και σε μας, που οι λέξεις μόνο κόμπους δένουν μέσα μας.


(Ξορκίζουμε έτσι λες το θάνατο;)


"Με την πρώτη σταγόνα της βροχής" Οδυσσεας Ελύτης- Μάνος Χατζιδάκις. Ερμηνεία Δημήτρης Ψαριανός από το έργο "Μεγάλος Ερωτικός" του Μάνου Χατζιδάκι, 1972.

8 Σεπτεμβρίου 2009

Κι έμεινε το νησί μονάχο ή Της Μαρίας Βουμβάκη


Κι έμεινε το νησί μονάχο...

Το νησί μονάχο,
οι παραλίες άδειες
, τα πλοία σε ρότα επιστροφής -σαν κοντυλιές στη θάλασσα να διαγράφουν το καλοκαίρι. Τί κρατάει τότε την ελπίδα ζωντανή ως το επόμενο θερινό ηλιοστάσιο;

Έτσι χανόμουν παροπλισμένος κι ανήσυχος μπροστά στην
αλλαγή της εποχής, ώσπου ήρθε ανέλπιστα ένα ποίημα γραμμένο από τον Ελύτη (δώρο δικό σου και του αγαπητού μπλόγκερ Αισθηματική Ηλικία ) να ξανα-ανακαλυφθεί κι ένας ολόκληρος δίσκος ν' αποκαλυφθεί. Κι έτσι εντελώς απροσδόκητα να γεμίσει το οπλοστάσιο χειμωνιάτικες διαφυγές.
Κοχύλι
το ποίημα,
"Το τερραίν του Παραδείσου" ο δίσκος που το περιέχει μελοποιημένο από τη Μαρία Βουμβάκη.



Δώδεκα ακριβά ποιήματα περιλαμβάνει στο "Τερραίν" της η Βουμβάκη. Τραγουδοποιός ήρεμης δύναμης η ίδια, κατάφερε με το λυρικό της ηλεκτρισμό να ζωγραφίσει τα ιδανικά ηχητικά τοπία για να απλωθεί ο λόγος των ποιητών, στρογγυλεύοντας λίγο ευτυχώς με την εφηβική της φωνή τις γωνίες των αβάστακτων ανθρώπινων τρόμων στη θεματολογία: Του θανάτου, της ήττας, της εκκωφαντικής σιωπής μιας αδιάφορης ζωής...

Ο δίσκος βέβαια δεν είναι καινούριος, από το 2006 έρχεται αλλά τότε φρόντισαν
να περάσει απαρατήρητος. Να όμως που τρία χρόνια μετά το θαύμα του συντελέστηκε:
Στην εκπνοή ενός δυνατού καλοκαιριού, ήρθε να με θωρακίσει απέναντι στις έγνοιες του χειμώνα και να μου προσφέρει απλόχερα ποίηση και παρηγορία μπροστά στους μικρούς θανάτους της καθημερινότητας. Γιατί όπως λέει και ο Ποιητής:

Η ποίηση αρχίζει από κει που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο θάνατος



Κοχύλι των Μαρίας Βουμβάκη- Οδυσσέα Ελύτη. Άλμπουμ: "Το Τερραίν Του Παραδείσου" (2006).

Η Ποίηση αρχίζει του Οδυσσέα Ελύτη. «Πρώτα-πρώτα», Ζ. Ανοιχτά Χαρτιά. Αστερίας, 1974.

1 Σεπτεμβρίου 2009

μια ησυχία σαν ερημιά



Ωραία λοιπόν, αυτά είναι τα νέα από το νησί που αφήσατε πίσω σας.
Αλλά, κι αν σας μείνει χρόνος, μην ανησυχήσετε για μας. Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Χωρίς περιττούς συναισθηματισμούς, είναι νομοτελειακό πια:

Σβήσαν τα φώτα στην παραλία
ήρθ' ο Σεπτέμβρης
ήρθ' η βροχή
φεύγαν οι φίλοι
φεύγαν τα πλοία
πήγε χαμένη η εκδρομή


Η δικιά μας η εκδρομή, αυτή που την κάνουμε χωρίς να το κουνήσουμε από το νησί. Άλλωστε το νησί είναι το καλύτερο μέρος του κόσμου (κι ας μην βγήκαμε ούτε με βάρκα από αυτό). Ακούσαμε, είδαμε, φτάνει. Όλα είναι εδώ -ή περνάνε να μας δουν βιαστικά.

Χάθηκα- χάθηκα μες στη ζωή μου
χάθηκες- χάθηκες μες στη βροχή


"Διαμάντια και μπλουζ" Στίχοι- μουσική -εδώ και ερμηνεία: Σταματης Κραουνάκης για την παράσταση "Διαμάντια και μπλουζ" σε κείμενα της Λούλας Αναγνωστάκη που ανέβηκε με τη Ζωή Λάσκαρη στη θετρική σκηνή Αθηναΐς τις περιόδους 2005- 2006 και 2006- 2007. Στη δισκογραφία κυκλοφορεί στο άλμπουμ του Σταμάτη Κραουνάκη "Πόσο σ' αγαπώ" (2007).

Αξίζει να σημειωθεί ότι για το έργο "Διαμάντια και μπλουζ" που ανέβηκε από τη Τζένη Καρέζη το 1990 και υπήρξε το κύκνειο άσμα της, έχει γράψει μουσική η Ελένη Καραΐνδρου. Σε στίχους της Λούλας Αναγνωστάκη υπάρχει το τραγούδι με τίτλο "Χάθηκα μέσα στη ζωή μου"
ερμηνευμένο από την Τζένη Καρέζη.

27 Αυγούστου 2009

Πώς να σωπάσω...


Πώς μένει κανείς αμέτοχος μπροστά στη συμφορά;
Πώς αρθρώνει λόγο μπροστά στο έγκλημα;
Και πώς συγκρατεί την οργή του για όσους καίνε το μέλλον του;


Έχοντας αντικρύσει ανείπωτες ομορφιές στην Κρήτη,
πώς να μιλήσω για την τραγωδία που περίμενε πίσω;

"Πώς να σωπάσω μέσα μου
την ομορφιά του κόσμου; [...]

Πώς να με κάνουν να τον δω
τον ήλιο μ'άλλα μάτια;"


Πένθος βουβό μόνο.
Και μια τρομαγμένη ελπίδα...





Πώς να σωπάσω των Σταύρου Ξαρχάκου- Κώστα Κινδύνη. Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης. Άλμπουμ: "Διόνυσε καλοκαίρι μας" (1972).

22 Αυγούστου 2009

'Ελα στο νερό




Μελτέμια στη θάλασσα, ηρεμά τα νερά στο τραγούδι που παίζει.
Και ξεκάθαρα: Έλα στο νερό.
(εκτός των άλλων, είναι και ο πιο σίγουρος τρόπος για να μην πιάσεις φωτιά σε αυτόν τον τόπο)

Έλα στο νερό
Μέσα στο νερό
Έλα τυχερό μου αστέρι
Πλύνε μου το πρόσωπό μου
Να αστράψει σα μαχαίρι
Η ψυχή στο μέτωπό μου


"Μέσα στο νερό": στίχοι- μουσική Σταμάτης Κραουνάκης, ερμηνεία Κώστας Μακεδόνας (1993).

Γραμμένο για την μικρού μήκους ταινία του Χρήστου Γόδα "Δυο μέτρα γης", πάνω σ’ ένα διήγημα του Τσέχωφ. Πρώτη έκδοση Αύγουστος 1997, σε CD εκτός εμπορίου με το περιοδικό ΚΛΙΚ (πηγή: http://www.kraounakis.gr/).

13 Αυγούστου 2009

Μικρή ζωή, φεύγεις σα γιορτή...


Κάτι τέτοιες ανέμελες μέρες

και με υπόκρουση το Κύμα
στην -αγγιγμένη αμετάκλητα από το χρόνο- φωνή της Πόπης Αστεριάδη,
το σκούρο χρώμα αυτού του φόντου
παίρνει λίγο από το γαλάζιο του ελληνικού καλοκαιριού,
τη δροσιά της αυγουστιάτικης νύχτας...



Μικρή ζωή, φεύγεις σα γιορτή...





Μικρή ζωή του Κωνσταντίνου Βήτα. Ερμηνεία: Πόπη Αστεριάδη. Άλμπουμ: "Ένα παιχνίδι" (1998).

5 Αυγούστου 2009

Το δερνε αγέρας κι η βροχή


Στην προηγούμενη ανάρτησή σου αποχαιρέτησες τον Νίκο Μωραΐτη από τον Μελωδία. Την επόμενη μέρα, η Κυριακή Αιλιανού αποχαιρέτησε τον σταθμό.

Για όλους μας, δεν μας είναι καινούριο να αποχαιρετούμε. Αποχαιρετούμε πρόσωπα. Ευτυχώς όταν πάνε κι έρχονται, δυστυχώς όταν πάνε μόνο. Αποχαιρετούμε και εκπομπές, σταθμούς, περιοδικά. Πρόχειρα αναλογίζομαι: το Echo&Artis είχε απροσμενα άδοξο τέλος, το Hridanos.gr δεν άντεξε, το πολλά υποσχόμενο ξεκίνημα του Εν Λευκώ έμεινε στην ιστορία, ο Σταθμός 101,3 έγινε Δίεση και καιρό τώρα αιωρείται σε mainstream επιλογές, η συχνότητα 88,6 ήταν Πόλις με καλά δείγματα δουλειάς τα παλιά τα χρόνια και αυτοκαταστροφικές τάσεις αργότερα, κατάληξε να γίνει Γιάννης ο Έλληνας, το Δίφωνο -με βαρύ παρελθόν- σε γενικές γραμμές έχει μείνει "άφωνο"...

Δεν είναι καινούριο "φαινόμενο". Κάθε περίπτωση κρύβει μια ξεχωριστή ιστορία πίσω της: έλλειψη εσόδων ικανών για την "επιβίωση", αλλαγή ιδιοκτησιακού καθεστώτως, κυνήγι "νούμερων" που εξαργυρώνονται σε κέρδη και ό,τι άλλο. Η τρέχουσα κρίση, ως πρόσχημα ή μη, επιτείνει καταστάσεις.

Το θέμα είναι πως χάνουμε συνεχώς "Μέσα" με άποψη και τα "Μέσα" χάνουν συνεχώς άποψη.





"Δραπετσώνα", στίχοι Τάσος Λειβαδίτης, μουσική Μίκης Θεοδωράκης, ερμηνεία Γρηγόρης Μπιθικώτσης, 1960.

Ένα από τα "σκόρπια" λαϊκά τραγούδια που ο Μίκης Θεοδωράκης έχει εντάξει στον κύκλο "Πολιτεία".....Η "Δραπετσώνα" γράφτηκε με αφορμή τον αγώνα που έκαναν οι πρόσφυγες για να σώσουν τις παράγκες τους στη Δραπετσώνα (Γιώργος Τσάμπρας, απόσπασμα από κείμενο της κασετίνας cd "Μίκης Θεοδωράκης- Η Διαδρομή 1960- 2000" που κυκλοφόρησε με την εφημερίδα Βήμα της Κυριακής).


1 Αυγούστου 2009

Του Νίκου Μωραΐτη


Χθες με μεγάλη μου θλίψη έμαθα ότι ο Νίκος Μωραΐτης σταμάτησε από το Μελωδία Fm.

Μετά από 16 ολόκληρα χρόνια εκπομπής, οικονομικοί λόγοι αναγκάζουν το ραδιοφωνικό κοινό να στερηθεί έναν από τους τελευταίους καλούς παραγωγούς.

Προσωπικά του είχα ιδιαίτερη αδυναμία γιατί ήταν ο παραγωγός που με διαμόρφωσε ως ακροατή, και ένας από τους δημοσιογράφος (μαζί με την ιέρεια Βλαχογιάννη, την αγαπημένη Βλαβιανού και τον εξαίρετο Τσάμπρα) που με εκπαίδευσαν και με έκαναν να αγαπήσω περισσότερο το ελληνικό τραγούδι.

Τον θυμάμαι
συντάκτη στο Δίφωνο (μετέπειτα Echo), μέλος μια σπουδαίας δημοσιογραφικής ομάδας (τότε που μουσικό περιοδικό δεν ήταν δημοσίευση δελτίων τύπου) να κάνει συνεντεύξεις μ' εκείνο τον επιθετικό τρόπο που πολλές φορές ακροβατούσε στο τεντωμένο σκοινί της αγένειας, ρωτώντας αγαπημένους καλλιτέχνες όλα εκείνα που ως ακροατές συζητούσαμε στις παρέες και θέλαμε να μάθουμε. Ήταν συνεντεύξεις που προκαλούσαν αίσθηση, άνοιγαν διάλογο και δημιουργούσαν αντιδράσεις -πόσες φορές αναγνώστες δεν έστελαν γράμματα διαμαρτυρίας για ...κακομεταχείριση του αγαπημένου τους καλλιτέχνη (!). Μια φορά μάλιστα η εκρηκτική Βιτάλη νιώθοντας προσβεβλημένη σταμάτησε τη συνέντευξη στη μέση! Είχαν όμως γνώση και μεράκι και γίνονταν από ένα ανθρωπο λάτρη του ελληνικού τραγουδιού, μακριά από δημόσιες σχέσεις και κολακείες.

Αντίστοιχα, η ραδιοφωνική εκπομπή του, ψαγμένη και δουλεμένη ως το τελευταίο λεπτό, είχε άποψη, έρευνα και σεβασμό για την ελληνική μουσική.
Ήταν ένα δίωρο με λόγο ύπαρξης, μια ραδιοφωνική όαση που ισορροπούσε με δεξιοτεχνία στα είδη και στο αίσθημα του κάθε τραγουδιού. Και χωρίς ποτέ να κρύψει τη μεγαλύτερη αδυναμία της: τη Χαρούλα Αλεξίου.

Η τραγουδίστρια που όπως δήλωσε ο ίδιος στη χθεσινή -και βαθιά συγκινητική- τελευταία του εκπομπή
είναι η αιτία που αγάπησε το ελληνικό τραγούδι και το ραδιόφωνο. Είχαν μάλιστα και μια σύντομη τηλεφωνική επικοινωνία -η μοναδική που βγήκε στον αέρα- όπου η Χαρούλα τον αποκάλεσε "καλλιτέχνη του ραδιοφώνου" και τον καλοσώρισε στην αγκαλιά των καλλιτεχνών που ζουν με τις απώλειες και τους κύκλους που αναπόφευκτα κλείνουν.

Σ' αυτόν λοιπόν τον "Καλλιτέχνη του ραδιοφώνου" είναι αφιερωμένη τούτη εδώ η ανάρτησή μου. Για να τον ευχαριστήσω για την παρέα και τη γνώση που μοιράστηκε μαζί μου όλα αυτά τα χρόνια και να του ευχηθώ καλή συνέχεια, υπενθυμίζοντας ότι τον περιμένω να επιστρέψει για να συνεχίσει τις ωραίες του πτήσεις στα ερτζιανά.

Και να του αφιερώσω ένα τραγούδι που ο ίδιος μου σύστησε ένα κυριακάτικο ξημέρωμα πριν πολλά χρόνια σε μια από τις ηχογραφημένες εκπομπές του, που τόσο απάλυναν το άγχος της εξεταστικής.

Πρόκειται για μια σπάνια εκτέλεση της μεγαλειώδους "Μαρκίζας" των Σπανού- Ελευθερίου, τραγούδι- εμμονή που με κατατρέχει για πάνω από μια δεκαετία, σταμπαρισμένο εσαεί από την αξεπέραστη Μοσχολιού που όμως εδώ έχει όλο το σπαραγμό και το ρεαλισμό της πολυαγαπημένης και των δυο μας Χαρούλας.


Καλή ανταμωση λοιπόν κύριε Μωραΐτη, σας περιμένω και πάλι στο ραδιοφωνικό μου δέκτη...


Κι εσύ που ξέρεις όσα η καταιγίδα
δεν έχεις κάτι για να μου πεις...







Κάτω απ' τη μαρκίζα των Γιάννη Σπανού- Μάνου Ελευθερίου. Πρώτη ερμηνεία: Βίκυ Μοσχολιού. Άλμπουμ: "Η Βίκυ Μοσχολιού τραγουδάει Σπανό" (1977).
Εδώ με τη Χάρη Αλεξίου, από τη συλλογή με τραγούδια του Μάνου Ελευθερίου "Ταξίδια της ψυχής" (1992). Στο πιάνο ο Χάρης Καλέας.


27 Ιουλίου 2009

Μας πήρε ο πόνος και νυχτωθήκαμε...


Ό,τι μας βρήκε κι ό,τι μας λύπησε

σαν το μαχαίρι κρυφά μας χτύπησε
σβήσε το δάκρυ με το μαντίλι σου
να πιω τον ήλιο μέσα απ' τα χείλη σου



ΥΓ: Σα σήμερα, 27 Ιουλίου του 1992, έφυγαν τα πιο καθαρά μάτια της εφηβείας μου.



Μην τον ρωτάς τον ουρανό των Μάνου Χατζιδάκι- Γιάννη Ιωαννίδη. Ερμηνεία: Τζένη Καρέζη. Από την ταινία του Ντίμη Δαδήρα "Το νησί των γενναίων" (1959).


22 Ιουλίου 2009

ψηλά στις αρχικές μας τις πηγές



Εδώ, όλο και λιγότερες είναι οι κουβέντες μας. Καλοκαιρινή ραστώνη μάλλον.
Απόψε κάτι, ας πούμε δροσερό: νύχτα.







Σηκώθηκα και ήσυχα στα δέντρα προσευχήθηκα

ν' αντέχουμε στις πιο βαθιές χαρές





Όπως ξυπνούν οι εραστές των Νίκου Βελιώτη- Γιάννη Αγγελάκα, ερμηνεία Γιάννη Αγγελάκα, από το cd "Πότε θα φτάσουμε εδώ", 2007.