22 Σεπτεμβρίου 2009

Η Εποχή της Αγάπης


Το ενδιάμεσο των εποχών με εξουθενώνει.
Μου θυμίζει το ανθρώπινο αναποφάσιστο:
Ένα βήμα μπροστά, ένα πίσω, φεύγω- μένω, εγκαταλείπω- στα ίδια στάσιμα νερά συνεχίζω να κολυμπώ...

Και όχι μόνο το ενδιάμεσο. Γενικώς οι εποχές και η εναλλαγή τους με δυσκολεύουν. Κι αν τα τερτίπια τους επιβαρύνουν την καθημερινότητά μου όσο η κίνηση στους δρόμους, η κυκλοθυμία τους μου κοστίζει ακριβότερα: σε διάθεση και ενέργεια...

Από παιδί άλλωστε μ' "έπιαναν" οι εποχές.
Με θυμάμαι ξαπλωμένο σ' ένα άδειο αλώνι να διαβάζω τον ουρανό ακούγοντας
τη συνομωσία τους εναντία στη βραχυπρόθεσμη ισορροπία μου. Η' μαθητή στο διάλειμμα να παρατηρώ το κρύο τους να παγώνει στην εκούσια μοναξιά μια ανυπόμονη αμυγδαλιά...

Καμία εποχή δεν ανώδυνη. Όλες έχουν τα όπλα τους.
Πιο επικίνδυνη απ' όλες βέβαια η Άνοιξη. Γεμάτη ομορφιές και μυρωδιές, άνοιγε όλους τους
απλήρωτους με τον εαυτό μου λογαριασμους, έφερνε με τα χιλιάδες στον άνεμο άνθη της την αταξία στα συγυρισμένα εντός μου.

Όχι ότι το Καλοκαίρι ήταν πιο πονετικό.
Ως εποχή
ματαίωσης και διάψευσης, ερχόταν πάντα με το δραματικό του φινάλε να υπενθυμίσει όλα όσα ήλπισα και δεν έγιναν. Να ειρωνευτεί τα σχέδια, να χλευάσει όσα δεν πρόλαβαν.

Έπειτα το Φθινόπωρο έφερνε τη φθορά. Τις μαραμένες και κρεμασμένες
απ' τα κλαδιά ελπίδες, τα πεσμένα καταγής όνειρα σαν φρούτα γινωμένα που δεν κόπηκαν και δεν δοκιμάστηκαν.

Τελευταίος και πιο αδυσώπητος
ερχόταν ο Χειμώνας. Με το χιόνι του σκέπαζε στη λήθη τα πεσμένα όνειρα καίγοντας και το τελευταίο ίχνος ζωής στον κήπο μου...

Αυτές ήταν πάντα οι εποχές. Σκληρές και τιμωροί.
Κι εγώ μάταια προσπαθούσα να ισορροπήσω στην τραμπάλα τους. Προσπαθώντας αδέξια να ισοσταθμίσω
ελπίδα με διάψευση, ενέργεια με φθορά, γαλήνη με βίαιο εσωτερικό ξύπνημα. Άνιση μάχη...

Όμως φέτος ο Οκτώβρης είναι διαφορετικός. Τούτος ο Οκτώβρης βαραίνει αλλιώς.
Γιατί όπως ο μήνας αυτός φεύγει, πίσω του αφήνει την πόρτα ανοιχτή σε μια νέα
εποχή.
Επιτέλους. Ο φετινός Οκτώβρης θα μας βάλει στην πέμπτη εποχή.
Στην Εποχή Της Αγάπης...



Η εποχή της αγάπης των Μάνου Χατζιδάκι- Λίνας Νικολακοπούλου. Πρώτη ερμηνεία: Δήμητρα Γαλάνη. Άλμπουμ: "Χορός με τη σκιά μου" (1998).
Εδώ το ακούμε σε (εξαιρετική) αδισκογράφητη ερμηνεία του Γιώργη Χριστοδούλου από τις πρόβες για την
αφιερωμένη στα Άτομα με Αναπηρία συναυλία της Λινας Νικολακοπούλου (Ιερά Οδός, 17 Ιανουαρίου 2006).

16 Σεπτεμβρίου 2009

κατά πού θ' απλώσουμε τα χέρια μας;

Αυτό το πηγαινέλα των εποχών γίνεται πάντα θέμα. Στην καθημερινότητα μας, για πρακτικά θέματα όπως τι ρούχα να φορέσω σήμερα, να πάρω ζακέτα, τι παπούτσια να βάλω. Αν σε πετύχει μπόρα με πεδιλάκι καλοκαιρινό και αμάνικο, καταλαβαίνεις ότι το ένστικτο δεν είναι το δυνατό σου σημείο. Κάτι που δεν το αμφισβήτησα δηλαδή, αλλά δεν ήταν και ανάγκη να το επιβεβαιώσω ούσα μούσκεμα στη μέση του πουθενά. Πάντως παρά τις αστοχίες μου, δηλώνω ότι το ενδιάμεσο των εποχών πάντα με ελκύει.

Το ξέρω, εγώ άνοιξα και συνεχίζω την κουβέντα με το καλοκαίρι και τα πλοία που φεύγουν, το φθινόπωρο, τις βροχές. Και μιας και γίναμε σαν δυο που συναντιόνται στους (διαδικτυακούς) διαδρόμους και τα ασανσέρ και ανταλλάσουν κουβέντες για τον καιρό, διαλέγω ένα τραγούδι που κάθε άλλο παρά απλή ambient υπόκρουση σε ασανσέρ μπορεί να εκληφθεί.




Κατά πού θ' απλώσουμε τα χέρια μας τώρα που δεν μας λογαριάζει πια ο καιρός;

Αναρωτιέσαι κι εσύ τί κρατάει την ελπίδα ζωντανή μέχρι το επόμενο ηλιοστάσιο. Δεν πεθαίνουν έτσι οι ελπίδες, με την πρώτη σταγόνα της βροχής, μόνο το καλοκαίρι σκοτώθηκε, είπε ο ίδιος Ποιητής που στους στίχους του άφησε την καρδία του χάμω σαν το κοχύλι μες στην άμμο.

Εδώ που τα λέμε, κι ας μας συγχωρέσουν οι Ποιητές, αυτή εδώ η σελίδα πάντα από ξένα λόγια "κρέμεται". Στους Ποιητές που βρίσκουν λόγια, τα βάζουν κάτω, τα ταιριάζουν και τα λένε και σε μας, που οι λέξεις μόνο κόμπους δένουν μέσα μας.


(Ξορκίζουμε έτσι λες το θάνατο;)


"Με την πρώτη σταγόνα της βροχής" Οδυσσεας Ελύτης- Μάνος Χατζιδάκις. Ερμηνεία Δημήτρης Ψαριανός από το έργο "Μεγάλος Ερωτικός" του Μάνου Χατζιδάκι, 1972.

8 Σεπτεμβρίου 2009

Κι έμεινε το νησί μονάχο ή Της Μαρίας Βουμβάκη


Κι έμεινε το νησί μονάχο...

Το νησί μονάχο,
οι παραλίες άδειες
, τα πλοία σε ρότα επιστροφής -σαν κοντυλιές στη θάλασσα να διαγράφουν το καλοκαίρι. Τί κρατάει τότε την ελπίδα ζωντανή ως το επόμενο θερινό ηλιοστάσιο;

Έτσι χανόμουν παροπλισμένος κι ανήσυχος μπροστά στην
αλλαγή της εποχής, ώσπου ήρθε ανέλπιστα ένα ποίημα γραμμένο από τον Ελύτη (δώρο δικό σου και του αγαπητού μπλόγκερ Αισθηματική Ηλικία ) να ξανα-ανακαλυφθεί κι ένας ολόκληρος δίσκος ν' αποκαλυφθεί. Κι έτσι εντελώς απροσδόκητα να γεμίσει το οπλοστάσιο χειμωνιάτικες διαφυγές.
Κοχύλι
το ποίημα,
"Το τερραίν του Παραδείσου" ο δίσκος που το περιέχει μελοποιημένο από τη Μαρία Βουμβάκη.



Δώδεκα ακριβά ποιήματα περιλαμβάνει στο "Τερραίν" της η Βουμβάκη. Τραγουδοποιός ήρεμης δύναμης η ίδια, κατάφερε με το λυρικό της ηλεκτρισμό να ζωγραφίσει τα ιδανικά ηχητικά τοπία για να απλωθεί ο λόγος των ποιητών, στρογγυλεύοντας λίγο ευτυχώς με την εφηβική της φωνή τις γωνίες των αβάστακτων ανθρώπινων τρόμων στη θεματολογία: Του θανάτου, της ήττας, της εκκωφαντικής σιωπής μιας αδιάφορης ζωής...

Ο δίσκος βέβαια δεν είναι καινούριος, από το 2006 έρχεται αλλά τότε φρόντισαν
να περάσει απαρατήρητος. Να όμως που τρία χρόνια μετά το θαύμα του συντελέστηκε:
Στην εκπνοή ενός δυνατού καλοκαιριού, ήρθε να με θωρακίσει απέναντι στις έγνοιες του χειμώνα και να μου προσφέρει απλόχερα ποίηση και παρηγορία μπροστά στους μικρούς θανάτους της καθημερινότητας. Γιατί όπως λέει και ο Ποιητής:

Η ποίηση αρχίζει από κει που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο θάνατος



Κοχύλι των Μαρίας Βουμβάκη- Οδυσσέα Ελύτη. Άλμπουμ: "Το Τερραίν Του Παραδείσου" (2006).

Η Ποίηση αρχίζει του Οδυσσέα Ελύτη. «Πρώτα-πρώτα», Ζ. Ανοιχτά Χαρτιά. Αστερίας, 1974.

1 Σεπτεμβρίου 2009

μια ησυχία σαν ερημιά



Ωραία λοιπόν, αυτά είναι τα νέα από το νησί που αφήσατε πίσω σας.
Αλλά, κι αν σας μείνει χρόνος, μην ανησυχήσετε για μας. Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Χωρίς περιττούς συναισθηματισμούς, είναι νομοτελειακό πια:

Σβήσαν τα φώτα στην παραλία
ήρθ' ο Σεπτέμβρης
ήρθ' η βροχή
φεύγαν οι φίλοι
φεύγαν τα πλοία
πήγε χαμένη η εκδρομή


Η δικιά μας η εκδρομή, αυτή που την κάνουμε χωρίς να το κουνήσουμε από το νησί. Άλλωστε το νησί είναι το καλύτερο μέρος του κόσμου (κι ας μην βγήκαμε ούτε με βάρκα από αυτό). Ακούσαμε, είδαμε, φτάνει. Όλα είναι εδώ -ή περνάνε να μας δουν βιαστικά.

Χάθηκα- χάθηκα μες στη ζωή μου
χάθηκες- χάθηκες μες στη βροχή


"Διαμάντια και μπλουζ" Στίχοι- μουσική -εδώ και ερμηνεία: Σταματης Κραουνάκης για την παράσταση "Διαμάντια και μπλουζ" σε κείμενα της Λούλας Αναγνωστάκη που ανέβηκε με τη Ζωή Λάσκαρη στη θετρική σκηνή Αθηναΐς τις περιόδους 2005- 2006 και 2006- 2007. Στη δισκογραφία κυκλοφορεί στο άλμπουμ του Σταμάτη Κραουνάκη "Πόσο σ' αγαπώ" (2007).

Αξίζει να σημειωθεί ότι για το έργο "Διαμάντια και μπλουζ" που ανέβηκε από τη Τζένη Καρέζη το 1990 και υπήρξε το κύκνειο άσμα της, έχει γράψει μουσική η Ελένη Καραΐνδρου. Σε στίχους της Λούλας Αναγνωστάκη υπάρχει το τραγούδι με τίτλο "Χάθηκα μέσα στη ζωή μου"
ερμηνευμένο από την Τζένη Καρέζη.