Στα πιο όμορφα μέρη, θα δεις μια εκκλησία. Συχνά, από δίπλα κι ένα νεκροταφείο, με γραμμένη την ιστορία του τόπου και των ανθρώπων του στις πλάκες του.
Δεν ξέρω αν υπάρχει μετά το θάνατο ζωή. Δεν το πιστεύω, άσε που μάλλον δεν μας συμφέρει. Πάντως σε αυτή τη ζωή, στα νεκροταφεία η ματαιοδοξία -παρά το προφανές της ματαιότητας- ανθεί και μετατρέπεται σε κάθε είδους αγαλματίδια και πολύ πιο συχνά σε γυαλιστερά μάρμαρα Πεντέλης με γραμμένο ό,τι φανταστείς επάνω: από στίχους ποιητών (την πρωτοκαθεδρία κατέχει ο Καβάφης με τις "Θερμοπύλες"), μέχρι λαϊκά δίστιχα και ένα σωρό επιγραφές σαν αυτή που τώρα πια, όπως-όπως μουντζουρωμένη σαν την ιστορική μας μνήμη, γράφει "φονευθής υπό του ######### Στρατού 1947" σε μια εκ των υστέρων βιαστική προσπάθεια επιβολής πολιτικού εξορθολογισμού.
Αυτά λοιπόν παρατήρησα συνοπτικά τις τελευταίες μέρες που ο θάνατος κάλεσε την κλάση του 1914 και παραστάθηκα στις σχετικές τελετές απανωτά τρεις μέρες.
Αυτές τις μέρες λοιπόν τα ξωκλήσια και τα νεκροταφεία γίνονται το επίκεντρο της εναπομείνασας ζωής των χωριών της ενδοχώρας. Γείτονες, συγγενείς, συγχωριανοί, με τα χρόνια να τους βαραίνουν τους ώμους πάνε να ανάψουν ένα κερί για τη μνήμη, για τη συγχώρεση. Με πρόσωπα σκαμμένα, λευκά μαλλιά, μαύρα μαντήλια, στέκονται μπροστά και κρύβουν τους λιπόσαρκους αγίους της παλιάς τοιχογραφίας με τα ραγισμένα σώματα και τα θαμπά φωτοστέφανα. Μισοκλείνω τα μάτια, σαν άνθρωποι με φωτοστέφανο μοιάζουν για μια στιγμή.
Οι παππούδες στην αυλή λένε πως θέλουν να πεθάνουν μια μέρα όρθιοι, στο σπίτι τους. Να μη χρειαστεί να πάνε ανήμποροι στην πόλη, στα σπίτια των παιδιών τους. Στην πόλη ο ήλιος ούτε ανατέλλει, ούτε δύει, λέει. Τα διαμερίσματα είναι τα λευκά κελιά των γερόντων, λέω.
Στο χωριό άνθρωποι αφημένοι, αγράμματοι, γερασμένοι. Οι γιατροί κάνουν το "αγροτικό" τους και βιάζονται για μια μετάθεση στο Νομαρχιακό Νοσοκομείο, οι δρόμοι φτιάχνονται μόνο αν οδηγούν σε ωραίες παραλίες, οι μαθητές μετά βίας γεμίζουν ένα ταξί.
Στα μετόπισθεν αυτής της χώρας, η ύπαιθρος αργοπεθαίνει μαζί με τους τελευταίους κατοίκους της που δεν ανήκουν στην προσοδοφόρα κατηγορία των 14-44, δεν μετρώνται στα μηχανάκια της AGB, δεν επηρεάζουν τις στατιστικές των εταιρειών δημοσκοπήσεων, δεν υπάρχουν.
Έρημα χωριά
λίγο έξω απ' τα σύνορα
βλέμματα θεριά, άλλου κόσμου μαχαιριά
άλλου κόσμου η μαχαιριά
"Έρημα χωριά", στίχοι Ηλίας Κατσούλης, μουσική Dashο Kurti, ερμηνεία Γιώργος Νταλάρας, φωνητικά Aleks Mitca, άλμπουμ "Έρημα χωριά" 2006.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου