Δέκα δίσκοι για ένα ναυάγιo

Από μικρός έχω μια ψυχαναγκαστική σχέση με τις λίστες και τις κλίμακες. Φτιάχνω τοπ τεν, βαθμολογώ με άριστα το δέκα, ορίζω ποσοστά τοις εκατό. Οι αριθμοί με βοηθούν να κατανοήσω τον κόσμο, παρότι δεν έχω καθόλου καλή σχέση μαζί τους. Γλιστρούν και φεύγουν από τη μνήμη μου διαρκώς, μου κρύβονται, ενίοτε με μπερδεύουν. Δεν έπαψα ποτέ όμως να τους μεταχειρίζομαι με προσοχή και να τους καλοπιάνω, να τους χρησιμοποιώ εκεί που δεν έχουν θέση, να τους ζωγραφίζω. Tους μπερδεύω μέχρι και με λέξεις, χωρίζοντας τις τελευταίες σε μονές και ζυγές ή διαιρώντας τις συλλαβές τους με το δύο ή το τρία.
 
Όταν λοιπόν ο φίλτατος Μάριος του συγγενούς μπλογκ Sure about now μού ζήτησε να γράψουμε κάτι μαζί σε θέμα δικής μου επιλογής, πρότεινα μια λίστα με "δίσκους για ναυάγια". Σκεφτηκα να φτιάξουμε μια δεκάδα με άλμπουμς απαραίτητα σε περίπτωση ναυαγίου μας σε κάποιο νησί.

Τον ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση! Εύχομαι καλό καλοκαίρι σε όλους!



H λίστα του Μάριου

1. Μadredeus - Anthologia.

 Δε θέλω να αδικήσω κανένα album τους,γι'αυτό διαλέγω τη συλλογή που μου τους γνώρισε , 10 χρόνια πίσω, μέρα γενεθλίων μου σαν δώρο στα χέρια μου. Δεν έμαθα ποτέ μου τη γλώσσα, όμως η Teresa έμαθε τη δική μου. Με τόσους ψίθυρους. 

2. Sigur ros - Takk . 

Tο δανείστηκα από έναν φίλο και το άκουσα από περιέργεια, ήταν η πρόταση του μήνα σε γνωστό μουσικό περιοδικό. Δεν ξέρω αν ήταν η στιγμή μου, η μουσική τους ή και τα δύο, μίλησε όμως κατευθείαν στην καρδιά μου. Το κουβαλώ μαζί μου σε κάθε ταξίδι, σε κάθε τρένο, σε κάθε πορεία και συγκινούμαι καθώς νιώθω λιγότερο δεμένος στη γη και περισσότερο δεμένος μαζί τους. Παρόλη την τεράστια επιτυχία τους , οι Sigur ros δεν έπαψαν να αναζητούν , μαζί ή κατά μόνας. Κι εγώ να αλλάζω χρώματα σαν καλειδοσκόπιο. 

3. Philip Glass - The hours . 

Ο Glass, γνωστός μινιμαλιστής, προφανώς δεν είχε ανάγκη να μας πείσει για το έργο του, τα γεγονότα των τελευταίων 40+ χρόνων τον δικαιώνουν. Εδώ όμως λες και γέννησε όσα χρώματα μπορούσε ποτέ να γεννήσει ανθρώπου φαντασία, για να σε στοιχειώνουν πάντα οι εικόνες των τριών γυναικών με τα αναρίθμητα βλέμματα.

4. Χάρις Αλεξίου - Δι ευχών. 

Υπάρχει άνθρωπος που να μην το αγάπησε; Μας σύστησε ευρέως τον Νίκο Αντύπα , μας οδήγησε τη Λίνα Νικολακοπούλου στην ωριμότερη φάση της δουλειάς της και κομμάτι κομμάτι τον αγαπήσαμε. Έτσι απλά, οι στίχοι του έγιναν ταυτότητα. Και μαζί με το αδερφάκι του (Έϊ) έδωσε στη Χάρις Αλεξίου την απαραίτητη ανανέωση που χρειαζόταν για μια ακόμα δεκαετία της μουσικής της ζωής.

5. Ελευθερία Αρβανιτάκη - Τα κορμιά και τα μαχαίρια 

Σίγουρα, το ''Μένω εκτός'' που προηγήθηκε, ήταν ο δίσκος ορόσημο στην καριέρα της. Έπρεπε να τραγουδήσει όμως τα ''Κορμιά και τα μαχαίρια'' για να περάσει στη σφαίρα των γυναικείων φωνών που τραγουδούν ακόμα και με τη σιωπή τους. Τα κομμάτια συναγωνίζονται το ένα το άλλο σε έρεβος και ηλιαχτίδα,έτσι απλά. (και μας προετοιμάζουν για τον έτερο μεγάλο δίσκο, ''Τραγούδια για τους μήνες'' )

6. Φλέρυ Νταντωνάκη - Ο κύκλος του cns / Καπετάν μιχάλης / Οι γειτονιές του φεγγαριού.
Κατά πολλούς η ιδανική φωνή του έργου του Χατζηδάκι, η ''Λειτουργική'' του Μούσα. Και δεν έχουν άδικο, αρκεί να ακούσεις τις νότες που ξεστομίζει για να καταλάβεις με τι πλάσμα διαφορετικό έχεις να κάνεις.Μια θλιμμένη αρχόντισσα ... που κεντά τριαντάφυλλα. Κι εσύ ξέρεις ότι δε θα τη βρεις να κείτεται δίπλα στη σωρό του Μεγάλου Ερωτικού Μάνου, αλλά στα σύννεφα.

7. Αλκηστις Πρωτοψάλτη - Σαν ηφαίστειο που ξυπνά.

 Σε εφηβική ηλικία με πέτυχε αυτή η κυκλοφορία κι αυτό από μόνο του δε λέει πολλά. Καθώς όμως η εφηβεία ξυπνά τον έρωτα, έκανα ραβασάκι το Εμείς οι δυο, νανούρισμα το Μωρό, ξέσπασμα τη Λάβα. Μια εξαιρετική δουλειά γεμάτη συναίσθημα (που οι Υδρόγειες σφαίρες τόλμησαν να χρωματίσουν). Δόξα να λες που βγήκαν τέτοιες δουλειές και τέτοιες συνεργασίες.

8. Nina Simone - Emergency ward / It is finished / Black gold. 

Ένας λόγος που υπάρχει μουσική,είναι για να προσφέρει καταφύγιο.Κι αυτή η φωνή είναι ο ορισμός του. Και δεν παύω να ανατριχιάζω ακούγοντας αυτό (ένα από τα δεκάδες album της) , όπου σε κάθε λέξη φλέγεται η επικαιρότητα της εποχής, με τους μαύρους να διεκδικούν τα δικαιώματα που ονειρεύτηκαν κι εκείνη να ανακοινώνει το θάνατο, των ονείρων και των ανθρώπων.

9. Τάνια Τσανακλίδου - Το χρώμα της μέρας. 

Αυτό το cd νομίζω γεννήθηκε τυχαία. Γι αυτό και έγινε σπουδαίο. Δεν τολμώ να σκεφτώ πώς δυο δημιουργοί όπως ο Μιχάλης Δέλτα και η Τάνια Τσανακλίδου ζόρισαν τον εαυτό τους για να βγει επιτυχία. Aν το κόψεις στα δύο, στάζει αίμα. Με τη μορφή στίχων - βεντάλια συναισθημάτων - από τους ωριμότερους και των δύο. Και δεν ξέρω γιατί, έτσι όπως το αγάπησα , 11 χρόνια πίσω, το νιώθω φρέσκο ακόμα και σήμερα.

10. Δήμητρα Γαλάνη - Ανάσα η τέχνη της καρδιάς. 

Ναι, είναι τέχνη τέτοια ανάσα. Γιατί προϋποθέτει ότι γνωρίζεις το λόγο της.Κι εδώ μόνο λόγους ακούς και δύναμη, της αγάπης ισοδύναμη. Άργησα να τον γνωρίσω αυτό το δίσκο, ίσως γιατί είναι απαιτητικός. Και ωριμάζει, χρόνο με το χρόνο καθιστώντας εσαεί τις δημιουργούς τους , Λίνα και Δήμητρα, δυο σπίρτα στης νύχτας το κουτί. Από αυτά που κάθε τόσο ανάβουμε, ίσα να μην καούν.


Η δική μου λίστα:

Χάρις Αλεξίου- Οδός Νεφέλης '88
Ιέρεια του λαϊκού καημού, φωνή-τομή του "Δι' ευχών", η πιο αγαπημένη ελληνική φωνή δια παντός. Με αυτόν τον εξομολογητικό της δίσκο χτίστηκε η πιο προσωπική σχέση μου μαζί της. Οι αναμνήσεις από την ακρόασή του είναι χαραγμένες στο DNA μου σαν παιδικά βιώματα.

Maria Callas- 100 best classics 

Η μεγαλύτερη σοπράνο όλων των εποχών έγινε η αιτία ν΄αγαπήσω την όπερα. Μπορεί σ' ένα τελειοθηρικό και σκληροπυρηνικό χώρο όπως είναι το λυρικο τραγουδι να υπάρχουν αμφισβητίες για τη θνητή μεγαλοσύνη της φωνής της, ουδείς όμως μπορεί να παραβλέψει την καθοριστική της συμβολή στην ανανέωση του είδους μέσα στον 20ο αιώνα. Κυρίως γιατί η ίδια υπήρξε γνήσια οπερατική ηρωίδα και το συναίσθημα που κόμισε στην τεχνικά άρτια λυρική ερμηνεία ήταν πέρα για πέρα αληθινό. 

Βίκυ Μοσχολιού- Η Μοσχολιού τραγουδάει Σπανό
Και μόνο για την "Μαρκίζα", το τραγούδι- εμμονή που ακούω σταθερά επί καθημερινής βάσεως πάνω από μια δεκαετία, θα επέλεγα τη δουλειά του Σπανού με το αρχετυπο ελληνίδας τραγουδίστριας, τη Μοσχολιού. Πόσο μάλλον που ο δίσκος αυτός περιέχει μεγάλα τραγούδια, όπως το "Άνθρωποι μονάχοι", η "Ξένη πόλη", το "Σ' αυτό το σπίτι τ΄ορφανό", την "Ώρα αναχωρήσεως", το "Σ' ένα εξπρές", το "Πέφτει μια βροχή" τον τσαρουχικό "Ναύτη".

Μάνος Χατζιδάκις- Μεγάλος Ερωτικός
Το άλμπουμ αυτό είναι η ίδια η Φλέρυ Νταντωνάκη. Εντάξει, ο Χατζιδάκις μάζεψε μερικά από τα πιο όμορφα ελληνικά ποιήματα, τα έντυσε με συγκλονιστική μουσική, έστησε μια αναγεννησιακη ατμόσφαιρα με την εξαιρετική του ορχήστρα, αλλά χωρίς την αγγελοκρουσμένη ερμηνεία της μούσας του, το αριστούργημά του αυτό θα ήταν διαφορετικό.

Bjork- Homogenic
Κάπου στα 14 ανακάλυψα την πιο ιδιοσυγκρασιακή ποπ τραγουδίστρια του πλανήτη. Μέγας ερωτας, και σχέση που κρατάει από τα εφηβικά μου χρόνια. Μπορεί η πορεία της πια να με ζορίζει και να συντονιζομαι δυσκολότερα με τη μουσική της φλέβα, ειναι όμως μια καλλιτέχνις που πάντα θα με αφορά ο,τι κι αν κάνει. Το συγκεκριμένο άλμπουμ το έχω αγοράσει δυο φορές γιατί το άκουγα υστερικά με αποτέλεσμα να λιώσει το σιντί από το παίξιμο.

Λένα Πλάτωνος- Καρυωτάκης
Όταν πρωτοάκουσα τη μελοποίηση του Καρυωτάκη από την Πλάτωνος, ένιωσα ένα κύμα αστρικής ενέργειας να με αρπάζει, να με σηκώνει αργά και να με ανεβάζει σε μια διαστημική αποβάθρα. Γύρω υπήρχναν κοσμοναύτες ντυμένοι στα γαλαζια, μεγάφωνα απάγγελναν καρυωτακικούς στίχους, μελωδίες ηλιακών εκρήξεων έδιναν το κατάλληλο μουσικό χαλί, στο βάθος το πλανητικό σύστημα αναβόσβηνε με παλμό καρδιάς. Παράξενο, αν σκεφτεί κανείς ότι ο δίσκος αυτός δεν έχει καμία φουτουριστική διάθεση.

Δήμητρα Γαλάνη- Χορός με τη σκιά μου
Θα μπορούσα να είχα διαλέξει το "Ανάσα η τέχνη της καρδιάς", τον "Ατέλειωτο δρόμο" ή το εξαιρετικό λάιβ "Αφιέρωμα στο Νίκο Γκάτσο". Στο άλμπουμ αυτό όμως περιλαμβάνεται η μετά θάνατον συνεργασία του Χατζιδάκι με την αγαπημένη μου στιχουργό. "Η εποχή της αγάπης", "Η σκάλα του ουρανού" και η "Οριζόντια εικόνα" -τραγουδια γραμμένα επί τούτου πάνω σε γνωστές χατζιδακικές μελωδίες- αν δεν αποτελούν τα καλύτερα στιχουργήματα της Νικολακοπούλου, είναι σίγουρα τα ομορφότερά της.

Μαρία Βουμβάκη- Το τερραίν του παραδείσου

Η μελοποίηση ποιημάτων δεν είναι πια μόδα και η αλήθεια είναι ότι όποτε συμβαίνει σπάνια γνωρίζει καλλιτεχνική ή εμπορική επιτυχία. Μετά τα ιστορικά δικαιωμένα "Τραγούδια για τους μήνες" του Παπαδημητρίου, μόνο αυτό τον ήσυχο δίσκο της Βουμβάκη μπορώ να ξεχωρίσω από τη σύγχρονη εποχή. Κι αυτό γιατί πρόκειται για μια δουλειά που σέβεται τον ποιητικό λόγο, κλείνει το μάτι στον παλιό μελοποιητικό τρόπο ενώ ανήκει παράλληλα στην νέα εποχή -σε αντίθεση ας πούμε με τις εξαιρετικές μεν αλλά κάπως παρωχημένες μελοποιήσεις του Ξυδάκη.

Thom Yorke- Eraser

Θα μπορούσα να διαλέξω το αριστουργηματικό OΚ Computer με το συγκρότημά του Radiohead, αλλά αυτό εδώ το ντεμπούτο του Yorke είναι πολύ προσωπικό για να το αγνοήσω. Και ναι, αυτή η σπαραξικάρδια φωνή θα με συγκινεί ό,τι κι αν τραγουδάει.

Νατάσσα Μποφίλιου- Οι μέρες του φωτός

"Καινούριο κοσκινάκι μου και πού να σε κρεμάσω". Φετινή κυκλοφορία που ακόμα ανακαλύπτω. Για χάρη του αφήνω αριστουργήματα, αλλά αποτελεί δίσκο της γενιάς μου. Και τον θέλω μαζί μου, όπως επιθυμώ την παρέα ενός συνομήλικού μου. 

---

Τροία Μουσική: Μαρία Βουμβάκη, στίχοι: Νάνος Βαλαωρίτης, Άλμπουμ: "Το τερραίν του παραδείσου" (2006). Στο βίντεο η -ιδανική ενσάρκωση Ηλέκτρας, Κλυταιμνήστρας και Ελένης- Ειρήνη Παππά από την ταινία "Erendira" (1983) του Ruy Guerra.

"Οι μέρες του φωτός"

Μπορώ να μιλήσω με δύο ιδιότητες γι' αυτόν το δίσκο. Η πρώτη είναι του μουσικόφιλου και (τελευταίως μαραζωμένου) ακροατή ελληνικού τραγουδιού. Η άλλη -η υποκειμενικότερη- είναι αυτή του ομήλικου,  που ανήκει δηλαδή στην ίδια γενιά με τους δημιουργούς. Η πρώτη ιδιότητα επιβάλλει κριτική ικανότητα και απόσταση, η δεύτερη λειτουργεί με αίσθημα και ταύτιση.

Ως σχετικά παιδευμένος ακροατής ελληνικού τραγουδιού θα έλεγα ότι οι "Μέρες του φωτός" είναι ένας δίσκος που φέρνει φως στην ταλαιπωρημένη ελληνική δισκογραφία. Έίναι ένα μουσικό έργο ελπιδοφόρο για όσους αγαπούν και πιστεύουν ακόμα το "έντεχνο" τραγούδι, όχι γιατί είναι αλέγκρο ως ηχόγραφημα ή ελαφρύ όπως υποτιθέμενα έχει ανάγκη η μίζερη εποχή, αλλά γιατί είναι το πρώτο μετά από καιρό ελληνικό άλμπουμ που συζητήθηκε, "έκανε κατάσταση" και γέννησε υψηλές προσδοκίες κι ανυπομονησία: Αρχικά ως μέρος μουσικών παραστάσεων και σουξέ ιδιωτικών ηχογραφήσεων του you tube, μετά ως μικρός αστικός μύθος για την αργοπορημένη του κυκλοφορία, τις συμπληγάδες να βρει δισκογραφική εταιρεία, να ηχογραφηθεί και να φτάσει αισίως (αφού πρώτα διατεθεί ψηφιακά στο διαδικτυακό Βήμα) στα ράφια των ελάχιστων δισκοπωλείων της χώρας .

Τα δώδεκα τραγούδια του διπλού άλμπουμ (έξι με σύγχρονο περίβλημα στην πρώτη πλευρά, έξι με πιο νοσταλγικό ήχο στη δεύτερη) αποδεικνύουν την άνεση των τριών δημιουργών να φτιάχνουν όμορφα τραγούδια μεταπηδώντας ακομπλεξάριστα μεταξύ διαφορετικών μουσικών ειδών, ήχων και αισθημάτων. Γιατί μπορεί η απόσταση που χωρίζει το καθαρόαιμα ποπ "Δωμάτιο" από τον εξαιρετικό έντεχνο -ξαρχακομουτσικού τύπου- "Λοχαγό έρωτα" ή τη σχεδόν ακραία εξωστρεφεια των ομώνυμων "Μέρες του φωτός" από την αφοπλιστική τρυφερότητα του "Γλάρου" να ακούγεται τεράστια στα αυτιά ενός ανυποψίαστου ακροατή, στο δίσκο αυτό όμως μοιάζει ελάχιστη, μηδαμινή θα έλεγα, χαρη στη συνθετική-ενορχηστρωτική μαεστρία του Καραμουρατίδη, την ακρίβεια στην έκφραση/ εικονοποιία του Ευαγγελάτου και φυσικά την ερμηνευτική άνεση της Μποφίλιου (η οποία αναμφισβήτητα είναι πια μια μεγάλη τραγουδίστρια με ισότιμο μερίδιο στο δημιουργικό κομμάτι). Μπορώ να πω χωρίς υπερβολή ότι θεωρώ το δίσκο τους αυτο ό,τι πιο προσωπικό και ολοκληρωμένο έχουν παρουσιάσει μέχρι τώρα σαν ομάδα, δικαιώνοντας απόλυτα το υπερβολικό hype που συνόδευε το επόμενο βήμα τους ολους αυτούς τους μήνες.

Έπειτα μπορώ να μιλήσω με την ιδιότητα κάποιου που ανήκει στη γενιά των τριάντα. Μιας γενιάς κοινωνικοοικονομικά ακυρωμένης αλλά ενδεχομένως αισιόδοξης ότι ήρθε η σειρά της να λάμψει τώρα που το παλιό καταρρέει με κρότο: "Μια εποχή τελειώνει" λέει το ομώνυμο τραγούδι, σαφής αναφορά στη σύγχρονη κάτασταση. Και παρότι το υπόλοιπο έργο δε σχολιάζει ανοιχτά, ούτε δημαγωγεί με αφορμή την ελληνική κρίση, θα έλεγα ότι το απασχολεί εσωτερικευμένα. Ναι μεν ο έρωτας είναι η βασική θεματολογία, είναι ιδωμένος όμως με ψυχαναλυτικές/ ψυχολογικές παράμετρους: τη συναισθηματική ανωριμότητα, την άρνηση της ενηλικίωσης, τα μονίμως ανοιχτά μέτωπα με την οικογένεια, τα ιερά και τα όσια, ό,τι δηλαδή συνιστά κατά τη γνώμη μου αιτία της νεοελληνικής παθογένειας. Και κάθε τραγούδι επιχειρεί μια γενναία ενδοσκόπηση, μια αυτοκριτική με όρους εξομολόγησης, καλώντας τον ακροατή να λαβει μέρος σε ολιγόλεπτες συνεδρίες όπου ανατέμνονται θέματα όπως το οιδιπόδειο σύμπλεγμα, η σχέση με τον πατέρα, τα ερωτικά απωθημένα, οι ψυχαναγκασμοί, η κοινωνική ηθική.

Να προσθέσω τέλος ότι οι "Μέρες του φωτός" είναι ένας δίσκος για την πρώτη μου κρίση ηλικίας. Την κρίση των τριάντα. Περιέχει τα βασικά θέματα που με απασχόλησαν στην προσωπική μου ανασκόπηση λίγο πριν καινούρια δεκαετία: τον έρωτα, την οικογένεια, την παιδική ηλικία, τη διαρκώς παρούσα μητέρα, τη νοσταλγία. Πώς συνυπάρχουν, διασταυρώνονται και απωθούνται όλοι αυτοί οι καταλύτες στη τριαντάχρονη ζωη μου. Πώς επαναπροσδιορίζονται εντός μου και πώς θα πορευτώ μαζί τους μετά το κατώφλι των τριάντα.

Οι "Μέρες του φωτός" είναι ένας βαθιά προσωπικός μου δίσκος. Τον αγάπησα πάραυτα και τον καταχώρησα στο πιο ξεχωριστό ράφι της εντός μου δισκοθήκης.

---

Μονόλογος σε μουσική Θέμη Καραμουρατίδη, στίχους Γεράσιμου Ευαγγελάτου κι ερμηνεία Νατάσσας Μποφίλιου. Από το δίσκο "Οι μέρες του φωτός" (2012).

Το πάρτι

Κι αν ο συν-μπλόγκερ  Μάρκος έχει την άποψη ότι πάσχα χωρίς Γαϊτάνο δεν νοείται, εγώ ήδη με την παρακολούθηση του χριστός ανέστη, μια πίεση την ανέβασα.  Τόση μαυρίλα, ράσο γενιάδα και μανουάλι, μύρισε λιβάνι και ο υπολογιστής. Πώς να αντιμετωπίσω στο ηλεκτρονικό μου "σπίτι" αυτά που δεν αντέχω κάθε μέρα, κάθε χρόνο...
Ε λοιπόν, δεν εκκλησιάζομαι, πλην γάμων-βαφτίσεων-κηδειών και μνημοσύνων, δε νηστεύω με θρησκευτικούς όρους, γιατί έτσι κι αλλιώς η μαγειρική μου μια διαρκής άσκηση στη νηστεία είναι, δεν γουστάρω τα κάλαντα, δεν πιστεύω στην ανάσταση κανενός.
Ίσως και για αυτό την ώρα που τα νοτισμένα από την ανοιξιάτικη βροχή βεγγαλικά πασχίζουν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, ενώ όλοι στο χωριό εκ τους ασφαλούς απολαμβάνουν την τιμωρία του κατακαημένου ιούδα, πριν πέσουν με τα μούτρα στα τριγλυκερίδια, τη χοληστερίνη και το αλκοόλ, συνοδεία υποθέτω μουσικής αντίστοιχης διάθεσης, εγώ κάνω το δικό μου πάρτι.

---

"Το πάρτι" σε κείμενο και μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, ερμηνεία του Δημήτρη Χορν, από τη θεατρική παράσταση "Οδός Ονείρων" (1962)

Πάσχα στο φούρνο

Βέλαζε το κατσίκι επίμονα βραχνά.

Άνοιξα το φούρνο με θυμό τι φωνάζεις είπα
σε ακούνε οι καλεσμένοι. Ο φούρνος σου δεν καίει,
βέλαξε κάνε κάτι αλλιώς θα μείνει νηστική
χρονιάρα μέρα η ωμότητά σας.
Έβαλα μέσα το χέρι μου. Πράγματι.
Παγωμένο το μέτωπο τα πόδια
ο σβέρκος το χορτάρι η βοσκή τα κατσάβραχα
H σφαγή.

Άραγε γάτα να έγραψε ποτέ ποίημα για τον Bukowski

Σε κάθε χαρούμενο γατί αντιστοιχεί ένας θλιμμένος άνθρωπος.
Μετρούν και τα αδέσποτα.

---

"Η γάτα μου κοιμάται στο γραφείο", ποίηση Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη, μουσική-ερμηνεία Θάνου Ανεστόπουλου
www.musicpool.gr