Της Πλάτωνος

Όλα είναι απλά τώρα, η λεωφόρος κόπασε

Με τους αισιόδοξους αυτούς στίχους της Λένας Πλάτωνος σε καλωσορίζω πίσω αγαπητή BlackForest. Στίχους που η ίδια η κα Πλάτωνος μου θύμισε χθες με την τραυματισμένη της φωνή, στην πρεμιέρα των λίγων λάιβ παραστάσεων της στο ιστορικό Κύτταρο της Αχαρνών. Κι αν οι στίχοι φέρουν μια πικρή κούραση, μη σταθείς σ' αυτήν. Μείνε στη συνέχεια του ταξιδιού που υπαινίσσονται και στο νέο ξεκίνημα που έρχεται μετά το τέλος κάθε περιπέτειας...


Τι νέα Ψιψίνα;

Ελπίζω η προσαρμογή σου να κρατάει ακόμα κάτι από την ισπανική αύρα που ταξίδεψε μαζί σου στις αποσκευές. Να μπήκες γλυκά -όπως ήθελες- στη μικρή περιπέτεια της παλιάς σου ζωής και να κρατάς ακόμα μέσα σου την ομορφιά του ιβηρικού τοπίου για κάθε ενδεχόμενη ελληνική δυσκολία...


Κήποι των παιδικών θριάμβων μας φεύγετε και για που;

Εδώ η καθημερινότητα έχει το άρωμα μιας παρατεταμένης άνοιξης, με τους χυμούς και τα άνθη των τελευταίων δέντρων της Αθήνας, αλλά και την ανυπομονησία μιας αμυγδαλιάς που πρώιμα άνθισε και λαχταρά να δέσει τον καρπό της.


Έρωτες το καλοκαίρι, μέσα μας ο φόβος του τώρα...

Το καλοκαίρι βέβαια χτυπάει την πόρτα. Το βλέπω στη ραθυμία χαριτωμένων εντόμων όπως περπατούν στο μπαλκόνι όταν το πρωί ανοίγω για να μπει φως και πικρά συνειδητοποιώ ότι η μυγδαλιά δε θα προλάβει να δέσει τον καρπό της...


Εμιγκρέδες της Ρουμανίας: πιθανότητες ευτυχίας, στην περιοχή της Αμερικάνικης
πρεσβείας



Εμιγκρέδες κι εμείς κατά κάποιο τρόπο, αναρωτιέμαι πόσες πιθανότητες ευτυχίας να έχουμε στην περιοχή της Αθήνας...


Ήρθαν και οι μάγισσες, που τα όνειρα τα κάνουν πράξεις

Με την παραπάνω αισιόδοξη -και ολότελα ρομαντική- διαπίστωση της Λένας να κλείνει το κατακερματισμένο μου ποστ, σε αφήνω αγαπητή μου BlackForest, ανυπομονώντας για μια πιο ενδελεχή παρουσίαση των ταξιδιωτικών περιπετειών σου...

---

Η μετακόμιση της Λένας Πλάτωνος. Άλμπουμ: Ημερολόγια (2008)

Τι νέα Ψιψίνα; της Λένας Πλάτωνος. Άλμπουμ: Γκάλοπ (1985)

Araschnia Levana (Αρασχνία Λεβάνα) της Λένας Πλάτωνος. Άλμπουμ: Λεπιδόπτερα (1986)

Έρωτες το καλοκαίρι της Λένας Πλάτωνος. Άλμπουμ: Γκάλοπ (1985)

Μάγισσες της Λένας Πλάτωνος. Άλμπουμ: Γκάλοπ (1985)

Κύτταρο. Η Λένα Πλάτωνος από 29 Απριλίου για 10 παραστάσεις κάθε Τετάρτη και Πέμπτη. Με Γιάννη Παλαμίδα, Μάρθα Φριντζήλα, Etten & guest τον Κ. Βήτα. Συμμετέχει η Βικτώρια. Ηπείρου 48 & Αχαρνών, 210-82 24 134.

στις μαργαρίτες, πέρα στο λιβάδι

Μάρκο μου, μετά από την απουσία μου από τη χώρα και έχοντας αφήσει υπό την κηδεμονία σου για τόσες μέρες το «παιδί», είπα να περάσω να αφήσω ένα γεια. «Ένα γεια μόνο;» θα αναρωτηθείς δικαίως. Κι όμως. Είμαι εκτός κλίματος, εκτός τόπου και χρόνου γενικά. Πιάνω να γράψω κάτι και δε βγαίνει τίποτα. Το έχω πάθει και στη δουλειά, που δεν γράφω δα και τα εσώψυχα μου. Απλά διαδικαστικά θέματα. Τι καινούρια μολύβια πήρα από την Ισπανία, τι τον υπολογιστή τον έχω ανοιχτό όλη μέρα, μπας και περάσει η έμπνευση και την τσακώσω με κάθε μέσο- παραδοσιακό ή μη-, μάταια!

Μην πάει ο νους σου στο κακό. Δεν έχω πάθει τίποτα σοβαρό. Απλά βγήκα από την καθημερινότητά μου, στην οποία θα επιστρέψω ελπίζω όχι με βίαιο τρόπο, αλλά με μια γλύκα, όπως αυτή που με ακολουθεί τις τελευταίες μέρες. Όπως επίσης με ακολουθεί και μια αισιοδοξία ότι

η δικιά μου αγάπη διόλου δε φοβάται τ’ ανοιχτό τ’ αγέρι…





Είναι το τραγουδάκι που κρατούσα στις αποσκευές μου. Από τις ακριβές στιγμές που μας χάρισαν οι κυρίες Τσανακλίδου και Φριντζήλα στη μουσική σκηνή ΜΕΤΡΌ, όπου έκανα μια στάση το βράδυ, ευρισκόμενη στην Αθήνα για να πάρω το επόμενο πρωί το αεροπλάνο για Μαδρίτη.

Αφήνοντας τη Γρανάδα, την τελευταία πόλη που επισκέφτηκα στην Ισπανία, φευγαλέα την ώρα που απογειωνόμασταν, έπεισε το μάτι μου στην επιγραφή Aeropuerto de Granada Federico Garcia Lorca. Κύριε Lorca, οι στίχοι σας είναι πέρασμα στους ουρανούς…

---

"Νανούρισμα": στίχοι Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα σε απόδοση στα ελληνικά από τον Λευτέρη Παπαδόπουλο. Μουσική Χρήστος Λεοντής. Στην ηχογράφηση από το ΜΕΤΡΌ το ερμηνεύουν οι Τάνια Τσανακλίδου και Μάρθα Φριντζήλα. Πρώτη εκτέλεση από την Τάνια Τσανακλίδου στο δίσκο «Αχ έρωτα» του 1974.

Πάσχα στο χωριό

Λίγο πριν επιστρέψει η BlackForest με την ανταπόκρισή της από την Ισπανία, ας γράψω λίγα λογάκια για το δικό μου Πάσχα, λιγότερο κοσμοπολίτικο μεν από της φίλης μου, γνήσια ελληνικό όμως.

Πάσχα λοιπόν στο χωριό σημαίνει πολύ φαγητό και κρασί, οικογένεια και παιδικοί φίλοι, Επιτάφιος και άνθη λεμονιάς. Χριστός ανέστη με κροτίδες, βαφτιστήρια με λαμπάδες, καινούρια ρούχα και φιλιά στο μάγουλο...

Και πολύ τραγούδι φυσικά...

Σα λαός έχουμε την ευλογία να κυλάει τραγούδι στις φλέβες μας. Τραγουδάμε κάθε μας στιγμή, όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Τραγουδώντας μοιραζόμαστε ανείπωτη χαρά και αβάσταχτο πόνο.

Έτσι και σε μια μάζωξη την επομένη του Πάσχα στο εξοχικό ενός φίλου πάνω στα άγρια βουνά της Κρήτης. Ένας μουσαφίρης μεταξύ κρασιού και παραδοσιακών μεζέδων έπιασε το λαούτο και μας τραγούδησε με τη ζεστή φωνή του.

Και από τα δάχτυλά του γεννήθηκαν νότες θλιμμένες, από το στόμα του ξεχύθηκαν λόγια καημού κι απλώθηκαν στις απάτητες πλαγιές, αντήχησαν στους τραχείς βράχους και γύρισαν πίσω καθαγιασμένα από τα αγνότητα της φύσης.

Σαν είχες άλλο στη καρδιά
τι μ' ήθελες εμένα
να με πληγώσεις να πονώ
ώσπου να ζω για σένα

---

Πονεμένη καρδιά του Στέλιου Φουσταλιεράκη ή Φουσταλιέρη. Ερμηνεία: Μανώλης Λιδάκης. Άλμπουμ: "Το τραγούδι γυμνό" (1993)

Καλές γιορτές!

Με τη ΒlackForest να κάνει κοσμική ζωή στον ισπανικό νότο αφήνοντάς με να παίζω μόνος μου, το μπλογκάκι μας όπως καταλαβαίνετε υπολειτουργεί. Κι επειδή φεύγω κι εγώ για γιορτές στο χωριό (του οποίου η τεχνολογία δεν είναι το δυνατό χαρτί), θα αραιώσουμε λιγάκι, έτσι να σας λέιψουμε κιόλας!

Εκ μέρους και της κοσμοπολίσσας BlackForest σας εύχομαι λοιπόν καλές γιορτές και να περάσετε ήρεμα τις μέρες αυτές που είναι πολύ όμορφες, ανεξαρτήτως πίστεως και θρησκευτικού-χριστιανικού αισθήματος.

Κι επειδή πολλοί από τους ωραιότερους θησαυρούς της λογοτεχνίας μας βρίσκονται σε εκκλησιαστικά κείμενα, παραθέτω τη μεγαλειώδη φωνή της Fairuz - το γαλαζοπράσινο πετράδι του Λιβάνου- να ψάλλει "Η ζωή εν τάφω" στα ελληνικά από τα σπαρακτικά Εγκώμια της Μεγάλης Παρασκευής, όπως κάνει κάθε χρόνο τέτοια μέρα σε κάποια εκκλησία...

Η ζωή πως θνήσκεις;
πώς και τάφω οικείς;
του θανάτου το βασίλειον λύεις δε
και του Άδου τους νεκρούς εξανιστάς.

Τηλεγράφημα στην Κάρμεν

Όταν γυρνάω το μεσημέρι σπίτι και τους γείτονες που συναντώ τους βρίσκω μουρτζούφληδες και κακομίλητους, ξέρω ότι πιθανότατα δύο τινά συμβαίνουν: ο σκύλος μου ή ο ταχυδρόμος «χτύπησε» στη γειτονιά. Ο σκύλος, για να κλέψει κάθε τύπο υποδήματος που μπορεί να βρεθεί έκθετο σε αυλές ή σε σπίτια με ανοιχτές πόρτες. Ο ταχυδρόμος, για να μοιράσει απλόχερα λογαριασμούς.

Μόλις φτάσω στην εξώπορτα, είναι θέμα δευτερολέπτων να ανοίξω με (τρεμάμενο) το χέρι το γραμματοκιβώτιο και να δω τι από τα δύο συμβαίνει. Και καθώς ο σκύλος μου οδεύει σταθερά προς την ενηλικίωση, όλο και πιο συχνά η δυσαρέσκεια των γειτόνων μεταφράζεται σε άφιξη λογαριασμών που λες και είναι «συνεννοημένοι», φτάνουν πάντα μαζεμένοι και προκλητικά αδιάφοροι για το αν θα μπορέσεις να τους ξεπληρώσεις. Το άθροισμα των οφειλών δε, σου κόβει την ανάσα και κάθε μικροπολυτέλεια της άχαρης ζωής μας.

Ναι λοιπόν, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί οι εποχές που ο ταχυδρόμος υπηρετούσε το λειτούργημα της επικοινωνίας. Τότε που στον ταχυδρομικό σάκο ταξίδευαν οι ζωές των ανθρώπων, σφραγισμένες σε φάκελο.

Διαπιστώνω επί τη ευκαιρία επίσης, ότι γράμμα με την κλασσική έννοια, ουδέποτε έχω λάβει. Ούτε τηλεγράφημα φυσικά. Άλλωστε σήμερα, η τεχνολογία έχει αφαιρέσει κάθε λόγο ύπαρξης στο τηλεγράφημα. Κάποιες δεκαετίες πίσω όμως, αυτό κατείχε περίοπτη θέση στην επικοινωνία και χρησιμοποιούνταν από όλους για κάθε επείγουσα ή σοβαρή περίσταση.

Τηλεγράφημα ας πούμε διάλεξε να στείλει στην Κάρμεν, στη μακρινή Ισπανία, ένας εγχώριος θαυμαστής της.

(ε, καλά μεθαύριο ταξιδεύω για Ισπανία, καταλαβαίνεις, το μυαλό μου όλο γύρω εκεί τριγυρνά- με κάθε ευκαιρία)

Και τι της γράφει ο αθεόφοβος… διάβασε Μάρκο μου να δεις πόσο ξεκάθαρα κι απλά ήταν κάποτε τα πράγματα στις σχέσεις των δύο φύλων!

Απόψε Καρμεντσίτα μου μπαρκάρω απ' τον Περαία

και στη Σεβίλλη έρχομαι να κάνουμε παρέα

Έντάξει θα μου πεις, τηλεγράφημα είναι, αναλυτική αναφορά θα της έδινε; Ο αποστολέας δείχνει να έχει μια οικειότητα με την Κάρμεν, γι’ αυτό και μπαίνει κατευθείαν στο ψητό: «έρχομαι». Ή δείχνει έναν αυταρχισμό του τύπου «αποφασίζω και δε θα σε ρωτήσω κιόλας».

Γλυκιά μου Κάρμεν έρχομαι κοντά να γνωριστούμε

και δίχως άλλο κούκλα μου, ταιράκι να γινούμε

Αμ δε που γνωρίζονται… και αυτός έχει σκοπό να της κουβαληθεί… Πάλι καλά που στέλνει και το τηλεγράφημα να προειδοποιήσει. Και τι αυτοπεποίθηση «το δίχως άλλο…»!

Ξεκινά να ξεδιπλώνει τις χάρες του έλληνα για να προετοιμάσει το έδαφος:

Να δείς μπουζούκι να σταθείς με ανοιχτό το στόμα

που θα ξεχάσεις ξέρε το και τον Χερέδια ακόμα

(κακόμοιρε Χερέδια, τι βρίσκεται σε εξέλιξη ερήμην σου!)

Ε, και τώρα το κορυφαίο όλων:

Κι από τον ταύρο ξέρε το, δε θα 'χω αβαρία

γιατί έξι χρόνια έκανα χασάπης στα σφαγεία

Τα σχόλια είναι περιττά!

Τώρα όλο αυτό το στόρυ με την Κάρμεν, ανακάλυψα ότι όταν γράφτηκε (1939), είχε μεγάλο σουξέ και το τραγούδι αυτό είναι μόλις ένα από αυτά που βγήκαν εκείνη τη περίοδο και είχαν πρωταγωνιστές τον έλληνα Αντώνη και τη μυθική ισπανίδα Κάρμεν.

Με δυο λόγια (η κοπτοραπτική δική μου) η ιστορία δύο τέτοιων τραγουδιών:

Ο Αντώνης ο βαρκάρης ο σερέτης… θέλει πλούτη και παλάτια και της Κάρμεν τα δυο μάτια… επαράτησε τη βάρκα στο λιμάνι, κάτω στο Πασαλιμάνι … ταυρομάχος πάει να γίνει… Μα ο άκαρδος ο ταύρος τον σκοτώνει και στη γη τονε ξαπλώνει, σαν τον βλέπει η Κάρμεν κλαίει… χήρα παραπονεμένη

Και η εξέλιξη της ιστορίας μετά το θάνατο(;) του Αντώνη:

Ήρθε η Κάρμεν στην Αθήνα, την κληρονομιά να πάρει, του Αντώνη του βαρκάρη… Κει που γύριζε η καημένη, βλέπει κατατρομαγμένη μες την βάρκα τον Αντώνη… Αντωνάκη μου, ζεις ακόμη ή γελιέμαι;… Κάρμεν- Κάρμεν μη φωνάζεις… να πεθάνω ήταν κρίμα κι έκανα το ψευτοθύμα.

Αυτές λοιπόν ήταν εν συντομία οι περιπέτειες του Αντώνη και της Κάρμεν. Για εμπεριστατωμένη παρουσίαση της ιστορίας, κινηματογραφικής (από εκεί ξεκίνησαν όλα) και δισκογραφικής, σε παραπέμπω στο διαφωτιστικό ποστ του μπλόγκερ allou fun marx για να σου λυθεί κάθε απορία.

Παραθέτω το τραγούδι «Τηλεγράφημα στη Κάρμεν» στην πρώτη του εκτέλεση με τον Στράτο Παγιουμτζή και το Στελλάκη Περπινιάδη, αλλά οφείλω να αναγνωρίσω ότι το τραγούδι αυτό το πρωτογνώρισα στην επανεκτέλεση του από την Χ. Αλεξίου (Τα τσίλικα 1983).

---

«Τηλεγράφημα στην Κάρμεν»: σε στίχους του Β. Μαυροφρύδη, μουσική Π. Τούντα, πρώτη εκτέλεση Στράτος Παγιουμτζής και Στελλάκης Περπινιάδης 1939.

«Ο Αντώνης ο βαρκάρης»: Στίχοι: Πιπίτσα Οικονόμου (ψευδώνυμο του Μ. Μάτσα), μουσική Σπύρος Περιστέρης, πρώτη εκτέλεση: Μάρκος Βαμβακάρης και Απόστολος Χατζηχρήστος 1939.

«Η Κάρμεν στην Αθήνα» Στίχοι: Πιπίτσα Οικονόμου (ψευδώνυμο του Μ. Μάτσα), μουσική Σπύρος Περιστέρης με το Στράτο Παγιουμτζή και τον Μάρκο Βαμβακάρη 1939.

Ποια πατρίδα

Παραδέχομαι ότι το ποστ σου ήταν μαχαιριά στην καρδιά αγαπητή BlackForest. Ώστε φεύγεις λοιπόν για εξωτικό ταξίδι (αφήνοντάς μου και το "παιδί" τώρα που πασχαλιάζει), για την μαγική χώρα του φλεμένκο -την Ισπανία, απωθημένο μου και μικρό μου όνειρο ζωής.

Θα μου πεις τόσο δύσκολο είναι να πεταχτείς μέχρι την Ιβηρική Χερσόνησο, παίρνεις το αεροπλάνο, λίγες ώρες ταξίδι -πέντε το πολύ αν υπολογίσουμε και την πατροπαράδοτη καθυστέρηση της Ολυμπιακής- και βρίσκεσαι στη χώρα των παιδικών σου φαντασιώσεων και των ενήλικων προσδοκιών, μην το κάνεις θέμα και μου χαλάς κι εμένα την εκδρομική διάθεση.

Όμως το ταξίδι μου στην Ισπανία το έχω φανταστεί αλλιώς άπιστη BlackForest. Όχι ένα απλό ταξίδι αναψυχής για αξιοθέατα, αναμνηστικά στο αεροδρόμιο και μετά φωτογραφίες στο facebook. Το έχω φανταστεί χωρίς επιστροφή -μόνο allez, δίχως retour.

Ονειρεύομαι πως μένω για πάντα εκεί, στην άγνωστη καταλανική πόλη που το αεροπλάνο με προσγειώνει.Και με φαντάζομαι να παραλαμβάνω τις βαλίτσες μου -όλη η ζωή μου διπλωμένη και πακεταρισμένη σε δυο τρία μπαγκάζια- να τις στοιβάζω στο πορτ-παγκάζ του ταξί και όταν ο οδηγός μ' αφήσει στην τυχαία διεύθυνση που του έχω υποδείξει και ξεφορτώσω τη ζωή μου να αισθάνομαι πως βρήκα άλλη πατρίδα για να τη συνεχίσω, σε άλλη γη, σε άλλη γλώσσα.

Ίσως είναι η κλίση της Μεσογείου που όπως λες μας καλεί, ίσως είναι η χώρα μας που μπατάρει και γέρνουμε όλοι προς τα εκεί, πάντως θα το κάνω το χωρίς επιστροφή ταξίδι. Γιατί η πατρίδα μου εδώ είναι σκληρή, νιώθω πως δε μας χρειάζεται και μας διώχνει, μακριά ίσως νοσταλγήσουμε ο ένας τον άλλον και ξαναγαπηθούμε.

Ποια πατρίδα σε διώχνει
Και ποια σε χρειάζεται
Ποια σε νοιάζεται γη



ΥΓ1: Επειδή ως τότε θα αρκεστώ σε τριήμερα κάμπινγκ μαζί με άλλους της γενιάς των 700 ευρώ, να ευχηθώ καλό σεργιάνισμα στις γειτονιές του κόσμου αγαπητή μου BlackForest!

ΥΓ2: Και φέρε μας και λίγη παέγια!

---

Πατρίδα των Νίκου Αντύπα- Χάρης Αλεξιου/Λίνας Νικολακοπούλου. Ερμηνεία: Χάρις Αλεξίου από το άλμπουμ "Δι' ευχών" (1992)

σ’ ένα flamenco απάνω

Γιατί το ξυπνητήρι μου χτύπησε το Σάββατο πρωί-πρωί; Αφού το έχω προγραμματίσει να χτυπάει μόνο τις καθημερινές… Μου πήρε μιάμιση μέρα να καταλάβω ότι στο (καινούριο) κινητό είχα βάλει τη σωστή ημερομηνία, αλλά με απόκλιση ενός έτους. Έτσι, ενώ αθώα έλεγε στην οθόνη 4 Απριλίου, κατά βάθος εννοούσε 4 Απριλίου 2008. Δηλαδή, ημέρα Παρασκευή για το ‘08. Δηλαδή, χτύπησε 6:50 το Σάββατο του ’09. Μόλις την Κυριακή το απόγευμα υποψιάστηκα την κουταμάρα που με ξύπνησε σαββατιάτικα. Και βλέποντας τα πλέον όλα ξεκάθαρα και στο σωστό χρόνο, επανατοποθετώντας στον άξονα του χρόνου τις προσεχείς «υποχρεώσεις» μου αντιλήφθηκα και το εξής: Σε μια βδομάδα φεύγω για το, από καιρό, προγραμματισμένο ταξιδάκι μου. Πότε πέρασε κιόλας ο καιρός… Γρήγορα να ετοιμάσω βαλίτσα! Α, μην ξεχάσω να το πω στην οικογένεια και με ψάχνουν σε λάθος χώρα!

Ξέρεις πόσο σπάνια αποχωρίζομαι το Νησί, οπότε λάβε την ως μεγάλη ανατροπή την απόφασή μου να ξενιτευτώ, έστω και για μια βδομάδα. Το τοποθετώ στη λίστα με τα πιο extreme πράγματα που έχω αποφασίσει να κάνω τον τελευταίο καιρό. Η λίστα τώρα, μη φανταστείς, δυο πράγματα μόνο περιλαμβάνει, εκ των οποίων το ένα ήδη σου το περιγράφω και στο άλλο ήδη σου γράφω.

Να ζήσω ή να πεθάνω σ’ ένα flamenco απάνω
Μάτια μου
Σαν τρελή φωτιά που διψάει για μια μαύρη ματιά

Να ζήσω ή να πεθάνω μ’ ένα κορμί ό,τι κάνω
Μάτια μου
Ν’ απογειωθώ κι απ’ τη γη με το φως να ενωθώ

Σωστά μάντεψες, στη χώρα του φλαμένκο θα βρεθώ. Αν και σαφώς από χορό δεν χαμπαριάζω, το τραγουδάκι αυτό από τότε που κυκλοφόρησε το άκουγα φανατικά και πολύ ανυποψίαστα- πρώτη γυμνασίου θα πήγαινα.

Στην Ισπανία τώρα, θα αναρωτιέσαι πώς βρέθηκα ενώ μετά βίας έχω πάει σε 5-6 μέρη της Ελλάδας (ή με απλά λόγια, αφού έχω βγάλει ρίζες στο Νησί); Έλα ντε! Μετά από μεγάλο διάστημα στη δουλειά, χωρίς να απολαμβάνω σταλιά από την άδειά μου λόγω εξωγενώς επιβεβλημένων υποχρεώσεων και κυρίως, μετά από πολύπλοκες εσωτερικές διεργασίες (που να σου περιγράφω- χάος), λέω το εξής (οξύμωρο) στον εαυτό μου: ως εδώ και όπου φτάσουμε. Για Υπερσιβηρικό, δεν βρήκα παρέα, ομολογώ. Για Ισπανία όμως…

Σα να έχει μια κλίση η Μεσόγειος θάλασσα προς τη χώρα αυτή και τραβάει όλους τους φίλους μου: ένας ζει εκεί, όλοι οι άλλοι έχουν πάει ή θα πάνε ή θέλουν να πάνε. Ένα ταξίδι στην Ισπανία, πάντα θα έχει «επιβάτες», όπως το τρόλεϊ Κολιάτσου- Παγκράτι ένα πράγμα.

Να προλάβω τις λάθος εντυπώσεις: όλοι στην παρέα ανήκουμε στη γενιά των 700 ευρώ (ενίοτε και κάτω των 700). Μερικοί από μας βρίσκονται σταθερά μεταξύ υπο-αμειβόμενης εργασίας και ανεργίας. Προς το παρόν (το υπογραμμίζω), ανήκω μαζί με 2-3 φίλους στην εξαίρεση του κανόνα της γενιάς μας. Μα είμαστε η εξαίρεση, όλοι οι άλλοι άστα… τα ζεις κι εσύ. Το μεγαλύτερο μέρος της παρέας συνήθως μαζεύει για μήνες τους θλιβερούς μισθούς και τα καταθλιπτικά επιδόματα ανεργίας μπας και καταφέρει οικονομικά- οικονομικά το πολυπόθητο ταξιδάκι. Τέλος πάντων, μην το ανοίξουμε το θέμα γιατί θα παρεκτραπεί -αν δεν έχει ήδη- η όποια ταξιδιάρικη διάθεση του ποστ.

Φλέβα η ζωή που γρήγορα χτυπά

(πάλι η Λίνα μας έβγαλε στα ανοιχτά τελευταία στιγμή)

---

Να ζήσω ή να πεθάνω (flamenco): στίχοι Λίνα Νικολακοπούλου, μουσική Νίκος Αντύπας, ερμηνεία Χάρις Αλεξίου από το άλμπουμ «Δι’ ευχών» 1992.

Της Φριντζήλα

Μετά την εξωστρεφή -χαζοχαρούμενη για οποιονδήποτε κακοπροαίρετο- βόλτα μου στο κέντρο που με γέμισε γύρη και μου άφησε μια ελαφρά αλλεργία, μέσα στο σαββατοκύριακο πήγα θέατρο. Στου Χουβαρδά φυσικά, που έχει ανανεώσει το Εθνικό και -μαζί με το Λούκο του Φεστιβάλ Αθηνών- μας έχει κάνει να νιώθουμε ότι τα λεφτά (μας) για τον πολιτισμό πιάνουν τόπο.

"Φορτουνάτος" η παράσταση, της Μάρθας Φριντζήλα η σκηνοθεσία.

Τη Φριντζήλα φυσικά τη γνωρίζεις αγαπημένη μου BlackForest ως εξαίρετη τραγουδίστρια, μάθε όμως ότι είναι και ικανότατη σκηνοθέτις, αφού κατάφερε από ένα κείμενο του 1655 -της κρητικής αναγέννησης παρακαλώ- να βγάλει γέλιο αβίαστο και λυτρωτικό, που τόσο ανάγκη έχουμε σήμερα. Μπράβο λοιπόν σε εκείνη αλλά και την ομάδα της -χαρά θεού όλα τα παιδιά στις ερμηνείες- που έκαναν μια τόσο ευφάνταστη παράσταση...

Σκέφτομαι ότι είναι η δεύτερη φορά που η γυναίκα αυτή μου προσφέρει απλόχερα συγκίνηση και ακριβή ψυχαγωγία μέσα σε διάστημα λίγοτερο από μια άνοιξη (πρόσφατα την απόλαυσα με τη Τάνια Τσανακλίδου στο Μετρό να τραγουδά γεμάτη πάθος και σπαραγμό, αλλά και χαρά και χιούμορ). Κι αναλογίζομαι ότι αν είχαμε περισσότερους ανθρώπους σαν την κυρία αυτή, πολυσχιδείς και με τέτοια καλλιτεχνική ευαισθησία, ο τόπος μας θα ήταν λιγάκι πιο αισιόδοξος.

Κλείνω με το "κομμωτριάκι", στιγμή ευδαιμονίας από την παράσταση στο Μετρό, μιας και προχθές πήγα για κούρεμα και με περιποιήθηκε κι εμενα ένα "κομμωτριάκι με βλέμμα απλανές και πιστολάκι σαν τρίαινα"...

Στα κομμωτήρια μέσα - τα νέα ιερά -
ιέρειες χτενίζουν και βάφουν τα μαλλιά.
Στο τέλος τα κομμένα, τα λόγια κι οι χρησμοί
σκουπίζονται και πέφτουν στου χρόνου τη σχισμή.

- Κι ένα κομμωτριάκι με βλέμμα απλανές θέλει να
κατακτήσει του κόσμου τις χαρές.

Κρατάει το πιστολάκι σαν να 'ναι τρίαινα,
στη θάλασσα της κόμης σηκώνει κύματα.
Κι ο νους της ταξιδεύει, απλώνει τα πανιά.
Άγιε Νικόλα βόηθα να πέσει μαλακά.

- Ένα κομμωτριάκι με βλέμμα απλανές βγήκε να
κατακτήσει του κόσμου τις χαρές.

---

Φορτουνάτος του Μάρκου Αντώνιου Φόσκολου. Σκηνοθεσία: Μάρθα Φριντζήλα. Εθνικό Θέατρο-Νέα Σκηνή "Νίκος Κούρκουλος"

Μετρό (Γκύζη & Κάλβου 83) με τις Τάνια Τσανακλίδου- Μάρθα Φριντζήλα.

Κομμωτριάκι του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Ερμηνεία: Μάρθα Φριντζήλα. Άλμπουμ: "Διάφανος" (2006)

ρύζι θα τρώμε μόνο λαπά

Πρωινό ξύπνημα χωρίς δουλεία σημαίνει καφές (ελληνικός πάντα, αν θυμάσαι) και απαραιτήτως κουλουράκι για βουτιές, όλα με την αρμόζουσα χαλαρότητα. Με καλό καιρό, το φλιτζάνι μεταφέρεται στην αυλή, κάτω από την κληματαριά.

Έτσι και σήμερα. Ανοίγω το παράθυρο και κρίνω ότι ο καιρός μπορεί να με βγάλει στην αυλή. Αλλά μπα. Πάλι ξεγελάστηκα, όπως γίνεται απανωτά τις τελευταίες μέρες: Την Πέμπτη, μέρα απεργίας, ψήθηκα στην πορεία διαμαρτυρίας. Την Παρασκευή στη δουλειά κυκλοφορούσα με ζακέτα και σήμερα… αφού πήρα τα «σύνεργα» μου και θρονιάστηκα στην αυλή, άρχισε να με χτυπάει ένα αεράκι από το βοριά, γλάροι πετούσαν πάνω από το κεφάλι μου και ο ήχος των κυμάτων σκέπαζε τη μουσική που διάλεξα για το πρωινό μου. Είχε παρόλα αυτά ήλιο.

Η παράσταση κατέβηκε άμεσα. Μόνο τα κουλουράκια υπηρέτησαν το σενάριο για το πρωινό που είχα στο μυαλό μου. Υπέροχα σπιτικά κουλουράκια, φτιαγμένα ιδανικά για βουτιές στον καφέ.

Σπιτικά τώρα, ούτε που να το σκεφτείς ότι τα έφτιαξα εγώ. Η γειτόνισσα. Η σχέση μου με τη συγκεκριμένη γειτόνισσα είναι αρκετά ανισοβαρής: αυτή μαγειρεύει και μου κουβαλάει ό,τι βάλει ο νους σου και εγώ, άντε να της κατεβάσω καμιά συνταγή από το ίντερνετ.

Χθες λοιπόν το απόγευμα, περνούσα έξω από το σπίτι της και μου λέει, με λίγα λόγια, ότι μόλις σχόλασε από τη δουλειά έφτιαξε δύο δόσεις (μην πάει το μυαλό σου σε αυτές των τραπεζικών δανείων) κουλουράκια και κέικ. Αναλογίστηκα (σιωπηλά) ότι εγώ μετά τη δουλειά έφαγα, κοιμήθηκα και βγήκα για μια βόλτα. Τελικά, είμαι εντελώς ανεπρόκοπη. Αυτή έφτιαξε κουλουράκια και κέικ για μισή ντουζίνα ανθρώπους κι εγώ την ίδια ώρα έφαγα από τα έτοιμα και παρήγαγα αέρα κοπανιστό: ύπνο και βόλτα με το ποδήλατο στη θάλασσα.

Σταδιακά, το παίρνω απόφαση ότι οι ασχολίες μου δεν είναι διόλου παραγωγικές (μα ούτε και σοβαρές) και αρχίζω σιγά- σιγά να το απολαμβάνω ανερυθρίαστα.

Γι’ αυτό φτιάχνω ανέμελα τη λίστα με τα (ολίγον γελοία) πράγματα που θα κάνω σήμερα (αλλά μπορεί και να τα αναβάλλω για αύριο):

• Πότισμα λουλουδιών (μόνο για τις γλάστρες που έχω στο παράθυρό μου- για να τελειώνω γρήγορα)
• Πλύσιμο ποδηλάτου (χάλια είναι κι αύριο έχω την καθιερωμένη μηνιαία βόλτα με τους/τις ποδηλάτες/ισσες της περιοχής)
• Γράψιμο στο μπλογκ (γιατί αύριο είπαμε, θα οργώσω το μικρό μου πλανήτη σε δύο ρόδες)

Άνθρωπος για σπίτι, ολοφάνερα δεν είμαι.


Τα είδη προικός, τα επιπλάδικα
θα διαφημίζονται άδικα
τα photo albums θα μένουν λευκά
ρύζι θα τρώμε μόνο λαπά

(Μην το πάμε μακριά όπως ο Φοίβος, σάμπως ξέρω να το μαγειρεύω κι αλλιώς;)

---

«Η bossa nova του Ησαΐα» του Φοίβου Δεληβοριά από το άλμπουμ «Η ζωή μόνο έτσι είναι ωραία» 1995.

Τα πολλά να γίνουν όλα

Με κίνδυνο να θεωρηθώ ο μουρτζούφλης του μπλογκ με τις καταθλιπτικές τάσεις και τα αυτοκτονικά ποστς είπα να κάνω στροφή προς μια πιο αλέγκρα και χαρωπή διάθεση, επιλέγοντας το κατάλληλα ταιριαστό για την εποχή άκουσμα.

Άνοιξη ζεστή, ήλιος και βροχή
ό,τι βλέπω τ'αγαπάω τέτοια εποχή

Η βροχή βέβαια μας τελείωσε όμως η άνοιξη έχει πανηγυρικά εισέλθει στην πόλη μας, το βλέπεις στους τουρίστες που ολόχαροι κυκλοφορούν στο κέντρο με αντιηλιακά και ελαφρότατη ενδυματολογικα άποψη (μην πω σκανδαλώδη, μόλις βγάλαμε τα πουλόβερ δεν έχει συνηθίσει το μάτι ακόμα το γυμνό), με ευσεβή πόθο να γλιτώσουν πανάκριβες επισκέψεις σολάριουμ στην πατρίδα τους. Άτιμη κρίση...

Πράγματι είναι ιδανική η Αθήνα με αυτόν τον καιρό

Δρόμοι χαμένοι στην εξοχή,
πόλη πλυμένη απ'τη βροχή,
όλα γυρίζουν και με κοιτούν
με τα μάτια που με αγαπούν.

και παραβλέποντας την αφρικανική σκόνη των τελευταίων ημερών η οποία δε συνάδει με το παραπάνω στιχάκι αστραφτερής καθαριότητας, συνεχίζω τη βολτίτσα μου στο κέντρο με την ίδια "μικρό-σπίτι-στο-λιβάδι" διάθεση

Βήμα το βήμα όλα γνωστά
μέσα στην πόλη που μας χρωστά
μια τέτοια βόλτα όπως αυτή
- η ασχήμια που να 'χει κρυφτεί...

Θα διακρίνεις σαφώς μια ελαφρά υπερβολή στα συναισθήματα είναι η αλήθεια, αλλά τώρα που βρήκα άλλοθι, είπα να ξεδώσω και να του δώσω να καταλάβει λαχταριστή μου BlackForest...

Κλείνω με το ίδιο τραγουδάκι που όπως φαίνεται έχει γραφτεί ειδικά για μένα, αφού λέει μέσα και για τα ψώνια που έκανα αυτές τις μέρες, καταθέτωντας το μισό επίδομα ανεργίας (πάντα υποστήριζα ακράδαντα ότι κι η ανεργία θέλει καλοπέραση):

Τα ρούχα που μου πάνε
για χάρη σου φορώ
και λάμπω στο πλευρό σου,
μαχαίρι στο νερό

και παραδέχομαι ότι ποτέ δε φανταζόμουν ότι οι στίχοι του Γκανά για την Ελευθερία έκρυβαν τέτοιες κοινωνιολογικές προεκτάσεις!

---

Τα πολλά να γίνουν όλα των Ara Dinkjian- Μιχάλη Γκανά. Ερμηνεύει η Ελευθερία Αρβανιτάκη από το άλμπουμ "Τα κορμιά και τα μαχαίρια" (1994)

Να 'μαστε ένα λουλούδι

Έβαζα πλυντήριο χρωματιστά ρούχα και έκανα το συνειρμό. Τα χρώματα έχουν την τιμητική τους αυτή την εποχή. Στη φύση εννοώ. Λουλουδάκια, φύλλα στα γυμνά κλαδιά, ομορφαίνουν ακόμα και οι δρόμοι (αυτοί οι επικίνδυνοι, κατά τ’ άλλα δρόμοι της ελληνικής επαρχίας).

Να ‘μουν το κόκκινο,
να ‘σουν το πράσινο
Να ‘μαστε ένα λουλούδι

Ωραία εικόνα, δε λέω. Αλλά στην πράξη; Όλη μέρα κάθε λογής ζουζουνάκια, πεταλουδίτσες, μελισσούλες να ζουζουνίζουν στο «κεφάλι» σου και εσύ εκεί να μένεις ακίνητος… γρρρ… Θέλει γερά νεύρα (κάτι που δεν διαθέτω). Αλλά πάλι, να το δω κι αλλιώς. Μήπως και ως άνθρωπος, λογής- λογής πράγματα δεν «ζουζουνίζουν» πάνω στο κεφάλι μου κι εγώ, εκεί, τα ανέχομαι αγόγγυστα (όχι ακριβώς και πάντα) και συνεχίζω σα να μην τρέχει τίποτα; Και δεν είμαι και λουλούδι χρωματιστό, τουλάχιστον να καμαρώνω για τα όμορφα πέταλά μου. Που και τα όμορφα πέταλα δηλαδή, ενέχουν κινδύνους, ένα πεινασμένο χορτοφάγο ζώο ας πούμε ή ένα ρομαντικό τύπο που κόβει τα λουλουδάκια για να τα ξεχάσει παρακάτω. Ένα άλλο, ευφάνταστο αλλά αισιόδοξο μάλλον, σενάριο για το τι μπορείς να πάθεις ως λουλούδι, το δίνει το τραγούδι που ευχόταν να ‘μαστε ένα λουλούδι:

να το καρφίτσωνε πάνω στο πέτο του
το πιο ωραίο τραγούδι

ΟΚ, αν και δεν καταλαβαίνω ακριβώς τη θέση που θα κατέληγε το λουλούδι μας, ωραίο ακούγεται.

Εντάξει, πρωταπριλιά είναι σήμερα, αλλά ψέματα λέμε όλο το χρόνο ως γνωστόν. Να πω, μέρα που είναι την αλήθεια, το τραγούδι αυτό μου ήρθε στο μυαλό όχι λόγω χρωμάτων, αλλά λόγω των στίχων που λένε:

Να ‘σουν ο Μάρτης μου
Να ‘μουν Απρίλης σου

Που κι εδώ πάλι, μια αντίρρηση την έχω. Να ανταλλάξουμε θέσεις; Ο Απρίλης έχει σαφή προσανατολισμό προς το καλοκαίρι. Μάρτης μου ταιριάζει περισσότερο, λίγο ανάποδος καιρός, και άνοιξη και χειμώνας, τι ξημερώνει δεν μπορείς να ξέρεις. Θα συμφωνείς κι εσύ νομίζω.

Και εν πάση περιπτώσει Μάρκο, όλες αυτές τις χρωματιστές και λουλουδιασμένες προτάσεις σου τις κάνω (έστω παραθέτοντας και τον αντίλογο) μπας και καταφέρω για λίγο να σε βγάλω από αυτές τις μαύρες γραμμές που σε κλείνουν απ’ έξω.
Γιατί αν ήθελα να σε χώσω πιο «βαθιά», θα διάλεγα κάτι άλλο από το δίσκο που περιλαμβάνει το προαναφερθέν χαρωπό τραγουδάκι. Ας πούμε, το «δεν την αντέχεις εύκολα την άνοιξη» ή το «νιώθω τη ζωή να φεύγει» που συνυπάρχουν “ειρηνικά” στον δίσκο της Χαρούλας με την ονομασία «εμφύλιος έρωτας». Ένας περίεργος τίτλος που ακόμα δεν κατάφερα να εξηγήσω για ποιο λόγο δόθηκε σε αυτό το δίσκο, μα αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

---

“Να ‘μουν το κόκκινο”, στίχοι Γιάννη Πάριου, μουσική Χρήστου Νικολόπουλου, ερμηνεία Χάρις Αλεξίου από το δίσκο «Εμφύλιος έρωτας» 1984