Ολομόναχοι μαζί

Στάθηκα μπροστά στη δίφυλλη ντουλάπα.
Ρούχα κρεμασμένα σε πρόχειρες κρεμάστρες. Ανακατεμμένα.
Ρουχα παλιά και καινούρια μαζί, αφόρετα και παλιωμένα δίπλα-δίπλα, με τις εποχές τους μπλεγμένες, χειμωνιάτικα και καλοκαιρινά, σκούρα χρώματα με φωτεινά, στοίβες παρελθόν πλάι στο καλοσιδερωμένο σήμερα...

Στα πόδια μου σακούλες.
Τεράστιες χάρτινες σακούλες ZARA έτοιμες να γεμίσουν με άχρηστα ρούχα και παλιές αναμνήσεις:
Μια μπλούζα με φθερμένες τις ραφές, ένα πουλόβερ δικό σου -νομίζω ακόμα πως μυρίζει την αύρα σου- ένα κασκόλ που κάποτε έκρυψε ένα κόμπο στο λαιμό. Ρούχα που δε μου πάνε πια, αναμνήσεις που με στενεύουν...


Έξω στο δρόμο κλαξον και κίνηση.
Το πεζοδρόμιο στενό, το ένα χέρι υψωμένο για ταξί, στο άλλο σφιχτά τέσσερις σακούλες ZARA γεμάτες χθες.

"Εξάρχεια παρακαλώ. Πατριάρχου Σεργίου 8 και Ασκληπιού"
Μπροστά ο οδηγός και λαϊκά τραγούδια, πίσω εγώ και το θαμπωμένο τζάμι, στο πορτ- μπαγκάζ τέσσερις σακούλες παρελθόν.

Φτάσαμε.
Γύρω λουλούδια, κλαδιά χαμηλά και στα σκαλοπάτια άνθρωποι με βλέμμα κουταβιού.
Στο κουδούνι: Ονήσιμος. Φίλοι Φυλακισμένων.

Μέσα μια σκάλα γυριστή, πρώτο πάτωμα, ένα γραφείο με παλιομοδίτικη πόρτα.
Στους τοίχους κάδρα με ευαγγελικές περικοπές, στα ράφια βιβλία, στην καρέκλα μια κυρία με καθαρά μάτια.

"Μπορώ ν' αφήσω αυτά τα ρούχα παρακαλώ. Δεν τα χρειάζομαι."
"Σας ευχαριστούμε πολύ. Χάρη σ' εσάς οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι ολομόναχοι..."

Έξω ξανά.
Γύρω λουλούδια, κλαδιά χαμηλά και στα σκαλοπάτια μια μελαμψή γυναίκα με τα παιδιά της. Παίζουν και τραγουδούν στη γλώσσα τους.
Τί να λέει άραγε το τραγουδάκι τους;

---

Ολομόναχοι μαζί του Θέμου Σκανδάμη. Ερμηνεία: Σταυρούλα Παυλίκου. Άλμπουμ: "Μακροβούτι" (2008)

Ο Ονήσιμος. Σύλλογος συμπαράστασης κρατουμένων. Ασκληπιού 60Α & Σεργίου Πατριάρχου 8, Αθήνα-11471 τηλ.: 210-3622017, 3645305, fax: 210-3630865, e-mail: info@onisimos.gr.

εικόνα γκρίζα και στραβή

Να αρχίσω με γενικότητες και μεγάλα λόγια. Δεν έχει νόημα να μιλάμε για λύσεις εάν δεν προσδιορίσουμε το πρόβλημα. Και το πρόβλημα είναι ο τρόπος που ζούμε.

Τα πάντα έχουν όνομα
κι αν θέλω τα φωνάζω

Επιλέγοντας ανάμεσα στην απόγνωση και στην πολιτισμένη λήθη.

Μα αφού ως το νου μου
υψώνονται
την ύλη τους ρεμβάζω

Και κάπου ανάμεσα, όσες θεωρίες και ιστορίες θες, μερικά κέρματα και λιγοστές κουβέντες. Φαύλος κύκλος, κάπου εκεί ανήκω κι εγώ.

---

“Αϊ Γιάννης”, στίχοι Λίνα Νικολακοπούλου, μουσική Νίκος Αντύπας, ερμηνεία Ελένη Βιτάλη από το cd με τραγούδια σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου και μουσική Νίκου Αντύπα και Γιάννη Σπάθα «Οπωσδήποτε παράθυρο» (2002).

Λίγα ψίχουλα...

Απόγευμα Σαββάτου.
Στημένος σε ραντεβού στην Κοραή, χαζεύω αφίσες στην πόρτα του Αστυ.
Στα ακουστικά μου η φωνή της Μπέλλου:
Λίγα ψίχουλα

Μια φιγούρα πίσω μου.
Μαλλιά θαμπά, βλέμμα μαλωμένο, γόνατα ενωμένα.

Δεν είχα ψιλά, μόνο ένα δυο χαρτονομίσματα.
Αλήθεια.

"Δεν πειράζει, μπορώ να σου μιλήσω;"

Κατεβάζω το ένα ακουστικό, στο άλλο συνεχίζει η Μπέλλου
Λίγα ψίχουλα αγάπης

"Θέλω μόνο να μ' ακούσεις. Κάποιοι μου δίνουν κέρματα, άλλοι όχι, κανένας όμως δεν ακούει."

Ήταν μόνη, χωρίς σπίτι. Έχει σύζυγο, κάπου τριγυρνάει κι εκείνος.
Εργάζεται σε κουζίνα, ευτυχώς τρώει εκεί.

Δεν είχε ανθρώπους να της σταθούν; Οικογένεια; Φίλους;

"Οι άνθρωποί μου χάθηκαν. Είμαι πια μόνη.
Μένω σε φτηνά ξενοδοχεία. Συχνά έξω. Σήμερα όμως έχει πολύ κρύο"

Τα χέρια της πιασμένα σε αγκαλιά.
Πριν φύγει τα άπλωσε. Όχι για κέρματα.

"Μόνο να μιλήσω ήθελα. Κάποιον να μ' ακούσει"

Την άκουσα. Στο άλλο μου αυτί, η Μπέλλου τραγουδούσε
Λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω

Ούτε αυτά δε διαθέτουμε πια...

---

Λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω των Σταύρου Τζουανάκου- Κώστα Βίρβου. Ερμηνεία: Σωτηρία Μπέλλου. Άλμπουμ: "Τα ρεμπέτικα της Σωτηρίας Μπέλλου 4" (1971).