ζει κανείς μόνο με ένα ξερό μισθό;

Αν το δεις βιαστικά, κινδυνεύω να χαρακτηριστώ υπέρ του δέοντος για την περίσταση αισιόδοξη, έδωσα και τίτλο "τα επόμενα όνειρα"... σε λίγο θα περίμενες να έλεγα "καλά να περνάς", "να αφήσεις πίσω σου ό,τι σε χαλάει", "να χαμογελάς" "να ξεκινάς τη μέρα σου όμορφα" και άλλα τέτοια που ακούγονται σωρηδόν σε ραδιοτηλεοπτικές εκπομπές που τουλάχιστον για εμένα, με την αναποδιά που με χαρακτηρίζει, θα μπορούσαν κάλλιστα να αποτελέσουν έως και αντικίνητρο.

Ο ρεαλισμός μου δεν με αφήνει παρά μόνο να ονειρεύομαι. Τίποτα άλλο δεν έχω στο χέρι. Υπό όρους -όταν τα καταφέρνω-, μπορώ και να ελπίζω.

...Ζητάω την άδεια του ονείρου
πριν ελπίσω, Μου την δίνει εν γένει
μαζί με κάποιες οδηγίες αυστηρές.
Να πιστέψω δίχως να αγγίξω
να μην μιλήσω διόλου στον καπνό
γιατί είναι υπνοβάτης και θα πέσει
μόνο δια του βλέμματος ν’ αφησω
το αίτημα μου στην κρεμάστρα
ό,τι μου δοθεί να το δεχτώ
κι ας μην έχει καμιά ομοιότητα
μ' αυτό που ζωγραφίζει η έκκληση μου-
θα την επανέβρει μόλις ξαναχαθεί.

Φυσικά κι ονειρεύομαι

ζει κανείς μόνο με ένα ξερό μισθό;

---

"Συνέντευξις", σε ποίηση της Κικής Δημουλά, έγραψε τη μουσική και ερμηνεύσε η Μαρία Βουμβάκη. Από το άλμπουμ "Το τερραίν του παραδείσου", 2006.