31 Δεκεμβρίου 2009

Πρωτοχρονιά είναι και γιορτάζεις


Mια χρονιά κλείνει.
Με μια (πικρή) γεύση αβίωτου στο στόμα


Γεμάτη σύντομες γενναιοδωρίες
μα με τα χέρια να κλείνουν τελικώς αδειανά



Μ' ένα ταξίδι που τέλειωσε στο σταθμό
τις αποσκευές ακόμα γεμάτες
τις αναμνήσεις και τα σουβενίρ ξέχειλα στο πάτωμα



Με τέσσερις εποχές αισθημάτων:

Άνοιξη αγωνίας
Καλοκαίρι αναμονής
Φθινόπωρο ματαίωσης
Χειμώνας χωριστά
(Μια πέμπτη εποχή που δεν ξεκίνησε ποτέ)


Ρήματα και ουσιαστικά:
Εδραιώνομαι, χαράσσω, ερωτεύομαι, αποχωρίζομαι
Άγχος, δουλειά, Έρωτας (ζητούμενο), ματαίωση


Με φιλίες αντοχής
αγαπημένους ανθρώπους
αφίξεις και αναχωρήσεις
σιωπές και παύσεις
τραγούδια και τέχνη
(πάντα αυτά θα 'ναι η διέξοδος)



Μ' ένα τέλος απροσδόκητο

την καρδιά στο pause
μια θλίψη βραδυφλεγή
μια επανεκκίνηση που αργεί


2009:
Μια χρονιά καθοριστική, δύσκολη, μεταβατική

Μια χρονιά- κινουμενη άμμος.

Τώρα τί κλαις και τί γκρινιάζεις
Πρωτοχρονιά είναι και γιορτάζεις


Όμως μια νέα δεκαετία ξεπροβάλλει στον ορίζοντα
ασημένια σύννεφα Ελπίδας και Προσδοκίας γεμάτη


Με τις χαρές και τις αναπόφευκτες λύπες της
τις νίκες και τις ήττες της
(την παλέτα δηλαδή της Ζωής)

Ας (προσ)ευχηθούμε να ειναι ευτυχισμένη

Χρόνια καλά!



Πρωτοχρονιές του ραδιοφώνου του Διονύση Σαββόπουλου. Κρυμμένο track από το άλμπουμ "Ο χρονοποιος" του 1999. Το τραγούδι καταγράφηκε επίσημα για πρώτη φορά στη δισκογραφία στο λάιβ "Σαββόραμα" του 2001. Διαβάστε σχετικά στο μπλογκ Το άρωμα του τραγουδιού.

28 Δεκεμβρίου 2009

...βγαίνεις


Η γιορτινή ατμόσφαιρα τραβάει καλώδιο και μπαίνει στην πρίζα. Τα ακατάστατα λαμπιόνια των γειτόνων μου αναβοσβήνουν νευρικά. Ένας Άγιος Βασίλης κρέμεται στον στύλο της ΔΕΗ και άλλος ένας, σκαρφαλωμένος σε μπαλκόνι.
Έστω ότι υπάρχει Άγιος Βασίλης και είναι αυτός στο στύλο της ΔΕΗ, ο άλλος στο μπαλκόνι ποιος είναι;



Αρχίζω να μετράω για το έτος που έρχεται,

πέντε- δέκα- δεκαπέντε...εκατό, βγαινεις

Φτου ξελευτερια για όλους


"Κάλαντα" παραδοσιακοί στίχοι από τους Μάρθα Φριντζήλα, Θανάση Παπακωνσταντίνου και Λαϊκεδέλικα, διπλό cd "Τα ζωντανά" (2004). Πρώτη εκτέλεση από τους Κωνσταντή και Αριστοτέλη Παπακωνστατίνου στην "Αγρύπνια" (2002).

21 Δεκεμβρίου 2009

Γιορτάζω για ν' αλλάξουμε οριστικά...


Χριστούγεννα

Δεν περιμένω όμως τίποτα πια

Χωρίς αυτά ο χρόνος δεν ξεκινά


Γιορτάζω για ν' αλλάξουμε οριστικά


Χρόνια πολλά
Χωρίς να προσποιούμαι τίποτα πια...




Χριστούγεννα του Φοίβου Δεληβοριά. Άλμπουμ: "Ο καθρέφτης" (2003).

16 Δεκεμβρίου 2009

Κυρ διευθυντά των δίσκων






Κυρ διευθυντά των δίσκων
Έχω ένα νταλκά βαρύ
Όργανο γλυκό θα πιάσω
τραγουδάκι να της φτιάσω
κάν' το δίσκο ν' ακουστεί

Αυτά τραγουδούσε πριν από 30 και, χρόνια ο Νίκος Παπάζογλου, λόγια του Μανώλη Ρασούλη στην «εκδίκηση της γυφτιάς». Τα πράγματα φαινόταν απλά: Ο δημιουργός εκεί είχε θέμα (νταλκά βαρύ), είχε σκοπό (τραγουδάκι να της φτιάσω κλπ) και ήθελε να κάνει δίσκο που να ακουστεί ακόμα και με θυσίες (κι ας μην πάρω ποσοστά).

Στη δισκογραφία βέβαια τα πράγματα δεν είναι συνήθως τόσο απλά και ξεκάθαρα. Από την έμπνευση και τη δημιουργία μέχρι την πώληση του καλλιτεχνικού προϊόντος υπάρχει μια απόσταση που δεν υπάρχει σίγουρος «δρόμος» για να καλυφθεί. Συχνά δε η διαδρομή έχει μόνο τελικό προορισμό την αγορά, χωρίς τις απαραίτητες στάσεις στην έμπνευση και τη πρωτότυπη δημιουργία, με κωμικοτραγικά αποτελέσματα. Αν συνυπολογίσουμε και την ομιχλώδη εποχή που ζούμε, εύκολα κανείς αλλού πατά και αλλού βαδίζει…

Μετά τη δεκάδα με τους καλύτερους δίσκους της δεκαετίας, λέω να βρω δίσκους που έχασαν το «δρόμο». Άγιες μέρες έρχονται λέει, κι εγώ θα γίνω η κακιά της παρέας και θα απονείμω τα αντίστοιχα «χρυσά βατόμουρα» (τα αντί-Όσκαρ) της ελληνικής δισκογραφίας για τη δεκαετία που μας πέρασε.

Θα ξεχωρίσω μόνο τρεις δίσκους, θα μπορούσαν στη θέση τους να είναι κάποιοι άλλοι ή ακόμα περισσότεροι. Αυτοί οι τρεις δεν είναι ντε και καλά οι χειρότεροι –τα κριτήρια άλλωστε είναι ρευστά-, απλώς αν με ρωτούσες, θα σου απαντούσα στα γρήγορα για τα δύο σίγουρα «βατόμουρα»: «Ταξίδια φιλιά» από τον Γιάννη Κότσιρα και «Στο ωραιότερο σημείο» από την Άλκηστη Πρωτοψάλτη.

Μετά από την κυκλοφορία του νέου δίσκου του Γιώργου Νταλάρα «Γι αυτό υπάρχουνε οι φίλοι» και επειδή δεν έχω αποφασίσει ποιος από τους δύο είναι χειρότερος, ετούτος εδώ ή ο παλαιότερος «Με το ‘να πόδι στ’ άστρα», θα δώσω το χρίσμα στον παλαιότερο που είναι και δοκιμασμένος στο χρόνο.

Το κακό σε αυτούς τους δίσκους ξεκινά με το εξώφυλλο… και δυστυχώς δεν μένει εκεί.




Η σχολή της πάλαι ποτέ “MΙΝΟΣ-πρόοδος στο τραγούδι” που ήθελε το εξώφυλλο να είναι ντε και καλά σκέτη η φωτογραφία-πορτραίτο του τραγουδιστή, συνεχίζεται στα χρόνια μας και από την Minos EMI, σε εξελιγμένη εκδοχή, με την δέουσα δόση Photoshop (εδώ και με μπόλικο solarium). Στα «Ταξίδια φιλιά» που κυκλοφόρησε ο Γιάννης Κότσιρας το 2006 (αν και είχε ακόμα την παλιά γνώριμη εμφάνιση), ακόμα και οι πιο πιστοί θαυμαστές του θα δυσκολευόταν να τον αναγνωρίσουν με την πρώτη ματιά -και με την πρώτη ακρόαση.

Στο εσωτερικό σημείωμα, ο τραγουδιστής γράφει: "Τελικά η ζωή μας, αλλάζει συνεχώς. Συναισθήματα, σχέσεις, καταστάσεις που τα θεωρούμε μόνιμα και παντοτινά, άξαφνα φεύγουν και αλλάζουν. Σκέφτεσαι και λες: Έτσι θέλω να ζήσω για πάντα. Μου αρέσει. Είμαι καλά έτσι... Κοιτάζω στον καθρέφτη και ονειρεύομαι πως, αυτά είναι τα τραγούδια που θέλω να λέω. Αυτά μου ταιριάζουν. Αυτός είμαι. Και το επόμενο πρωί βλέπεις πως ο καθρέφτης δεν υπάρχει πια. Κάτι συνέβη κι έπεσε κι έσπασε ”. «Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά» συν «βαριά είναι η καλογερική» λέω εγώ, γι αυτό από το “άξιον εστί” και το “σταυρό του νότου”, ο καλλιτέχνης αποφάσισε εδώ να παρουσιάζει ένα cd με προοπτικές και ερμηνείες μεγάλων νυχτερινών κέντρων.

Οι συντελεστές αυτού του εγκλήματος πολλοί. Στιχουργοί οι Βίκυ Γεροθόδωρου, Βασίλης Μακριμίχαλος, Βασίλης Γιαννόπουλος, Λίλιαν Δημητρακοπούλου, Γιάννης Κότσιρας, Στέλιος Ρόκκος, Μάνος Ελευθερίου, Ζωή Παναγιωτοπούλου, Θάνος Παπανικολάου, μουσικοί οι: Στέλιος Ρόκκος, Τάσος Παναγής, Χρήστος Δάντης, Στέλιος Γαργάλας, Θάνος Παπανικολάου Κυριάκος Παπαδόπουλος, Βαγγέλης Μαχαίρας, Χριστόφορος Γερμενής.

Ποιος σου είπε πως τους ύποπτους τους ήχους
τους ακούνε ηλεκτρονικά αυτιά
που τρυπάνε ακόμα κι ατσαλένιους τοίχους
μα τι λέτε ρε, δε γίνονται αυτά

Τι ακούνε τα δικά μας τα αυτιά…

(“Ποιος σου είπε" στίχοι: Λίλιαν Δημητρακοπούλου, Γιάννης Κότσιρας)

«Στο ωραιότερο σημείο» φαίνεται να έχει ξακριστεί η Άλκηστις Πρωτοψάλτη στο εξώφυλλο του ομώνυμου δίσκου. Αλλιώς, γιατί να υποθέσω ότι διάλεξε αυτή τη φωτογραφία για εξώφυλλο αν αυτή δεν συμβολίζει το ωραιότερο σημείο; Το εν λόγω «ωραιότερο σημείο» είναι πολύ ψηλά, έχει όμως εμπρός γκρεμό. Δηλαδή αν θες να φύγεις από το σημείο, ή γυρνάς προς τα πίσω, ή πετάς, αν και με λίγη παρατηρητικότητα, μάλλον δεν είναι φτερά αυτά που ανεμίζουν στους ώμους.

"Τρία χρόνια δημιουργικής αναζήτησης στο στούντιο όπου η κορυφαία ερμηνεύτρια ανακάλυπτε, αισθανόταν, συγκέντρωνε, απέρριπτε, οσφριζόταν νέους ήχους και ρυθμούς, νέους δημιουργούς, νέα λόγια, νέες συνεργασίες, μέχρι να καταλήξει..."στο ωραιότερο σημείο" ανέφερε το δελτίο τύπου για την κυκλοφορία του δίσκου το 2007.

Γ.Χριστοδουλόπουλος, Σ. Τσιλίκης, Σ. Σέμσης, Γ. Παπαποστόλου, Ρ. Ρούσση, Λ. Λαζόπουλος, Θ. Παπανικολάου κ.ά. δίνουν τις δημιουργίες τους σε ένα δίσκο 100% αισθητικής Heaven, που έχει να καυχηθεί για το μεγαλύτερο σουξέ της εποχής του: το “πάμε Χαβάη”. Κι εγώ που ούτε στο ωραιότερο σημείο έφτασα με τον δίσκο αυτό, ούτε έβαλα ρότα για Χαβάη, έμεινα πίσω να κοιτώ σα χαμένη.

στου Ροναλντίνιο τις ανάποδες στροφές γυρεύω εσένα

έτσι εξηγείται πώς δεν συναντηθήκαμε.

(“Ανάποδες στροφές”, στίχοι Σταμάτης Μεσημέρης)

«Με το ‘να πόδι στ’ άστρα» λέγεται ο δίσκος του Γιώργου Νταλάρα που κυκλοφόρησε το 2007. Στο εξώφυλλο βέβαια φαίνεται ότι έχει ήδη κατεβεί από τα άστρα και να προσπαθεί να μπει απ’ το παράθυρο. Ίσως είναι η μετάβαση στην εταιρεία Universal μετά από την σχεδόν σαραντάχρονη λαμπρή καριέρα του καλλιτέχνη στη Minos που βγήκε και στο εξώφυλλο: το ένα πόδι πατάει κάτω, το άλλο αιωρείται, και η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν πάτησε καλά στη Universal αφού έμεινε εκεί μόλις δύο χρόνια (ο τελευταίος του δίσκος είναι από τη Legend με παραγωγό τον Γ. Μακράκη).

Ο δίσκος «Με το ‘να πόδι στ’ άστρα» ακολουθώντας τη συνταγή των προαναφερόμενων τραγουδιστών, συγκεντρώνει πολλές υπογραφές, με αμφίρροπα αποτελέσματα. Στίχοι Λευτέρης Παπαδόπουλου, Μάνος Ελευθερίου, Λίνα Νικολακοπούλου, Νίκος Μωραΐτης, Γιώργος Παυριανος, Ζωή Παναγιωτοπούλου, Λίνα Δημοπούλου, Alice Tori, Τέρπανδρος Παπαδόπουλος, μουσική Μιχάλης Χατζηγιάννης, Τάσος Γκρούς, Στέφανος Κορκολής, Στέργιος Γαργάλας, Κυριάκος Παπαδόπουλος, Γιώργος Τσεπίλης, Κωνσταντίνος Βελλιάδης και Νικόλας Κουμπιός.

Το αποτέλεσμα άνισο και χωρίς συνοχή. Τι απ’ όλα αυτά (παρά)ακούστηκε; Το «θα περιμένω εδώ» του δίδυμου της εγγυημένης επιτυχίας Μωραΐτη- Χατζηγιάννη. Υπάρχουν κομμάτια που ξεχωρίζουν; Μέσα σε αυτό το συνονθύλευμα, δεν βγάζω άκρη.

Για όσα γίνονται στον κόσμο αιτία είσαι εσύ
που 'σαι με το 'να πόδι στ' άστρα και τα δυο στην κόλαση

Σύνολο πόδια τρία.

("Η αιτία είσαι εσύ", στίχοι Λευτέρη Παπαδόπουλου)

Και μιας και αρχίσαμε τις αθροίσεις, για τους τρεις παραπάνω δίσκους συνεισέφεραν στιχουργικά και μουσικά πάνω από 35 δημιουργοί στην προσπάθεια να ικανοποιηθεί η αγωνία των τραγουδιστών και των δισκογραφικών να «πιάσουν» τον παλμό της αλλοπρόσαλλης εποχής μας, αλλά φευ…

Κυρ διευθυντά των δίσκων, με αυτές τις πρακτικές την έχουμε «πατήσει» αμφότεροι.


"Κυρ διευθυντά των δίσκων", στίχοι Μανώλη Ρασούλη, μουσική Νίκου Ξυδάκη, ερμηνεία Νίκου Παπάζογλου από το δίσκο του 1978 «Η εκδίκηση της γυφτιάς».

10 Δεκεμβρίου 2009

Οι 10+1 καλύτεροι δίσκοι της δεκαετίας


ρωτούσε ποια τραγούδια μ' αρέσουν πιο πολύ



Οι δέκα-συν-ένας καλύτεροι δίσκοι για τη δεκαετία που εκπνέει σύμφωνα με το προσωπικό μου γούστο και αισθητική.


-Άλκηστις Πρωτοψάλτη- Υδρόγειες σφαίρες
Η τελευταία μέχρι τώρα σπουδαία στιχουργική κατάθεση της Λίνας Νικολακοπούλου (με την εξαίρεση ίσως του Οπωσδήποτε Παράθυρο), με το λόγο της να φτάνει στα όριά του, τις μουσικές του Νίκου Αντύπα να δημιουργούν ατμόσφαιρα μίνι διαστημικού σταθμού και την Άλκηστη Πρωτοψάλτη να αποδεικνύεται ιδανική ερμηνεύτρια των τοπίων της Λίνας. Μετά από αυτό το δίσκο κανένας από τους τρεις καλλιτέχνες δε θα είναι ίδιος...

-Τάνια Τσανακλίδου, Μιχάλης Δέλτα- Το χρώμα της μέρας

Στις αρχές της δεκαετίας μεγάλες φωνές άρχισαν να πειραματίζονται με το σύγχρονο ήχο. Η πιο επιτυχής προσπάθεια κατά τη γνώμη μου είναι τούτη εδώ: Ο Μιχάλης Δέλτα εξηλέκτρισε πολύ την Τάνια Τσανακλίδου χωρίς να της στερήσει ούτε το λυρισμό της ούτε την ευαισθησία της. Σπουδαίο άλμπουμ αναμφισβήτητα, που σήμανε και το δισκογραφικό αδιέξοδο της ερμηνεύτριας...

-Θανάσης Παπακωνσταντίνου- Αγρύπνια
Η δεκαετία που μας πέρασε ανήκει αναντίρρητα στο Θανάση Παπακωνσταντίνου. Με σπουδαίους δίσκους όλα αυτά τα χρόνια επαναπροσδιόρισε το έντεχνο τραγούδι και ανανέωσε την ελληνική στιχουργία, αναμειγνύοντας ιδανικά την παράδοση με το σύγχρονο ήχο...

-Μαρία Βουμβάκη- Το τερραίν του παραδείσου
Να ένας δίσκος μελοποιημένης ποίησης, καθόλου άνευρος, χωρίς ακαδημαϊσμούς και μανιερισμούς (ποίηση=μεγάλες ορχήστρες). Από τη Μαρία Βουμβάκη, μια τραγουδοποιό ήρεμης δύναμης...

-Αλκίνοος Ιωαννίδης- Νεροποντή
Ο καλύτερος δίσκος του 2009 είναι σίγουρα ένας από τους καλύτερους της δεκαετίας. Φρέσκος, πρωτότυπος, ανανεωτικός, μια δουλειά που αφήνει αισιοδοξία για το μέλλον του λεγόμενου "έντεχνου" τραγουδιού.

-Σωκράτης Μάλαμας- Ένα
Ο καλύτερος Σωκράτης Μάλαμας κατ εμέ: Λιτός ενορχηστρωτικά, ευφυής συνθετικά, όσο πρέπει εσωστρεφής ερμηνευτικά. Κι ένας δίσκος με εξαιρετικά στιχουργήματα (κυρίως του σπουδαίου Άλκη Αλκαίου)...

-Γιάννης Αγγελάκας, Νίκος Βελιώτης- Οι ανάσες των λύκων
Σίγουρα δεν είναι μια εύκολη δουλειά, σε κάποια σημεία της μάλιστα μοιάζει ανολοκλήρωτη. Όμως πιστεύω ότι ήταν η απαρχή για το δισκογραφικό ξέσπασμα του Αγγελάκα που θα τον οδηγούσε στα υψηλά επίπεδα του επόμενου "Από ’δω και πάνω" και της φετινής "Ψυχής βαθιάς". Όσο για το τσέλο του Βελιώτη, σχεδόν τρομακτικό!

-Λένα Πλάτωνος- Ημερολόγια
Η επιστροφή της ιέρειας Λένας Πλάτωνος, δε θα μπορούσε να ήταν τυχαία. 8 χρόνια δισκογραφικής σιωπής δεν εμπόδισαν μια εγκλωβισμένη καλλιτέχνιδα (κι ένα βασανισμένο άνθρωπο) να ξαναβρεί την ορμή του. Καλως ήρθε!

-Νατάσσα Μποφίλιου- Μέχρι το τέλος

Μια νέα τραγουδίστρια κι ένα καινούριο δημιουργικό δίδυμο (Καραμουρατίδης- Ευαγγελάτος) με διάθεση πατρο/μητροκτονική απέναντι στα ιερά τέρατα και τα κακώς κείμενα του ελληνικού τραγουδιού. Δύσκολο στοίχημα και φιλόδοξο, να δούμε αν θα κερδηθεί. Ο δίσκος αυτός πάντως μοιάζει να τους καθιερώνει οριστικά.

-Monika- Avatar
Η αγγλόφωνη ελληνική τραγουδοποιΐα περνά σε νέα εποχή με το ντεπούτο αυτής της νεαρής κοπέλας από το πουθενά. Τάραξε, συζητήθηκε, πούλησε και -το σημαντικότερο- άφησε πολύ ωραία τραγούδια...

Κι ένας ένας ακόμα:

-Χάρις Αλεξίου- Ως την άκρη του ουρανού σου
Ο πιο πολυσυζητημένος και "ιερόσυλος" δίσκος της κορυφαίας ερμηνεύτριας -κι ένας από τους εμπορικότερους της δεκαετίας- δεν παύει να περιέχει μερικά πολύ όμορφα -αν και υπερκαταναλωμένα- τραγούδια αλλά και την επιστροφή της σε κάποιες γνήσιες λαϊκές ερμηνείες. Και έτσι το λαϊκό πάθος καθάρισε λιγάκι από τις λαμέ εκτροπές των λαϊκοποπ σταρς...


Καληνύχτα των Σταμάτη Κραουνάκη- Λίνας Νικολακοπούλου. Ερμηνεία: Δήμητρα Γαλάνη. Άλμπουμ: "Χάνομαι γιατί ρεμβάζω" (1985).

4 Δεκεμβρίου 2009

Άστρα σκοτεινά


Δεν ξέρω τί είναι χειρότερο τελικά:

Μια χώρα που ερημώνει ή μια εθνική ιστορία μουτζουρωμένη από χέρια νικητών και ηττημένων, όπως σ' εκείνη την ταφόπλακα; Γιατί κάπως έτσι αντιμετωπίζουμε την ιστορία μας. Με μουντζούρες και και υπεκφυγές.

Ως γνωστόν το 2009 ήταν το έτος μια θλιβερής επετείου, εκείνης του Εμφυλίου Πολέμου. Και τώρα στην εκπνοή του κλείνει ένας χρόνος από τον περυσινό Δεκέμβρη, τότε που η απεχθής δολοφονία ένας εφήβου από όπλο θεσμικό πυροδότησε μεγάλες αντιδράσεις σε
ολόκληρη την Ελλάδα και καταστροφές στην πρωτεύουσα.

Και τις δύο επετείους τις τιμήσαμε με το γνωστό μας εθνικό τρόπο: Υπεκφεύγοντας.


60 χρόνια μετά τη λήξη μιας σύρραξης καταστροφικής για τη χώρα, αναρωτιέμαι αν υπάρχει μια ψύχραιμη και κοινά αποδεκτή καταγραφή για όσα έγιναν τότε που η Ιστορία ακόνιζε τα δόντια της και το χιόνι των βουνών της Μακεδονίας πό
τιζε στο αίμα.

Από την άλλη, ποιός πραγματικά θυμάται τα περυσινά αιτήματα εκείνων που νυχτώθηκαν στους δρόμους διεκδικώντας λιγο χώρο στο κοιωνικό προσκήνιο; Έμεινε κάτι αλήθεια ως μνήμη από το χαμό του μικρού Αλέξανδρου πέρα από φόβο, βία και εντέλει συντηρητικά αντανακλαστικά; Κι έπειτα άλλαξε κάτι στη ζωή των νέων;


Η αλήθεια είναι ότι ως λαός ποτέ δεν ήμασταν καλοί στην αυτοκριτική και στο δημόσιο διάλογο. Όποτε κληθήκαμε να επιδείξουμε ψυχραιμία ή ετοιμότητα, ο εθνικός συναισθηματισμός μάς έβγαζε στο περιθώριο (Πρόσφατο παράδειγμα το Σκοπιανό που μετά μάλιστα από την έκβαση στην εκλογή προέδρου της Νέας Δημοκρατίας θα έχουμε νέο γύρο εθνικιστικού λαϊκισμού). Όποτε πάλι έπρεπε να δούμε τις ευθύνες μας και να σταθούμε κριτικοί απέναντι στα λάθη μας και στον κακό εαυτό μας, πάντα βρίσκουμε ένοχους τους άλλους ή απλά αρνούμαστε να δούμε την πραγματικότητα.

Έτσι συνέβη με τις δύο παραπάνω επετείους: Η δημοφιλής άποψη για τον Εμφύλιο -προσφάτως και
κινηματογραφική- (βλέπε "Ψυχή βαθιά" του ικανότατου Βούλγαρη) θέλει τους φταίχτες να είναι μόνο οι Ξένοι, ενώ οι τηλεοπτικές κραυγές για τα νέα Δεκεμβριανά κατάφεραν να ταυτίσουν το χαμό ενος παιδιού με τη βία και τους βανδαλισμούς.

Μια κοινωνία μαθημένη να καταναλώνει δύσκολα κοιτάει κατάματα μια άβολη πραγματικότητα.
Ένος έθνος συναισθηματικά ανώριμο ευκολότερα κρύβει τα προβλήματα κάτω από το χαλί. Μόνο που το χαλί ξεχείλισε και σε κάθε βήμα πάνω του σκοντάφτουμε...




Έρημα βουνά του Γιάννη Αγγελάκα. Ερμηνεία: Γιάννης Αγγελάκας, Ειρήνη και Παναγιώτα Κολιούση, Ευαγγελία, Παρασκευή και Χριστίνα Γκόγκου. Άλμπουμ: "Ψυχή Βαθιά" (2009) με τη μουσική για την ομώνυμη ταινία του Παντελή Βούλγαρη.